Alþýðublaðið - 14.02.1958, Page 11

Föstuclagur 14. í'cbrúar 1958
AlþýðublaSið
11
Véíritun. - Skfstofustörf.
1. flokks véli'itunarstúlka óskast til stari'a hjá stóru
fyrirtæki. Kunnátta í ensku og Norðurlandamálunum
nauðsynleg. — TilboS ásaint mynd sendist skrif-
stof blaðsins fyrir 15. þ. m. merkt: „Got't kaup.“
bað, sem auglýst var í 84., 8Í>. og 87. tbl. Lög-
biríingablaðsins 1957 á vb. Iiiimir KE. 18, eignar-
hluta Ole Olsen, fer fraiti við skipið sjálft í Ðrátt-
arhraut Xeflavíkur, þiiðjudagmn 18. febrúar 1958
kl. 2 e. h.
BÆJARFÓGETINN 1 KEFLAVÍ.K
<agnús Bjarnason: Mr. 32.
EIRIKUR HÁNSSON
Skáldsaga frá Nýja Skotlandi.
V
s
s
s
s
s
s
s
s

í DAG er íöstudagurmn, 14,
febTúar 1958.
Slysavarðstöía Keyxjavlkur er
opin allan sólarhringinn. Nætur-
læknir L.R. kl. 13—8. Sími
15030.
Eftirtalin apótefe eru opin ltl.
9—20 alla dága, nema laugar-
daga kl. 9—16 og sunnudaga kl
13—16: Apótek Austurbæjar
(sími 18270), Garðsapótek (sími
34006), Holtsapóíek (sími
33233) og Vesturbæjar apóteíi
(sími 22290).
Bæjarbókasafn E«ykjavíkur,
Þingholtsstræti 29 A, sími
1 23 08. Útlán opiS virka daga
kl, 2—10, laugardaga 1—4. Lfes-
stofa opin kl. 10—12 og 1—10,
laugardaga kl. 10—12 og 1—4.
Lokað á sunnudögum yfir sum-
armánuðina. Útibú: Hólmgarði
34 opið mánudaga, miðvikudaga
og föstudaga kl. 5—7; Hofsvalla
götu 16 opið hvern virkan dag
nema Iaugardaga kl. 6—7; Efsta
sundi 36 opið mánudaga, mið-
vikudaga og föstudaga kl. 5.30—
7.30.
F L U G F E R 1) I R
Loftleiði? h.f.:
Hekla er væntanleg til Reykjá
víkur kl. 07.00 í fyrramálið frá
New York. Fer til Osio, Kaup-
mannahafnar og Hamtoorgar kl.
08,30. Einnig er væntanleg til
Reykjavíkur Saga, sem kemur
frá' Kauprriannahöín, Gautaborg
og Stafangri ki. 18,30. Fer til
New York kl. 20,00 annað kvöld.
LEIGUBÍLAR
Bifreiðastöðin Bæjarleið'i;
Síml 33-500
Bifreíðastöð Steindórs
Sími 1-15-80
Bifreiðastöð Eeykjavfikui
Sími i-17-20
SENDIBÍLAR
Sendibíiasíöðiii Þröstur
Sími 2-21-75
S Klf AFRÉ TTIR
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell fór frá Kaupmh.
í gær áleiðis til Stettin. Arnar-
fell fer frá Borgarnesi í dag á-
leiðis til New York. Jö'kulfell er
í Boulogne. Dísarfell fór frá
Vestmannaeyjum 12. þ. m. áleiö
is til Stettin. Litlafell er 1 Rends
burg. Helgafell fór 12. þ. m. frá
Reyðaríirði áleiðis tii Sas van
Ghent. Hamrafell fór frá Batum
10. þ. m. áleiöis til Reykjavíkur.
Finnlith lestar salt í Capo de
Gata.
FUNDIK
Frá G-aðspekifélaginu.
,,Septíma“ heldur fund í kvöld
ltl. 8,30 í Guðspekiíélagshúsiuu
viö Ingólfstræti. — Séra Jakob
Kristinsson flytur .erindi, er
lrann nefnir: „Minni“ um geð-
heimareynslu". Sýnd verður
kvikrnynd frá Noregi og kaffi-
veitiagá'r í íunciarlok. Gestir
eru velkomnir.
