Morgunblaðið - 19.08.1920, Blaðsíða 4

a
MGKGUNBLAÐIÐ
Skemfisatnkomu
heldur U. M. F. »Skarphébinn« í Ölfushreppi snnnudaginn 22. ágúst,
og hefst kl. 2 e. h. í húsi félagsins.
Þvottalaugarnar
verða lokaðar naestkomandi fðstudag og laugardag
vegna viðgerðar á laugunum.
Lau ganefn din.
Botnvörpuskip geta fengið keyptan ágœtan ís. Fljót
afgreiðsla. — Semjið í sima nr. 5, Keflavík.
Sundmaga
kaupir
Pórður Bjarnason
Vonarstræti 12.
Til sölu.
Nokkur þúsund fet af trélistum,
stærð: 37XiSmtn-X>tS metrar.
Listarnir eru mjög góðir undir
járn, pappa og þess háttar.
Uppl. i sima 830.
U nghngsstulka,
n—14 ára, helzt umkomulaus, ósk-
ast til að fara með til útlanda
Heima eftir kl. 7 e. m., Skólavörðu-
stíg 31.
Laufey Frd. Oberman.
Mjólk
lækkar í verði.
„Caws Head“
heitir bezta mjólkin sem nú er
jt*ý;. fáanleg ;hér.
Stór dós kostarj g • 9
kFÓnup
Fæ8t að eins í ýfi: C3 S
Liverpool.
,Maggi's‘
kjötseyðisteninga
Og
kjötseyði í glosum
selur
Liverpool.
Sölubúð
óskaat til leigu. A. v. á.
Til sölu.
Búðardiskar, skápar o. fl. til-
heyrandi búð er til sölu. Upplýs-
ingar f sima 830
SAGA TÖKPBABNBIN8.
yður sorg. Mér fanst eg ætti að 'segja
yður það ... Ef þetta væri nú svona ?
— Ef það væri svona, væri það þús-
und sinnum betra, að hún fengi aldrei
að vita neitt um það. .. Annars hefir
hún gleymt öllu .... hún var svo
Iftil .... Hún mundi kannske skamm-
ast sín fyrir af hafa þótt vænt um
og kyst verkamannsandlitið mitt, með
rósrauðu vörunum sínum .... og það
mundi nísta hjarta mitt; það mundi
ræna mig einustu hamingju minni,
endurminningunni um liðna timann
þegar eg vann fyrir henni; endur-
minningin um móður hennar mundi
jafnvel spillast við það. Þessar endur-
minningar fela í sér alt hið fagra í
lífi mínu. pær verð eg að eiga. Um
langt skeið var tilhugsun mín að eins
ein: að finna Matthildi, sjá hana aft-
ur . . .. ekki að nema hana á burt
úr hamingjusælum kjörum, sem hún
ætti við að búa, heldur sjá hana, láta
augu sín mettast af fegurð hennar, án
þess að hún vissi af, vera nærri henni,
fylgja henni á eftir, standa álengdar
fjær í dimmunni og sjá til ferða henn-
ar í ljósinu. En nú skil eg þetta betur:
það mundi verða okur báðum til óham-
ingju. Það er betra að hún verði
aldrei mint á það, sem hún hefir
gleymt; eg ætla líka að reyna að
gleyma einhvemtíma og taka lífið eins
og það er.
Hann settist niður aftur, og svipur
hans var svo þreytulegur, að Elísu leið
illa að horfa á hann; hún þorði varla
að segja neitt af hræðslu við að segja
í)f mikið. pó hvíslaði hún:
— Þér eruð svo einmana! .. . . pér
hafið engan til að þykja vænt um
yður!
— pví get eg ekki gert að..........
Börnin hafa yfirgefið mig, og yfirleitt
þótti þeim ekki vænt um mig. Eg hefi
i rauninni altaf verið einn. En lífið er
ekki endalaust, sem betur fer.
•— En lífið getur verið hamingju-
samt, jafnvel hjá okkur fátæklingun-
um.
Elísa herti upp hugann og sagði
þessi orð, af því henni fanst að hún
hefði rétt til að tala við hann eins og
bróður, vegna þess hve veik hún var.
