Morgunblaðið - 20.09.1919, Blaðsíða 3

ÉOBOUNBLAÐið
a
Mótorbátur
ca. 12 tonn, með 12 hesta tvöfaldri »Dan« vél, er til sölu með tseki-
færisverði. Upplýsingar gefur
ísleifur G. Finsen.
Hittist á skrifstofu Morgunblaðsins
eða Tjarnargötu 11 uppi.
f skrifstofoherbergi 1
0

oskast til leigu
1. okt. næstk.
I
A. y. á. (S

0
Atvinna.
Ungur og reglusamur maður getur fengið atvinnu við verzlun hér i
bænum nú þegar eða 1. okt. þ. á.
Tilboð með kaupkröfu merkt »68* leggist inn á afgr. Morgunbl.
Listasýningin
opln
að eins i dag og á morgun.
að finna eitthvað til að fylla upp í
tekjuhallaskörðin.
. Pótt búst megi við að menn haldi
ekki einkasölulögin sem skyldi og
reynt verði að smygla inn áfengi,
l>á mun áreiðanlega ekki verða eins
ffiikiL brögð að því sem n<ú. Einka-
sölulögin mundu vekja samlhygð1
góðra ínanna, og það muni fara
i*kt eins og í Danmörku er menn
iöldu það þjóðræknisskyldu að
drekka Gamla Carlsberg, af því að
eigandi ölgerðarinnar gæfi svo mik-
fé til eflingar menta og lista.
Eios mundu margir hér fremur
'’ijja drekka ósmyglað en smyglað
áfengi, af því að þeir vildu heldur
að ágóðinn af sölu þess rynni í rík-
issjóð en í vasa smyglaranna.
Háttvirt deild ræður núbvað hún
gerir við málið, þótt hún felli það,
kemnr sú tíðin, að það verður ekki
talið heppilega ráðið.
rithöfundnr.
Berl. Tidende birti eftirfarandi
kvæði um það leyti, sem jarðar-
förin fór fram:
Jöhann Sigurjónsson,
du Prœst i en Kirke,
hvor Himmelens Skyer
gaar hen over Birke
og Aasene blaaner
som Slor i det fjerne,
og Kildeme spejler
den vandrende Stjerne,
og Fjeldenes liifter
kan favne og skjule
de ensomhedstorstende,
fredluse Fugle. —
Farvel nu fra hende,
du gik med i Fjelde —
som skœrped’ din Sekraft
ved Omhedens Vœlde
som stotted’ dit Hoved,
da, trœt af at tœnke,
du vilde som Barnet
i Favnen dig sœnke.
Hun klapper, hun tákker
sit Barn og sin Digter,
som elskede Mennesker,
selv om de svigter,
Farvel nu, Jóhann,
fra de undrende Venner,
der Smerten som Lava
i Hjerterne kender —
de vender sig om
med forundrede Blikke,
og kan ikke se dig,
og fatter det ikke —
El Til bBfnð.
Bftir
Btroneun Oroiy.
32
Það eina, sem Derouléde gat því
S«rt i þessu efni, var uð fylgja Petron-
Hlu til bústaðarins, sem þær höfðu
yfirgefið er þær fluttu til hans. Róleg
°g glöð stóð gamla konan í þeirri vissu
ilð hún vævi að híða eftir hcimkomu
u,lgii'úarinnar, o'g varð himinlifaiuli
•Vfir því að sjá gömlu velþektu her-
'Jergin aftur.
Berouléde hafði fengið henni pen-
lVvga og alt annað, sem húu þarfnaðist.
^aun var sjálfur orðiun vonlítill. En
^ann lijóst við, að Petrónella mundi
^era of þýðingar lítil manneskja til
f6*5® að velferðarnefndiu tæki eftir
, ^egar byrjaði að dimma, var iiaun
^anin uð koma henni heim. Þá fyrst
honum hann vera frjáls.
þ'ið 8at ltlann starfa við
> sein nú lá honum þyngst á hjarta
*' «»»> Júlíettu.
---
du var som et Fugletrœk
— Fjerene skinner! —
som pludsélig
bagved et Skovbryn forsvinder.
Men tidt skal vi lytte,
naar Kaar bliver haarde:
Nu gik han forbi,
som vi elsked’ saa saare.
Hans Ahlmann.
Times
og Lloyde George.
