Morgunblaðið - 23.05.1924, Blaðsíða 2

horft í kostnað við að framfylgja' pað er ekki nóg að reka djöfsa
landslögum. burt af almannafæri. pað verður (
Bn jeg varð líka var við það í
j’vrst og fremst að reka hann út
HspepssllEielurliið er luiiun.
Ennþá er lítið eitt éselt.
J?eir, sem eiga geymdan áburð hjá okkur — Superfosfat eða
Noregs-saltpjetur — eru beðnir að vitja hans hið allxa fyrsta-
Suar uiö aihugasemd
frú Aðalbjargar Sigurðardóttur-
„Morgunblaðið“ hefir 17. þ. m.
flutt „Athugasemd“ frá frú Aðal-
björgu Sigurðardóttur við grein
mína ,J. miðilsamkomu,“ er birt-
ist í „Mbl.‘ ‘ 13., 14. og 15. þ. m.
J?essa athugasemd vil jeg leyfa
mjer að gera við grein frú A. S. i
1. Prúin neitar því ekki, að jeg |
fari rjett að efni tiJ - með þau!
orð hennar, að slæðurnar væru,
„materialiseraðar,“ og að jeg hafi
auðvltað ekkert fundið annað en
það, sem vænta mátti. En frú A.
S- segist hafa sagt þessi orð á
ganginum, en ekki í skrifstofunni.
Prúin man þetta sjálfsagt betur
■en jeg. Hún hefir eflaust sagt
þessi orð gangmegin við þrösk-
uldinn, en ekki skrifstofumegin.
Virðist frúnni þetta sýnilega mikil
Ónákvæmni, því að hún segist til-
færa það, „sem dæmi þess, hve
óáreiðanleg skýrsla frúarinnar (þ.
e. mín) er að ýmsu leyti.“ En
mjer er þó væntanlega töluverð
bót í máll, að frúin getur eigi
fleiri missagna hjá mjer og kann-
ast berum orðum við, að þessi
,leiðrjetting‘ sín ,skifti litlu máli.‘
Er og ekki^ólíklegt að fleiri verði
á því máli með henni.
2. Frú A. S. segir, að jeg gleymi
að minnast á það að hún hafi
reynt að „lægja deilurnar á gang-
inum“. Mun frúin þar með eiga
við það, að hún hafi reynt að
kyrra skap sumra fundarmanna.
Jeg vissi þó ekki til þessara til-
rauna hennar fyrr en hún getur
þe:rra sjálf. Annars kostar mundi
jeg hafa getið þeirra, í skýrslu
minni. Annars gefur að skilja, að
margt var fleira sagt á fund-
inum, en jeg hefi tilfært í skýrsl-
unni. Jeg tilfærði aðeins það, sem
jeg heyrði og jeg hugði skifta
einhverju máli.
3. Frú A. S. virðist telja það
eitt með sönnunum fyrir því, að
ekkl hafi verið „svik í tafli,“ að
jeg hjelt engu eftir af slæðunum.
Sama skoðun kemur fram hjá pró-
fessor H. N. í „Tímanum“, þar
sem hann segir, að „svo virðist
sem það (þáð er efnið) hafi
aflíkamast.“ pað er rjett, að jeg
hjelt engu eftir af slæðunum. En
ástæðan til þess var ékki sú, að
þær hafl aflíkamast, heldur sú
eina og einfalda ástæða að slæð-
•umar rifnuðu ekki alveg í sund-
ur, efnið í þeim var svo sterkt,
að mjer var um megn, enda
var mjer einungis önnur höndin
laus og tím nn naumur, því að j
„veran“ rikti slæðunum fljótt og
Bterklega af mjer og annar kipti
mjer jafnharðan og snögt í sæti
mitt. Má finna mörg nógu sterk
og þekt efni, sem þolað mundu
hafa átak mitt, með þelrri aðstöðu, j
er jeg hafði. T. d. er „gaze“
(efni það ,sem nötað er í sáraT
bindi) seigara en svo að jeg
mundi hafa slitið það í sundur á
þennan 'hátt, síst tvöfalt eða
margfalt.