Hún talaði ekki frá eigin brjósti eða
fyrir sig, því sjálfa sig mat hún einsk-
is; núna einblíndi hún á þessa hugar-
hrygð, sem varð að lækna á einhvem
hátt. Og í sama hug laut hún að Jakob
og lagði hendina á handlegginn á hon-
um.
Hann horfði á þessa fíngerðu hönd,
sem á fáu hafði snert nema blómum,
og sem hann í fásinni sínu hafði aldrei
tekið eftir fyr. Þessi veika hönd snart
hann og hann gat ekki haft augun af
henni. Elísa varð vandræðaleg og tók
höndina að sér aftur.
— Nei, mælti hann að lokum, verka-
maður getur ekki lifað hamingjusömu
lífi, ef hann vill heita maður með
sómatilfinningu. Eg hefi hugsað vel
um þetta: pað vantar alt of margt af
því, sem nauðsynlegt er til gæfulífs.
Þér nefnið einlægni og fórnfýsi. Jæja,
þó bæði kærleikur og nóg til hnífe og
skeiðar sé til, þá er það ekki nóg, það
er annað sem þarf til að vera ham-
ingjusamur........í okkar lífi, sjáið
þér, er alt ljótt, slitið og skítugt! . ...
Bústaðir okkar, þefillir gangar, göt-
urnar sem við búum við, fötin okkar,
alt þetta vekur andstygð hjá mér. ..
Og svo búðimar, sem við verzlum
í, borðin sem við sitjum við í veitinga-
stofunum. .. Eg vildi þúsund sinnum
fremur borða þurt brauð á bekk í ein-
hverjum garðinum, þar sem maður get-
ur dregið andann,................ ..
Hann var svo fríður þegar hann
sagði þessi orð. Höfuðið var svarthært,
andlitsdrættimir fíngerðir og augun
tindrandi, svo að hver áheyrandi hefði
getað brosað að mótsetningunni milli
orða hans og hans sjálfs. En Elísa Mó
ekki; nú hafði hún loks fengið ráðn-
inguna á) hinni miklu sorg, sem hún
hafði getið sér til, án þess að skilja.
Að missir Matthildar varð honum svo
þungbær, var af því, að það var ekki
aðeins barnið, er hann hafði fómað sér
fyrir, er hann hafði mist, heldur einn-
ig fegurðameisti, sem hann hafði
aldrei fengið aftur. Elísa gat mörgum
betur skilið sorg hans, því hún fann
einnig oft til þorsta eftir fegurð og
samræmi, sem aldrei varð slöktur í
vesældartilvem fátæklinganna í stór-
borgunum, en hún hafði slökt honum,
eða fanst hún hafa slökt honum, í end-
urminningunni um blómin sín, sem
brostu til hennar, í draumum s'ínum og
bliki hins síbreytilega himins. Annars
var alt í hinni mestu röð og reglu inn-
anhúss hjá henni, og kom það af því,
hve hún vax hreinleg og reglusöm, og
af umhyggju Gregoire gömlu. Þar var
ekkert sem lét illa í augum og sólar-
geislamir, sem komu inn um gluggann
hjá henni, fundu ekki neitt, sem þurfti
að óttast birtuna.
Hún horfði á Jakob og hrygðist
meira og meira af sálarkvölum hans,
|örð til sölu
1 kostamikilli og fagurri sveit á Saðurlandsundirlendinu,
vel hýst, tún girt, 3 nátthagar, heyskapur 6—700 hest-
ar, beit góð, 5 heyhlöður undir járni. mótak við túnið,
hvera afnot.
jörðin er laus til ábúðar i næstu fardögum. Borg-
unarskilmálar ágætir. Nánari upplýsingar hjá:
Finnb. J. Arndal
sýsluskrifara í Hafnarfirði, Simi 14.
