Morgunblaðið - 17.11.1913, Blaðsíða 2

74
MORGUNBLAÐIÐ
Herberglð sem Eyðlfur Jónsson bjó f (í Dukskoti), Vesturgötu nr. 13.
Til hægri sést kistan, sem sparisjóðsbókin og peningar Eyólfs voru geymdir f.
Myndin er teiknuð á staðnum af teiknara Morgunblaðsins.
þá eigí annað en láta hana af hendi
Hafði hún þá geymt hana niðri }
kommóðuskúffu.
Nú fór alt með feldu þangað til
að kvöldi dags 4. nóv. Þá kvartaði
Eyólfur enn um veikindi. Var Jón
H. Siqurðsson héraðslæknir þá sóttur
og stundaði hann Eyólf alla þá viku.
Dró æ meira af Eyólfi og þriðju-
dag xi. nóv. var hann fluttur í sjúkra-
hús, þá með lítlli rænu.
Gátu læknarnir við ekkert ráðið,
og fimtudag 13. nóv. dó Eyólfur.
Meðan Eyólfur lá heima hafði hann
orð á því, að veikindi sín mundu
stafa af ólyfjan í matnum hjá systur
sinni, en baðst jafnframt þess, að
henni yrði ekkert gert fyrir það,
Aldrei heimsótti Júlíana bróður
sinn, meðan hann lá. En eftir dauða
hans beiddist hún þess að fá að sjá
líkið. Þess var henni synjað.
Líkið brufið.
Þegar eftii dauða Eyólfs var lík
hans krufið undir umsjón héraðs-
læknisins. Spurðum vér hann um
niðurstöðuna og tjáði hann oss, að
komið hefði í Ijós greinileg eitrun í
öllum likamanum og benti flest á
það, að eitrunin stajaði aj Josfór, en
það verkar mjög seint.
Júlíana tekin föst.
Nú þóttu böndin berast að systur
Eyólfs, Júlíönu. Leitaði lögreglan
sér margs konar upplýsinga á föstu-
dag og fyrri hluta laugardags. í
fyrra kvöld um miðaftan fór svo lög-
reglan vestur eftir á heimili Júlíönu.
Var hún þá tekin föst og farið með
hana í varðhald.
Júlíana játar á sig
glæpinn.
Frestaðist réttarhaldið nokkuð, með
því að Júlíana kvartaði yfir lasleika,
svo að sækja varð héraðslækninn.
Bar hún sig þá aumlega.
í rtttarhaldinu játaði Júlíana svo,
að hún hejði hyrlað bróður sínum eit-
ur í skyrið — aj ásettu ráði — til
pess að stytta honum aldur 0% komast
yfir Jjármuni hans. En kvaðst
faafa gert þetta fyrir sí-
felda áeggjan Jóns Jóns-
sonar, sem hún býr með.
Þessar upplýsingar hefir Morqun-
blaðið fengið frá mjög góðum heim-
ildum, þótt ekki sé það frá lögreglu-
stjóra sjálfum.
Jón tekinn fastur.
Þegar játning Júlíönu var fengin,
voru næturverðirnir sendir til þess
að taka Jón Jónsson fastan. Komu
þeir með hann upp í hegningarhús
undir miðnætti. Lét Jón, sem eigi
vissi hann neitt, hvaðan á sig stæði
veðrið, hvers vegna verið væri að
taka sig fastan og h I ó að misgrip-
um þeim.
Fangarnir í hegningar-
húsinu.
í fyrri nótt var Júlíana svo hávaða-
söm, grét og stundi svo, að fangarn-
ir í hinum klefunum fengu eigi
hálfan svefn.
En Jón heldur sínum sönsum
alveg.
Matarlyst hafði þó Júlíana haft í
gær og meira að segja mælst til
að fá kaffidreitil.
Réttarhald yfir Jóni.
Það var haldið í gær. En bæjar-
fógeti vildi eigi í gærkveldi láta uppi
hver niðurstaðan hefði orðið. — En
af ýmsu öðru, sem Morgunblaðið
hefir komist á snoðir um, þykir oss
líklegt, að þó hafi komið fram líkur
fyrir því, að hann hafi verið í vit-
orði með Júliönu.
Comes.
Á heimili Eyólfs.
Eyólfur átti heima i Dúkskoti,
litlum bæ á Vesturgötu nr. 13 —
einn af þeim fáu steinbæjum, sem
enn standa í höfuðborginni. Flestir
bæjarmenn þekkja þennan steinbæ,
þar sem Jón gamli hafnsögumaður
áður bjó. Bæinn byggir nú Magn-
ús nokkur Bjarnason, vinnumaður,
ættaður vestan af Mýrúm, ásamt
fólki sínu. Hjá honum fekk Eyólf-
ur inni, er hann í haust fluttist til
bæjarins, eftir kaupavinnustarf austur
í Hreppum.
Fréttaritari Morgunblaðsins kom í
gær á heimili hins dána manns og
hitti fó)k það, er hann hýsti. Magn-
ús Bjarnason gaf oss ýmsar upplýs-
ingar um hinn eitur-myrta mann.
