Morgunblaðið - 02.11.1913, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
7

S3Ö
Mjölkurleysið í bænum.
Kaffið í Bankastræti nr. 4 þarf enga mjólk eða
□ neinn rjóma til bragðbætis. Það er svo bragðgott sjálft, að □
□ nokkur blöndun er með öllu ó|)örf. □
Kaupið hvergi annarstaðar I
Tlans Petersen.
Nýtízkuefni 1913-14.
Nýkomin í Ulstera og Vetrarfrakka blá Cheviot og
svort. 6o—70 teg. af fínum alfataefnum, afmæld í einstaka klæðn-
aði með öllu tilheyrandi, alt selt með nær innkaupsverði eins og
áður. Hálslín, Vasaklútar, Bindingarslifsi o. fl.
Fðt saumuð á 12—14 tímum.
Lægstu vinnulaun. Sparið peninga
og kaupið hjá mér.
Guðnt. Sigurðsson
Tafsími 377. kíœðskeri. Laugaueg 10.
Tijrír 5000 kr. T a t a ef n i
nýkomið og allur saumur af hendi leystur vel og ódýrt í
H v e r g i
er meira og betra úrval af leirvöru, glervöru, postulini og
allskonar búsáböldum, en í
Verzl. Jóns Þórðarsonar.
Vörugæði og verð mælir með sér sjálft.
Skilvindan góða, „Diaboio'" ávalt fyrirliggjandi.
50°|o
Enginn hefir boðið slik kostakjör áður. Enginn orðið fyrir jafngóð-
um happakjörum, og sá, sem
á morgun
kaupir í Verzluninni Edinborg, Austurstræti 9 (gengið um vestri dyrnar).
Þar verður seld ýmiskonar Vefnaðarvara, Fatnaðir, Háls-
lín, Höfuðföt og Skinnavara, mest alt fyrir
hálfvirði.
Engin uppboð jafnast á við þetta, engin uppboðssölulaun sem
falla á kaupandann.
Vér viljum sérstaklega benda viðskiftamönnum vorum á það, að
alt á að seljast.
Þess vegna höfum vér sett þessar vörur niður í það verð, sem aldrei
hefir heyrst hér áður,
Öllum því kleift að kaupa.
Komið á morgun, 3. nóvember,
í Austurstræti 9
Vöruíyúsinu
Yerzlunin Edinborg.
Svörtu gammarnir.
Skáldsaga
eftir
Övre Richter Frich.
1. K a p i t u 1 i.
Konun^astefnan.
Það var vordag nokkurn, sem
lengi mun verða minnst í sögu Norð-
urlanda, árið 1916.
Vorið hafði skrýtt höfuðborg Norð-
manna öllu því skrúði, sem fegurst
finst. Loftið var þrungið af töfra-
magni sólarinnar, sem heillaði hvert
mannsbarn. Borginni mátti helzt
líkja við unga stúlku, sem er gædd
aðdáanlegri fegurð og æskufjöri.
Það var hátíðarbragur á öllu.
Stórar fylkingar af prúðbúnu fólki
streymdu úr öllum áttum inn í mið-
bæinn með óteljandi fána og marg-
litar veifur, sem blöktu hægt fyrir
sunnanblænum og mintu ósjálfrátt
á bylgjandi blómareit.
Þetta var merkisdagur.
Hin fegursta hugsjón, sem fæðst
hefir á Norðurlöndum, var að ræt-
ast. Öll innbyrðis sundrung var
kveðin niður, og allur flokkadráttur
hafði orðið að víkja fyrir kröfum
réttlætisins og bróðurskyldunnar.
Það var sem heilladísir Norður-
landa hefðu vaknað af margra alda
svefni. Sú hugsjón, sem Margrét
drotning hafði starfað að, var end-
urfædd i dálítið breyttum skilningi.
Á ríkjafundi, sem háður var i Lundi,
höfðu málsvarar Norðurlanda gert
með sér varnarsamband, til þess að
tryggja þjóðunum frið með fyrir-
hyggju og hagsýni.
Ófriðarhætturnar voru margar og
auðsæar.
Það var ekki eingöngu ófriðarblik-
an i austrinu sem opnaði augun á
frændþjóðunum fyrir nauðsyn þessa
félagsskapar. Alþjóðabandalag stjórn-
leysingja hafði náð fótfestu þeirra
á meðal, og skaraði nú glóðum elds
að höfðum þeirra allra sem atvinnu-
rekstur stunduðu, svo hinn mesti
voði stóð af því búinn.
Óaldarlýður þessi hafði þotið upp
eins og mý á mykjuskán, án þess
að því hefði í fyrstu verið nokkur
gaumur gefinn.
En nú átti að hefjast handa.
Nýja varnarsambandið hafði með
leynd sett sér þær reglur, sem fylgja
átti, til þess að ganga milli bols og
höfuðs á þessu óargadýri, sem kom-
ið var á Norðurlönd.
í bláa herberginu í konungshöll-
inni í Kristjaníu áttu þeir konung-
arnir Gústaf, Hákon og Kristján þenn-
an dag að undirskrifa skjöl þau, sem
tryggja áttu frið og samband Norð-
urlanda.
Konungar Dana og Svía voru á
siglingu inn fjörðinn á sinu herskip-
inu hvor, og fylgdu þeim ótal norsk
varðskip. Failbyssurnar i Oscarsborg
köstuðu vinarkveðju á flotann, þegar
hann sigldi, fánum skreyttur, inn
sundið hjá Degerud.
í sama mund dró lögreglustjórinn
í Kristjaníu hvítu glófana á hendur
sér. Hann var dálítið fölari en hann
átti vanda til, en hinn mikli svipur
hans bar vott um viljaþrek og ró.
Umsjónarmaður lögregluliðsins og
leynilögreglustjórinn stóðu með ein-
kennishúfurnar í höndunum og biðu..
— Eg vona það, mælti lögreglu-
stjórinn lágt, að við höfum gert alt
það, sem unt er, til þess að konung-
unum sé engin hætta búin. Við
höfum glögga gát á öllum þeim, hér
innanlands, sem grunsamir eru, og
engum útlendingi hefir verið hleypt
inn fyrir landamærin þessa síðustu
viku, án þess að hann hefði hin
beztu skilríki í höndum. Heill hóp-
ur af sænskutn og dönskum leyni-
lögreglumönnum verða okkur til að-
stoðar þegar konungarnir ganga i
borgina, tvöföld hermannaröð varn-
ar múgnum þess að koma of nærri,
og því liði, sem við höfum á að
skipa, höfum við skift niður eins og
bezt mátti verða. Eftir því sem eg
frekast veit, er því engin hætta á
götunum. En hvað segið þið mér
um húsin?
— Eg hefi fengið nákvæmar upp-
lýsingar hjá húseigendunum, svaraði
leynilögreglustjórinn gamlimeð hægð.
Á allri þeirri leið, sem konungarnir
fara, mun því ekki sjást í gluggunum
nokkurt það andlit, sem við ekki vit-
um deili á. Skýrslur, sem við höf-
um fengið frá Berlín, París og Lon-
don, staðhæfa að enginn hinna hættu-
legu stjórnleysingja þar muni hafa