Peningagjafir, sem bárust til
Rauða Krossins til f jölskyldunn
ar í Múlakamp 1B:
IG 100.00 — N 500.00 — AÞ
35.00 — GG 200.00 — SV 100.
00 — G 100.00 — R 100.00 —
JF 500.00 — H.F. 500.00 —
lianna og Dísa 100.00 — Bjarni
100.00 — S. St. 500.00 — Eyrún
100.00 —■' Þórir 500.00 — S 500.
00 — Litla stúlkan 50.00 — G
J 200.00 —• ÞH 50.00 — BJ 50.
00 __ MJ 1000.00 — Vilborg
100.00 — E 500.00 — ÞE og B
500.00 — M 300.00 — HK 500.
00 — 2 drengir 100.00 -— FG
300.00 — GP 250.00 — I 100.00.
námuþorps, vildi nafni minn,
a'ð ég dveldi máaaðartíma í
nýlendunni þá um vorið til að
búa mig undir fermingu, .svo
að ég yrði fermdur, þegar
prestur sá kæmi til nýlencl-
unnar, er um mörg ár hafði
heimsótt hina íslenzku land-
námsmerm í Nýja Skotlandi,
bæði haust og vor. Hann var
þýzkur þessi prestur, en pré-
dikaði á enska tungu. Hann
varð að ferðast urn tvö hundr-
uð mílur enskar til að geta
þjónað þessum útlendu trúar-
bræðrum sínum, en vildi þó
aldrei þiggja laun fyrr þá fyr-
irhöfn sína.
--■ Nafni minn vildi endilega
að ég kæmist í kristinna manna
tölu að sið lúterstrúarmanna.
Kann lét mig því lesá ujpp
kverið, — gamla, íslenzka átta
:: htula kverið, því að arama
rnia var búin áð ker.na mér
bað, áður en ég fór frá henni.
Þar af leiðandi fór ég til ný-
lenduhnar um vorið, áður en
ég fór til Tangiers. Faðir Jóns
litla, vinar máns, bjó mig und-
ir ferming.u. Og svo var ég
fermdur upp á gamla, ís-
lenzka kverið, af þýzkum
presti sem mælti á enska
tungu.
Eg dvaldi í nýlandunni
fullar finam vikur, og var svo
lánsamur að mega hafa -Jón
litla vin minn við hlið mér
ailan þann tíma. Vinskapur
okkar óx en minnkaði ekki, og
við hétum hvor öðrum stað-
fastri vináttu allt til dauðans.
Það heit er enn- ekki rofið, og
ég vona, að það verði aldrei
rofið. Ef hann einhverntíma
les þessar línur, þá veit ég, að
hann minnist æskudaganna,
Mooselandshálsarma og vinar
síns, Eiríks Hansscnar, með
hlýjum hug.
Þegar búið var að ferma
mig, fór ég aftur til nafna
míns, sem ætlaði endilega að
aka með mig til Tangiers. Eg
var mjög ánægður yfir því að
vera kominn í kristinna manna
tölu, og eiga í vsendum stöð-
uga atvinnu, sem gæfi mér
eitthvað í aðra hönd. Sex mán
aða vinna í gullnámu áleit ég
stöðuga atvinnu á þeim dög-
um, og jafnvel tuttugu og
fimm cents (jafngildir 95 aúr-
um, þegar sagan er skrifuð
árið 1899) á dag í minum aug-
um stórfé. Og mér fannst
framtíðin blasa við mér björt
og fögur í samatíburði við hið
liðna.
Við ókum svo til Tangiers
dag einn í júnímánuði. Leið
okkar lá eftir þéttbyggðum og
blómlegum sveiturn. Eplatrén
voru í blóma, og rósir og sól-
eyjar og fíílar skreyttu hinar
grænu grundir, bókhveitið og
hafrarnir og byggið var komið
upp, og grasið á engjunurn
gekk í öldum fyrir hafgolunni
og hunangsflugurnar vöru í
óðaönn að sjúga hunangið úr
smáranum og hlynviðnum.