4. Frú A.S. efar það ekki, áð þessar
„verur“ hafi þjettan líkama. jpað
má vera að svo sje, jeg veit ekk-
ert um það. En hitt veit jeg, að
jeg verð að sjá meira en einhvern
þjettan líkama hulinn slæðum. til
þess að jeg trúi því, að þar sje
annað og melra á ferðinni en mið-
illinn sjálfur, einkanlega þegar
ekkert gát er haft á því, hvað
miðillinn tekur sjer fyrir hendur.
Próf. Haraldur Níelsson sagði
það í „Tíma“-skýrslu sinnl, að jeg
hefði rofið þau skilyrði, er öllum
hafi verið sett, þ. e. að „ekki
rnætti rjúfa keðjuna nje snerta á
líkamningum án leyfis“. Jeg hefi
sagt að hr. H. N. hallaði þar
rjettu máli, og nú sannar kona
prófessorsins frú A. S. mitt mál
með „Athugasemd“ s'nni, þar sem
hún segir, að hún hafi búist við
að fundarmaður sá, er tók á slæð-
unum „hafi ekki vitað, að . ekki
mátti rjúfa keðjuna nje snerta á
slæðunum leyfislaust.“ Ef nú
próf. H. N. hefði rjett fyrir sjer,
þar sem hann segir, að öllum hafi
verið sett þessi mngetnu skilyrði,
þá mundi frú A. S. ekkl hafa gert
ráð fyrir því, að nokkrum fund-
armanni væri þau ókunn.
Sigríður porláksdóttir. ,
Bandaríkjunum, að sumstaðar að úr mannanna hjörtum. En það
minsta fcosti er hið betra gengi mun lánast best með svipaðri að
bannsins að nokkru leyti sjón- £erð og þeirri sem best hefir gefist
hverfing. peir kunna betur að i 1 að útrýma rottum þ. e. að gera j
fela flöskuna í Ameríku en í Ev-
rópu.
Amerískur sjentlimaður drekk-
ur sig ekki út úr á almannafæri,
heldur fer hann í einrúm og lokar
dyrunum. Eða margir leggja iag
■s'tt sarnan og ljúka fylliríi sínu
af að nóttu til, án þess að aðrir
sjái til en portkonur og nætur-
svmllarar.
petta er að vísu viðkunnanlegra
en hjer hjá okkur, þar sem fyrir
kemur að jafivel lærðir menn og
lagaverðir leggja saman dag og
nótt, og drekki sig út úr, almenn-
ingi til viðurstygðar og aumingj-
um til eftirbreytni. par eru Banda
ríkjamenn okkur fremri að sið-
ferði — því annað eins hneyksli
líða þeir þó ekki — heldur refsa
slíku með embættismissi eða öðru
tilfinnanlegu. En svo langt eru
reyndar margar aðrar þjóðir
komnar án algers áfengisbanns —
og svo langt þurfum við að kom-
ast sem fyrst.
Jeg veit að þeir menn eru til,
sem halda mig fara með öfugt
mál og öfgar í því sem ofan er
ritað — og sem halda að jeg
vilja villa mönnum sýn í bann-
málinu af einskærum kærleifca til
brexmivíns og brennivínsmanna,
(sbr. blaðið ,Skutull.‘)
Baitliio i BlÉífiil
Eftir Stgr. Matthíasson.
Niðurl.
III.
pó jeg, eins og áður er sagt,
hafi sjeð marga kosti samfara
banninu vestan hafs, þá þykist
jeg einnig hafa sjeð slæma ókosti
og ótvíræð merki þess, að þeir
ókostir sjeu óðum að fara í vöxt.
f samanburði vlð bannið á ís-
landi og í Noregi, er bannið í
Bandaríkjunum allrar virðingar-
vert, meðan því þó er framfylgt
eins kröftuglega og verið hefir
— en ef á því verður brestur, eins
Og h.jer hjá okkur, þá mun marg-
an iðra. pví bann, sem ekki er
unt að fylgja fram með fullum
krafti, verður þjóðlygi, og því má
líkja við stórkostlega skottulækn-
ingártilraun, sem að vísu linar
eitthvað í bili, en er alls ekki rjett
mæt lækningaraðferð. Skilyrðin
fyrir bannlögum voru margfalt
betri í Bandaríkj. en hjá okbur
eða í Noregi, því vestra var mik-
ill hluti „hinna betri manna“
orð'nn æfður í bindindissemi á
undan banninu. par hafði stiginn
verið þveginn ofan frá, en ekki
að neðan, og þar hefir ekki verið
húsin svo traust að þau verði'
óvinnanlegar borgir rottunum og
ekkert rusl sje þar nje úrgangur
sem lokkandi æti fyrir þær.
