Morgunblaðið - 17.07.1918, Síða 4

4
MORGTTNBLAÐÍÐ
Trolle & Rothe h.f.
Tjarnargata 33. — Reykjavík.
Sjó- og striðsYátryggingar
Talsími: 235.
, Sjótjóns-erindrekstnr og
skipaflntnÍDgar.
Talsími 429.
Geysír
Export-kaffi
b s
er bezt.
Aðalumboðsinenn:
0. JOHM)N & KAABEB.
*jffinélarf
Qigaraítur og
%S}aijfité6an
i mikíu úrvali
Tóbaksfyúsinu.
itofnar abrei
eða gömul söðulklæði, verða keypt
háu verði.
R. v. á.
10-12 duglegir sjómenn
vanir síldveiðum verða ráðuir strax.
Góð kjör.
Upplýsingar Hverfisgötu 68A.
Heima frá kl. 12—1 og 6—8.
Nokkrar stúlkur
ræð ej; til síldarverkunar á Dvergasteinseyri i Alftafirði
Hátt kaup. Semjið við
Emii Rokstsd
Sími 392.
Nýr Lax!
miklar birgðir í
Matarverzl. Tómasar Jönssonar
Laugaveg 2.
c2ezt aé auglýsa i tMorgunBlaéinu.
jfjVátryggingar
Æruna irijQg ingar,
sjó- og striðsvátryggingar.
O. Jofjnsott & Jiaaber
Det kgt. octr. Brandassnranco
Kaupmannahöfu -
vátryggir: hús, húsgögn, allt'
konar vðruforða o.s.frv. geg||
eldsvoða fyrir iægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e.h.
i Austurstr. 1 (Biið L. Nielsen).
N. B. Nielsen.
----- «
&iunnar Cgilson, ~
skipamiðlari,
Hafuarstræti 15 (uppi)
Skrifstofan opin kl. 10—4. Sími 608
Sjó-, Striðs-, Brunatrygglngar.
Talsími heima 479.
Trondhjems Yátryggingarfélag h.f.
AIJ.sk. brunatryggiogar.
Aðaiumboðsmaður
Catrl Finsesiy
Skólavörðustíg 25.
Skrifstofut. J1/*—6]/gsd. Tals. 331
»8UN INSURANCE OFFICE*
Heimsins elzta og stærsta vátrygg-
ingarfélag. Tekur að sér allskonar
brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður hér á landi
Matthías Matthíasson,
Holti. Talsimi 497
Maðnr frá Snðnr-Ameríkn.
l,Skáldsaga
eftir Viktor Bridges 58
— f»egar fundi þeirra var lokið og
frændi þinn farinn inn aftur, gaf eg
vanskapningnum tækifæri til þess að
komast út á þjóðveginn. Svo veitti
eg honum eftirför, Hann hélt til
Woodford og gekk þar inn í veit-
ingahúB — þó ekki veitingahúsið þar
Bem eg gisti. Eg fór inn á eftir hon-
um og sá hann sitja þar við borð
og drekka boniakk. |>að er áreiðan-
lega ósvibinn Spánverji.
— Tókstu hann tali? Bpurði eg.
Billy hristi höfuðið.
— Eg áleit það heppilegast að
fara gætilega. Veitingamaður var
hinn vingjarnlegasti og eg sá að hann
þekti piltinn. Og þegar liann fór,
Bpnrði eg veitingamanninn hvaða
maðnr þetta væri.
— f>að er ítalskur maður, mælti
gestgjafi. Hann heitir Signor Bor-
etti. Hefir hann nýlega leigt »Tbe
Hollies*, óðal Patons ofursta og eg
held að hann hafi fiuzt þangað f
gær. f>að er mjög alúðlegur og við-
kunnanlegur maður.
— það er nú eins og á það er
litið, mælti eg og hló. Að minsta
kosti var Milford ekki hrifinn af
honum.
