Vísir - 27.09.1958, Qupperneq 7

Laugardaginn 27. september 1958
V 1 S I B

5
KATHRYN BLAIR:
tfCtihtijrí í
36
kringumstæðum, undir eins og hann vissi að þú áttir erfitt. Og
mér þykir að minnsta kosti afar vænt um þetta, þín vegna, Polly.
Polly horfði á alvarlegt andlitið á henni.' — Þú veist að hann
vill að ég láti þig fara frá mér, Helen? Og ég gat ekki neitað
þonum um það!
— Ég skil það vel. Hvenær eiga allar þessar breytingar að ske?
— Þegar nýi forstjórinn kemur. En þér er auðvitað velkomið
að verða hérna sem gestur minn, Helen.
— Þökk fyrir, en ég held að ég noti mér ekki það boð.
Polly andvarpaði. — Já, þetta hefur sannarlega verið mikill
dagur. Það verður einkennilegt að taka að sér algenga vörzlu
héma, eftir allan fyrirganginn. En ég hugsa að ég róist á taug-
unum við það. — Vertu ekki að flýta þér, Helen. Fáðu þér aítur í
bollann með Ralph.
Eftir að Polly var farin út liðu margar mínútur þangað til
Ralph sagði orð. — Ég get hugsað mér að þetta hafi komið flatt
upp á þig. En ég játa að þetta er mikið happ fyrir Polly. Og það
kemur ekki til mála að neita að taka við gjöf frá öðrum eins
manni og Richardo de Vallarez. En mér finnst eitthvað einkenni-
legt við þetta.
— Hvað finnst þér einkennilegt?
— Þetta með R ichardo og Júlíu.... Ég át hádegisverð við
borð Júlíu nýlega, og þá sagði hún mér dálítið, sem ég vissi ekki.
Ég hefði getað spurt Polly að því, en mér datt það ekki i hug.
VeistU að Richardo verður næsti markgreifinn af Calamo?
— Nei, Júlía hefur aldrei minnst á það við mig.
— Hún frétti það fyrst í gær, hjá manninum, sem sér um
vélbátinn hans. Hann sagði henni frá því þegar þau fóru fram
hjá Castelo de Calamo. Richardo er einkaerfingi að öllu saman
ur að mér hverfur þegar við höfum verið í Englandi í nokkra
daga. Má ég fá mér vindling?
Þau töluðu saman um stund, svo fór Helen fram í eldhúsið, að
hjálpa Polly.
Það var heitt og hvasst um helgina. Laugardaginn var þrumu-
veður til fjalla og sunnudag fór að rigna.
Ralph dvaldi um helgina á greiðasöluhúsi við Lissabon, skammt
frá skóla Gilbertos frænda síns. Júlía var alítaf á þeytingi, og
Helen hafðist ekkert að.
KVÖLDVÖKUNNi
I
STENDUR JÚLÍA BAK VIÐ?
Mánudagsmorgun kom bréf frá senhor Goas — málskrúðsmikið
bréf, þar sem hann bauð senhoitu Helen Bentham og systur
hennar heim. Þær gætu komið í te klukkan hálf fimm, hvaða
dag vikunnar, sem bezt stæði á fyrir þeim.
Helen las bréfið uppi í herberginu sínu. Hún gekk út á svalirnar
og horfði yfir þökin í San Marco til fjallanna í fjarska. Ef kring-
umstæðurnar hefðu veriö aðrar mundi hún fúslega vilja verða
ritari hjá gamla ráðningastjóranum um tíma. Það hefði verið
gaman að kynnast honum og sjá myndirnar af öllum frægu
söngkonunum hans. En nú var það undir Júlíu komið, hvort nokk-
uð gæti orðið af því.
Hún fór að leita að hénni og fann hana strax. Aldrei þessu
vant var hún í herberginu sínu. Hún lá á dívaninum og var að
lesa í vikublaði og beið eftir að fá te.
— Góðan daginn, Helen, sagði hún. — Það er sjaldan sem
maður sér þig.
Helen veifaði umslaginu: — Ég var að fá boð í te frá senhor
Goas. Finnst þér að við eigum að þiggja boðið?
