Morgunblaðið - 07.05.1917, Blaðsíða 3

Morgunblaðið - 07.05.1917, Blaðsíða 3
MORGUNBLAÐIÐ 3 semda sinna segir hann: >Yfirleitt má segja að mjólkin sé ekki eins hrein og hún ætti að vera.c Sam- kvæmt mjóikursamþyktinni eru tvær leiðir til þess að hafa svik í mjólk- ursölu. Annað er það, að blanda hana með vatni. Það er nú orðið fátítt og segir efnarannsóknarstofan svo (álit mjólkurnefndar, fylgiskjal IV), að siðan mánaðarlegar rann- sóknir hafi verið gerðar á mjólk hér í Reykjavík, hafi tæplega orðið vart við að mjólk hafi, verið blönd uð með vatni (i sýnishorn). Hin leiðin tiL svika er sú, að taka rjóma úr mjólkinni, blanda hana undanrenningu, eða taka und- an seinustu mjólkina úr júfrinu. Og það munu áreiðanlega vera talsverð brögð að því að mjólk sé svikin á þenna hátt. Önmtr fyrirmaell. Það á að kæla mjókina undireins eftir mjaltir, eigi geyma mjólk í ilá'tum úr eir, messing eða zinki, né ílátum sem ryðga (það hefir þó átt sér stað), togleðurhringa skal hafa til að þélta með mjólkurbrúsa lok; mjólkurbúðir skuiu vera bjartar, loftgóðar, veggir málaðir eða kalk--» aðir árlega, gólf vatDshelt, heliulagt, dúklagt, vandlega málað eða gert svo að jaíngildi þessu; mæliker má eigi geyma í mjólkinni; aldrei má sópa gólf, heldur þvo; eigi má selja þar auk mjólkur, annað en brauð, kökur, grjón, smjör, smjörlíki og egg1); seljandi skal vera hreinlega til fara og »helzt« í hvítum fötum. Brot gegn þessum ákvæðum varða alt að 200 króna sektum. HTað á að gera? Nú munu allir sjá, að ákvæði mjólkursamþyktar eru þráfaldlega brotin. En hverju er það að kenna? Auðvitað bæði of mikilli tilhliðrun með að leyfa mönnum að selja mjólk, en þó öllu fremur eftiilits- Lysi. Það er heilbrigðisfulltrúinn okkar, sem á að sjá um það að mjólkurreglugerðinni sé hlýtt. Það þyrfti líklega að láta hann h?.fa meiri kauphækkun til þess að hann rækti skyldu sína. En nú er sóðaskapurinn í mjólk- urbúðunum ekkert hjá þeim sóða- skap, þar sem mjólk er seld í heima- húsutó. Og til þess að ráða bót á öllu þessu, hefir mjólkurnefnd viljað að bærinn tæki að sér einkasölu mjólkur, ef þurfa þykir, þ. e. a. s. ef ekki breytist til batnaðar bráðlega. Mjólkurfélagið óttast þetta; hyggur að það sé sama sem einokun, en svo er alls eigi. Hér er eigi um það að ræða að takmarka mjólkur- verðið, heldur sjá til hins, að eigi sé seld sú mjólk, er neytendum gæti orðið til heilsuspillis. Mjólkur- félagið hefir ekkert að óttast þótt hærinn taki að sér einkasölu. Það ætti fremur að gleðjast af því. Nú, hitt er náttúriega gott, ef mjólkur- félagið kippir mjólkursölunni í sæmi- legt horf, svo sem það hefir lofað, en minni trygging er þó neytend- um í því heldur en hiuu. Það ættu allir að sjá. Það var eigi gott að skilja ástæð- ur þær, er Jón Þorláksson færði á síðasta fundi gegn einkasölunni. Þær komu hver í bág við aðra. Hann kvað þetta haft á persónu- frelsi, að menn mættu eigi selja mjólk sína öðrum en bænum, þar sem vitanlegt væri að mikið af mjólk gerigi beint frá framleiðend- um til neytenda og væri þetta í illu samræmi