— Gestgjafa virtist á annan veg,
mælti Billy. Og hann skýrði mér
frá því að bróðir sinn væri garðyrkju-
maður á »The Hellies* og þess vegna
vissi hann svo glögg deili á þessum
ókunna manni. Ank hans og stúlku
nokkurar sem sagt er að sé konan
hans, kom þangað nýr gestur í gær.
Eg spurði veitingamanninn hvort sá
maður væri nefbrotinn, en hann
sagði nei, svo að það getur eigi ver-
ið Francis.
— |>að er sennilega sá sem veitti
mér tilræðið á götunni, mælti eg.
petta er alt saman bezta fólk. En
hvar er »The Hollies*?
Billy bandaði með höfðinu upp
eftir veginum.
— |>að er skamt héðan, mælti
hann, rétt hjá Woodford. |>að er
lítið hvítt hús á vinstri hönd. Eg
er að hugsa um að fara þangað í
kvöld og vita hvort eg verð eigi
einhvers vísari — Svo þagði hann
nm hríð. — Heyrðu Jack, mælti
hann svo. Mér lfzt ekki á þessa
veiðiför i dag.
— Eg er þér alveg sammála, mælti
eg-
— En hvers vegna ferðu þá með
þeim? Geturðu eigi haft þér eitt-
hvað til afsökunar?
Eg ypti öxlum.
— Hvaða gagn væri að pví? Af-
Ieiðingin yrði aðeina sú, að þeir fyndu
upp á nýjum fjörráðum, Eg veit þó
að minsta kosti á hverju eg á von
í dag.
— þ>að er satt, mælti BiIIy. En
b ðum við, mér bemur nýtt til hug-
ar- Eg reyni að fá mér bát leigðan
og verð svo á siglingu úti á vatninu
meðan þið eruð að skjóta. f>að er
eigi gott að vita nema eg geti orðið
þér að einhverju liði.
— f>etta er ágæt hugmynd, Billy,
mælti eg. f*að er ekkert eins gott
og að hafa yfirráðin á hafinu.
Svn leit eg á úr mitt og mælti
enn :
— Nú verð eg að halda heim.
Klukkan er um bil níu. Eg skal
gera þér boð um það hvar við skul-
um hittast á morgun ef við sjáumst
eigl seinna í dag. Að því er eg hefi
komist næst, eiga veiðarnar niður
hjá vatninu að byrja klukkan sex.
— Vertu nú varkár drengur minn,
mælti Billy og rétti mér höndina.
Heyrðu, þú hefir víst ekki frétt neitt
af Milford?
Eg hristi höfuðið.
— Eg sagði eladbuskunni hvert
eg ætlaði og bað hana að senda mér
skeyti ef [hún frétti nokkuð af Mil-
jord, en það var ekkert skeyti kom-
ið um það í morgun. Annars botna
eg ekkert í þessu. Eg get nú skilið
það að þeir reyndu að koma honum
fyrir battarnef til þess að koma
Francis í vist til mín, en fyrst það
mistókst þá, skil eg ekki hvað þeir
ætla að gera við Milford.
— Já, það má hamingjan vita,
mælti Billy. En þeir hafa auðvitað
klófest hann. Ef lil vill hefir hann
verið Northcote handgéngnari en
okkur grunar. En þýðingarlaust er
að fárast um slíkt núna. Vertu
varkár í dag og gefðu mér bendingu
ef eitthvBð skyldi koma fyrir.
Haun skildi svo við mig og þegar
hann var horfinn fyrir næstu bugðu
á veginum, hólt eg heim á leið.
|>egar eg gekk í gegnum garðinn
sá eg að þeir Maurcie og York
stóðu á tröppum hússins.
— f>ór hafið snúið ó okkur alla,
mælti York. Eg hélt þó að eg hefði
farið á fætur á undan öllum.
— Veðrið var bvo gott að eg hélzt
ekki við í bælinu, mælti eg. Og svo
gekk eg út til þess að skoða útsýnið.
Ef Maurice grunaði mig um eitt-
hvað raisjafnt, þá gætti hann þess
að láta það eigi nppi.