-------o------
FRÁ DANMÖRKU.
(Tilk. frá sendih. Dana).
21. maí. FB.
Nefnd sú, sem fólksþingið kaus
til þess að gera tillögur um gjald-
eyrisnefndarfrumvarp stjórnarinn-
ar, hefir nú skilað áliti sínu. Ger-
bótaflokkurinn hefir gert þessar
tillögur við frumvarpið:
Tala nefndarmanna í gjaldeyr-
isnefndinni verður aukin upp í
Tómar
flöskur
kaupir Hcildv.
G. íisUsmr.
Móttaka 1 kjallaranum á Hverfis-
götu 4.
með
Vörur
»Esju« krÍDg um land af-
12, þó þannig, að þeir þrír menn, i hendist { dRg eða morgUQ>
sem eiga sæti í nefndinni, verði j
■HpR
þar áfram, en hinir níu verði út- j
nefndir að undangengnum samn-j
ingum við fulltrúa atvinnuveg-
anna. Ráðherrann getur í samráði j
við nefndina og með samþykki
ríkisráðsnefndarlnnar bannað inn-
flutning óþarfa varnings. Til ann-,
ara innflutningsskerðinga þarf
ríkisþinglð að samþykkja þings-:
ályktun, en þó er hægt, þegar
ríkisþingið ekki er starfandi, að
láta ríkisþingsnefndina gera þetta,
þó þannig, að þau ákvæði, sem
hún gerir, falli úr gildi, ef þau
Farseðlar sækjist sömu daga.
Konur!
éiœtiffni(vitaminer)
2M notuó í„&márail~
sm/örííÁió. ~~ Siójið
því dvait um þaót
pessum mönnum get jeg sagt,>eru ekki staðfest með ríkisþings-
að jeg skoðaði það helga skyldu ályktun innan mánaðar frá því, að
mína vestan hafs að nota augu
mín óvilhalt eins og jeg færi þar
með augum Fjallkonunnar sjálfr-
ar, til að kynna sjer sem flest af
því, er henni mætti vera gagn
af að vita.
Og jeg vil bæta við. Af tveim-
ur öfgum er mjer kærari og skyld-
ari alger afneitun áfengra drykkja
enn ofnautn þeirra, þó jeg telji
manni sæmra að kunna að rata
meðalhóf og afneita engum lyfj-
um, þó eitruð sjeu, ef eitthvert
gagn má af þeim fá.
Jeg hygg að ekki ekki sje unt
með bannlögum að innræta mönn-
um siðferði. Lögmálið gerði ekki
Gyðinga að betri mönnum. Afeng-
isbann gerir enga bindindismenn
til frambúðar. Forbóðni ávöxtur-
inn verður því meira ginnandi
sem bannið er strangara. Víninu
verður aldrei útrýmt úr veröldu.
Væri slíkt unt væri leikurinn auð-
.veldari, en áfengi geta menn þó
komist upp á að brugga sjer
sjálfir.
ísaf oldarprentsroið j a
leysir alla prentun vel og sam-
viskusamlega af hendi met! lægsta
verSi. — Hefir bestu sambönd 1
allskonar papplr sem til eru. —
Hennar sívaxandi gengi er besti
mælikVartSInn á hinar miklu vln-
sældir er hún heflr unniö sjer meB
árelBanleik I viBskiftum og lipurri
og fljötrl afgreiBslu.
Papplrs-, umslnfra og prentsýnls-
horn tfl sýnls á skrlfstofunnl. —-
--------------Slml 48.---------------
Nú i'læktist greifinn víða um heim,
o;c halði jafnan þessa hönd með sjer.
