Morgunblaðið - 16.06.1918, Blaðsíða 3

16. jtiní 219. tbl.
MOKGUNBLAÐIÐ
3
Umbúðastöðin,
Eftir Patrjck Macgill.
Skýlið með öllum endalausu rang-
ölunum, sem kertaljósin þrjú náðu
engan veginn til að eyða skuggum
j, var troðfult af særðum mönnum
og altaf bættust fleiri og fleiri sjúkra-
börur við. Árásin var hafin fyrir
einni klukkustund og orustan var
f algleymingi við fremstu skotgröf-
ina þýzku. Piltunum, sem komu
þaðan, bar ekki saman um vopnavið-
skiftin. — Það var ekki eins auðvelt
og við héldum, sagði einn og brölti
irn fyrir þröskuldinn. Þeir hafa
meira en nóg af vélbyssum. Við
vorum fimm saman-----------þrjá gerðu
þeir út af við, svo hittu þeir félaga
n inn og svo kom að mér. Ef það
er alstaðar svona . . .
— Ekki var það eins bölvað hjá
okkur, mælti annar. Eg gægðist
bara út — svei! Mér fanst hausinn
fjúka af mér. Að minsta kosti fékk
eg »minjagrip« í hauskúpuna.
— »Minjagrip« I sagði ungur pilt-
nr rauðhærður, er lá á börum nærri
dyrunum. Eg var nú ekki á »minja-
gripa«-veiðum og hefi þó fengið tvo
heldur en einn. Eg vildi gjarnan
hafa eignast þýzkan hjálm, — en eg
komst aldrei yfir um til að ná i hann.
Að hugsa sér þetta, bætti hann við,
nú verð eg vist að fara heim hjálma-
laus, eg sem hafði Iofað svo mörg-
um að gefa þeim hjálml En eg hefi
alt af verið svo óheppinn.
Um leið og hann sagði þctta,
sneri hann sér með kvölum á hlið-
ina og leit á ungan mann, sem lá
i börunum við hliðina á honum og
sem starði upp i rjáfrið með kulda-
légum raunasvip á andlitinu.
— Jæja, Tipperary, hvernig líður
þér? spurði sá rauðhærði. Bráðum
tomum við til írlands. — Hann
bjóst við þvi, að þessi orð myndu
ó'tilega.
3 Pör ullarsokkar.
2 Handklæði.
Sterk vel löguð stígvél.
Léttir skór.
Legglindar.
Ullarpeysa, trefill og vetlingar.
Vatnskápa, létt.
Þægilegust eru notuð föt, sem vel
fara og eru hrein. Ullarnærföt eru
hentugri en léreftsföt. Þau verja
menn betur fyrir kulda og halda
betur hita, þótt blaut séu. Þau taka
og betur við svita og verja hrolli,
er oft ásækir menn að kveldi eftir
heitan dag.
Ullarpeysur eru nauðsynlegar. Þær
eru léttar, heitar og þægilegar.
Ágætar að nota á kveldin, þegar
tnenn eru sestir að i tjaldinu. Veljið
þær með þeim lit, sem ekki óhreink-
ast mjög.
Takið engan baðmullarvarning með
ýður nema handklæði og vasaklúta.
Veljið stigvélin vel. Þau eru sá
bluti klæðnaðarins, sem bezt þarf til
að vanda. Haldið þeim mjúkum
^eð því, að bera á þau öðru hvoru.
— 13 —
treyna Vjarkinn i vini sinnm, en þau
virtust ekki hafa úlætluð áhrif. Tipp-
erary beit á jaxlinn og hleypti brún-
um til þess að reyna að halda niðri
i sér stununum. Svitinn draup af
gagnaugunum á hoaum og líkami
hans nötraði . . .
Læknirinn, sem veitti umbúðastöð
inni forstöðu, kom nú til piltsins,
og andlitsdrættir hans, sem venju-
lega voru örugglegir og rólegir, báru
vott einlægrar samhygðar.
— Hvar hitti hún? spurði hann.
Já, lofið mér að sjá.
Læknirinn laut yfir börurnar, hnepti
einkennisfrakka piltsins frá honum,
lyfti upp skyrtunni og dró niður
buxurnar. Rauður blettur kom i ljós
i nýrnastað.
— Kennir yður mikið til? spurði
læknirinn.
— Já, það gerir mig, svaraði pilt-
urinn. En þetta er vist guðs vilji,
bætti hann fljótt við, svo lágt að
varla heyrðist — og verra gæti það
verið.
