Alþýðublaðið - 30.04.1958, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 30. apríl 1958.
Alpýðublaðið
7
ÞAÐ ER ALLT GERT, sem
hægt er til a3 láta flugvelar
fara og lenda á réttum tímum,
á hinum erlendu flugvöllum,
en stundum vill bregða út af
bessu, og þannig er það þegar
lagt er upp frá Kastrup í'lufí-
velli í Kaupmannahöfn með
flugvél frá REA. Það er önnur
á und-an til brottfárar, en auk
þess er flugvél frá Icelandair
að lenda og okkur seinkar af
þessum sökum um 10 mínútur,
ekki víjr það nú mikið. Þó er
það svo að lítilsháttar giímu-
sk.iálfti er í sumum farþegum
við flugtak og þeir verða nú
að skjálf-a tíu mínútur leng-
u.r, sem getur þá verið nokkuð
langar tími.
Á LEIÖ TIL LUNDÚNA.
Það er ekki ýkja langt frá
Höfn til Lundúna, en þó tókst
mér að vinna upp annan klukku
tímann, sem ég hef tapað af
ævi minni, við ferðina til Hafn
ar, því að í Höfn var klukkan
tveim mínútum fljótari en
heima, en í Englandi er mis-
munurinn aðeins einn tími.
í flug\'élinni er svo keppztvið
við skrifa kort til kunningja
heima, en því miður aðeins
fárra og svo að lesa blöð. Það
er munaður, sem ekki hefir
verið tími til í Höfn og verður

jcicca^iny Circus í London.
víst ekki heldur í Lundúnum,
því ríður á að nota tímann.
Loks erum við farin að nálg-
ast I/undúni og nú er flugið
lækkað að mun. I næsta sæti
fyrir framan segir barn á
dönsku: „Nú erum við að koma
heim til þín“, við konu,
sem situi; við hlið þess. Konan,
sem talar með mjög enskum
hreim svarar: „Já, og nú færð
þú að siá margt nýtt.“
Á flugvellinum, hitti ég gaml
an kunningja, sem hafði skrif-
azt á við mig og sent mér
írímerki í mörg ár og

Elugvél frá Fhigféiagi Islands lent á erleadri gruiid. Ljósm. B.P.
höföum við rætt nokkuð sam-
an í vélinni. Yar gaman að
hitta hann, en því miður ekki
tækifæri til að heimsækja hann
í London, eða sjá safn hans.
í LUNDÚNUM.
Þegar við erum lent og kom-
in inn á flugafgreiðsluna, hefst
þetta hefðbundna afgreiðslu-
I form. Áður en stimplað er í
j vegabréfið er spurt hver sé
ástæðan fyrir heimsókninni til
Englands og hve lengi eigi að
dvelja. Þeir sem einfaidlega
segja að þeir séu ferðamenn
eða að koma heim með ensk
vegabréf fá þegar afgreiðslu,
en þegar ég segist vera að
koma hingað til að skoða Stem-
pex frímerkjásýninguna, en
verðj. auk þess á vegum British
Counsil og muni heimsækja
Rank Organisation, verður
'íarfsmaðurinn allt í einu mjög
áhugasamur og fer að ræða um
hvað ég helzt ætli að skoða og
hvort ég hafi komið til Eng-
’ands áður. Ég segi svo vera,
'egist ætla'að reyna að sjá eitt-
hvað af því. sem ég hafi ekki
haft tíma til að skoða seinast.
Hann 'stimplár síðan í vegabréf
ið og flettir síðan fram á fyrstu
síðu og segir: „Ég vona að
þér eigið eftir að hafa það
skemmtilegt í Englandj og taka
með margar skemmtilegar
minningar til að skrifa um
heima, herra.“ Hér hikar hann,
en tekst þó loks að segia Por-
steinsson, með æ framburði á
I ei-inu. Skyldi. hann hafa grun-
að, að fyrsta skemmtilega minn
ingin yrði um hann.
Nú er framundan um það bil!
klukkustundarakstur inn í borg
ina og á þeirri leið reynum við
frímerkjasafnararnir að ræða
eins mikið og viS getum um á-
hugamál okkar.
TEKÍÐ Á MÓTI AF
LÖNDUM.
Þegar svo kemur á flugaf-
greiðsluna í borginni, er eitt
fyrsta andlit sem ég sé glað-
brosandi andlit kollega míns
Jóns Júl. Sigurðssonar úr
Landsbankanum, en hann er
kominn hingað til að taka á
móti mér og flytja mig heim í
kvöldverð hjá Olafíu konu
sinni.
