Morgunblaðið - 16.08.1915, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
ávalt fyrirliggjandi, hjá
G. EIRÍKSS, Reykjavík.
Einkasali fyrir ísland.
,Sanifas‘
er eina Gosdrykkjaverksmiðjan á íslandi
sem gerir
gerilsneydda Gosdrykki og aldina-
safa (saft) úr nýjum aldinum.
Sími 190.
Beauvais
nfðursuðuvörur eru viðurkendar að vera langbeztar í heimi.
Otal heiðurspeninga á sýningum víðsvegar um heiminn.
Biðjið ætíð um Beauvais-niðursuðu. Þá fáið þér verulega góða vðru.
Aðalumboðsmenn á íslandi:
O. Johnson & Kaaber.
Neðanmálssögur Morgunblaðsins eru beztar.
YÁTí$YGGINGAí$
IíOGMBNN
Vátryggið tafarlaust gegn eldi,
vörur og hiismuni hjá The Brithish
Dominion General Insurance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason.
Vátryggið hja:
Magdeborgar brunabótafélagi
Den Kjöbenhavnske Söassurance
Forening limit Aðalumboðsmenn:
O. Johnson & Kaaber.
A. V. Tulinius
Miðstræti 6. Talsimi 254.
Brunatrygging — Sæábvrgð.
S trí ðs vatry ggin g.
Skrifstofutími 11—12.
Det tyi octr. Brandassurance Go.
Kaupmannahöfn
vátryggir: hns, húsgðgn, alls-
konar vöruforða 0. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heimakl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen)
N. B. Nielsen.
Sveinn Bjðrnsson yfird.lögm.
Frlklrkjuveg 19 (Staðastað). Simi 202.
Skrifstofutími kl. 10—2 og 4—6.
Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6
Eggert Claessen, yfirréttarmála-
flutningsmaðnr Pósthússtr. 17.
Venjulsga heima 10—li og 4—6. Sfmi 16,
Olafnr Lárusson yfird.lögm.
Pósthússtr. 19. Sími 215.
Venjulega heima n—12 og 4—j.
Jón Asbjörnsson yfid.Iögm.
Austurstr. 5. Sími 435.
Venjulega heima kl. 4—j1/,.
Guðm. Olafsson yfirdómslögm.
Miðstr. 8. Sími 488.
Heima kl. 6—8.
Alt sem að greftrun lýtur:
Líkkistur og Líkklæði
bezt hjá
Matthíasi Matthíassyni.
Carl Finsen Laugaveg 37, (uppi)
Brunatryggíngar.
Heima .6 7*—7 7*. Talsimi 331.
Líkkistur
fást vanalega tilbúnar á
Hverfisgðtu 40. Simi 93.
Helgi Helgason.
Kaupið Morgunblaðið.
Þeir, sem kaupa hjá honum kistuna,
fá skrantábreiðu lánaða ókeypis.
Simi 497.
éírœnar Baunir
trá Beauvais
eru ljúffengastar.
Beauvais
Leverpostej
er bezt.
Griman.
9 Skáldsaga eftir
Katherine Cecil Thurston.
Framh.
— Setjist þér niður og hvílið yður
— ekki að ganga um gólf. Hvað
yður sýnist? Það kemur mér ekk-
ert við.
Hún settist á legubekkinn og lék
að glerkúlunni.
— Hvaða leikfang er þetta? —
Chilcote stóð hjá arninum og horfði
á hana. Hann hafði aldrei gert sér
það ljóst hvers vegna hann hafði
svo miklar mætur á Lillian Astrupp.
En öll framkoma hennar hafði þau
áhrif á hann, að hann gleymdi sjálf-
um sér.
Hún spurði hann aldrei hvernig
honum liði — hún gerði kröfur og
bjóst aldrei við neinu ómögulegu.
