Morgunblaðið - 17.05.1914, Page 5

MORGUNBLAÐIÐ
Sannar sag*nir af
Titanic.
Eftir
Archibald Gracie ofursta.
Frh. 7
Eg lagði nú hönd að f>ví verki
með hásetunum að lagfæra báfagálg-
ana, svo hægt væri að ná Engel-
hardtsbátnum niður af káetuþakinu.
Hrópaði þá einn hásetanna er stóð
uppi á þakinu: »Hefir enginn far-
þeganna hníf á sér?«.
Eg tók upp vasahnífinn minn og
fleygði til mannsins: »Hér er lítill
vasahnífur ef þér getið notað hann«,
hrópaði eg. Mér virtist það ganga
óþarflega seint að losa segldúkshlíf-
arnar ofan af bátnum og skera á
festarnar. Fanst mér sem ekki hefði
mátt minna vera en einhver tæki til
þess hefðu verið þar handbær, svo
eigi stæði á því að losa bátinn.
Meðan þessu fór fram reistu aðrir
nokkrar sterkar árar upp við káet-
una til þess að taka fallið af bátnum
er honum yrði hrundið niður af
þakinu. Báturinn féll nú með braki
miklu niður á þilfarið og braut um
leið nokkrar af árunum. Við Clinch
Smith vikum okkur undan, hölluð-
um okkur upp að borðstokksriðinu
og horfðum á þessar aðfarir. Ótt-
uðumst við að báturinn mundi brotna
eða þá að minsta kosti taka þær
skemdir, að hann yrði ósjófær. Vitnis-
burður yngri loftskeytamannsins,
Haralds S. Bride staðfestir og þessa
frásögu mína:
»Eg sá bát, sem lá nærri reyk-
háfnum og gekk þangað. Störfuðu
tólf menn að því að hrinda honum
niður á bátaþilfarið. En það var
hægra sagt en gert. Þetta var sein-
asti báturinn, sem eftir var á skip-
Nýtt líf.
19 Saga eftir
Hugh Conway.
Framh.
Eg fleygði mér niður í stól og
bölvaði þrjózku ítala. En svo kom
mér i hug annar eiginleiki þeirra,
fégræðgin, og þá varð mér nokkuð
hughægra. Vel gat það verið að
Teresa skrifaði mér eða heimsækti
mig aftur, því eflaust gleymdi hún
ekki launum þeim, er henni voru
heitin. En dagarnir liðu og eg varð
einkis vísari.
Mér hefði nú verið það næst skapi
að flytjast aftur á fyrri stöðvar í
Walpole Street. En eg þorði það
ekki, því eg bjóst altaf við því að
Teresa mundi heimsækja mig og
þorði þvi ekki að fara frá Maida
Vale. En svo liðu langir dagar að
eg frétti ekkert af þeim. Og er eg
var nær farinn að örvænta, fékk eg
að lokum bréf.
Það var ritað á ítölsku og tjáði
bréfritarinn mér að sig langaði til
að heimsækja mig eftir hádegi þenn-
inu. Eg leit til hans vonaraugum
nokkra stund, en svo lagði eg hönd
á verkið með þeim og varð þá bátn-
um hrundið niður*.
Um þetta leyti heyrði eg að ein-
hver fyrirliði uppi á þakinu hrópaði:
»Er enginn sjómaður þarna niðri?«.
— Jú, Sir, var svarað og nokkrir
hásetar hurfu nú á brottu og kom
mér þegar til hugar að þeir mundu
eiga að losa hinn Engelhardtsbátinn.
Eg heyrði aftur að einhver bað um
hníf að láni og þóttist þekkja mál-
róm annars fyrirliða, sem var þar
að verki með sjómönnunum. Lig-
htoller hefir sagt mér og eins ritað
mér það, að A-bátur á stjórnborða
hafi aldrei verið leystur. En sam-
kvæmt því er síðar vitnaðist viður-
kennir hann að A-bátur muni hafa
flotið á brottu síðar, en B báti hafi
verið kastað niður á bátaþilfarið, og
það var sá bátur, sem við klifruð-
umst síðar upp á.
Hásetarnir höfðu nú eins og sagt
hefir verið, kastað bátnum niður á
þilfarið, en eg skildi ekkert í því,
hvers vegna þeir settu hann ekki á
flot. Kom mér helzt til hugar að þeir
mundu ætla að losa hinn bátinn áð-
ur, fleyta þeim svo báðum samt.
