Morgunblaðið - 01.01.1924, Blaðsíða 3

\ { 1 —. ' • - .
■■

♦$
GleSilegt ár!
pakkir fvvir viðskiftin á liðna árinu.
G. Ólafsson & Sandholt.
$

r
L
1
Gleðilegt nýár!
pökk fvrir viðskiftin á liðíia árinu.
Lárus G. Lúðvígsson
skóverslun

Gleðilegt nýár!
pakkir fyrir viðskiftin á liðna árinu.
Jón Björnsson & Co.
i_
Gleðilegt ár!
pakkir f.yrir viðskiftin á liðna árinu.
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
Gleðilegt nýár!
pökk fvrir viðskiftin á liðna árinu.
Klæð averksmiðjan Álafoss.
MORGUNBLAÐIÐ
NÝÁRSBLAÐ 1. jan. 1924.
Gamláskvöld.
Eftir Gunnai Árnason frá
Skútuiöðum.
Kvöldverðurinj var borinn af
I)orðum. Hjóniu ^tu eftir á við
fcorðið og lásu. Jún fyrir endan-
með nokkur Jöð af ,Familie-
Journalen' fyri framan sig.
Hann, læknirim.; með erlent
Hmarit í höndimum, neðst við
"borðið.
Stofan var hlý ,g vistleg, ekki
vanta.ði það, og Jatö fjell þægileg
^irta yfir nýlegu ;júsgögnin snot-
Ur> og fáu, en vel /51 du og fagur-
l°ga röðuðu vegg^ayndirnar. Alt
^ar þess vott, að tjer liefði verið
Lúið undir komu gleðinnar og
4nægjunnar, sem fylgir góðu heim-
ilislífi, sannri hjónnást. En það
gerð, sem myndina vantaði
svipur, sem
frá. pögnin var þung, ömurleg,
tróð eins og hægt var í pípuna
síná og bljes sem stærstum mökk-
um' út til allrá kliða, fylti StoL'uná
!
strax af reyk.
Hann vissi svo sem vel að lienni
var illa við það, kvað sjer fátt ver |
gert; sagði að gluggatjöldin yrðu
und'ireins biksvört, blómin dæju,!
að það yrði ólíft loft inui. Það.
var af því að hún reykti eklti!
sjálf, eitt af því, sem þeim var
ekki sameiginlegt og skildi þau'
altaf meir og meir.
Honum varð litið á eina mynd-
ina á veggnum og tímaritið f jell j
lir -hendi haus á borðið; kaun j
reyjfti ekki lengur ótt, læknirinn,
íjell í stafi yfir þessari mynd, sá !
hana einlivernveginu eins og í
fyrsta skiftið. j
Ur lítilli höfn siglir skip á blíðu
vorkvöldi. pað skríður svart og!
þögult vfir silfraðan, sljettan sjó-1
iun. Það siglir lengra og lengra
móti kveldbjarmanum á vestur-
himninum; það flýgur eftir sól-
iuni, sem er að síga í liafið — en
fáninn er í hálfa stöng. Og á
^ hafuarbakkánum Ijendur umr
; stúlka, vorklædd, en með skamm-
j degi í andlitsdráttunum, kolníða-
mvrka nótt í augmium. Hinir,
j.sem komu að kveðja kunnmgjana,
sem kölluðu til þeirra kveðjum og
! veifuðu vasaklútunum, eru allir
farnir, því enginn maður greinist
j um borð lengur. Hún stendur ein
j eftir, þessi unga stúlka, með giað-
j væran bæinn að baki sjer, vor-
j skýin yfir sjer, sólsetrið framund-
I an. Hún liefir áreiðanlega ekki
. veifað á eftir neinum — hún mæn-
ir á flaggið, sem er í hálfa stöng.
Læknirinn kippist til í stóln-
um, líkt og undan fargi.
Klukltan er að verða 10, og
þa.ð ei' gamlárskvöld. Hann Jiorfir
drykklanga stund á konuna sína.
En hvað litin er ung, hvað hún er
spengileg í svarta, óbrotna kjóln-
um. liörundshjört, hárprúð. En
það er skammdegi í andlitsdrátt-
unum.
— Álfliildur! — segir liann
til þess að fá liana snöggvast til
að líta ttpp. — Það er nótt í aug-
unum • — ein stór spurning, —
eltkert svar. Það verður erfitt að
Irjóta ísinn; en hann vill ekki
gefast upp fyr en í fulla linef-
ana, úr því honum datt það í hug.
— Það- er gamlárskvöld. — .
Hún hefir safnað í sig þrjósku
á meðan hann híður.
— Jeg veit það líklega eins vel
og þú. Jeg hefi eklti borið neit.t
meira á borð fyrir það. Þú áttir
ekki að þurfa að sletta því oftar
að jeg væri bruðlunarsöm, öll í
Gleðilegt ár!
pakkir fvrir viðskiftin á liðna árinu.
H.f. Rafmf. Hiti & Ljós.
Gleðilegt nýár!
i, pökk fyrir viðskiftin á liðna árihu.
Sápuhúsið og Sápubúðin.
,. mat og Itaffi. Jeg hefi heldur ekk
andinn var flumn! ° .
i tengið m,jer nýjan kjol. parf varla
, ,..., • að halda mjer til fynr þjer a nyi
liflaus, skrjafið í bloðuuum ema , .
, , , armu. Þu getur reykt fynr þa
hljoðið, og það likast þvi þegar . .
,. „ • , - peninga. Og ekki er jeg neitt að
næðmgur fer um visnuð blom í , ,,. , , . „ * „ .
^ , rapa uti. Þu getur vel sofnað fvrir
óbygðum. Og þognin gerði þessar í . . . ,
6 6 . , .. I ottanum yfir að jeg veki þig þeg-
tvær ungu manneskjur i somu . . , . .T •
^ ,, , ,. £>■' jeg kæmi heim. Nei — og nu
stofunni svo okunnuglegar, gerðr ,, „ , . ,. ...
. , leit mm íast og emarðlega til
þær að tveim st'emum. fjarlægum ~ , ....
r hans. — Svona gamalarskvold er
hvorn öðrum í auðninni.
Það var svo oft svona.
\
Þetta var langt frá því eini dag-
urinn, sem hófst með einhverjum
sjáJfsagt eftir þínu höfði. Enginn
leikur. Hjer sitjum við bæði með
alt uppjeti'ð úr sambtiðinni og
engai' tálvonir eða livíða. fvrir
smá-ágreiningi um morguninn/og nýjárinu; við vitum að það verður
olli því að þau töluðu ekki sam-
an, sögðu ekki eitt einasta orð
hvort við annað allan guðslangan
daginn, horfðu ekki einúsinni
þangað sem hitt var. Yenjan var
sú nú orðið.
LæJmirinn geispaði, leitaði svo
eins.
Hún rýndi í blaðið, las samt
ekkert lengur, það var hjela yfir
augunum, eftir liaglsár orðin.
Hún var loksins búin að læra að
gráta svona.
Læknirinn geklc hratt um gólf
Tar eins og þetta yæri tóm am--í vösunum eftir tó'baksveskinu, — var að reyna að ganga af sjer
Gleðilegt ár!
Pakkjr fyrir viðskiftin á liðna árinu.
ísafoldarprentsmiðja h.f

