Alþýðublaðið - 30.03.1958, Page 5

Sunnudagm- 30. marz 195S
llþýSafclaVii f
5
5. tbl.
Ritstjóri: Vilbergur Júlíusson
1. árg.
Börnin skrifa
GAMAN var að fá allar sög- ' feimin við að senda Barns-
urnar frá ykkur af ævintýri gamni sögur, skrýtlur og ann-
Ola. Dregið var úr beztu sög- ( að gaman. Við bíðum eftir
u.num og kom upp saga eftir fleiri sögum um VeiðA
Iírafnhildar í Kópavogi. Birt- ferðina, sem kom í blaðinu.
ist hún hérmeð. Verið ekki fyrir skömmu síðan.
tindir þau hiól og drógum þau.
3íðan létum við inn f þau log-
;ándi, rauð kerti, —- og það var
Jnjög gaman .ð leika sér að
jþessu í dimmunni á kvöldin.
— Við fórum líka í mömmu-
leik. Börnin okkar voru alltaf
dre'ngir, af því að litlu telpurn-
ar í næsta húsi vildu eignast
flítinn bróður og foreldrar
jþeirra líka. Allir vonuðu að
fimmta barnið vrði drengur.
í>að þótti yfrið nóg hjá hverri
fjölskyldu að eiga fjórar
Stúlkur.
— Einn daginn sagði kín-
Verska móðirin;
með svart hár og svört augu?
-—- Fáeðast ailir Kínverjar
svart hár og svört augu ?
1 spurði Dávíð.
— Já, Kínverjar eru þannig.
— Jæja, þarna voru litlu
stúlkurnar örðnar fimm. Þegar
móðirin sá þá fimmtu, varð
hún mjög hrygg. Hún breiddi
yfir höfuð í rúminu, sneri sér
til veggjar og talaði ekki orð.
— Þótti henni þá ekkert
vöent um litlu dóttur sína ?
spurði Anna.
— Jú, sei, isei jú, — en
hana langaði svo mikið til þess
að eignast lítinn strák, svona
til tilbreyti'ngar og skemmtun-
ar. Auk þess geymdi hún allt-
af fallega nafnið Yung-er
(hraustur drengur) handa hon-
um.
— Nú kom hinn kínverski
faðir heim. Hann var stór mað-
ur með sVart yfirskegg, svört
augu, vingjarnlegur og klædd-
ur skrautkyrtli.
— Skrautkyrtli! át Davíð
eftir.
•— Já, kínverskir heldri menn
kiæðast þannig, og það fer
þeim vel. Þegar faðirinn kom
inn og sá konu sína snúa sér
til veggjar, sagði hann byrst-
ur; ... r
ur
Drengur: „Pabbi, veiztu hvað
feiti maðurinn í fiskbúðinni
vegur?“
Pabbi: ,,Ég hef ekki hugmynd
um það?“
Drengur: „Hann vegur fisk“.
Maja litla: „Mamma, má ég
ekki hafa spegilinn með mér
í rúmið í kvöld?“
Mamma: „Hvað ætlarðu að
gera við hann, væna mín?“
Maja: „Mig langar til þess
að sjáj hvernig ég er, þegar ég
sef“.
Móðirin (reið); „Ekki bjóst
ég við því, að ég kæmi að þér
etandi kökuna, Óli“.
Óli: „Ekki ég heldur“.
Húsbóndinn: „Hundurinn
rninn er týndur!“
Nábúinn:. „Hefurðu auglýst
eftir honum?“
Húsbóndinn: „Þýðir ekkért!
Hann kann ekki að lesa!“
Kennarinn: „Hvaða þrjú orð
segja nemendurnir oftast?“
Nemandinn: „Ég veit ekki“.
Kennarinn: „Alveg rétt!“
háfði komið á buxurnar hans.
Þá hljóp hann heim til mömmu
sinnar. Hún háttaði Óla og i
situr nú við rúmið hjá hon-
um og bætir buxunar hans.
Hrafnhildur
Guðmundsdóttir,
Kópavogi (11 ára).
Þrautseigja
Robert Bruce var konungur
í Skotlandi. Hann átti skæða og
volduga óvini, og varð hann að
berjast við þá oft og lengi.
Hann beið mikinn ósigur og
varð að flýja og fela sig, en
hermenn hans tvistruð'ust.
Konungur leitaði sér skióls í
gömlum kofa. Var hann nú svo
dapur ví hu,ga, að hann gat
varla hugsað til að reyna að
vinna konungsríkið aftur. Þá
sá hann könguló uppi í rjáfr-
inu, sem var að búa til vef.