Tveir laglegir hásetar á hvítum
fötum stóðu fram við öldustokk
skipsins. Var annar þeirra hár en
hinn nokkuð lægri. Þeir voru ró-
legir eins og ekkert væri um að
vera og ræddu um það sín í milli
hvort skipið gæti sokkið eður eigi.
Þeir litu kæruleysislega til félaga
sinna, sem voru að starfi sínu og
eg man að eg spurði annan þeirra
eftir því hvers vegna hann hjálpaði
þeim ekki.
Um þetta leyti voru nokkrir far-
þegar á þessum hluta skipsins, en
Clinch Smith var sá eini er eg var
með til síðustu stundar. Nú mun
hafa verið liðinn fjórðungur stundar
an sama dag. Hann nefndi sig
Manuel Ceneri.
Hann mintist ekkert á það, hvaða
erindi hann ætti við mig, en eg
vissi þó að það hlaut að vera eitt-
hvað viðvíkjandi Pauline. Teresa
hafði þá ekki haft mig að ginninga-
flfli og beið eg þess með óþolin-
mæði að Manuel Ceneri bæri að
garði.
Hann kom laust eftir hádegi. Eg
þekti hann þegar í stað. Það var
maður sá hinn lotni, er eg hafði
séð ræða við Teresa utan við San
Giovanni kirkjuna í Turin. Hann
var auðvitað þessi il doítore, sem
hún hafði minst á og réði framtíð
Pauline.
Hann hneigði sig kurteislega er
hann kom inn og leit um leið til
mín, eins og hann vildi grenslast
eftir því, hvaða maður eg væri. Eg
bauð honum sæti og svo settist hann.
— Eg bið yður afsökunar á því,
að eg heimsæki yður þannig, án
frekari fyrirvara, mælti hann. Vona
eg þó að þér fáið getið yður þess
til, hvert erindi mitt muni vera.
Hann mælti á óbjagaðri ensku,
en með útlendri áherzlu þó.
síðan seinasti björgunarbáturinn lét
frá borði og heyrðum við þá hávaða
nokkurn, er skaut okkur heldur en
eigi skelk í bringu. Það var hvorki
meira né minna en það að sjórinn
skall nú upp á skipstjórapallinn og
fossaði niður i skipið. Það voru all-
ar líkur til þess, að sjórinn mundi
ná þegar upp á bátaþilfarið, en langt
virtist þess að bíða að hásetar fengju
hvolft bátnum upp og lyft honum
yfir borðstokksriðið og stóðu nú svo
margir þar og biðu til þess að stökkva
í hann er hann kæmist á flot, að
engar likur voru til þess, að hann
mundi bera svo marga. Það hefir
liklega verið þess vegna að Clinch
Smith stakk upp á því að við skyld-
um ganga aftur á skipið stjórnborðs-
megin. Gekk hann þegar á stað og
fylgdi eg honum eftir. En ekki
höfðum við langt farið er við rák-
um okkur á þyrpingu manna. Það
voru miðþilfarsfarþegar, sem nú
komu hrönnum saman frá neðri þil-
junum og vörnuðu okkur alger-
lega vegarins lengra aftur á skipið.
Það voru bæði menn og konur,
sem komu þar í móti okkur, en er
fjöldinn sá hvernig umhorfs var, sneri
hann^við og stefndi aftur á skipið,
en rak sig þar á járngrindur þær er
aðgreindu fyrsta og annað farrými.
Hér var það sem annars staðar að
enginn sýndi nckkurn ótta í fari
sínu, en á hverju andliti mátti lesa
rúnir hinnar voðalegustu örvænting-
ar. Við Clinch Smith sáum nú þeg-
ar að við gátum ekki komist lengra.
Sjórinn var nú á hælum okkar, svo
við vorum í hinni mestu klípu. Eg
mun aldrei gleyma þeim hluta skips-
ins þar sem við stóðum. Framundan
okkur var dálitið skot, sem mynd-
aðist af gaflinum á káetu fyrirlið-
anna og yfirbygginu einhverri aftan
við hina fremstu »Ekspansionsfuge«
á Titanic. Clinch íynith stóð mér
— Eg vona að mér sé erindi
yðar ljóst, svaraði eg.
— Nafn mitt er Manúel Ceneri,
og er eg læknir. Systir mín var
móðir jungfrú March og eg kom
hingað frá Genua til þess að ræða
við yður tilboð það, er þér hafið
gert frænku minni viðvíkjandi.