L'
Gleðilegt ár!
Paikir fyrir viðskiftin á liðna árinu.
Sv. Juel Henningsen.
gamlar m nningar, — ganga uppi
nýjar vonir.
Síðan kom hann til Álfhildar;
siaðnæmdist við hlið hennar og
tók peningaveskið sitt úr barm-
inum. Hann er fölur og kaldsveitt-
ur en liiklaus, alveg eins og þegar
liann er að skara upp sjúklinga
upp á líf og dauða.
Hún virðist ekki vita frekar af
lionum en kaldur klaki.
Þá skrjáfar í silkipappír og í
sama vetfangi leggur hann mynd
ofan á blaðið, beint fyrir framan
angun á henni — konumynd.
— pekkirðu þessa stúlku, spvr
lumn erfiðlega líkt og hann kingi
rcmmu um leið.
Hún stekkur á fætur kafrjóð
og með tindrandi augu. Rjettir úr
sjer fyrir framan hann.
— Hvort jeg þekki hana. Það
, er gömul mynd af frú Lilju, bestu
vinkonu minni, jeg hefi oft sjeð
liana heima hjá henni. Og þú, sem
altaf ætlar að ganga af göflun-
um þegar þú heyrir að Lilja ætli
að koma hingað. Þú sem aldrei
crt heima þegar hiin kemur. Þú
sem veitst að rifrildið út af því
liefir kipt okkur mest hvoru frá
öðru. Þú gengur með mynd af
Jienni í vasanum. Hún er óeðli-
lega liáðsk í rómnum, óvarlega
brosmild.
Það er eins og sjiiklingsvein í
eyrum lækmisins. Hann grípur fast
um handlegginn á konunni sinni,
varnar henni að hreyfa sig, að
líta undan.
— Lilja er konan sem jeg unni
og gat ekki fengið. Ef til viJl
eina konan, sem jeg hefi elskað
eíns og hann sem dó, var eini
maðurinn sem þú unnir Álfhildur.
Hún litverpist, náfölnar, há’í*-