Læknirinn brosti hughreystandi til
hans. Hann var hrærður yfir hin-
um óafvitandi mikilleik og hinu til-
gerðarlausa yfirlætisleysii orðumpilts-
ins.
— Þér náið yður áreiðanlega áður
en langt um llður, mælti hann um
leið og hann sneri vesalingnum á
hliðina með mikilli varkárni og batt
um sár hans. Hann gaf honum tvær
morfin-tölur, stóð síðan upp og hv*sl-
aði einhverju að sjúkraberanum, sem
stóð rétt hjá.
— Takið þennan pilt burtu héð-
an, sagði hann. Hann hefir vondan
áverka, en það getur verið að hann
lifi það af. Það er mjög raunaiegt.
Hann er svoddan ágætispiltur 1
Lágvaxinn mann burðalegan bar
að dyrunum i þessu. Á vinstri öxl
hans hékk þýzkur riffill og byssu-
stingur.
Rauðhærði pilturinn á börunum
glápti á hann.
Takið með yður nokkuð af
»patent*-hnöppum, þvi þeirra verður
oft þörf. Gott er að geyma hina
ýmsu smáhluti alla saman í litlum
poka.
Sá útbiinaður, sem hér hefir verið
talinn, er hinn nauðsynlegasti, er
menn þurfa að hafa. Ýmislegt smá-
vegis mætti telja frekar, en ætlast
er til, að menn hyggi sjálfir að,
hvað að notum kemur og hvers þeir
þarfnast og læri þannig ;’ð sjá fyrir
því sjálfir, að þeir gleymi ekki neinu,
sem þeir mega ekki án vera.
Matvæli.
Það er ekki auðgert að segja
mönnum nákvæmlega, hvaða mat-
væli og hversu mikið þeir þurfa að
hafa með sér um einhvern ákveðinn
tima. Menn getur mjög greint á
um, hvaða matartegundir þeir vilja
hafa með sér. Það verður því að
fara eftir eigin vali manna, hvernig
vistir eru teknar, en þar sem nokkru
öðru máli gegnir á ferðalagi en heima,
viljum vér leggja til nokkur ráð.
— Hvernig 1 ðnr, Pidd ? spurði
hann.
— Líður n.ér? sparði nuðurinn
með riffilinnn. Mér líður eins og
blómi i eggi.
— Hvað viltu þá hingað ?
— Ee ætlaði bara að líti hér inn,
var svarað. Ja, þessir berserkir, þeir
kunna nú að berjast! A'staðar eru
vélbyssurnar. Ef maður tekur npp
pappírs snuddu úti á grundinni, þá
finnur maður vélbyssu undir henni.
— Eg sá þig ekki þegar þú skauzt
þér yfir um, sagði sá rauðhætði.
— Sástu það ekki, garmurinn?
sagði Paddy. Fjandakorninu ef þú
ert ekki blindur! Sjálfur sá eg ekk-
ert nema blóð og morð. Tveir
Þjóðverjar ruku á mig — en það
gera þeir nú aldrei oftar. Hérna er
annar byssustingurinn þeirra. En
annar þessara djöflamergjahefirbyssu-
stinginn minn og heldur fast utan
um hann. Það verður nauðsynlegt
að fara eftiriitsferð — eins og stend-
ur í bókinni okkar — til þess að
ryðja burtu torfærunum.
Svo hélt Paddy áfram:
— Það rakst byssustingur í gegn
um lærið á mér efst að aftanverðu,
og svo fór eitthvað í gegnum legg-
inn og svo kom kúla í öxlina og
eitthvað hitti mig i hausinn og gerði
næstum útaf við mig. Þetta eru alt
saman morð og krossfestingar frá
upphafi til enda I
— En þú nefir þó fengið »minja-
grip«, sagði sá rauðhærði. Eg varð
að yfirgefa alt saman, áður en eg
náði í hjálminn. En heyrðu, hef-
urðu orðið var við Tily? spurði hann.
— Víst hefi eg það, svaraði Paddy.
Hann varð fyrir skoti alveg við hlið-
ina á mér og fél!. Svo reyndi hann
að standa upp. L’gðu kyr, anlinn
þinn, sagði eg. Langar þig tii að
missa hausinn, flónið þitt? Hann
svaraði: Þetta var ekkert —- mig
langar til að fylejast með ykkur.
En þegar hann stóð upp gat hann
ekki komið fyrir sig fótunum, svo
Allur útbúnaður á útileguferðalög-
um verður að vera eins léttur og
fyrirferðarlitill sem frekast er kostur.