Hann var ötull sparsemdarmaður,
sem í mörg ár hafði sparað saman fé í
sparisjóð Landsb. Átti hann þar inni
um 705 kr. Þessa bók hafði hann
í kofforti sinu, og ennfremur 32 kr.
i peningum. Hafði koffortið staðið
hjá systur hans í sumar, meðan
Eyólfur var i kaupavinnunni — og
stóð þar þangað til daginn eftir, að
hann át eitrið hjá systur sinni. Þá
sótti hann koffortið og varð þess
vis, að Júlíana systir hans hafði tekið
sparisjóðsbókina og 2 kr. af lausa
silfrinu. Fór síðan með 2 menn
með sér til heimilis hennar og heimt-
aði aftur bókina og féð. Tók hún
þá bókina úr kommóðuskúffu sinni
og með hana fór Eyólfur á burt.
Daginn eftir þessa síðustu heim-
sókn hans hjá Júlíönu systur sinni,
varð Eyólfur að fara i rúmið enn á
ný, vegna lasleika í maganum, og
var upp frá því ófær til allrar vinnu.
Ekki sagðist Magnús Bjarnason
eða fólk hans hafa heyrt Eyólf minn-
ast á ilt samkomulag milli hans og
Júlíönu. Vissi hann um, að Eyólfur
hefði oft rétt systur sinni hjálpar-
hönd, er hún var í fjárkröggum.
Hafði hann m. a. borgað húsaleigu
fyrir hennar hönd í allan fyrravetur,
og kvað hann Eyólf hafa minst á
það lauslega við þau hjón, að Júli-
ana skuldaði sér 50 kr. fyrir húsa-
leigu. Hann bjó þá i Ánanaustum
hér i vesturbænum.
Magnús segir frá því, að þau hjón
hafi tekið eftir þvi, að það lýsti af
spýjunni, eins og maurildi væri,
þegar Eyólfur að kvöldi hins 1. nóv.
kom heim veikur og fekk áköf
uppköst um nóttina. Hafði lækni
verið gert aðvart um þetta, og hefir
það eflaust verið þess valdandi, að
farið var að rannsaka málið, eftir að
Eyólfur var fluttur á Landakotsspítala
og grunur lék á, að hann hefði
neytt eiturs. Bæjarfógeta var og
einnig gert viðvart um þetta atriði,
og lét hann undir eins .eftir dauða
mannsins flytja líkið af spltalanum
upp í líkskurðarhús gamla spitalans,
og skipaði læknum að kryfja það. —
Magnús og fólk hans — þau voru
5 í herberginu — segja frá þessu
alvarlega og blátt áfram, en í frá-
sögninni urðum vér varir við það,
hve hugir þeirra voru lamaðir af
þessum sorgaratburði, sem svo óvænt
hafði skeð í húsum þeirra. Það er
að eins ein stofa í húsinu, og þar
lá Eyólfur áður en hann var flutt-
ur á sjúkrahúsið. í einu horn-
inu stóð eldavél og sauð þar
slátur í potti. Það var lágt undir
loftið og raki var mikill á veggjum.
í öðru horninu var lítill drengur og
lék sér hljótt, og við borðið hjá
glugganum sat gömul kona við
saumavél; sat hún á gulmálaðri kistu
— líkust sjómannskistu — og var
hún eign Eyólfs. Var það sú kista,
sem peningarnir og bókin voru í
og Júliana geymdi í sumar fyrir
bróður sinn, Eitt rúm var í her-
berginu og yfir því hékk gömul
helgimynd á gljápappir, hálf eyði-
lögð af raka. En gömul klukka
tifaði tilbreytingarlaust i stofunni, þar
sem fólkið sat hljótt og lostið af
þessum voða-atburði. Hún er það
eina, sem þögnina rýfur í Dúkskoti
þessa dagana. Það var svo hljótt
þarna inni, að manni stóð næstum
uggur af.
Júliana Jónsdóttir.
Heimili hennar er á Brekkustíg
nr. 14; bjó hún þar í kjallaranum,
en hurðinni hefir verið læst af lög-
regluþjónum, svo þangað verður
eigi inn komist. En á efra lofti i
húsinu býr Hákon Grímsson, sjó-
maður, og börðum vér að dyrum
hjá honum. Hákon þekti litið um
hagi Júliönu. . Hún bjó þar
með manni nokkrum, Jóni Jóns-
syni, hálfbróður Sveins Jónsson-
ar á Seli hér í Vesturbænum. Jón
stundar bæði sjó og landvinnu og
hefir róið til fiskjar við og við í haust.
Hákon kvaðst eigi hafa verið heima,
er Iögreglan sótti Júliönu, en það
skeði kl. 6 síðd. á laugardaginn. En
þegar lögregluþjónarnir komu að
sækja Jón, kl. iox/2 sama kvöld,
var Hákon háttaður, og sagði hann
Jóneinnighafa verið gengitin til hvílu.
Síðan hafi hurðum öllum verið lok-
að og mætti enginn koma þar inn,
Dóttur átti Júlíana með fyrri
manni sinum, er Silva Brynhildur
heitir, er hún fullra 7 ára og var
hún hjá þeim Júlíönu og Jóni. Hún
er laglegt barn, ljóshærð og bláeyg
og sagðist ganga í skóla hjá Þor-
steini Finnbogasyni. Hún er nú
bæði föður- og móðurlaus og virtist,
sem betur fer, bera lítið skyn á það
hvað skeð hefir. Hún brosti til
vor og bláu augun tindruðu, er vér
lögðum höndina á bjarta hárið hennar
og klöppuðum henni á kinnina. Þeg-
ar móðir hennar var flutt i varðhald,
var Hákon og kona hans beðin um
að annast barnið. Verður hún hjá þeim
þangað til lögreglan sér hennifyrir öðru
heimili. En vér kveðjum Hákon fs
fullri vissu um það, að hann muni>