Þegar við höfðum komið far-
angri mínum fyrir á hótelj því
er ég átti að búa á, var þegar
haldið heim til þeirra og urðu
þar fagnaðarfundir. Var sétið
fram yfir miðnætti og rifjað
upp það sém skeð hafði heima
síðan þau hjón fóru að heiman
fyrir um það bil þrem mánuð-
u.m, en Jón er í námsdvöl hjá
Royal Bank of Scotland.
Veðrið hafði verið leiðinlegt
og kalt. en nú í dag hafði það
breyzt til hins betra var sagt að
ég mundi hafa flutt þetta veður
með að heiman og fékk ég þeg-
ar hjá þeim auknefnið „Sonur
vorsins“, sem mér þótti ekki
amalegt og vonaði aðeins að
veðrið myndj haldast þannig
að það yrði réttnefni. Þetta
brást nú samt heldur illa, því
að eitt versta páskahret, sem
gert hefur í Englandi á síðustu
öld. átti eftir að koma.
Brátt var þó kominn tíma til
að fara að hátta, því að með
morgni skyldi haldið niður í
borgina til að hitta fólk að máli
í gestadeild British Council.
Ætlaði Jón að fara þangað með
mér klukkan 9 um morgúninn.
HJÁ BRITISIÍ COUNCIL.
Það er laugardagur og veðr-
! ið helzt enn. Ég bý út í Padd-
ington og verð því að fara noklg
uð snemma á fætur, til aci,
vera kominn klukkan 9 niður
í Kensington til fundar við
Jón. Þarna á hótétinu kvnnist
ég strax við morgunverðarborð
ið indversku Ijóni (þ.e.a.s. með
limi í Lionsklúbb), sem hér er
á ferð með son sinn til lækn-
ir.ga. Förum við að ræða áhuga
mál hans, starf ljónanna á Ind-
landi, en þar sern hann er, e:
aðallega unnið fyrir blint fólk.
Þegar svo komið er niður i
Kensington er ekki til setunnar
boðið heldur þegar farið niðui'
í British Council og kynning-
arbréf afhent. Er rrtér þátjáð, að
þar sem þétta sé laugardagur;
sé ungfrú sú er sett hefur ver-
ið til að sjá um ferðir mínaj'.
Miss Goa Svmes, ekki við og'
geti því ekki tekið við fram-
færslu minni fyrr en á mánu-
dag. Þar sem ég hef nokkuð ai
einkaerindum ákveð ég því að
nota laugardag og sunnudag;
til þess, svo sem að skoða Stam
pex sýninguna. Förum við Jón
því að hitta félaga okkar Stein-
grím Þórðarson úr Landsbank-
anum, sem hér er einnig á
námsferð, og förum því næst
■að skoða sýninguna og ýmis-
Jegt annað í þessari borg, sem
reyndar er stærsta borg í
heimi.
BORGIN SKOÐIÐ Á
EIGIN SPÝTUR.
Það er ekki auðgert að skoða
Lundúní úþp á eigin spýtur og
því var það hvorki mikið af
borginni eða með neinum úl-
skýringum, það sem við gátum
séð. Sýninguna skoðuðum við
■að vísu og Westminster Cathe-
dral, sem ég þekkti lítið eitt
frá fornu fari, og þá sérstaklega
hið stórkostlega útsýni frá.
turni hennar,- en í honum er
hæsta Iyfta í London. Að þessu.
loknu. og skoðun í verzlunar-
glugga 'í Victoria Street, var
svo haldið heim til Jóns til
kvöldverðar, en um kvöldið
skyldi farið út að skemmta sér.
Það er sama sagan með að
velja skemmtistaði, þegar um
ókunnugt fólk er að ræða í
London og skoða borgina, en
þá er bara að' fara eftir smekk
annarra landa og halda niður á
Framhald á 8. síðu. r
1 DAG er Loftur Bjarnason
framfevæimdastjór.j í Hafnar-
firði sextugur. Hver s'kvldi
trúa þ-ví, aif þsim er manninn
sjá og þskkja? Loftur er einn
þeirra, er hófu störf á sjónurn
þegar á bernskuskeiði. Þá var
öldin. önnur, varla um það að
ræða að verða „rnaður meö
mönnuim“ nema með þvj að
fara á sjóinn og reynast þar
fuligildur.