við þá kenningu, að spara óþarfa milliliði. En hins vegar viðurkendi hann það, að aðal gall- inn á mjólkursölunni væri það, að leyfð skyldi sala í heimahúsum. Hvernig sem nú fer um þetta mál, þá er þó vonandi að árangurinn verði sá, að eitthvað breyti um til batnaðar. En áhættulaust ætti það að vera fyrir bæjarstjórn, að sam- þykkja frumvarpið um einkasöluna, og hann ætti þá altaf hægra með að taka í taumana, ef tilraunir mjólkurfélagsins reyndust eigi ein- hlítar til þess að ráða bót á mjólk- nrsölufyrirkomulaginu. J) Ætti að meiga selja allar mjólkuraf- urðir, kvo sem skyr, osta o. s. frv. Frá hernaðarþingi Breía. Veizla var þeim haldin, nýlendu- fulltiúunúm, sem setja á hernaðar- þingi Breta og Walter Long hóf umræður og bauð gesti velkomna. Að ræðu hans lokinni reis Smuts hershöfðingi Búa á fætur og kvaddi sér hljóðs. Er hann maður ófram- færinn og kann betur við sig uppi í óbygðum Suður-Afríkur, heldur en i hallarsölum Breta. Hefir kveðið svo ramt af mannfælni hans og íeimni, að hann hefir falist i London og hefir sérstaklega haft slæman ýcnu- gust á hinum óseðjandi blaðavörg- um. Var honum þvi tekið með miklum fögnuði er hann reis á fæt- ur og skyldi nú halda ræðu. Elann hóf máls á því svo sem margir aðrir að tala um hvað Bretar hefðu gert rnikið í þessum ófriði. Það væri meira heldur en nokkur önnur þjóð hefði gert nokkuru sinni áður. — Nýlendurnar hefðu líka gert mikið. Canada hefði lagt fram næstum því jafnstóran her og Bretar höfðu í Búastríðinu. Sjálfur kvaðst hann hafa stýrt indverskum hersveitum og gaeti með sanni sagt að hraustari og kon- unghollari hermenn væru ekki til. Um Búa sagði hann þetta: »Það voru margar deilur með okkur með okkur þegar við gengum inn í ófriðinn. En deilumálin lögð- um við til hliðar og hröktum óvin- ina yfir Miðjarðarlinu. Þetta þrek- virki vann sú þjóð í Suður-Afríku, sem ekki er brezk en átti í ófriði við Bretland fyrir 15 árum. Þér sjáið þess vegna að Búar hafa gert sina skyldo. En hvers vegna gerðu þeir það? Vegna þess að Búastríðið var til lykta leitt á þann hátt að Motorbáturinn „Geir goði“ fer til Reyðarfjarðar á morgun (þriðjud.). Tekur flutning. Siaréar tSíslason. Úthlutun vðruseðla fer eftirleiðis, frá 5. þ. m., fram í Leikfimishúsi barnaskölans kl. 9—4 síðdegis. N Borgarstjórinn í Reykjavík, 4. maí 1917. K. Zimsen. þjóðin fekk sjálfstjórn og heppilegri friðarsaroningar eru ekki til. Það eru jafnaðar og frelsishugsjón- irnar sem hafa haldið ríkinu saman og fyrir þessar hugsjónir berjast þeir nú Þjóðverjar, þeir berjast fyrir þvi að vald sé réttur. Allur heimurinn er á móti Þjóðverjum. Og ef vér höldum áfram að berjast fyrir þess- um hugsjónum þá hafa Þjóðverjar þegar beðið ósigur að alheimsáliti. Horfurnar eru ískyggilegar. Eg veit það vel, að fyrir okkur liggur alvarlegt og mikið starf. Þjóðverjar geta þó eigi haldið hernaði út til engdar og 1 sumar munu þeir leggja fram sína siðnstu krafta. Vér verð- um að beita hyggindum gagnvart kafbátahernaðinum þýzka og eg er viss um það að þessi hernaðaraðferð þeirra, mun