Morgunblaðið - 24.05.1914, Blaðsíða 3

M ORGUNBLAÐIÐ
915
Móðir hans.
Hann var mesta afstyrmi er hann
fæddist. Læknirinn ypti öxlum, spurði
hvort ættingjar hans hefðu verið
brjóstveikir, en sagði svo ekkert
fleira. Hann gat ekkert borðað —
og eins og fyndin nágrannakona
sagði, lifði hann mest á fæðu úr
lyfjabúðinni.
En móðir hans lifði í voninni.
Það var sama hvað það kostaði —
lifa skyldi hann! En hversu oft ósk-
aði hún þess eigi, er hún sat við
sauma sína langt fram á nótt, og
saumaði barnaföt fyrir kaupmanninn,
að hún mætti vefja barnið sitt inn-
an í hinn hlýja og mjúka klæðnað.
Hún mátti þó sjá hvernig barninu
færu fötin! Aðeins stutta stundl
Fá að horfa á litla aumingjann vaf-
inn i hlý föt . . .
Nei, það mátti hún ekki. Hún
varð að neita sér um það . . .
Þegar hann var tveggja ára gam-
all breyttist hann skyndilega. Hann
tók að þroskast alt í einu og alveg
fyrirvaralaust.
Augu móðurinnar tindruðu af
gleði. Hún stærði sig af drengnum
sínum, því það var auðsætt að hann
var engu barni líkur. Hann var
miklu fallegri og miklu gáfaðri en
jafnaldrar hans.
Þegar hann var tíu ára að aldri
útvegaði húsbóndi móður hans hon-
um ókeypis skólavist. Arin liðu og
hann var röskur og námfús piltur, auga-
steinn móður sinnar, en ekki að
sama skapi vel kyntur hjá öllum.
Kennararnir sögðu að stílarnir hans
liktust altaf ótrúlega mikið stílum
einhvers bekkjarbróður hans. Út-
koman i dæmum hans væri altaf
rétt, en þau væru þó bandvitlaust
reiknuð. Móðir hans skildi ekki
hvað þeir íóru; hún hafði i fyrstu
hjálpað honum til þess að reikna
dæmin, en kunnátta hennar náði
ekki langt og hinn þreytti heili
hennar uppgafst von bráðar.
Svo losnaði staða í bankanum.
Móðir hans fór til húsbónda sins og
húsbóndinn fór til bankastjórnarinn-
ar og svo var honnm veitt staðan.
Honum gengur vel, sagði móðir
hans ef einhver spurði eftir honum.
Hann hafði svo góð laun, að hann
hlaut að vera efnilegur piltur. Hún
trúði því einnig mætavel er hann
sagði henni að hann þyrfti að ganga
vel til fara. Jú, eg held nú það!
Það kom svo margt af »fínu« fólki
inn i bankann. Hún mintist þess
er hún hafði komið þannað til þess
að leggja tvær krónur inn í bank-
ann »hans«, að þá hafði hann ekki
tíma til þess að tala við hana. Hann
kinkaði aðeins kolli og grúfði sig
svo aftur niður í hinar stóru bæk-
ur.
Og hvað gerði það til þótt hann
kæmi seint heim á kvöldin, fyrst
hann vann sér svo mikið inn með
því. Þeir þurftu að vinna lengur
en við var búist, sagði hann. Hann
mætti aðeins ekki veikjast af því.
Móðir hans beið eftir honum á hverju
kvöldi til þess að bjóða honum kaffi,
en það vildi hann aldrei.
Einu sinni hafði hann gleymt vasa-
bókinni sinni heima. Móðir hans
skoðaði í hana; hún var full
af hundrað króna seðlum og löng-
um, bláum pappírsmiðum, sem margt
var ritað á, þó hún skildi það ekki.
Það voru auðvitað bankans peningar,
sem hann hafði gleymt heima. En
ef hann yrði nú í vandræðum þess
vegna? Hún flýtti sér á stað með
bókina.
Þegar hún kom í bankann var
hann þar ekki. Þeir sögðu þar að
hann kæmi innan lítillar stundar.