AHs staðar var líf og fjör og
fegurð'. Ó, það var unaðsríkur
vordagur! Eg var hrifinn af
yndisleik náttúrunnar og
hress af hinni lífgandi, suð-
rænu golu, sem lék um vanga
mína. Já, það var gaman að
lifa, hugsaði ég, — gaman að
vera ungur og frískur og lií'a.
En ■nafni.minn var ekki eins
hrifinn af fegurð náttúrunnar.
Hann gaf ekki gætur ao
neinu, að mér virtist, nema
veginum og taummram á hest-
unum. Hann talaði ekki við
mig alla Jeiðina. Iiann var að
hggsá, — bai'a alltaf áð hugsa.
En urn hvað var hann að
hugsa? Var hann að líta yfir
iiðna æfi sína? Rermdi hann
huganum til æskustöðva sinna
og til áranna, þegar lund hans
var létt, eins og mín var nú,
þegar vonin og þráin hreyfðu
hið unga blóð í aeðum hans, og
honum virtist framtíðin björt
og lífið eintómur leikur? Eða
var hann að hugsa um eitt-
hyert ógeðfellt atvik, sein
kcmið hafði fyrir hann á árun-
um, sem liðin vorú? Var það
trygg'ðarof? Var það ástvina-
missir,. eða eitthvað enn
þyngra og átakanlegra? Eg veit
það ekki. En eitthvað var það.
sem gert hafði hann þung-
lyndan og þögulan, sem sýkt
hafði huga hans og ölli því.
að lífið var orðið honum byrði.
Aumingja nfani minn!
Við feomum til T ,-ngiers
seint um kvöld. Við gistum í
greiðascluhúsí, þar sem ég
átti að eiga heima, meoan ég
dvaldi þar í þorpinu.
Daginn eft'ir fann nafni
minn verkstjóránn, sem átti að
sjá úm mig og útvega mér
starf við námuna. Verkstjóri
þessi hét Harris. Hann var
lágur maður \æxti, en saman-
rekinn, eldfjörugur og kátm’,
Augu hans voru grá og lítil,
og kátínan ljómaði út úr þeim.
Það var hugfró að horfa á þau
augu. En það var mest
einkenndi þennan Harris var
það, að hann gekk á tréfæti,
eða öllu heldur á sívölu kefli.
sem fest var á dularfullan hátt
um hægt’i mjólegginn r henni.
Hann hafði misst hægri fótinn
í þrælasíríðinu í Bandaríkju-n-
urn áriö 1863. Hann tók mig
og hrissti mig, þegar ég var
búinn að heilsa honum, og svo
hló hann framan í mig. Hann
sagði nai'na œí’num, að hanrt
skyldi hola rrtér niður i eiit-
hvern pytíinn í námunni og
láta mig fá sex-tíu cents á dagþ
ef ég ynni eins og .skönkur
og borðaði ekkert af gallinu.
. Nafni minn lét í ljós áð þá
væri ihann ánægður. . Svo
kvaddi hann Harris og raiig Og
Mét heimleiðis,
Eg var enn einu skmi kom-
inn til ókunnugs fólks, en ég’
fann rnjög lítið til þess í þetta
skiptið. Eg var orðinn svo van-
ur við sMk-t. Eg þóttist' viss
um, -að gaman væri a'ð vimna i
námurmi með fjörugum mönn-
ARÞE6AR TSL LEIPZI
Vegna óska fjölmargra farþega, er sækja ætla
kaunstefnuna í Leipzig, hefur verið ábveðið ;að
áætlunarferð okkar 28. febrúar til Glasgow og
Kaupmannahafnar verði framlengd t:l Hamborgar.
Farþegar, sem hug hafa á að notfæra sér þessa
ferð, eru beðnir um að hafa samband við skrif-
stofu okkar í Lækjargötu 4 sem fyrst.
/C££AAfHA/ff
S
S
S
s
s
s
s
■s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
c

Ferðin var brátt á end-a. Ér frumskógarins langt í burtu. En, lo'kum voru komnir niður á upp hengirúm þín og hvílast
þeir burtust í g’egnum hljóðan þögnun umhverfis þá var samt I botninn á inngöngunni í gíg . þar twn nóttina.
skóginn, gátu þeir heyrt þys I nærri óþolandi. Þegar þeir að | inn, ákváðu þeir, að setja þar |