Enska stórblaðið „Times“, hefir
enn ráðist á Lloyd George, og heint
að honum harðari ásökun en
nokkru sinni fyr. Stóð síðast í fyrra
miánuði í því greiii, er vakti inikla
athygli. Var stjórnmálastefna hans
dæmd þar óvægilega. Talið að hann
dragi alt á langinn og stæði svo
ráðþrota á síðustu stund. Honum
var og líka fundið það til fonáttú,
að hann forðaðist að vinna saman
við Parlamentið nema á allfa þýð-
ingarmestu fundum þess, þegar
hann væri að leggja fyrir það ein-
hvern boðskap sjiin. Hann kæmi
fram valdi sínu og lögnm þvert of-
an í venjur landsins og stjórnar-
'hætti.Neðri málstofan væri orðin að
söfnuði, þar sem liann legði fram til
samþykkis boð sín. Og’ sú óánægja,
em nú ríki þar, sé eingöngn vegna
þess, að húu sé farin að fá fullan
skilning á aðferð þess manns, sem
stjórnar ríkinu. Og blaðið spáir því,
að innan skamms muni þingið gera
uppreisn, ef Lloyd George hreyti
ekki um stefnu.Blaðið krefst þessað
hann tali ákveðið og opiuberlega
um stjórnmál ríkisins, fjármál
þess og utanríkismáí. Og það end-
ar með því að segja, að hæti Lloyd
George sig ekki, þá sé þjóðinni
heillavænlegast að fá í suatri
ærlegri og hreinskilnari mami.
■ 1 ■ " o ■-
Brautarvörðurinn.
Eigi alls fyrir löngu hefir verið
settur brautarvörður á kafla þeim,
sem hættulegastur er þar sem gufu-
vagn hafnargerðariimar fer um, en
þó ekki fyr en tvö sorgleg slys hfa
orðið þar. Hefðu þessi atvik aldrei
þurft að koma fyrir ef strax hefði
verið gætt varúðar og settur góður
gæslumaður. E11 sem betur fer, er
vonandi að slíkt slys beri ekki að
höndum framvegis síst á meðan
þessi maður hefir eftirlit með braut-
inni, sem nú er, því hann er skyldu-
Tólf 'þúsuiid fangelsi í þessari miklu
borg.
Yfir fimm þúsund fangar, sem þá
nótt biðu ei’tir yfirheyrslu, dómi og
dauða.
En hann vonaði að þessi leit yrði
honuin ekki afarerfið vegna stöðu
hans og áhrii'a.
í Palais de Justive fékk hann engar
upplýsingar. Skráin yfir nýja fanga
var ekki komin. En hann liélt áfram
að leita árangurslaust í marga tíma.
En allataðar var ypt öxlurn og svar-
að sama kærulysissvarinu við spurn-
ingu hans:
— Júlíetta Marney ‘1 Óþekt!
Óþekt! Húii var þá auðsjáanlega
ekki enn skráð og flokkuð. Húu var
að eins eiu í þessum mikla slátrunar-
dýrahóp, sem alt af var á leiðinni í
sláturhúsið.
Bráðum, á morgun, eftir tíu mín-
útna yfirheyrslu, og fljótráðan dóm,
yrði hún send í fangelsið flftur og skráð
sem einn svikarinn, sem þjóðfélagið
.væri að vernda sig fyrir.
Derouléde reyndi árangurslaust að
biðja, múta og hóta. Fangaverðirnir
þektu ekki hina einstöku fanga.
En Derouléde fékk að líta á sjálfur.
Honum var fylgt inn í stóra sali, þar
sem dæmdir og ódæmdir höfðust við.
Hann sá þar fara fram hina hörmuleg-
u«tu og svívirðilegustu atburði, seui
Vesgfóður
panelp-ippi, masklnupappi og strig
fsest á Spitalastig 9, hji
Agústi Markússyni,
Simi Í7J.