Þeir spurðu hvort þeir gætu ekki
orðið henni að liði? Jú, hún fékk
þeim vasabókina og þeir lofuðu að
koma henni til hans ....
Síðari hluta dagsins var hann tek-
inn fastur.
Verklegt hjónabands-
hneyksli
hafa Danir um þessar mundir að
skemta sér við. Það því fremur sem
hér á hlut að máli maður af tign-
ustu ættum landsins, Knuth léns-
greifi af Knuthenborg á Lálandi.
Greifinn hafði kvænst ungur, en
skilið við þá konu sína. Hann ferð-
aðist mikið; þar á meðal kom hann
til Indlands, og þar kyntist hann
madame Ricoy, franskri konu, ekkju
auðmanns eins frá Mexikó, og dóttur
heimsfrægs, rússnesks myndhöggv-
ara, er Antokolski hét. Þótti honum
sú kona betri en aðrar af stórmenni
því, er þar var samankomið. Er
það ekki að orðlengja, að þau tóku
saman, og héldu sig þá mest á íta-
líu. En ekki gekk þeim það þrauta-
laust að ná saman, þótt hvorugu
væri fátæktin til fyrirstöðu. Hún á
15 milj. kr. og hann er vellauðugur.
En hún er kaþólsk, og varð því m.
a. að fá páfaleyfi til ráðahagsins.
Loks tókst þó málaflutningsmanni
greifans að koma öllu i lag, og var
gjörður hjúskaparsamningurinn. En
þá fær hann á elleftu stundu bréf frá
greifanum og nýja atvinnu við það,
að ónýta alt saman.
Þau voru þá í París, hjónaleysin,
og segir sagan að greifinn hafi stokk-
ið frá konuefninu undir því yfir-
skyni, að hann þyrfti að hitta skradd-
arann sinn og tannlækni í Lundún-
um. Drógst það að hann kæmi aft-
ur og tók hún að gruna hann. —
Kom það þá upp úr kafinu að hann
hafði eigi numið staðar í Lundúnum,
heldur runnið allar götur heim til
Danmerkur. Var það eigi til fagn-
aðar að flýta, því að hirðin vildi
eigi sjá hann eftir þetta. Hitt er
þó verra, að Madame Ricoy er í
meira lagi reið, og vill ekki láta ó-
hefnt sneypu þeirrar. Hefir hún
hafið inál, honum til háðungar, og
krafist þess fyrst og fremst, að fá
50 þús. franka i gabbsbætur, og svo
auðvitað málskostnað, sem getur orð-
ið nokkur. T. d. sendi hún aðra
konu fyrir sig til Danmerkur og vill
sú hafa 20 þús. franka fyrir snúð
sinn. Eunfremur vill frúin heimta
aftur alla gripi, er hún hefir gefið
honum, og stæla þau nú um það,
eins og krakkarnir, hvort þeirra eigi
þetta og hvort hitt, og er eigi trútt
um að brosað sé að.
Kaupið Morgunblaðið.
Auglýsið i Morgunblaðinu
flfram
eftir
O. Sweff TTlardeti.
Framh.
Fjórtándi kapituli.
Meira vert en auðæfi.
Sá er spillir œfi sinni með fjárgrœðgi, reynir það, að fé er honum
engis nfitt. — Japanskur málsháttur.
»Þú ert almúgamaður« — sagði aðalsmaður nokkur við Cicero.
»Já, eg er almúgamaður«, svaraði hann, »aðalsmerki ættar minnar
hefst með mér, en þinnar ættar aðalsmerki er horfið með þér«. Eng
inn sá er spilt hefir lífi sínu á neinn heiður skilinn, og sá er hugsar
um það eitt að eta og drekka, er eigi lánssamur maður. Hann hefir
að engu leyti bætt veröldina. Hann varð aldrei til þess að þerra
tár sorgmæddra eða kveikja eld á köldum arni. Hann dýrkaði að
eins einn guð — gullið.
