Forvitin rauð - 01.12.1972, Qupperneq 5

þeira fjölga, og margar konur munu iðrast
eftir fóstureyðingu álykta sumir. Athug-
anir leiða samt sem áður í ljós að tiltölu-
lega fáar aðspurðra kvenna iðrast þess að
hafa fengið fóstureyðingu. Þær sem iðruð-
ust áttu margar við sálræn vandamál að etja
og voru úr jafnvægi. Það er þess vegna
ástæða til að gera ráð fyrir að þessar sömu
konur hefðu undir öllura kringurastæðura iðrazt,
einnig þótt þær hefðu eignazt barnið.
Hvers vegna iðrast samt þó nokkrar konur
eftir fóstureyðingu? Er það alltaf vegna
þess að þær hafi þrátt fyrir allt óskað
eftir eð eignast barnið sem þær ekki eignuðust?
Svarið við þessari spurningu á að nokkru ræt-
ur að rekja til þess, að þjóðfélagið fordæm-
ir konu sera hefur fengið fóstri eytt. Það
er hægt að þvinga hana til að finnast hún
Ave Marrn —
hafa drýgt hræðilegustu synd sem hugsast
getur. Það reynir á þolrifin að hlusta á
ásakanir um að hafa drepið barnið sitt.
Hér komum við að veigaraiklum rökum. Fóstur-
eyðing er að eyða lífi, hún er sambærileg
við morð. Fóstur er líf, en er það manns-
líf? Hvenær verður frumskiptingin að mann-
legri veru, eða raeð því að nota dálítið
óljóst hugtak - hvenær fær manneskjan sál?
Við þessu getur hvorki páfi né prestur, lækn-
ir né lögfræðingur gefið úrslitasvar. Kona
getur haft það á tilfinningunni að lo vikna
gamalt fóstur hennar sé barn, þar sem aftur
á móti annarri getur fundizt fóstrið á sama
tíma aðeins vera hnúður á lífmóðurinni.
Hver er þess umkorainn að dæraa I þessu máli?
Sumum finnst fóstureyðing ekki vera að eyða
mannslífi, heldur að koma í veg fyrir að
fóstur verði að manneskju.
Fóstureyðing er hættuleg, lífi og heilsu
konunnar er stofnað í þarflausa hættu, eru*
lika rök. A þessu leikur þó greinilega vafi.
Sumir læknar halda því fram að fóstureyðingar
Frú Arland:
Eg fann minn mann og með honum hef ég bygt mitt
hús. Ég hef átt mín börn góða mín og það
hefur verið raitt líf að ala þau upp fyrir
Þjóðfélagið. Eingin heiðarleg kona sér
eftir því að hafa átt sín börn og alið þau
upp í staðinn fyrir að fara úti svínarí.
(Atómstöðin)
séu hættulegar aðgerðir og að þeira fylgi oft
eftirköst, aðrir skipa þeira á bekk með al-
gengustu skurðaðgerðum. Með vissu situm
við, að hver fæðing felur í sér miklu meiri
hættu en fóstureyðing.
Fóstureyðing er ój.. •? eg aðgerð, flestir
læknar eru mótfallnir '<ví, að fóstureyðingar
verði gefnar algerlega frjálsar, halda sumir
fram. Slíkt er samvizkuspurning. Ef læknir
er andvígur þessari aðgerð, er vitanlega ekki
hægt að ætlast til þess af honum, að hann
framkvæmi hana. En það munu alltaf verða
læknar, sem eru fúsir til að eyða fóstri.
Frjálsar fóstureyðingar munu brjóta niður
þá virðingu, sem við höfura fyrir lífinu,
sjálfu raanngildinu mun stafa hætta af
þeim. Með slagorðinu "lífið er heilagt"
er hrópað, að frjálsar fóstureyðingar
muni stuðla að því að gera samfélagið
ómannúðlegt. Að heimskringlan verði
sjúkur heimur, þar sera ráðskast er með
lífið eftir vild. Það síðarnefhda hefur
fóstureyðingarlöggjöfin nú leyft okkur
öldum saman. Er það virðingarvottur við
lífið, að láta ókunna ráða yfir lífi konu?
Er það virðingarvottur við lífið, að láta
börn fæðast við hinar hörmulegustu að-
stæður? Er það virðingarvottur við lífið
að neyða börn til að verða foreldrar?
Óréttlætið í gildandi fóstureyðingarlöggjöf
er augljóst. Einn læknir getur verið fús til
að leggja fram urasókn um fóstureyðingu, sem
Ugla:
Svona lágkúrulega verðu kvenmaðurinn að
hugsa, af því barnið á móður sína og vill
drekka hana, henni er nauðsyn að ná sér I
þræl og stofna með honum þessa mjólkur—
sjoppu sem nefnist hjónaband og einusinni
var sakraraenti, eina sakramentið sem heil-
agir menn máttu skyrpa á; að öðrum kosti
geingur hún um ævilangt, ógæfustúlka, ineð
ástarsorg einsog nokkurskonar steinbarn I
taugakerfinu, og iifandi barn við hlið
sér, ásökun gegn guðum og mönnum, storkun
Við þjófélagið, sem reyndi alt til að bera
það út fyrir henni fætt og ófætt, en mis-
tókst.
(Atómstöðin)