VEGGFODDR
fjölbreyttasta úrval á Iandinu,
er i Kolasundi hjá
Daníel HaildórssynL
rækinn og trúverSugur í þeim
verkahring, sem hann starfar við,
hver sem hann er. Og þó tíminn sé
ekki langur, sem hann hefir liaft
þessa stöðu, þá liefir hann unnið
sér hylli þeirra, sem hann hefir haft
saman við að sælda, enda leiðbeint
og liðsynt mörgu barninu, sem
hirðulaust hefir verið á götunni ná-
lægt hættunni, og eg þekki mann-
inn að því, að hann lætuivhlýða sér
með hógværð og stillingu, en ekki
með rosta og rembingi, enda vinnur
sú aðferð flesta örðugleika manns-
eðlisins. Það er sannarlega létt
þungri hyrði af foreldrum, sem
börn eiga nálægt brautinni að mega
vera óhult um þau, þar sem þeir
vita að þeirra er gætt og forðað frá
slysum, enda hafa fyrirfarandi
dauðatilfelli slegið óhug á flesta.
Og sannarlega á sá maður þökk
skilið, sem frumkvöðull var að því
að hrautarvörður var settur, og eg
veit að margir foreldrar eru honum
þaíkklátir í hjarta sínu fyrir.
Slys hér í höfuðstaðnum eru orð-
iu það tíð, að ekki er vanjiörf á að
eftirlit sé aukið og það að <mun, sér-
staklega síðan þessi bifreiða fjöldi
er orðin. Eins og fyr hefir verið
mint á, eru lögregluþjónar alt of
fáir í jafnstórum hæ, því það eru
margar götur og útkjálkar, sem
þeir sjást aldrei í, svo alt getur
gengið á tréfótum og öðruvísi en á
að vera þeirra vegna. Það væri ósk-
andi ef lögreglan væri aukin, að í
þá stöðu væru valdir góðir menn og
að þar væri íremur farið eftir hæfi-
leikum og viðeigandi framkomu
heldur en írændsemi eða persónu-
legum kunningsskap.
Mér findist viðeigandi að sami
maður, sem hrautargæzluna hefir,
hefði víðtækara starfssvið, sem lög-
regluþjónn á þessum útkjálka hæj-
arins, þar sem ekkert eftirlit er, því
það ætti honum að vera liægt án
þess, að vanrækja brautareftirlitið,
enda er sannarlega margt fleira að-
gæsluvert en brautarteinarnir.
Á.
fangamir skemtu sér við þangað til
þeir urðu að ganga í dauðann.
Þeir léku yfirheyrsluna, hermdu eft-
ir Tiuville og Samson böðli og tveir
stólar á hvolfi áttu að tákna fallexina.
Hertoga og kommgadætur, e.fti.»jm-
endur gamalla aðalsætta, léku í þeis-
nm viðurstyggilegu hlutverkum. Kon-
ur. með hárið sett upji á höfuðið, krupu
við stólana og lögðu mjallhvítan héls-
inn á þá eins og þeir væru fallexiu.
Það fór hrollur um Derouléde, þegar
hann sá þessa sjón og hugsaði til bess
ef Júlíetta væri þarna milli þessara
hugsunarlausu hlæjandi vitfyrringa.
Það var léttir fyrir hann að sjá
hana ekki meðal þeirra.
— Jútíetta Marney? Okunn! var
það síðasta sem hann heyrði um hana.
Hauu fókk enga vitneskju um þa'ð,
að hún hefði verið auðkend sem hættu-
leg, og væri geymd í sérstakri álmu
fangelsisins ásamt öðrum, sem hún
hafði ekki leyfi til að sjá eða tala við.
Og þegar búið var að loka öllum
opinberum stöðuin, og næturvörðurinn
hafði byrjað göngu sína, þá sá Derou-
léde að leit hans þessa nótt yrði árang-
urslaus.
En hann var eirðarlaus. Hann reik-
aði fram og aftur um krókóttar göt-
urnar. Hann hafði ekki annað að gera
en bíða dagsins, og krei'jast þess, uð
að fiijua Júlíettu.
Eiuhver vonlaus kvöl uagaði hjarta
hans, þrá eftir endir þessa lífs. Það var
að eins eitt, sem hélt honum uppi og
huga hans vakandi: vonin um að bjarga
Júlíettu.
í austri byrjaði dagur að ljóma.Hann
gekk með fram ánni. Alt í einu var
komið við armlegg hans.
. — Komið með mér heim í búð mína,
var sagt við hann með alúðlegri sein-
látri rödd. Það er að vísu ógeðslegur
og ljótur staður. En þar getum við þó
talað saman í næði.
Derouléde hrökk upp af ömurlegum
draumum sínum. Vinur hans, hr. Blak-
eney, stóð faist við hlið hans.