»Hvað getur maður bezt eignast«, spurði gamall heimspekingur
lærisveina sína. »Lífsgleði«, svaraði einn. »Tryggan félaga«, svaraði
annar. Aðrir nefndu til »góða nágranna«, »sanna vini«. En Eleezer
svaraði. »Gott hjarta«. »Rétt mælir þú«, sagði þá meistarinn, »í
þessum tveim orðum er alt hitt fólgið«.
»Eg vildi óska þess«, sagði Pierre, »að eg kæmist þangað«.
Hann sá mann, er var að festa upp stóreflis götuauglýsing um, að
frú Malibran ætlaði að halda söngskemtun um kvöldið. En það var
ekki til brauðbiti á heimili hans og mat hafði hann ekki bragðað
allan daginn. Pierre tók fornfálegt og snjáð pappírsblað upp úr
körfunni og læddist út meðan mamma hans svaf og hljóp um stræti
Lundúnaborgar.
»Hver vill tala við mig«, spurði frú Malibran þjónustustúlku
sína. »Eg er orðin þreytt á að ræða við fólk«. »Það er dreng-
hnokki með ljóst, hrokkið hár, einstaklega geðslegur og segir, að
frúna muni ekki iðra þess að veita sér áheyrn, enda muni eigi tefja
hana nema augnablik«. »Jæja, látum hann þá koma«, mælti frúin,
»bænum barna get eg eigi synjað«.
»Eg kem til yðar af þvi hún mamma er svo ósköp veik og við
svo fátæk, að við getum hvorki keypt mat né meðöl. Mér datt i
hug, að ef þér vilduð syngja litla lagið mitt við einhverja af söng-
skemtunum yðar, mundi einhver útgefandi kannske kaupa það af
mér fyrir eitthvað, svo að eg geti keypt mat og meðöl handa henni
mömmu«. »Hefirðu sjálfur búið lagið til«, spurði frú Malibran, þeg-
ar hún var búin að raula það fyrir munni sér, »þú barnið!« — og
vísuna líka? »Langar þig til að koma og hlusta á mig í kvöld?«.
»Hvort mig langar! En eg get ekki farið frá henni mömmu«. »Eg
skal senda stúlku til að hjúkra henni mömmu þinni og hérna skaltu
fá peninga til að kaupa meðöl og brauð handa mömmu þinni. Hérna
er svo aðgöngumiði og komdu svo i kvöld«.
Pierre sótti söngskemtunina um kvöldið. Hljóðfæraflokkurinn
byrjaði að leika lítið, angurblítt lag og Malibran söng orðin látlaus,
en hrífandi. Pierre neri saman höndunum af fögnuði, en áheyrend-
ur viknuðu. Daginn eftir kom Malibran heim til þeirra mæðgina,
lagði höndina á hrokkna kollinn á Pierre og sagði við móður hans:
»Litli drengurinn yðar hefir fært yður auð fjár. Helzti útgefandinn
hér í borginni bauð mér í morgun 300 sterlingpund fyrir lagið hans
og lofaði meiru, ef salan gengi að óskum.
Pierre féll á kné og þakkaði guði fyrir, að hann hefði látið
fundum sínum bera saman við hina hjartagóðu konu. Þegar Mali-
bran fám árum síðar dó, sat Pierre, sem þá var orðinn auðugt tón-
skáld, við banabeð hennar.
»Hvað mikið lætur hann eftir sig?« — er oft spurt, þegar ein-
hver maður deyr. En engillinn, sem tekur móti honum spyr: »Hvaða
góðverk hefirðu sent á undan þér?«.
Fárleg drepsótt breiddist frá Lundúnum til þorpsins Eyam árið
1676. íbúarnir urðu felmtursfullir mjög og bjuggust til að flýja úr
þorpinu. En prestur þeirra, William Mompesson, kvaðst hvergi fara
og taldi þá á að fara að sínu dæmi. Drepsóttin er þegar búin að
ná tangarhaldi á okkur og sennilega eru fáir, sem ekki eru búnir
að taka sóttkveikjuna. Ef vér því förum, þá berum vér sóttina til
annara landshluta«. Sóknarbörn hans féllust á þetta og með þessu
móti tókst að tálma útbreiðslu sóttarinnar meira en orðið var — og
firra Bretland með því móti hinum mestu vandræðum og tjóni.