Júlía fór sér hægt. Hún las bréfið hægt, braut það saman og ’ hvern tíma á ævinni, að missa
fleygði því á borðið: — Hvenær hittir þú hann? alit vald á sjálfum ’sér_ Hinir
— Ég borðaði hádegisverð með honum nýlega.
— Hjá Richardo? Júlía pírði augunum, svo brosti hún undir-
furðulega: — Ég bjóst í rauninni við þessu. Richardo telur það
Hví skyldu menn hafa á-
liyggjur af að eldast? Þegar
menn hætta að eldast eru þeir
dauðir.
★
Sá, sem elskar frelsið, elskar
aðra menn, en sá sem ann valdi,
elskar aðeins sjálfan sig.
★
— Konan niín talar við sjálfa
sig.
— Það gerir mín líka, en hún
veit ekki af því. Hún heldur,
að eg hlusti.
Dauður fiskur flýtur með
straumnum. Það eru þeir lif-
andi, sem leita móti straumn-
um.
★
Flestir verða fyrir því ein-
pipra.
Þegar eg
★
lít um
öxl skilst
skyldu sína að losa þig við skítverkln hérna í húsinu. Þú skilur mér, að eg á fegurð írlands a"t
að þakka. — Bern. Shaw.
★
Það er mesti misskilningur,
að auður afli mönnum vina.
Hinsvegar eignast þeir fágaðri
fjandmenn.
★
— Hvernig líður konunni1
þinni, Pat?
— Nú, stundum er hún betri
og stundum verri, en eftir því
hvers vegna, er það ekki?
— Já, ég gerði honum skiljanlegt, að þú gerðir þetta ekki
vegna peninganna heldur til að hjálpa Poily í neyð. En ég held
að honum sé kvöl að hugsa til þess, að systir mín þurrki ryk og
beri mat á borð fyrir gesti á svona stað. Hann gerir mjög strang-
ar kröfur til mannasiða, skal ég segja þér.
— Hvað segir þú um þetta heimboð til senhor Goas?
Júlía horfði á nýgljáðar neglumar á sér: — Segi og segi, góða.
Við förum vitanlega ekki þangað. Að minnsta kosti ekki þú.
— Og hvers vegna, má ég spyrja?
— Það skal ég segja þér. Ég hef heyrt því fleygt, að þú hafir
Hann er forríkur maður fyrir, en þegar hann fær aðalstignina.... | Og ég vil ekki að þú breytir þeirri ákvörðun — en það mundir
T.'.lfr, U/.’ÍO ' Viii Im elrQ frni»n of rfonrmi* nnrrn 1 an rri nff i n Viqi*
afráðið að fara til Englands með Ralph. Mér líkar það ágætlega. ; sem hún lætui þegar hún er
betri, hugsa eg stundum, að
hún sé betri þegar hún er;
verri.
— Hvað sagði Júlía um það?
— Augun í henni ljómuðu eins og smaraðar — og hún minntist
eitthvað á, að hún mundi hætta að halda hljómleika.
— Gamli markgreifinn getur lifað í tuttugu ár enn!
— Auðvitað. En það er helzt að sjá, sem Richardo eigi rétt á
titli, sem hann notar aldrei. Ralph gretti sig: — Þetta er líklega
eíntómt slúður. En það hefur þýðingu fyrir Júlíu. Hún er ráðin
í að giftast honum, Helen.
Helen kinkaði kolli, kverkamar voru þurrar. — Ég vil ekki
verða héma og horfa á hana berjast við Luisu Oliveira. Ég fer
heim með þér, Ralph.
" — Já, það skaltu gera. Hann brosti viðkvæmt. — Polly sleppir
þér, hvers vegna vilt þú ekki verða fyrri til? Hvers vegna segir þú
ekki við hana, að þú hafir ekkert að gera hér lengur? Ég á tíu
daga eftir af fríinu mínu ennþá. Við gætum farið eitthvað annað
og skemmt okkur.
—■ Það væri ekki rétt af mér. Við verðum að hugsa um gestina.