ekki ekki ráða um úr- slitin. Hún getur orðið oss til vand- ræða, en ekki til ósigurs. Eg hygg að í sumar muni kafbátahernaðurinn bregðast Þjóðverjum og áður en rnarga varir verður kominn friður afturc. BordeD, forsætisráðherrann í Cana- da tók þá til máls og mælti: »Ef einhver af oss hefir látið hugfallast er hægt að senda hann til skotgraf- anna, svo hann geti sótt þsngað hugrekki, en þurfi einhver huggunar við, þá fari hann til sjúkrahúsanna og leiti hennar hjá hinum særðu mönnum. Þýzka þjóðin berst af öllu kappi vegna þess að forsprakk- ar hernaðarflokksius þar hafa talið Þjóðveijum trú um að vér ætluðum að troða þá undir fótum og gera enda á tilveru þjóðarinnar. En það hefir aldrei verið tilgangur brezku þjóðarinnar. Og þýzku þjóðinni verður að skiijast það, áðnr en ó- friðnum iýkur, að ásælið hervald á eigi rétt á sér og er eigi gagnlegt, að eigi er hægt að koma á fót heimsveldi, að samningar eru helgir og að heimurinn þolir ekki grimdar- fult og illmannlegt framferði. Þýzka- land verður að koma þeirri þjóð- félagsskipun á hjá sér að hægt sé að treysta því að breyting hafi orð- ið á hugsjónum þjóðarinnar og því markmiði, sem hún hefir s;tt sér. Þ.ið verður að bæta fyrir alt það illa, sem þeir hafa gert og gefa tryggingar fyrir þvi, að slíkt komi ekki fyrir aftur. Þ s getum við feng- ið frið.c Duglegur drengur getur fengið að læra bnkaraiðn nú þegæ. Vald Peterseu, Laugavegi 42. Nýkomið mikið úivil af stúfasirzi "tf&rzíunin <3utJjoss Austurstræti 3 veiktist hann á leiðinni. Eg get sagt þér frá þessu nú. Bertrand án þess að tárast, því að eg hafi grátið svo mikið út af missi drengsins míns. Eg unni honum svo heitt, að eg skil ekkeit í því að eg skildi 1 fa einni stundu lengur en hann. Allir vóru mjög góðir við mig — skipsijóri, skipverjar og farþegar — og elsku drengurinn minn lá í þrjá daga fyrir dauðanum. í þrjá daga og þrjár nætur samfieytt hatði eg hann í faðmi mér og hlustaði á andardrátt hans. Ó, eg get ekki sagt þér frá því hvern- ig mér leið þá! Hann kysti hana ástúðlega. Hann dó, Bertrand, að kvöldi dags, um leið og sólin gekk til viðar .... Eg man ekkert hvað gerðist eftir það, en nokkrum stundum seinna rankaði eg við mér og var þá ein. Eg fór að leita að barninu mínu og gekk upp á þilfarið. Stjörnurnar tindruðu þá eins og nú og spegluð- ust í sjónum. Eg mætti lækninum. Eg vil fá barnið mitt! hrópaði eg. Hann hörfaði aftur á bak — og þá sá eg nokkra menn fram við borð- stokk skipsins. Einn þeirra hélt á ofurlítilli kistu en skipstjórinn stóð hjá og las bæn. — Bíðið þiðl hrópaði eg. Þið ætlið þó eigi að sökkva barninu minu í sjó! Þið meigið það ekki. — Við meigum til með það, kona góð, mælti skipstjórinn. — En þér meigið það ekki. Litið þér á hafið hve það er stórt og víð- áttumikið. Þér getið ekki skilið litla barnið mitt einsamalt eftir i sjónum — og látið það velkjast um eilífð í öldum hafsins. Ó, ef það verður að fara í sjóinn, þá leggið það i faðm minn og látið mig fara með þvi. — 620 — — 619

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.