Alþýðublaðið - 04.03.1958, Side 7

Þriðjuéagur 4. marz 1958.
&.lþ>ýCnbIaS18
7
Urvasabð
Sunnudagur.
— — — NÚ ER Þjóðleik-
húsið byrjað að sýna barna-
leikrit. Ég átti i dag tal við
lítinn dreng. sem séð hafði
leikritið, og lét hann vel a£
því. En meðan á samtalinu
stóð, fór ég að hugleiða,
hvort Þ.ióðleikhúsið ætti
ekki heldur að reyna að fá
íslenzk barnaleikrit til sýn-
ingar. Er enginn efi á því, að
íslenzkur höfundur gæti sam
ið upp úr íslenzkri bióð'sögu
eða ævintýri barnaleikrit,
sem nyti hylli hinna im.gu
leikhúsgesta.
Við eigum reyndar ágæt-
an barnaleikritahöfund, sem
samið hefur fiölmörg leik-
rit út af bjóðsöaum. Á ég
þar við ftagnheiði Jónsdótt-
ur. Ævintýraleikir hennar
hafa mörgu -barninu skemmt,
og. ílestir eru þeir betri en
þeir útlendu barnaleikir,
sem hér hafa verið sýndir.
Ég er sannfærður um, að
Þjóðleikhúsið væri fullsæmt
. af að sýna Hiina kóngsson
eftir Itagnheiöi, ef hún fengi
aff starfa að undirbúningi
með góðum leikstjóra og
dansmeistara. í þessu leik-
riti er ’margt ævintvralegt
og skemmtilegt, og höfundur
myndi áreiðanlega endur-
bæta það og auka við, ef það
yrðí tekið til sýningar í
sjálfu musterinu. Hvers
vegna reynir Þjóðleikhúsið
ekki eitthvað í þessa átt?
Mánudagur.
-------- I dag skrapp ég
í Nýja bíó og sá þar mjög
ssémilega leynilögreglu-
mynd. Leikarar vðru prýði-
legir, enda ekki af lakara
tséinu og þar af leiðandi
frægir vel. Annars ætlaði ég
ekki. að gera myndina að
umræðuefni, hún var að vísu
góð dægrastytting, en ekkert
fram vfir bað. En és ætlaði
að hæla tóninum í Nýja bíó.
Það er fortakslaust bezta
bíóið í borginni í þeim efn-
um: hvert orð, sem leikarar
segja, skilar séy alveg, og
hliómlistin sömuleiðis. Á
þessu er hinn mesti munur
í bíóum hér. Nýlega sá ég
sæmilega mynd í Trípólíbíó,
en ég vár svo þrevttur á að
hlusta á talið, að ég naut
myndarinnar ekki nemá til
hálfs. Auk þess var ýmist
verið að lækka tóninn eða
hækka. oít þessum kúnstum
var haldið áfram, meðan á
sýningu stóð. Ég hef orðið
fvrir svinuðum tilraunum í
hinu bragaabíóinu hér. Þetta
er raunar fyrir neðan allar
hel.Iur og alls ekki boðleg
vara. Aðgöngumiða að sýn-
insum í kvikmvndahú^um,
þar sem tóngæði eru langt
fyrir neðan rneðallag, ættu
að vera mun ódýrari en að
þeim húsum, þar sem þetta
er í lagi. Sumir fara m.a. í
bíó til bess að nióta þess,
sem sagt er, sungið og soil-
að, og er ég einn í þeim
flokki. Þess vegna er svo á-
nægiuk'gt að heyra talið í
Nýja bíó.
Þriðjndagur.
--------Nú er það komið
á daginn, að sá stiórnmála-
skörungur, sem frægastur
hefur orðið af draumi í

seinni tíð. — og mest fyrir
eigið framtak eins og hon-
um. ber, — kann alls ekki að
dansa, hefur aldrei dansspor
stigið, eftir því sem hann
segir sjálfur.
Um þetta var rætt af
miklu kappi við kaffiborðið
í dag, og var einn félagi vor
svo tungulangur að segja, að
það væri til háborinnar
skammar fyrir stjórnmála-
starfsemina í landinu. að svo
mikill pólitíkus kynni ekki
að dansa -Ekki vildu allir
kveða svo sterkt að orði, en
hitt vorum við sammála u-m,
að það kynni að hafa hinar
alvarlegustu afleiðingar, ef
skapstórir stjómmálafor-
sprakkar hefðu aldrei á ævi
sinni stigið dansspor. Ekkert
þjálfar betur mýkt, lipurð og
viðbragðsflýti en góður dans,
enda er hann af uppeldis-
fræðingum ráðlagður við
ýmis konar kenium og skap-
brestum í krökkum. Auk
þess er það miklu heims-
mannLegra fyrir snjalla for-
ingja að kunna að fá sér
snúning við og við. Hvernig
segir ekki í vísuorðinu marg
sungna: „Hrepp.stjórinn er
húfulaus, og oddvitinn er
ekki laus við rumbu og
rokk“.