Hann var vel búinn og brosamli og
það var eins og sorgarsvipuriun hyrfi
af andliti Deroulédes við nærveru hans.
Derouléde fylgdi honum eftir, gegu
um allar hinar mörgu krókóttu götur,
sem eru í eldri hluta Parísarborgar,
þar til þeir stönsuðu úti fyrir litlu
húsi, stóðu dvr þess opnar.
— Húseigandinn iheí’i r ekkert að
missa til stigamanna og þjófa, sagði
útlendingurinn og skýrði með því frá-
gang hússins. Hann lætur allar dyr
standa opnar, pg allir geta farið inn
En inni fyrir er svo viðbjóðslegt, að
enginn hefir löngun til að hætta sér
þagnað inn.
— Eg er forviða á því, að þér skulið
vilja búa Uér, sagði Derouléde brosaudi
og bar samaii í hugauum klæðnað
mannsiiis og herbergið sem hann. bjð í.
Herra Percy hlammaði sér niður á
marrandi legubekkinn, rétti fæturua
fram á gólfið og sagði hinn ró'legasti:
— Eg bý þangað til í þessari bölv-
aðri holu, að eg fæ vður burt úr þess-
um blóðuga stað.
Derouléde hristi höfuðið.
— Þá getið þér strax farið til Eng-
lands, því héðan af fer eg ekki burt úr
París.
— Við skulum segja: Áu Júlíettu
Marny? svaraði hr. Persy rólegur.
— Eg óttast það, að við munum ekki
ná til hennar, sagði Dcrouléde dauf-
lega.
— Þér vitið þó, að lnín er í Luxem-
borgar fangelsinu? spurði Englending-
urinn skyndilega.
— Mig grunaði það. En gat engar
sannanir fengið.
— Og að yfirheyrslan fer fram á
morgun ?
— Þeir eru ekki vanir, að kvelja
t'angana lengi. Mig grunaði það líka.
— Hvað hafið þér í hyggju að gera?
— Vernda hana á meðan eg dreg
andann.
— Þér elskið haua þá enn þá?
spurði Blakeney brosandi.
— Enn þá! Auguaráðið, raddblær-
imi, öll hiu voulausa, örvæutiugarfulla
Stúlku
vantar mig 1. október*
Sigmbjörg Asbjörnsdóttir,
Vesturgötu 23.
Kvæði og leikir
aftur komnir
í Bókaverslun Isafoldar.
Verð kr. 2,00.
Til sölu
hnakktaska 1 7 któnur í Amtmanns-
stig 4 A.
Ensku
kennir
Sigríður Gunnarsson
(Vinaminni)
Mjóstræti 3.
Hænsnabygg
og
Heill Mais
nýkomið i verslnn
Ó. Ámundasonar
Simi 149. Langavegi 22 su
Ný peysufatakápa til sölu meÖ
géðn verði. A. v. á.
Ibúð, 2—3 herbergi og eldhús,
vantar mig 1. október.
Agúst Signrðsson, ísafold.
SLSTOTKAB ÁBBBIBOB
•C
SÖSULKJiABI l
Mn v«rtL
B. t. á.
Til Keflavíkur
fer bifreið i dag kl. 2 e. m.
Upplýsingar i verslnn Gnðm. Oi*
sen. Simi 145.
ástríða, sem faldist i þessu eiua oTðl,
var uóg til þess, að segja Blakcney það
sem hann vildi vita.
—• Og þó sveik húu ýöur, sagði hanu
eins og til að reyna fyrir sér.
— En hún er reiðubúin til þess að
láta líf sitt fyrir það verk, og þd vaí
það eiður, sem hún sór föður sínum,
rnunið þér það.
— Og þér getið fyrirgefið heuni "1
— Að skilja er að fyrirgefa, sagði
Derouléde blátt áfram, og eg elska
hana.
— Dýrlingur yðar t sagði Blakeuey
og brosti gletnisbrosi.
— Nei, kona, sem eg elska, með öll-
um hennar synduiu, með öllum heuu-
ar veikleika, kona, sem eg vil láta sál
mína og líf fyrir til að írelsa.
— Og húní
— Hún elskar mig ekki — þá hefði
hún ekki svikið mig!
Hann byrgði andlitið í höndum sér.
Bezti vinur hans mátti ekki verða var
við, hvað hann liði mikið og hvað hann
hefði særst í hjartastað.