þingið kemur saman næst a ei'tir. dag, er hann var staddur á ír-
Ráðherranum heimilast að leggja landi, tók hann eftir því, að höndin,
hámarksverð á vörutegundir þær, sem var hörð eins og íbenholt og tó-
sem bannaður er innflutningur á, baksbrún á lit, var eitthvað breytt.
í samráði við fulltrúa atvinnu-
veganna.
Jafnaðarmenn hafa fallist á
breytingartillögur gerbótamanna,
en fulltrúar vinstri- og hægri-
manna leggja til, að frumvarpið
verði felt.
Sá hami þá, að vísifingnrinn benti
beint upp í loftið. Hann þrýsti á
hunn og ljet hann þá undan, Tííesta
dag tók hann á hendinni. Var hún þá
mjúk viðkomu og s&st blóð undir
hörundinu.
Petta var 3920. Stuttu seinna „dó“
höndin aftur. En í maí næsta ár,
„lifnaði hún við“ að nýju. Og 1922
Prír ungir Danir, starfsmenn sást enn blóðlitur á henni. Greifinn
Stóra Norræna Ritsímafjelagsins, viirí5 hræddur um að hann væri hald-
eru komnir til Khafnar og hafa úni af skvnvillum, og sótti því lög-
lokið lengstu og hættulegustu ™nn, lyfsala og verðfræðing. peir
ferð, sem dönsk skemtUkWa hef- •» hö.nl.n
ir nokkurntíma fariS- Uinn 2T. ht.í ham..S ut, »ö hf „„ .
n •* henni. Syndi greifinn blaoamannmunt
febrúar i vetur foru leiðangur- yfir]ýgingu þessa.
menn af stað frá Shan„ ai í Kína j 0ttóber sama ár fór greifinn og
á tvímastraðri smas utu, 27 smá ^ona ]lans burt úr Englandi. Kvöldið
lesta. Leiðin lú suður fyrir A- áður en þau fóru, varð höndin sjer-
fríku, til St. Helena, Kanarí-eyja staklega blóðrík.
og til Kaupmannahafnar komu pau ákváðu því að brenna þennan
þeir 9- apríl. Lentu þeir íjelag- undarlega forngrip. Tók greifinn þvi
arnir í mörgum æfintýrum, en höndina og lagði hana inn logana í
seglin gátu þeir notað alla leið-
ina frá Shanghai.
----—o------
Römm draugasaga.
ofninum. En kona hans fór um leið
með egyptska bæn.
pá gerðist ýmislegt sögulegt. Ytri
glerhurð salsins, er hjónin voru í, var
moluð í smátt á einu augnabliki. pau
álitu, að þarna væru lýðveldismenn
á ferðinni, sem þá óðu yfir landið
Enskur greifi hefir fyrir stuttu í miklum vágahug, og lögðu þv{ á
sagt blaðamanni einum sögu þessa, og flótta. En um leið sprungu innri
hefir hann birt hana í frönsku blaði. dyrnar með engu minni brestum eins
Greifinn var ferðamaður mikill og og þrýst væri á af gífurlegum þunga
hafði meðal annars farið til Egypta-1 utan frá. pá sáu hjónin konu eina
land'S. par fjekk hann konuhönd, sem koma inn og gekk hún að ofninum.
sögð var 3000 ára gömul. Eá er ljet Á höfðinu bar hún tvo gullna vængi
greifann hafa hana, «agði hana hafa og nm það var vafið slöngn — kon-
verið í eigu gamallar prestaættar. ungatákni hinna gömlu Egypta.
En greifinn hafði læknað hann af Var þetta prinsessan, sem nppi var
malaría, og vildi því Egyptinn sýna f.yrir 3000 árum? Hún stakk báðum
honum þakklætisvott, og gat hann handleggjum í eldslogana og hóf þá
það ekki á annan hátt betur en að síðan báða yfir höfuð sitt, og sáu
gefa greifanum það dýrmætasta, sem þá hjónin greinilega báðar hendurnar.
hann át.ti, en það var þessi hönd, og Smátt og smátt hvarf flýnin, en
átti hún að vera af dóttur Faraós meðan hún var að hverfa, horfði
þess, er við völd var á undan Tut- konan undarlega geislaudi augum á
Ankh-Amen. greifahjúnin.