Sex sinnum var hún búin að
reýna að kasta þræðinum yfir
ármilli raftanna, en alltaf Kafði
henni mistekist. Þrákelni
köngurlóarinnar vakti athygli
konungs. Hann hugsaði sér, aí?
ef henni tækist nú að festa.
þræðinum í sjöunda sinn, þá
skyldi hann gera tilraun tíl
þess að vinna konungsíkið.
Köngulóin gerði nú sjöundt
tilraunina og heppnaðist. Kon-
ungurinn varð glaður. Safnaði
hann nú liði sínu og háði or-
ustu við Englendinga. Vann
hann sigur og vafð nú voldugvi
en nokkru sinni fyrr, Köngur-
lóin kenndi honum, að varla
er til svo erfið þraut, að eigí
verði hún 3'firstígin. Reyndm
aftur og aftur. Þá •er-.siguránr..
ætíð vís.
ROBINSON
Eftir Kjeld Simonsen
Þegar Róbinson kom niður að
höfninni og var að skj-ggn-
ast um eftir skipi, sem væri
á leið heim til hans, hitti
hann skipstjóra, er ætlaði til i
Afríku, og lagði hann fast að
Róbinson að koma með sér
þangað. Róbinson réði sig þá
til ferðárinnar.
Nokkrum dögum síðar fengu
þeir. gott leiði. Þá léttu þeiir
akkerum og létu í haf. Og sjö
dögum síðar voru þeir
komnir á móts við Madeiru,
Pearl S. Buck
venjast. ■— Jæja, svo lékum við
okkur. ....
— Og hvernig? Og hvað?
spurði Pétur.
— O, við lékum okkur með
flugdreka. Og svo fórum við
oft í Ijósaleik.
— Ljósaleik! át Anna eftir.
— Ljósaleik! Hvers konar
leikur er nú það? spurði
Anna.
— Já, við bjuggum til úr
pappa alls konar blóma-, fiðr-
álda-, kanínu- og fiskalíki. Síð-
an skrautmáluðum við þau og
festum á prik, ef þetta voru
fuglar eða blóm. En ef þetta
voru skjaldbökur, kánínur og
þess háttar dýr, smíðuðum við
— Ég verð að gera eitthvað
í þessu! Svo fór hún til stóra
musterisi'ns, sém er eins konar
kirkja. Og hún bað guð að gefa
sré stóran og myndarlegan
strák.
— Eg vildi, að ég gæti bætt
því við, sagði mamma, að
móðurinni hafi orðið að ósk
sinni, og að hún hafi getao
notað fallega nafnið, sem hún
geyrndi handa væntanlegum
syni sínum, — eða hvað haldið
þið ?
— Hvað —■ hvað — hvað —-
hvað gerðist ? spurðu öll börn-
in einum munni.
— Hún eignaðist telpu, —
eina litla hnátu enn, með
— Skömm er að sjá til þín,
kona. Þú talar ekki við litla
bainið okkar.
— Síðan beygði hann sig
yfir litla barnið í vöggunni og
sagði hálfhissa ;
— Hvers vegna ? Er þetta
kannski ekki yndisleg, lítil
stúlka. Eg er nú hræddur um
það ! Ég ætla að kalla hana
Mei-er (Snotru aðra). Svo
klappáði hann litlu hnátunni
sinni á kinnarnar og gældi við
hana. Því næst gekk hann út í
garðinn og reykti vatiOpípu
sína.
— Vatnspípu ! endurtók
Davíð.
— Já. Kínverjar reykja vatns
pípur. Það eru látúnspípur. í
öðrum enda þeirra er tóbakið
en hinum vatn.
ReMíúrinn fér svö gegnum
vatnið og kælist, svo að tungan
brennur síður eðá alls ekki.
Jæja, kínverski faðirinn sat
úti í garði, þar sém við lék-
um okkur.
ÓLI LITLI var að leika sér
úti á hlaði. Allt í einu sá hann
hvar haninn hafði flogið upp
öðrum fæti og galaði. Ólí
mátti til rneð að komast upp
til hanans. Hann kom auga á
hlöðuþak. Þar stóð hann á' stiga við hlöðuvegginn. Hann
reistj hann upp og klifraði
upp á þakið. Hann skyldi geta
staðið á öðrum fæti, eins og
haninn! En allt í einu skrik-
aði Óla fótur, •— og hann yait
niður þakið og beint niður í.
forarpoll. Þegar hann stóð
upp, fann hann að stórt. gat
~JÁ S