— Ég þarf líka að taka tillit. Kannske þekki ég tilfinningar
þínar betur en þú heldur, Helen. En vertu óhrædd. Ég er vanur hefur þó ekki orðið alvarlega ástfangin af þessum Nigel Collins?
að þegja yfir leyndarmálum. i Ertu reið mér ennþá, fyrir að ég fór í bátsferðina með honum?
Helen féll ekki að hann vissi, hve illa henni leið. Hún brosti. — Ég hef aldrei hugsað um það.
— Haltu þér við hlustartækið þitt, Gordon læknir! Það sem geng- — Jæja, þá hlýtur það að vera Ralph! Júlía hló. — Það
þú kannske gera, ef senhor Goas gengur nógu lengi eftir þér,
Helen spurði, mjög rólega: — Þú veist að það er Richardo, sem
átti hugmyndina að því, að ég tæki að mér ritarastöðuna hjá
senhor Goas, er það ekki?
— Ef þú villt vita allan sannleikann, sagði Júlía og horfði fast
á systur sína, — þá er hugmyndin upprunalega frá mér. Ég nefndi
þennan möguleika við Richardo fyrsta skiptið sem ég talaði við
hann undir fjögur augu — en ég þekti ekki gamla manninn þá.
Ég sagði að þú værir duglegur skrifari, og að mér félli ekki að
þú ynnir hjá Polly, ef þú gætir fengið einhverja vinnu, sem hæfði
betur stöðu okkar í þjóðfélaginu.
— Það var fallega hugsað af þér. En mér finnst að við ættum
að þiggja teboðið. Þér er óhætt að treysta því, að ég breyti ekki
ákvörðun minni um að fara heim.
Júlía þagði langa stund og starði á fölt og rólegt andlitið á
Helen. Loksins sagði hún: — Þú hefur breyst, Helen — þú ert
orðin þroskaðri. Þú varst alltaf svo ungleg, og ég held að ég hafi
Farðu ekki í skítkast. Það er
ekki víst, að þú hittir, en þú
getur verið viss um, að ó-
hreinka hendur þínar.
Góðum máfsfað...
Framh. af 1. síðu.
fordæmd á alþjóðavettvangi. Af
okkar hendi skal málið þannig
sótt, að • andstæðingunum sé
ekkert tækifæri gefið til þess
er

E. R. Bixrroughs
■TAHZAN'
2725
■4ik.ij.dx tiiraumr lax
ast undan hinum rosalega
óvini voru unnar fyrir gýg,
en allt í einu kom Tarzan í
di dOdgeið. —
Hann braut lurk úr einu
trénu og stökk dirfskufullur
niður á jörðina og hermdi'
kunnað betur við þig þannig. Hvað hefur komið fyrir þig? Þú \ bendla okkur við slík vinnu-
brögð.
Eins og ég sagði áðan, er ekki
nema eðlilegt, að íslendingum
svelli móður við síendurtekið
oíbeldi brezkra togara óg her-
skipa hér við land. En við verð-
um að gæta þess að láta ekki
þessar tilfinningar hafa áhrif á
okkar eigin baráttuaðferðir í
þá átt að til skaða gæti orðið
fyrir okkar eigin málstað. Út
frá þessu sjónarmiði hafa á-
kvarðahirnar í þessu máli ver-
ið teknar.
Það er höfuðnauðsyn, að
handtökur fyrsta brezka land-
helgisbrjótsins, seni næst, befi
Qkki þannig að, að nokkur
skuggi geti fallið á réttmæti
framkvæmdarinnar. Alveg sér-
otaklega væri óheppilegt, að
'yrsti togarinn, sem næðist,
'*æri tekinn undir þeim kring-
umstæðum, að verið væri
■•.:11u’ kalli górilla-apans. — ingin: ivxundi mammuturinn að flytja sjúkan mann af tog-
Það kom nokkuð á mannút- bregðast vel við — eða taranum f land á herskiþinu
:nn, hann frísaði. Tarzan mundi hann troða manninn með fullu leyfi íslenzkra yfir-
færði sig nær. Nú var spum- til bana? valda.