Morgunblaðið - 23.05.1915, Síða 5

MORGUNBLAÐIÐ
5
,over den store Krig, som
■S^ndals store illustrerede Vœrk
IG E N“
j^rlöndum. Segir svo nákvæmt
*°stlegasta hrikaleik, sem háður
‘da myíida. Ritinu fylgja upp-
erðiS afskaplega lágt. — Sendiö
r 1 staö.
^ssotiar, Reykjavík.
---' - - . ,n- - -
KONC AiBERT
B Verdenskrýgen ° redige-
tes og skrives af Oberstlejt-
riant Jenssen-Tusck, /íap-
ffl/n i Flaaden H. Ewald
ogDr. phil.Johs. Lindbæk
under Medvirkning af Pre-
mierlojtnant i Generalsta-
ben H. Styrmer.
GöJSflAL FRfcNCM Ö6NRAI joFP«e

Som Bilag tlt Vœrket vil
medfolge talrige store Kort
— tildels i Farver — samt
en Mængde Bilagsbilledet,
fremstillet efter den moder-
ne, ypperlige Dybtryksme-
tode.
De utvivlsomt store For-
andringer af Landegtœn-
ser, som Krigen vil med-
fere, vil efter Fredsslutnin-
gen blive fremstillet paa
et stoit farvetrykt Verdens-
kort, der leveres Subskri-
benteme gratis.
GylóeadalsKe Boghandel • NordisK Forlag
Tennur
eru tilbúnar og settar inn, bæði heilir
tanngarðar og einstakar tennur
á Laugavegi 31, uppi.
Tennur dregnar út af lækni dag-
lega kl. ii—12 með eða án deyf-
ingar.
Viðtalstími io—5.
Sophy Bjarnason.
Beauvais
Leverpostej
er bezt.
Special Sunripe Cigarettur!
Menn gleyma
öllum sorgum
þegar
menn reykja
Sjö staðir.
Sem stendur berjast Bretar í sjö
stöðum:
Frakklandi.
Hellusundi.
Egyptalandi.
Hjá Persaflóa.
Þýzku Suðvestur-Afriku.
Þýzku Austur-Afríku.
Kameroon.
Alls staðar, nema hjá Persaflóa og
í Egyptalandi eiga þeir Þjóðverjum
að mæta.
Kaupmenn!
Bezt og Ijúffengast er brjóstsykrið
úr innlendu verksmiðjunni
í Lækjargötu 6B.
Simi 31.
Capí, C. Troíie
skipamiðlari.
Hverfisgötu 29. Talsími 235.
Brunavátryggingar—Sjóvátryggingar
Stríðsvátryggingar.
Vátryggið í >General< fyrir eldsvoða
Umboðsm.
SIG. THORODDSEN
Frikirkjuv. 3. Talsimi 227. Heima 3—5
Georg Eberbach var frá Elsass.
Hann hafði barist nndir merkjum
keisarans í ófriðnum við Austurríki
árið 1809, og þegar þeim ófriði
lauk, hafði hann fengið heimfarar-
leyfi. Þess vegna fanst honum sér
órettur ger, þegar hann var aftur
kallaður í herinn, þegar hin mikla
herför var farinn á hendur Rússum.
Og honum gramdist æ meir, eftir
því sem honum þokaði lengra áfram
í Rússlandi. Vegirnir voru nær ófær-
ir og herinn skorti alt. I tvífylki
hans voru margir Þjóðverjar, sern
hótuðu Napoleon, og þegar herinn
kom til Vilna, strauk Georg með
þrem þeirra.
Hann var nú hingað kominn eftir
ótölulega örðugleika, því launstigu
Vafð hann að þræða, til þess að
verða eigi handsamaður. Hann hafði
skilið við félaga sína í mýraflóum
Póllands og var nú hér staddur,
Þreýttur og illa til reika, og vissi
®kki nein r^g tjj þess ag komast
hei«t til sín.
nú hugsaði hann eigi lengur
Uln það. Nú var það aðeins eitt,
hugur hans var bundinn við:
eisarinn var í hættu staddur. —
Það var þá satt, sem hann hafði
heyrt daginn áður, að Napóleon
hefði yfirgefið leyfar hers síns á
Beresínasbökkum, og væri nú á leið-
inni yfir Þýzkaland með fámennu
föruneyti.
