Alþýðublaðið - 09.03.1958, Síða 5

llfrýffKblciif
5
Banniidegnar 9- tosxz 1953
2, ibL
Ktteíjóri: Vtíltergur' Jájíusson.
1. ár<f.
Pearl S. Buck
í n æ st a húsi
■ s-'
\
's
s
V
s
s
s
s
V
„Þegar ég var lítil stúika í
3vína‘V sagði mamma, fannst
mér efekert skrýtið að eiga
heima þar frekar en. hér í
Amerífcu. Ég sat við gluggann
auinn og horfði á sólina se-tj-
ast, rétt eins og þið gerið hér
mína. Og ég spurði eins og þið,
jtnönrmu mána: „Hvert fer sól-
in mamma?“ Og hún svaraði:
jjSóIin fer til Amexiku. Hún
skín aðeins á annaih helming
jarðarirmar íeinir. Þegar hún
skín á okkar helming, getum
við leikið okkur. Þá er dagur
újá okkur. Þegar svo sólin skín
á hinn helmi'ng jarðarinnar, er
nótf hjá oííakur. Þá sofum við.
Svona stendur á nótt og degi“,
börnin góð.
„Eni þá kínversku hörnin
að leika sér núna? spurði Pét-
ujr.
..Þau eru um það bil að fara
á fætur núna“, svaraði
imamma. Bráðum fer sólin að
gægjast upp fyrír fjallsbrúnina
?njá þeim. Þau fara að borða
“vorgunyerðinn sinn, og síðan
ÚAÞNAKAK-LINN
a;
Með því að leggja saman all-
©i' tölurnar, getur þú fundið
, út, hve afi ganrli tók oft í nef-
ið í síðustu viku.
fara þau að leika sér. Þegar
þið lúrið, í ykkar rúmum, eru
börnin í Kína að leika sér allt
um kriiig úti. Það gerðu þau,
þegar ég var lítil stúlka í
Krna. Ég lék mér meðan ame-
risku bömin sváfu og svaf á
meðan þau léku sér“.
,,En við hverja lékstu. þér?“
spurði Markús. Hann trúði því
varia enn, að mamma hans
íiefði nokkurn tíma getað átt
heíma svona langt í burtu.
„Ég lék mér \dð kinverssku
börain í nsesta húsi. Þar
bjuggu hjón, sem áttu fímrn
telp'ur. Sumar þeirra voru á
mínuro. aldri, surnar yngri, aðr-
ar nokkuð eldri. Ég yar svona
rnitt á milli þeirra, hvað aldux
snerti“.
„Áttu hjónin engan strák?“
spurði Davíð.
,Um það er einmitt sagan,
sem ég ætla að segja ykikur
núna. Ég Imgsa, að ég haíí rétt
aðeins tíma tíl að segja ykkur
hana, áður enþið farið að sof'a“.
Manima leit á klukkuna, sem
stóð á arinhúíuiini. Hún tifaði
ótt og létt. Hún var nærrí því
orðin hálf átta, en það var
venjulegur hátíatími hjá hörip-
unuin.
,,Ó, hvað tíminn líður og
klukkan tifar. Hún virðisit
ganga þ\d liraðar, sem við lít-
um oftar á haná'. sagði Anna
dálítið óþolinmóð.
,,Ég skal snúa kluifekunni við
á meðan“, sagði mamma og
brosti. Og það gerði hún..
'„Jæj.a, þá er ber.t að byxja á
sögunni, kiakkar'1, sagði
mamma og settist aftur hjá
þeim.
,,Þið vitið það ósköp vel,
börnin góð, að öllum fpreldrum
þykir gaman að eiga bæði
drengi og stúlkur. en í Kína er
þetta ákaflega mikiivægf. Og
kínversku hjónunum í næsta
húsi fannst það fjarska leiðin-
legt, að þau skyldu ekkí eíga
neina drengi. frh.
fi' k- k kki ktkkév k k h
Myi'sdasaga barnanna
1. Hvað hétu. uxar kóngs í.
h.öllu? Þeir hétu á öllu og
af öllu,
2. Hvað höggur alan daginn,
og sjást þó engin spor eft-
ir?
3. Hvað hafa margir einu
sinni fæðzt og ívis.var dá-
i??
4. Hvað mörg raanna- og
bæjanör'n eru i sjálfskeið-
ingnum?
5. Hvað er það, sem hleypur,
en stendur þó kyrrt?
6. Hvað er það, sem -iggur á
grúfu, en snýr upp nefi?
7. Hver er sá, sem satt segir,
en þó alltaf þegir?
8. Hvar baulaði kálfur sá,
sem. allir heyrðu til?