— Þér vitið þá alt — allar inni-
legustu óskir minar.
— Já, eg veit að yður langar til
þess að kvongast frænku minni. En
eg skal segja yður það, Mr. Vaug-
han, að eg hefði gjarna óskað þess
að frænka mín giftist ekki. Þó hefir
tilboð yður orðið til þess að eg hefi
athugað málið betur.
Eg er þess fullviss, að þótt Paul-
ine hefði verið ullarpoki, þá mundi
frændi hennar ekki hafa talað kæru-
leysislegar framtíð um hennar.
— Við skulum því snúa okkur
að efninu, mælti hann. Mér hefir
verið sagt að þér séuð auðugur og
af góðum ættum. Er það satt?
— Ætt mín hefir ætíð notið ó-
skertrar mannvirðingar, mælti eg.
Og eg þori að segja það, að eg er
auðugur.
— Eg vona að þér séuð fús til
9o?
til vinstri handar inni í þessu skoti
og snerum við baki að borðstokkn-
um. Mér varð litið upp á þakið á
káetunni og sá þá mann nokkurn,
sem lá þar á maganum og hengu
fæturnir fram af þakbrúninni. Clinch
Smith freistaði þess að stökkva svo
hátt að hann næði með höndunum
upp á þakskeggið og fór eg að
dæmi hans. En hvorugum okkar
tókst það. Klæðnaður minn þyngdi
mig og björgunarhringurinn var mér
til óþæginda, svo eg gat ekki stokkið
nógu hátt. Þegar eg kom niður aft-
ur kom hafbylgja á hægri hlið mér.
Eg hleypti mér í hnút og lét mig
berast með bylgjunni. Lyfti hún mér
svo hátt, að eg gat náð föstu taki
í járnrimla þá sem voru á þakbrún-
inni. Hóf eg mig nú upp á þakið
og skreið fram að reykháfnum. Eg
hafði ekki haft tíma til þess að ráða
Clinch Smith til þess að fara að
dæmi mínu. Eg svipaðist nú til
^eggja handa og sá mér til sorgar,
að bylgjan, — ef eg mætti svo að
orði kveða, hafði steypst yfir hann
eins og alla aðra sem stóðu um-
hverfis mig og eins mann þann er
eg fyr hafði séð vera að klifra upp
á þakið og skolað honum burtu.
Þannig höfðu nú forlögin um alla
eilífð skilið mig frá vini mínum.
Við höfðum heitið því að láta eitt
yfir okkur ganga. Og nú fanst mér
næstum því eins og eg bera ábyrgð-
ina á skilnaðinum, en nú var hann
hvergi sýnilegur og engin minsta
von til þess að fá bjargað honum.
Maður getur að eins getið sér þess
til hver örlög hans hafi verið.
Hann gat ekki komist lengra aftur
á skipið vegna mannfjöldans. Hefir
aldan því fyrst skolað honum inn í
skotið, sem áður er nefnt, og það
er sennilegt að hann hafi orðið fast-
ur þar er skipið valt á hliðina og
sökk og því fylgt því til botns. Eg
þess, að gefa mér fullnægjandi sann-
anir fyrir því.
Eg hneigði mig kuldalega, tók
svo pappír og reit málafærslumanni
mínum bréf og bað hann að gefa
bréfberanum allar þær upplýsingar
er hann æskti, viðvíkjandi efnahag
mínum. Ceneri braut bréfið saman
og stakk því í vasa sinn. Hann
hefir víst séð það á mér að mér
gramdist þessi framkoma hans, því
hann sagði í afsökunarrómi:
— Eg er neyddur til þess að
taka alt til greina, vegna þess að
frænka mín á ekki nokkurn skapað-
an hlut.
— Eg hefi heldur vænst þess eða
óskað þess að hún ætti nokkuð.
— Hún var einusinni rik. En
auður hennar glataðist og skuluð
þér ekki spyrja mig hvernig það at-
vikaðist.
— Eg endurtek aðeins það, sem
eg hefi áður sagt.
Það er gott — eg finn að eg
hefi ekki rétt til þess að neita boði
yðar. Pauline er alin upp að ensk-
um sið, þrátt fyrir það þótt hún sé
ítölsk að ætt. Þess vegna mun bezt
fara á því að hún giftist Englend-