Á þessum tímaimótum í ævi
Lofts getur hann tekið undir
með þeim, s-em gerðu garðinn
frægan, byrjuðu sjósókn fyrst
á opnum skipum, fluttust með
þróuninni yfir á þilskipin —
skúturnar og síðan skipin, sem
gjörbreyttu afkiomu og lifi ís-
lendinga, togarana.
Öll stigin í íslenzkri sjó-
míennsku og athafnasögu hefur
Loftur tekið og að dómi sam-
ferðamarmanna með ágætis-
einkunn.
Ungur að aldrj hóf hann nám
við Stýrimannaskólann í Rvík,
lauk þar ágætisprófi aðeins 18
ára gaimall; einn mjög fárra, er
lokið hafa prófi þaðan svo ung-
ir.
Si’ðar hefst nýr þáttur í sió-
mannsferli Lofts. Hann -leggur
léið sína á farskipin, sem þá
er óðum að fjölga. Einnig þar
tekur Löftur drjúgan þátt í
beirri uppibyggingu, sem átli
sér stað með uppbyggingu far-
skipaflotans og myndun far-
mannástéttar, er annaðist að
verulégu leyti flutningana til
og fiá landinu. Byrjaði hann
fyrst sem h'áseti, en síðar sem
stýriimaður hjá óskabarninu,
eins og það var kallað á þeim
árum., Eimskipafélagi íslands.
Var hann lengi II. stýrimaður
með Einari Stefárssynj á gamla
Goðafossi, en síðast á gamla
Lagarfossi.
Ef fiskurinn, atbafnaþráin og
útgerðin hefðj ekki tekið hug
hans allan, væri hann áreiðan-
lega skipstjóri á einhverju
hinna glæsilegu og góðu skipa
hjá Eimskipafélagi íslands, ef
hann þ!á ekki færði eigin fleytu,
sem er kannske jíklegast.. Þann
ig heíur þessi sextugj ungling-
ur reynt báða þætti sjómennsk
unnar, fiskveiðarnar og far-
mennskuna og vaxið að áliti
hjá samferðamönnunum, fyrir
Loftur Bjarnason.
dugnað, ósérhlífni,
góða viðkynningu.
orugga og
Á sjómennskuárum Lofts og
einnig síðan eignaðist hann
marga vini, jafnt meðal undir-
manna sem yfirmanna. Nú eru
ýmsir þeirra ald.nir að árum,
en vinátta og kunningsskapur
endist meðan ævi nýtur.
En það er eins og Loftur hafi
ekkj unað því að vera án sam-
bands við fiskveiðarnar og út-
gerðina — vera aðains áhorf-
andi. Nei — nýr þáttur heíst í
lí'fi hans. Hann’ kveður einkenn
isbúninginn og farmennskuna.
Nú haslar hann sér völj við
útgerð fiskiskipa — línuveið-
ara og togara og verkun aflans
og útflutning í stórum stíl. í
i samvinnu við ýmsa mæta menn
stjórnar hann þessarj aðalfram
leiðslugr.ein svo að til fyrir-
myndar þykir, en um leið hlað
ast á hann ýmis konar opinber
störtf.
í engu af þessu er hann smá-
tækur — hann er þar með lífi
og sál sem og í félagssamtökum!
útvegsmanna.
Nýtur hann almenns traustsi
hvar sem hann leggur ielð sína
— gildir þar jafnt hvort urn
flokksbræður eða pólitíska ancl
stæðinga er að ræða. Hann mun
jafnan vilja hafa það, er sann-
ar reynist.
Loftur Bjarnason er nú frami
kvæmdastjóri Hvals h.f. Það
fer ekki á milli mála að þar
hefur hann lagt gjörva hönd a8
venki, en þar er margs að gæta
í þessum nýja atvinnuvegi ís-
lendinga, sem fram tij þessai
hefur orðið að standa óstudr-
ur með öllu.
Loftur er kvæntur Sólveigtíi
Sveinibjarnardóttur frá Isa-
firði. Eiga þau tvö efnisbörrS,
pilt og stúlku. Þau búa að Álfa
skeiði 38, Hafnarfirði. A þess-
um tímaimótum í ævi Lofts ber
ég, sem þessar línur rita, fratn
einlægar árnaðaróski til hans?
konunna og barnanna. Er það
ósk mín og von, að félagshyggju:
Lofts Bjarnasonar, ráðhollustu
hans og fórnfýsi megi sera
lengst við njóta, og þær dyggð-
ir gæta sdn meira í viðskiptuiMi
manna á meðal, það er árei&>
anlega að skapi Lofts.
Heill sextugum sómamannL
Jón Axel Pétursson.