9. Kóngur ' og klerkur, ríkir
og snauðir haf'a neytt þess,
þó hefur það aldrei verið
á borð borið.
10. Hvað er það', sem hoppar
og skoppar
um heljarbrú
með gripi og merm í mag-
anum ?
Og gettu nú.
Gaman væri. nú.krakkar, að fá frá ykkur stutta sögu um
ævirttýri Óla, þegar hann elti hananm unp á húsþak og . . ..
Búið til sögu með hjáln myndanna og sendiö hana til A)-
þýðublaðsins merkt Barnaganum. Beztu sögurnar verða birt-
ar í næstu blöðum.
I Ö í T
xrxxxxxxxxxx
xxuxxxxxx
JÍXXt
xxxxfxxx
xxxr
xxóx
Hér á að finna sjö íslenzk
fgulaheiti, með því að setja
stafi í stað krossanna. (Fremstu
síafir línanna mynda eitt fugls
heitið).
Keimarinn: ,,Þú ert nú bú-
inn að haga þér þannig, JFónsi
minn, að þú átt efeki skilið að
fá að sitia á bekk með siðúðu
fólki. Komdu nú hérna upp að
kennaraborðinu og setztu við
hliðina á mér".
1 '
Ari: „Hvað getur maður sagt
um þessa botnlausu og loklausu
ferðakistu?“
Bjarni: ,.Hún hefur sínar
góðu hliðar“.
FYPtlR LÖNGU bujggu göm-
j ul hjón í Japan. Þau áttu eng-
'jin börn. Gamli maðurinn lifði
, á því, að höggva skóg, en gamla
konan spann.
Eitt slnn gekk gamli maður-
inn lengra inn í skógínn en
hann var vanur. Þar fa'nn hann
lind sem hann hafði aldrei séð
láður. Vatnið var silfurtæi't, og
jhann var mjög þyrstur. Hann
| kraup niður og drakk vænan
teyg, án þess að anda. Það var
skrýtið, hvað vatnið hressti
hann mikíð. Þegar hann stóð
upp, sá hann sig í vatninu eins
og í spegli. En það var orðin
breyting á honum. Hann var
orðinn ungur. Hann þreif upp
í höfuðið á sér, sem var orðið
bersköllótt. en þar var nú kom-
ið þykkt hár. Hrukkurnar voru,
hofnar úr andlitinu og allur
líkaminn léttur á sér, liðugur
og sterkur.
liimingaður, fór hann í loft-
köstum heim tii kerlingar sinn
ar. Hún varð hrædd, þegar hún
sá ókunnugan ungling hendast
inn á gólíið. Og ekki datt henni
í hug að trúa honum, þegar
Iiann sagðlst vera maðurinn
hennar.
Loks varð hún að trúa hon-
um. Þá sagði hún:
„Fyrst þú ert orðinn svona
ungur og fallegur þá er var,la
von, að þú getir elskað eld-
gamla kerlingu eins og mig.
Eg verð víst að flýta mér að
drekka úr þessari lind Iíka“,
Ilún þaut út í skóg, fann ljnd-
ina og drakk. En hvað vatnið
var yndislegt. Iiúri þambaði og
gaf sér aðeins tma til að anda
cg drakk svo aítur og aftur.
Maður hennar beið með
óþrevju eftir að sjá unga og
íallega stúlku koma inn í hús-
ið. En hún kom ekki. Harin fór
loks út og leitaði alls staðar,
en fann hana hvergi. Þegar
hann var að snúa heim, Hrygg-
ur í huga, lieyrði hannj eitt-
hvert veikt hljóð í grasjnu á
lindarbakkanum, hjá fötþnum
konunnar sinnar. Þar j fann
hann ungbarn.
Gamla konan hafði vojtið óf
áköf að ná í æskuútlit sltt og’
drukkið allt of mikið; í Hún
hafði drukkið sig gegnuirijæsku
árin allt að fæðingu. j|
I, A
.ij)
4 $ ■■
-----------------------
RAÐNÍNG
á talnagátu í.síðasta ífinmv'
dagsblaði.
1—6 röðull.

Snemnia næsta morgunn
léttu þeir akkerum og undu
upp segl. Robinson -lék við
hvern srnn fingur óg varð him-
ai'nir hurfu við sjóndeildar-
Hringinn.
í tvo daga höfðu þeir með-
vind,
en á þriðja degi ch
itfcífl inlifándi glaður, þsgar átthag- 1 dö'kka ský'bólstra' á loftið. —
skall á, og st
urnar léku sár að litla
■Robinson kastaðist tij •
í káeiu si'nni. Hann hélt$
veikin mundi þá og þeg(
alveg út a-f við'Hann.
L'PUIU,
|>g frá
jð sjó-
gefa