Morgunblaðið - 13.10.1915, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Fyrir kanpmenn;
Bátasaumur og rær, galv.
Þaksaumur, galv.
Byggingarsaumur.
Vegg-pappi, rúllur iV2X24 nieter.
Manilla, 4” ummál.
Avalt fyrirliggjandi, hjá
Gr, Eiríkss, Reykjavík.
ATV IN.NA
Þeir sem vilja rífa niður barkskipið Standard
i Hafnarkrði fyrir vist verð, geri svo vel og sendi
tilboð sin til
P. Thorsteinsson í Reykjavik
fyrir 15. þ. m.
32 kr.
steinolian i Liverpool
verður seld í dag og á morgun.
Olían er ágæt! —k Tunnurnar stórar og vel fullar!
pQÍÍa aru áreiéanlecja Bazíu oííuRaupin.
. ...... Irl-U—————I ■■■■■■■■
Neðanmálssögur Morgunblaðsins eru beztar.
Nýkomnir
Karlmanns- 1 f f
TbT^- ) oonnar
til Jðf). ögm. Oddssonar,
Laugavegi 63.
2 háseta
vantar d barkskipið Aquila, sem siglir eftir nokkra
daga til Ameríku.
Menn snúi sér til skipstjórans,
Jil söíu
er nýlegt hús á góðum stað í Hafnarfirði.
í húsinu er vatnsleiðsla og raflýsing. Einnig fylgir stór lóð ræktuð.
Semja ber ,við
Grím Jir. Tlndrésson,
kaupmann i Hafnarfirði.
JSauparóaginn 16. þ. m. Rí. 12 á Ráó.
verður að Bessastöðum á Alftanesi haldið
opinberf uppboð
og þar selt 80 hestar af ágætri töðu. Einnig verður þar seld i hryssa,
mjög dugleg til allrar brúkunar, og rófur og kartöflur.
Lítið fjögramanna-far verður einnig selt; m. m.
Gríman.
50 Skáldsaga eftir
Katherine Cecil Thurston.
Framh.
— Þá treystir þú mér. — Hann
var svo ákafur að hann gleymdiþvi
alveg að stæla rödd Chilcotes, en
talaði eins og honum var sjálfum
lagðið er hann komst í hita. Hann
sá að Evu hnykti við, en hann lét
það ekki trufla sig.
— Þá leizt þú á mig öðru visi
en endranær. En síðan hefir þú
breyzt — traust þitt á mér hefir
þorrið.-------Annars hefir þú haft
ástæðu til þess að vantreysta mér,
eg — eg hefi ekki verið eins og eg
á að mér, órór i nokkra daga. En
það er stundum — daga og vikur
að eg er — að--------------
Hann ætlaði að fara að tala um
■taugar sínar* eins og Cilcotes var
siður, en gat ekki fengið sig til þess.
Eva reis hægt á fætur og stóð
teinrétt fyrir framan hann. Hún
var náföl og hendin, sem hún studdi
á stólbakið, skalf eins og strá í
vindi.
— John, mælti hún hvatlega,
minstu ekki á taugar þínarl Mér
finst eg ekki þola það í kveld —
einmitt ekki í kveld. Skilurðu mig ?
Loder veik tvö skref aftur á bak.
Hann gat ekki gert sér grein fyrir
þvi sjálfur hvers vegna þetta hafði
svo mikil áhrif á hann. Það var
eitthvað í augnaráði hennar sem
gerði hann hikandi og hissa. Hon-
um fanst helzt sem hann hefði óaf-
vitandi fært talið í öfuga átt við það
sem hann vildi.
— Eg get ekki skýrt það fyrir
þér, mælti hún og bar ótt á. Ástæður
get eg ekki gefið, en þessi leikur
er orðinn mér óþolandi. Áður hugs-
aði eg ekkert um það, og skifti mér
ekki af því — en nú er alt breytt
eða þá að eg er sjálf breytt.
Hún þagnaði og svipur hennar
lýsti sárri sorg.
— Hvernig getur á þvi staðið?
Hvernig getur þetta skeð?
Loder sneri sér undan. Hann
varð nú hræddur við það að hafa
ætlað sér það að beygja vilja og
hug þessairar konu undir vilja sinn
og hræddur við þá gleði, sem þessi
játning hennar fékk honum.
— Hvers vegna —? spurði hún
um. —
Hann sneri sér að henni.
— Þú verður að minnast þess,
að eg er ekki útskrifaður úr Svarta-
skóla, mælti hann þýðlega. Og eg
skil tæplega hvað þú átt við.
Hún þagði, en hann gat lesið í
augum hennar sorg, örvæntingu og
stærilæti. Að lokum hóf hún þó
máls:
— Tölum við nú í alvöru?
Loder vissi að hann gat ekki
komist hjá því að svara og hann
mælti því:
— Já, við tölum saman i fullri
alvöru.
— Þá ælta eg lika að tala eins
og mér býr í brjósti. — — Rödd
hennar titraði og hún skifti litum
------í rúm fjögur ár hefi eg nú
vitað það að þú notaðir — tneðul,
í rúm fjögur ár hefi eg vorkent þér
undanfærslur þinar og lítilmensku
þina. ---------—
Það varð augnabliks þögn. Þá
gekk Loder einu skrefi nær henni.
— Þú hefir vitað um það i fjög-
ur ár? mælti hann hægt. í fyrsta
skifti á þessu kveldi mundi hann
nú eftir Chilcote og gleymdi sjálf-
um sér.
Eva hóf höfuðið eins og henni
létti fyrir brjósti að mega kasta frá
sér allri hræsni og yfirdrepskap.
— Já, eg hefi vitað það. Ef til
vill hefði eg þegar átt að segja þér
frá því er eg komst að því, en það
er nú svo langt síðan, að allar á-
sakanir eru þýðingarlausar. Og
þannig hefir það eflaust átt að vera.
Eg var ung og það erfitt að ná
tökum á þér — og ekki var ástin
til þess að leiða'mig á rétta braut.
Hún leit undan.
— Vonsvik ungrar stúlku eru
svo sorgleg, að það fer jafnan bezt
á því að aðrir hafi ekki hugmynd
um þau. — Hún brosti biturt. —
Eg vissi um allar undanfærslur þin-
ar og — lygar. Hún mælti síðustu
orðin hægt og með áherzlu og
horfði beint í augu hans um leið.
Loder varð aftur hugsað til Chil-
cote og hann náfölnaði.
— Eg vissi um þetta alt saman
og þagði við því þangað til það fékk
mér engrar geðshræringar lengur —
þangað til eg gat sætt mig við það
að heyra þig tala um »taugar<c þín-
ar, eins og allir aðrir sem ekkert
vissu.
Hún hló vandræðalega.