Alþýðublaðið - 01.06.1920, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Kaupfélag Reykjavikur
(gamla Landsbankannm)
selur ódýra
sumarfrakka 3 teg'undir.
Opið bréf
til
rektors Geirs T. Zoéga.
Um Ieid og eg fer alfarinn úr
mentaskólanum vildi eg senda yð-
ur kveðju mína og þakka yður
fyrir samveruna. Einnig vildi eg
þá með fám orðum lýsa viðkynn-
ingu þeirri, sem eg hefi haft af
yður og skólanum þann tíma, er
eg dvaldi í lærdómsdeild hans, og
hygg eg rétt að þjóðin hlýði á,
því að henni er málið skyldast.
Eftir þeirri viðkynningu, er eg
hefi af skólanum, hlýt eg að álíta,
að aðalgalli hans sé skortur á
góðu samkomulagi milli einstakra
kennara og nemenda, en gott sam-
komuiag getur ekki orðið, meðan
samlíf kennara og nemenda vantar
alla þá hreinskilni og réttlæti, er
fræðsla verður að grundvallast á.
Sem dæmi þeirrar hreinskilni,
er nemendum er sýnd, má nefna
framkomu yðar, hr. rektor, við þá
fjörutíu og sjö nemendur lærdóms-
deildarinnar, er í vor sendu menta-
máladeild álitsskjal um endurbæt-
ur á skólanurn.
Yður var, eins og kunnugt er
meðal nemenda, kalt til skjals
þessa og létuð það óspart f ljósi
við einstaka nemendur, að þeir
sýndu þar ósvífni og ókurteisi og
bæru út ósannindi um yður og
kennarana.
Hví töluðuð þér eigi við þá op-
inberlega á skólafundi, eða veitt-
uð þeim áminningu, ef þeir hafa
til þess unnið?
Hvort var það af því, að þér
treystust eigi til þess að ósanna
nokkurt atriði greinarinnar ?
Eg var einn þeirra fimm nem-
enda, er skipuðu nefnd þá, er út-
bjó áminst skjal. Þótti mér það
kynlegt af manni í yðar sporum
að láta slfkt ummælt, sem þér lét-
uð um mig við ýmsa menn, nfl.
að þér slcilduð ekki í manni eins
Og mér, er hefði lágar einkunnir,
að skifta sér af slíkum málum.
Hverju skifti þótt einkunn mín
væri lág, og hvað má segja um
slík orð frá manni í yðar stöðu?
Eg vil í sambandi við þetta
minnast á framkomu yðar við mig
í vor í prófsbyrjun. Kennarar höfðu
komið sér saman um, að þér lét-
uð mig vita fyrir prófið að vetr-
areinkunn mín væri of lág til þess
að eg fengi að ganga undir vor-
próf. En þér dróguð það og hefði
eg efalaust byrjað á prófi ef einn
kennaranna hefði eigi af góðvilja
sagt mér hvar komið var, án þess
þó að honum bæri skylda til, en
þér fundust þá hvergi.
Af þessari breytni yðar í minn
garð verð eg að álykta, að þér
hafið sýnt mér meiri lítilsvirðingu
en öðrum, sem líkt hefir verið
á komið fyrir, með því að ætla
að láta mig ginnast til þess að
byrja á prófi, svo háðung mín yrði
að meiri.
Um framkomu yðar við mig, er
eg kvaddi yður nokkrum dögum
síðar, skal hér eigi fjölyrt, þó vil
eg geta þess að þér sýnduð það
þá ljóslega, að þér eruð ekki mað-
ur til þess að stjórna skapi yðar
sem vera ber, þar eð þér vísuðuð
mér á dyr, án þess að eg hefði
nokkuð til saka unnið. Er þ*ð
óhæfa, að þér, sem eruð æðsti
dómari í skólanum, skulið þannig
láta stjórnast af hug yðar til nem-
enda.
Eg skýt því undir þjóðardóm
hvort slík breytni sé samboðin
embætti yðar.
Ef til vill hafið þér það yður
til afsökunar, að framkoma yðar
gagnvart rnér sé eigi eins dæmi,
enda hefir mér og fleirum virst
stjórn yðar á skólanum að mörgu
leyti harla kynleg. Nemendur hafa
kvartað undan kenslu og framkomu
einstakra kennara, 'en þér hafið
eigi sint því.
Ætía mætti, að yður væri vel
kunnugt um hvernig kenslu er
hagað í einstökum námsgreinum
og hvernig sambúð kennara og
nemenda er f kenslustundum. En
allir nemendur vita að svo er eigi.
Þér hlustið aldrei á kennara er
þeir kenna. Samt vitið þér, þótt
þér viljið eigi við það kannast, að
kennararnir eru menn sem aðrir
og getur skjátlast, enda mun eng-
um þeirra leitt að kannast við það.
Virðast mætti, sem nemendur
ættu eigi að þurfa annað að fara
en til yðar til þess að ná rétti
sínum, ef á hann er gengið. En
þeir finna betur til þess en það
verði lengur dulið, að þar eiga
þeir tftt lítils réttar að leita. Eg
ber það undir dóm þeirra manna,
er fyr og sfðar hafa verið í skól-
anum, hverju þér hafið til svarað,
er þeir hafa borið sig upp við
yður undan ruddaskap og ósvífni
einstakra kennara í orði og verki,
bæði í kenslustundum og endra
nær. —
Það er orðinn siður hér að láta
gamla og farna menn sitja í ábyrgð-
armiklum embættum f launaskyni
fyrir fyrri dugnað. En það eru að
réttu lagi yngri mennirnir, er hafa
óeydda lífskrafta og skilja betur
kröfur tímanna, sem eiga að sitja
í þeim sætum, en ekki láta þá
bíða þar til þeir hafa slitið kröft-
um sínum annarsstaðar, Einna ljós-
ast kemur þetta fram við menta-
skólann, þar sem yngri og betri
kennararnir bíða, en þeir eldri og
þreyttari hafa mestu störfin á hendi.
Það er t. d. alkunnugt að skóiinn
á framúrskarandi stjórnsaman og
duglegan mann, þar sem hr. Jón
Ófeigsson er, sem hefir bæði hyllt
og virðingu aiira nemenda sinna
og skilur kröfur þeirra og anda.
Myndi þjóðfélagið hafa mjög milt-
ið gagn af því, ef þessi maður
væri látinn njóta krafta sinna í
æðra embætti, nú meðan þeir eru
óslitnir. Jafnframt virðist sem koma
mætti kenslunni betur fyrir en nú
er. Það er t. d. einkennilegt að
hr. Páll Sveinsson, sem hefir ást
og virðingu allra nemenda sinna
fyrir prúðmensku sína og lægni,
skuli ekki vera látinn kenna meira
í þeim málum, er hann hefir lagt
stund á, en gert er. —
i Eg hefi nú að nokkru drepið á