Takið ekki með yður niðursoðna ávexti.
Þeir að eins auka byrðina.
Það er óþarfi að flytja með sér
niðursoðnar' vörur annað en mjólk,
sardínur og lítið eitt af kjöti. Takið
að eins litið eitt af kcxi. Það tekur
mikið rúm í farangrinum. Það er
tiltölulega næringarlítið. ^að moltt-
ar alt nerna þvi betur sé umbúið.
Hafið hveitibrauð í þess stað, ef þér
getið ekki án þess verið, en rúg-
brauð eru bezt. Hafið með yður
efni í mat og eldið mest allan mat
yðar sjálfir. Það er bezt og ódýr-
ast. Farangurinn verður líka minni
með því móti og léttari, ef hagan-
lega er umbúið.
Menn verða að kynna sér hinar
algengustu matreiðsluaðferðir. Þeir
verða að geta \pteikt kjöt og fisk,
bakað kökur og lagað te og kaffi.
1 Þeir verða að vita, hversu lengi þarf
! að sjóða haframjölsgraut svo að hann
hann lagðist aftur. Þá fór eg að
sækja hjálp og fékk þá blýskamtinn
minn. Auðvitað leitaði eg að hon-
um þegar eg kom aftur og eg sá
hann lika — d a u ð a n. Friður sé
með sálu hans.
Nú kom drengur haltrandi inn i
dyrnar og með bros á vörunum.
— Er nokkur hérna sem heitir
Spudhole, kallaði hann.
— Það er eg, drengur minn, svar-
aði rödd frá börum inni i einum
rangalanum. Hvað hefir þú fengið,
Micky ?
— Nóg handa mér, svaraði Micky.
Irlendingarnir voru fyrirtak. Þú hefð-
ir átt að sjá þá við brjóstvarnirnar.
Þar var hárautt blóð og morð, skal
eg segja þér . . . En hvað hefurðu
fengið sjálfur, Spudhole?
— Ekki neitt sem við kemur vel-
sæminu, svaraði Spudhole og hló.
En þegar læknirinn er búinn með
mig, þá þarf eg ekki annað til að
verða »allright« aftur en bót aftan í
buxumar I
Læknirinn heyrði þetta og hló,
en hélt simt áfram vinnu sinni.
Hann var mjög þreyttur, því skot-
hríð óvinanna nóttina áður hafði
valdið miklu manntjóni.
Piltarnir neyttu samt orku sinnar
með óþreytaudi kappi. Umhverfis
þá bar fyrir sjónir hryllilega, geig-
vænlega atburði, hinu mikilfenglega
og kátbroslega ægði saman — þessu
óhjákvæmilega andvirði sigurs eða
ósigurs. Svona var stríðið, eins og
hann hafði af því að segja — stríð
blóðs og tára. Hann vissi Hka, að
tilfinningin, sem knúði þessa menn
út i orustuna átti ekki rót sina að
rekja til hégómagirni og lubba-
mensku, heldur var frá einhverri há-
leitari og göfugri vitund mannssálar-
innar sprottin. Bak við röð þessara
fögru, ungu, hvitu mannslika hvílir
heimurinn öruggur og grunnmúr
friðarins er hertur styrktur með blóði
ungu mannanna, er drepnir voru og
særðir á vígvöllum Frakklands.
verði góður og hversu mikið þarf af
mjöli. Þeir verða með öðrum orð-
um að vera allvel kunnir matreiðslu
til þess að ferðin geti orðið til
ánægju. Slika matreiðslu-þekkingu
geta allir aflað sér fljótlega.
Dvelji menn allan tímann á sama
stað við veiðar, ættu þeir eðlilega
að útbúa sig með hliðsjón af vænt-
anlegri veiði og matreiðslu hennar.
En fisk má matreiða á marga mjög
mismunandi vegu. Einnig verða
menn að útbúa sig dálítið mismun-
andi, eftir því hvort þeir fara um
bygð eða óbygð.
Hið mesta skaðræði, sem nokkur
getur gert á svona ferðalagi, er að
hafa ofmikið með sér. En eg kalla
því ofaukið, sem maður þarf ekki
nauðsynlega að nota. Ef menn eru
í vafa um, hvort þeir þurfi á ein-
hverjum hlut að halda eða hvort
þeir eigi að taka einhvern hlut með
sér, þá geta þeir verið vissir um, að
þann hlut eiga þeir að skilja eftir.
— 14 —
— iS —
— 16 —