Hann lá kyr litla hríð, þangað til
hljótt varð i stofunni; þá læddist
hann fram að hlöðudyrunum. Hann
hafði veitt þvi eftirtekt áður, að stigi
stóð reistur upp að hleraopinu. Hann
kleif gætilega niður stigann og flýtti
sér svo sem fætur toguðu til austurs
eftir þjóðveginum.
Þegar hann var kominn hálfa mílu
frá veitingahúsinu, nam hann staðar.
Tunglið óð í skýjum og birti stund-
um svo, að glögt sýni var út yfir
sléttuna. En þar sást ekkert til
mannaferða enn.
Það leið ein klukkustund. Hann
var að stirðna afkulda; ef hann ætti
að bíða hálfa stund enn, mundi það
riða honum að fullu.
En þá sást eitthvað kvikt úti á
sléttunni. Hann sá sleða koma á
fleygiferð og þrjá hesta fyrir. Hann
fór hljótt yfir, þvi engar bjöllur voru
á aktýjum hestanna og snjórinn dróg
úr hófatakinu.
Þarna fóru þeir Frakklandskeisari
og Duroc. Þeir voru að flýta sér
neim til Frakklands til þess að vera
komnir þangað í sama mund og
fréttin kæmi um hinn mikla ósigur
hins mikla hers á snæmörkum Rúss-
lands.
Þegar sleðinn kom þangað er
Georg var, stökk hann fram og
stöðvaði hestana. Þeir prjónuðu en
urðu þó stiltir.
— Hvað er þetta? heyrði hann
einhvern segja höstuglega.
— Það á svíkja yðar hátign, hróp-
aði Georg. Vopnaðir menn leynast
þarna inni í skóginum — og þeim
gengur ekki gott til.
— Hver er fyrir þeim?
— Eg komst á snoðir um nöfn
foringjanna. Þeir heita Renaud og
Vaudin.
— Renaud og Vaudin — ójá, þeir
eru óbetranlegir fakobínar. — En
hver ert þú, vinur minn, og hvernig
hefir þú komist á snoðir um þetta?
— enda þótt — jæja, látum það
biðal Eg þarf að flýta mér og má
ekki bíða eftir föruneyti mínu, sem
er orðið langt á eftir. Getur þú
fylgt okkur yfir skóginn á öðrum
stað ?
— Já, yðar hátign — ef farið er
eftir veginum hérna til hægri, kemst
maður fram hjá fyrirsátinni.
— Það er gott. Þú skalt fara
af sleðanum, Bernard, mælti keisar-
inn við þjón sinn, sem sat hjá öku-
manninum, og lofa þessum unga
manni að setjast f sæti þitt. Þegar
hinir koma, segir þú þeim að snúa
út af veginum.
* * *
*
Daginn eftir sat keisarinn í her-
bergi sínu í veitingahúsi i smáþorpi
nokkru. Þeir höfðu komist þangað
slysalaust og enginn þorpsbúa hafði
þekt hinn tigna gest.
Georg stóð frammi fyrir honum.
Hann hafði lokið því að gefa
skýrslu sína — bæði um strokuför
sína og það sem gerst hafði í veit-
ingahúsinu.
— Já, þú ert liðhlaupingi, Georg
Eberbach, og eg ætti að láta skjóta
þig — en nú er engum manni of-
aukið í Frakklandi og liði mínu.
Þess vegna ætla eg að hegna þér
með því að kalla þig aftur í herinn.
Og fyrst vér höfum nú talað um
hegninguna, þá er bezt við tölum
um launin, Georg Eberbach, þú hefir
bjargað lifi keisara þíns. Eg vel þig
fyrir liðsforingja í lífvarðarsveit minni.
Heldurðu að þú verðir mér nú ekki
trúr eftir þetta?
— Yðar hátign 1 mælti Georg og
féll á kné fyrir keisaranum. í nótt
vissi eg það fyrst að þér eigið líf
mitt. —