Morgunblaðið - 28.03.1915, Blaðsíða 3

28. marz 144. tbl.
MORGUNBLAÐIÐ
3
Carr’s
kex og kökur
er ljómandi fyrirtak!
Fsest hjá kaupmönnnm.
I0-40°|o afsláttur
er gefinn
á Laugavegi 18 B
pí’ar fást kjólar á eldri og yngri.
^nnfremur: Kápur, dragtir,
öiorgunbiólar, svuntur,
^iliipils, kiólpils, kióllíf.
Fermingarkjólar og annað,
r iermingarstúlkur við þurfa.
. Nýtizku-snið og saumur. —
ar er °g ýmiskonar álnavara,
leggingar o. fl.
Laugaveg 18 B.
Ensk vaðmól
«
og
dömuklæði
aldrei meira úrval en nú
I verzlun G. Zoega
^heodor Johnson
Konditori og Kafé
st«rsta og fullkomnasta kaffihás
í höfuðstaðnum.
Bezta dag- og kvöldkaffé. —
^Íóðfasrasláttur frá 5—7 og 9—11V2
Vörumerki.
Heinr. Marsmann’s
vindlar
Cobden
eru langbeztir.
Aðalumboðsmenn á Islandi:
Nathan & Olsen.
Lfkkistur
*
fást ódýrastar og vandaðastar
á trésmiðastofunni
Sínií 459 Laugavegi f. Símí 459
»
Páskafðtin
verðnr bezt að kaupa
f Auslurstrœti I.
\ \
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
Dðmuklæðin
eru bezt í
Ánstnrstr. 1.
c%scj.&. &unnlaugss.
& 0o.
Menn sem vilja komast að beztum
kaupum ætta að skrifa eftir nýja verð-
listannm okkar með myndam fyrir
1915. I honum era mörg þúsund
hlutir af járnvörn, glysvarningi, búsá-
höldnm, vopnnm, hljððfærnm, vefn-
aðarvörn, pipnm, vindlnm og tóbaki,
hjólhestnm o. fl.
Við sendum verðlistann ókeypis
og bnrðargjaldsfritt.
Skrifið undireins!
Varehuset >Gloria< A/S. Nörregade 51.
Eöbenhavn K.
Stærsta vöruhás á Norðnrlöndnm.
Kvef og hæsi.
Bezta meðalið er
Menthol-sykrið
þjóðfræga úr verksmiðjunni í Lækjar-
götu 6 B.
Fæst hjá flestum kaupmönnum
borgarinnar.
Veggfóðup (Tapet)
af ýmsum sortum, verður selt afar-
ódýrt, frá í dag, og næstu daga
í Húsgagnaverzluninni
Bankastræti 7.
Á ferð.
Hfti
lr Guy de Maupassant.
I.
, Hftir að við fórum frá Cannes var
^reiðin full af fólki. Það var
rafað ótæpt, því að allir þektust,
^01 inni voru. Þegar farið var
atl1 hjá Tarascon, þá var einhver,
111 sagði: »Það er hérna, að þessi
hafa verið drýgð*. Og svo
ru menn að tala um þennan dul-
o *‘a morðingja, sem lögreglan gat
j r®i náð í, og hafði hann þó nú
* Ár við og við verið að myrða
j)e Ö °8 einn ferðamann meðal far-
g^atlna- Hver kom með sína get-
i ]Utla hver um sig lét sitt álit
s> Það íór hrollur um kven-
I>ær ^or^u ót um róð-
ar,
tttidi
dauðhræddar um að einhver
alt
ti^ " í einu reka höfuðið inn
. ^uRgatjöldin. Menn fóru að
'ltti tr^ a^s konar hræðilegum sög-
voðamenn, sem menn hefðu
ihuj, iltt; um menn fiefðu verið
,tlr í vagnklefa ásamt vitskert-
°Unnum, og um menn, sem
klukkustundum saman höfðu orðið
að sitja aleinir með grunsamlegum
glæframönnum.