Fjarri sé það mér að leggja
til að umræddur draumfork
ur taki að iðka rokk, en fé-
lagar mínir víð kaffiborðið
vildu halda því fram, að
margt hefði orðið öðru vísi
í stjórnmálum síðustu ára,
og sízt verra, ef hann hefði
dansað um ævina. Vildu
þeir, að flokkur hans kostaði
hann hið bráðasta á dans-
skóla, þótt seint sé. Kem ég
því hér á framfæri.
MiSvikucIagur.
---------Nú er það helzt
á dagskrá, hvort væntanleg-
ur landbúnaðarháskóli skuli
vera staðsettur í sveit eða
hér í höfuðstaðnum. í fljótu
bragði virðist bað vera næsta
eðlilegt, að hann verði í
sveit. Einhvem veginn finnst
manni það liggja í hlutarins
eðli, að stofnun svo nátengd
landbúnaði hafi aðsetur á
grasi. En málið er sénniléga
ekki eins einfalt og mönn-
um finnst í fljótu bragði.
Kennsla í landbúnaðarhá-
skóla hlýtur að þurfa á vís-
indamönnurn og rannsóknar
stofum að halda að meira eða
minna léyti. Trúlegast fer
námið fram innán um járð-
vegssýnishom, moldarlúkur
og kjötstvkki af ýmsum
skepnum. Tæki þurfa sjálf-
sagt að vera mörg og merk.
Þetta er sennilesa helzt við
höndina hér í höfuðstaðnum.
Fámennið gerir þannig höf-
uðborgina stærri en eðlilegt
væri, ekki aðeins á bessu
sviði. heJdur mörgum öðrum.
Við höfum ekki efni á að
bvgoia unn fleiri en eina alls
hofiarmiðstöð, a.m.k ekki í
bráð.
Líkur benda bví til, að
I a ndbú n a ff'a rháskólinn verði
í Reykiavík. hvort senrmönn
um líkar bað betur eða verr.
Hér eru rannsóknarstofurn-
ar, vísindamennírnir og tæk-
in. En vafalaust mun mörg-
um svæitamanninum sarnt
finnast þetta andhælislegt.
ég á hann um nónbilið í dag,
hann kom snemma heim úr
S
S
s
s
s
s
s
S
Fimmtudagur. ý
—-------— Sérfræðingur S
minn í hemispólitíkinni, vin- S
ur minn Kalli á kvistinum. S
hefur verið lasinn að undan- ■)
förnu, svo ég hef ekki hittb
hairn í marga daga. Nú rakst ^
S
vinnunni. „Hvað segirðu þá ^
í fréttum?“ spurði ég. „Held ^
urðu, að Bulganin skrifiý
fleiri bréf?“ „Já, já, hann\
heldur áreiðanlega áfram að S
skrifa, meðan þeír vestanS
tjalds eru svona tvíráðir í S
sýÖrum-. Þetta er orðið sporc S
hjá honum, sjáðu, hann læt- )
ur bréfin rigna svo þétt yfir^
væsturveldin, að forustu-•
menn þar þyrftu að hafa sér- ^
stök ráðuneyti til að standa'
í þessum bréfaskriftum. s
Bréfin eru náttúrlega auka- S
•atriði, þ.e.a.s. efnið, það eru S
íréttirnar um þau, semS
raestu máli skipta fyrir ’pá í)
Rússíá. Vesturveldin ættu S
því að slá striki yfir þauö
bréf, sem tilheyra liðinni •
tíð, en byrja á nýrri bréfa- •
herferð á hendur Rússum. •
Það er miklu betra til af-^
spurnar að eiga frumkvæðið, ^
heldur en sitja stöðugt í súp- ^
unni. Allir vita, hvað Káinns
sagði: „Sælla er að gefa en S
þiggja — á kjaftinn!“ „Ekki S
hefui'ðu lagazt vrið að liggja,"' S
svaraði. ég og kvaddi. S
S
Föstudagur, S
--------í kvöld var Árni^
Böðvarss. cand. mag. að tala S
um orðið grammófónn í út- ^
vrarpinu. Einhver hlustandi^
hafði kvartað yfir orðinu,^
fundizt það ljótt og útlenzkus
legt. Árni hallaðist helzt aðS
því að kalla umrætt tæki að S
eins fón. Þessi tillaga mun S
hafa komið fram áður, og er S
hún sú bezta um þetta út- S
breidda og mikið notaða*5
tæki. Fónn er þjiált orð í'j
rnunni og fer vel í samsetn- •
ingum, sem líka er mjög mik^
ils virði. Hvernig væri nú að.
SPESPEGILL
útvarpið hæfi eins konar á-
Hvaða aðra aísökun hafið bér en tikk-tikk ?
ÞAÐ KOM fyrir nýlega í
Englandi, er lögregluþjónar
héldu sinn árlega dansleik, að
Bandaríska kjarnorkuráðið
kom tveim árum seinna en
nauðsynlegt var með úppgötv-
þjófur nokkur greip tækifærið ! un, sem hefði sparað ríkinu
og brauzt inn í hús og hafði | mílljarða króna.