Fyrirl. í heildsðlu:
Kápur á drengi ’og fullorðna og börn. —
mannatataeni og buxur stakar. — Sif*' ^
Millifatavatt og strlgi. — Smá PlusstepP*
og mottur. —■ Göngustafir. — Herrasl^
Ermabönd. — Reyktóbak margar tegundir. — Buddu1*
veski og ýmsar smávörur, — Blikktötur, strákústar og
Þakpappi atbragðs góður.
en mundi aldrei eftir, að hún væri tjl
sjálf. Hversu mikið vildi húu ekki hafa
gefið til 'þess, að hann gæti einhvern-
tíma eignast, svolítinn sælustað, þar
sem ekkert, væri honum þyrnir í aug-
um, en hann gæti horft á hluti, sem
honum væri ánægja að, blóm, eink-
nm blóm, sem voru henni orsök mestrar
gleði 1 lífinu. Hún spurði ekki sjálfa
sig að því, hver ætti að skapa honum
þessa Paradís, ef hann aðeins fengi
hana .... ef Iiann aðeins hastti að
verða að lifa við þau kjör, sem misbyðu
eðlisfari hans. Síðan datt henni annað
ennþá göfugra í hug, hugsun, sem
stundum kom að henni þegar sál henn-
ar var haldin sorgum og hún leitaði
friðlands.
— Eg er oft að segja við sjálfa mig,
mælti hún og röddin var hljóð og blíð,
að þegar það, sem umhverfis okkur
er, er ekki eins I ínt eins og við óskum
að það væri, þá sé það vegna þess, að
við eigum að hugsa meira um himin-
inn, þar sem alt verður svo fagurt.
— Hvað vitum við um himininn?
— Pabbi segir aitaf, hélt Elísa
áfram, án þess að kæra sig um það,
sem Jakob fók fram í, að drottinn sé
réttlátur, og að ‘í öðru lífi fái menn
laun eftir því, hvernig þeir hafa rækt
skyldur sínar í þessu lífi. Eg held að
guð sé ekki eins langt frá okkur eins
og maður heldur, og að það sé ekki
fyrst í öðru lífi, sem hann vilji láta
okkur reyna kærleika sinn til vor.
Stundum finst mér hann vera rétt hjá,
svo nærri, að tiærvera hans fyllir litla
herbergið mitt og að hann lýsi og vermi
alt í kringum mig — og þá finst mér
eg hvorki vera einmana né hrygg. Og
oft, þegar eg horfi á stimdan himin-
E. Hafberg.
inn, finst mér hann vera svo 0®*^
dimmri jörðinni, þar sem við cru®-
Elísa þagnaði, hálf vandræðaleg
hún hafði aldrei talað svona við n°^
um mann. Hún gat ekki vitað, hf0
Jakob hafði tekið eftir því, seffl ^
sagði; hann horfði á hana, grúfði ^
litið í höndum sér, og eftir augnab^
þögn mælti hann:
— Ó, ef eg fengi aðeins að sjá haD*
einu sinni aftur!
Um leið og hann skildi við h*®*
greip hann fast um hönd hennar, ^
hann var annars aldrei vanur að g61®*
og mælti:
— pökk!
Hún sat eftir í þungum hugsUO1^
og barðist við ríka tilhneigingu $
gráta. Nú hafði hún séð, betur ^
nokkra sinni áður, hve lítils hún u®*1.
sín í lífi Jakobs. Þó bafðí hún n°^
einskonar gleði við innileik þes®****
stundar, og við að hugsa um h0Í^
gleymdi hún hinum bitra súrsauk9'
njóta ekki ástar.

til
eí&
haoo
13.
pað leið langur tími
Jakob kom næst inn til LebcaU
þessa samræðu. Það var eins °S
Hfði í sóttarvímu; sannf ærin£ vj
hafði smitað hann, hann efaðíst
engu, því hún þorði ekki aö ^ ^
um, að Matthildur Oliver og híat^ ^
ur de Próal væri ein og sam*1 PprM ^
Undarlegt var það! pví vissar* ^
hann varð um það, því meira ^
hann að hitta hana; það var þesSJ j
sem fældi hann frá því að umgu0^^
vini isína. Einstöku sinnum vaI^ $
svo ástarþurfi, að hann ein9ettJ 6 ^£
heimsækja fólkið í húsinu, 90111