Hún spurði hann aldrei um erindi
hans. Hún var fögur og oftast í
góðu skapi, en það gat þó komið
fyrir að hún sýndi hnýfla, en það
lcom ekki Chilcote við. Honum
varð það”stundum á að öfunda Lord
Astrupp heitinn, en það er mjögósenni-
legt að hann hefði biðlað til ekkju
hans þótt hann hefði verið ógiftur.
Lillian var ágætur vinur, en kona —
það var alt annað.
— Hvað ætlið þér að gera með
þetta leikfang? mælti hann.
Hún leit upp hægt.
— En hvað þér viðhafið ljót orð,
Jack. Þetta er nýjasta eftirlætið
mitt.
Eitt af einkennum hennar var það,
að hún þurfti altaf að eiga eitthvert
»eftirlæti«. Tilfinningar hennar voru
mjög hverfular, en þar sem þær
beindust að i þann og þann svipinn,
voru þær óskiftar.
— Nú skuluð þér ekki hæða mig,
mælti hún og lét ketlinginn niður
á gólfið. Eg hefi verið að læra
hugsanaflutning og kostað til þess
ærnu fé. Kennari minn er framúr-
skarandi í þeirri grein og eg kann
talsvert. Eg er altaf að nauða á
Blanche að lofa mér að hafa tjald
sér, þegar hátiðin stendur í marz,
og horfa á kúluna fyrir ykkur alla,
þið leiðinlegu pólitikusar.
Hún brosti aftur.
Chilcote brosti einnig.
— Hvernig er farið að þvi ? mælti
hann.
— Sjálf aðferðin er ákaflega
skemtileg. Maður situr við borð
með kúluna fyrir fratnan sig og svo
tekur maður hendur þess, sem á að
»lesa« fyrir og strýkur þær ósköp
hægt og horfir um leið í kúluna.
Á þann hátt kemst maður í hugs-
anasamband. — Á eg að sýna yður
það? sagði hún með mesta sakleys-
issvip.
Chilcote gekk að borðinu sem
stóð hjá legubekknum og lagði flata
lófana á það.
— Er þetta rétt? mælti hann. En
svo greip hann gámli kvíðinn og
óþreyjan. Nei, -ekki núnal Þér
getið sýnt mér það einhverntíma
seinna I
Hafi Lillian komið þetta á óvart,
þá kunni hún að dylja það.
— Veslings vinur minn, mælti
hún. Setjið yður nú hérna hjá mér.
Hann settist og hún klappaði hon-
um vingjarnlega á höndina.
— Ó, þér eruð hættur að hirða
á yður hendurnarl Hvaða gagn er
þá að því að eg er að reyna að
kenna yður mannasiði.
Chilcote brosti.
— Nei, það borgar sig vist ekki
að reyna að kenna mér, svaraði hann
kæruleysislega. Svo breyttist röddin:
Þegar menn eru komnir á minn
aldur þá verður maður gjarna kæru-
laus fyrir þessháttar smámunum. Og
það hvíla þó nógar siðvenjuskyldur
á manni, sem maður kemst ekki
undanl Satt að segja þá öfunda eg
betlarana þarna úti á götunni. Ekki
þurfa þeir að raka sig, þvo sér. . •
Lillian sperti býrnar. Þessi hu&s-
unarháttur var henni óskiljanlegur.
— En þér v e r ð i ð að hirða á
yður hendurnar — þær eru svo
fagrarl Það voru hendur yðar og
augu sem fyrst höfðu áhrif á mig-
Og mér þótti svo mikið til þess
koma að þér höfðuð engan hring
— það fanst mér svo ákaflega freist-
andi.
Um leið leit <hún á hendur sér
þar sem gull og gimsteinar glóðu á
hverjum fingri.
En Chilcote dró að sér hendina
og tók bókina sem lá á milli þeirra
á legubekknum.
— í annars stað, las hann. £r
það ný skáldsaga?
— Auðvitað I Og ákaflega áhrifa*
rikl Það eru tveir menn, sem skift'
ast á nöfnum og stöðu.
Chilcote stóð á fætur og gekk
arninum.
— Hvað eigið þér við með þv^;
mælti hann, og var mikið n^rl
fyrir.