Hver um sig gat sagt frá einhverri
sögu, sem hann hafði sjálfur lifað ;
hver um sig hafði hrætt og ginkefl-
að einhvern glæpamann, þegar mjög
merkilega og undarlega stóð á og
hafði sýnt með því aðdáanlegt snar-
ræði og hugrekki.
Læknir nokkur, sem dvaldi hvern
vetur suður við Miðjarðarhaf, var
einn af farþegunum, og vildi hann
einnig segja ferðasögu eins og aðrir.
Saga hans var á þessa leið:
— Eg fyrir mitt leyti, sagði hann,
hefi aldrei fengið tilefni til að reyna
hugrekki mitt á ferðalögum. En
um einn af sjúklingum mínum —
það var kona, setu nú er dáin —
veit eg, að fyrir hana kom eitthvert
hið undarlegasta og átakanlegasta
æfintýri, sem eg hefi heyrt um getið.
Það var rúsnesk kona, greifynja
Maria Baranow; hún var mjög tig-
inborin kona og alveg óvenjulega
fríð sýnum. Þið vitið, hve fríðar
rúsneskar konur eru; að minsta
kosti finst okkur þær vera svo fall-
egar með sitt fína nef og yndislega
munn, stutt á milli augna og augun
með þessum óákveðna blá-gráa lit
og þessum kalda, nærri því hörku-
lega, yndisleik. Þær hafa í einu við
sig eitthvað svo harðneskjulegt og
þó um leið aðlaðandi, eitthvað svo
drembilegt og þó mjúklátlegt, eitt-
hvað svo viðkvæmt og þó svo
stranglegt, að þetta hefir alveg töfr-
andi áhrif á frakkneskan mann.
Vera má að það sé nú í rauntnni
ekki annað en kynflokkamunurinn
og ólíki kynflokkasvipurinn, sem
veldur því, að mér finst eg sjá alt
þetta hjá þeim.
Heimilislæknir hennar hafði um
nokkur ár séð, að brjóstveiki gekk
að henni, og reyndi til að fá hana
til að ferðast til strandarinnar á
Suður-Frakklandi. En það var ekki
við það komandi, að hún færi burt
úr Pétursborg. I haust, sem leið,
var læknirinn orðinn vonlaus um
hana og sagði manni hennar frá því
og hann skipaði þá þegar i stað
konu sinni að fara til Mentone.
Hún leigði skrautvagn fyrir sig
eina í járnbrautinni; þjónustufólk
hennar var í öðrum klefa í vagnin-
um. Hún var fremur sorgbitin á
svip og sat ein út við gluggatjaldið
og horfði út á akrana, engið og
sveitaþorpin, sem virtust fljúga fram
hjá. Henni fanst hún vera svo ein-
mana, svo yfirgefin af öllum, í líf-
inu; hún átti engin börn, nærri þvi
enga ættingja, en ást mannsins henn-
ar var útdauð og hann fleygði henni
út í annað heimshorn án þess að
fara með henni, alveg eins og þegar
maður send-ir sjúkt vinnuhjú á spítala.
A hverri brautarstöð kom ívan
þjónn hennar til að spyrja um, hvort
ekkert væri, sem húsmóðirin óskaði.
Hann var gamalt hjú, sem þótti
mjög vænt um hana, og hlýddi
henni i blindni, var boðinn og bú-
inn til að hlýða sérhverjum fyrir-
mælum hennar.
Nóttin skall á og lestin þeyttist
á stað með fullum hraða. Frúin
var alt of þreytt til að geta sofnað.
Alt í einu fann hún upp á því að
fara að telja frönsku gullpeningana,
sem maðurinn hennar hafði fengið
henni að skilnaði. Hún opnaði litlu
töskuna sína og helti glóand: gull-
hrúgunni i kjöltu sína.
En alt í einu blés .kaldur gustur
framan í hana. Hún varð forviða