á brott með sér dýrmætan I Nokkrir vísindamenn í Kali-
mínkapels og margs konarforníu nenntu nefnilega ekki
róður fyrir orðinu fónn, en v
Iéti aldrei nefna grammó- S
fón? Ef útvarpið hefur ekkis
áhrif í þessum efnum, er ó- S
líklegt að grammófónnínn S
láti í minni pokann. S
Nú er nýr stjóri kominnS
til sögúnnar, svokallaðurS
veiðistjóri: í fyrstu hélt ég, ^
að þessi embættismaður ætti ^
að verða yfirmaður allra)
veiða á landi hér, en svo)
kom á daginn, að hann á\
bara að sfá um veiðí á ref og ^
minki. Þetta er mikill titill, ^
og vafalaust hefur verið erf- s
itt að fínna annað embætt-S
isheiti. sem hér hítti naglann S
á höfuðið. en einhveru v««'- S
ínn finnst manni veiðístjóriS
vera h«ilmikið orð. næstum \
of virðulegt fyrir ekki stærra *
verksvið.
Laugardagur.
— — — Nú gat maður
sagt eins og maðurinn sagði,
þegar hann kom út að morg-
unlagi og snjóað haíði um
nóttina: „Nú er það svart,
maður, allt orðið hvítt“.
Ekki er hann alveg hættur
við vestanélin ennþá, enda
mikið eftir af vetri, næstum
tveir mánuðír.
Með marzmánuði finnst
skartgrípi. Þetta gerðist í
grennd við Warwick. Nákvæm
lega hið sama gerðist þegar
lögreglan hélt dansleik sinn í
fyrra.
KENNARINN Lars Galle-
foss í Tönisberg í Noregi er
tilneyddur að fresta bví að
ganga uíidir magisterpróf í
uppeldisfræðum. Ástæðan er
sú, að þegar hann var á ferð
i Oslo, var síolið frá honum
mestum hluta af efni því og
ritgerðum, sem hann hafði
safnað og gert til þess að und-
irbua sig fyrir magistersgráð-
una. Ennfremur var stolið fi'á
honum því sem hann hafði
skrifað niður í fyrirlestrum og
ýmsu öðru efni sem hann
hafði viðað að sér. Gallefoss
hafði geymt þessi plögg sín í
kofforti, sem hann hafði'sett
í aftursætið í bíi sínum, Þjóf-
urinn hirti koffortið ásamt
fötum og frakka, sem hann
geymdí í bílnum.------Þetta
verður til þess, að Gallefoss
verður að hefja rannsóknar-
störf sín að nýju og það er
vinna, sem tekur marga mán-
uði.
að lesa bréf frá Grikkja nokkr-
um, sem þeir álitu meiva en
nokkuð smáskrítinn. En í dag
vinnur hann hjá ráðinu og á í
þokkabót dálaglega fjárfúlgu.
Það var árið 1950, að Kali-
forníuháskóli fékk bréf frá
Grikkja nokkrum, Nicholas
Chxistofilos, varðandi kjarn-
orkusprengjuvélar, hina svo-
kölluðu ,,kjarnaklj úfa‘‘.
Sumarið 1952 gerðu nokkrir
vísindamenn í Brookhaven upp
götvun um nýjan kjarnakljúf,
sem myndi spara 70 milljónir
dollara.
Stuttu síðar heimsótti Chri-
stofilos rannsóknarstofurnar í
Brookhaven. Hönum var sýnd
stofnunin, og í viðpæðum var
honum sagt frá þessari nýju
stórkostlegu uppgötvun. „Já,
en þessa uppgötvun hef ég bég-
ar gert,“ sagði Christofilos og
sagði síðan frá bréfi sínu, sem
sótt var í skjalasafnið.
„Þeir urðu aldeilis langleit-
ir,“ sagði Christofilos síðar,
sem hafði verið svo framsýnn.
að fá einkaleyfi á uppgötvuu
sinni. Nú hefur hann selt kjarn
orkuráðinu hana.
manni skammdegið alveg.
liðið enda er jafndægur á
vori eftir svo sem þrjár vik-
ur. En þá líður víst ekki á
löngu, áður en farið verður
að hringla í klukkunní upp
á nýtt. Ekki get ég skilið,
hvaða þörf er á þessu hringli
með klukkuna vor óg haust.
Varla munar þau ósköp úm
þennan klukkutíma til eða
frá. Það var alsið'a í sveit'-
inní hér áður fyrr að hafa
búmannsklukku, sumir
höfðu hana jafnvel tvo tíma
á-undan, en þessi svokallaði
sumartími hér hefur enga
þýðingu meir, að minnsta
kosti verður það ekki séð í
fljótu bragði. En vaninn er
ríkur. Við munum sjálfsagt
eiga von á að þurfa að færa
klukkuna enn einu sinni um
einn tíma í byrjun næsta
mánaðar.
1,—3,—’58.
Vöggur.
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s