Morgunblaðið - 12.07.1925, Blaðsíða 8

MORCUNBLAÐIÐ
8
MnniÖ efir
þessu eina
innlenda fjelagi
Þegar þjer sjó- og bruna-
tryggið.
Simi 542.
Pósthólf 417 og 574.
*
SfimnefnÍB Insurance.
Uppbo0sauglýsing.
Eftir ákvörðun skiftafundar í þrotabúi Pjeturs Þ.
J. Gunnarssonar kaupmanns verða útistandandi skuldir
frá heildverslun hans, að upphæð kr. 54083,43, seldar á
opinberu upphoði, sem haldið verður í bæjarfógetaskrif-
stofunni í nr. 4, við Suðurgötu, mánudaginn 13. þessa
mánaðar kl. IY2 síðdegis.
Listi yfir skuldirnar liggur frammi til sýnis s.st.
laugardaginn 11. þ. m. klukkan 10—12 árdegis.
Bæjarfógetinn í Reykjavík 6. júlí 1925..
3óh. 3óhannesson.
Stœrstu pappírsf ramleiðendur á Norðurlöndum
Dnion Paper Co, Ltd. Osló
Afgreiða pantanir, hvort heldnr b'eint erlendis frá eSa af fyrir-
liggjandi birgðúm í Eeykjavík.
Einkajsali á íslandi.
Garðai* Gislason.
munnm, hvert í sinni sveit. Ýms
peirra hjeldu smásýningar heima
fyrir, og sendu úrval frá þeim að
Pjórsárbrú. Stærst mun hafa ver-
ið sýningin á Eyrarbakka 16. til
18. maí, 460 munir. Smásýning-
arnar hafa án efa haft mikla þýð-
ingu í þé átt að efla áhuga á að-
alsýningunni og vandað val til
hennar.
Á sýninguna við pjórsárbrú
komu samtals 532 munir, af flest-
um tegundum heimilisiðnaðar. —
Mátti heita að þeir væru allir
prýðilega unnir og sumir afbragðs
vel. Langsamlega mest var þetta
kvennavinna, og lofar það ekki
iðni og ástundun karlmanna hjer
eystra. Langmest bar á þrenns
konar iðnaði: Vefnaði, prjónlesi
og útsaumi. Er það gleðilegt ,tákn
tímanna1, að útsaumur taldi hjer
ekki flesta muni, eins og oft vill
brenna við á sýningum. pað er
vert þess, að því sje á lofti haldið,
að hjer voru:
146 munir ofnir,
135 munir prjónaðir, og
127 munir saumaðir.
pessi sigur vefnaðarins má vera
hverjum manni ánægjuefni, og
efcki síst okkur ungmennafjelög-
um. Hjer sást mjög glögglega á-
rangur af styrk þeim, er Hjeraðs-
sambandið „Skarphjeðinn“ veitti
5 stúlkum (75 kr. hverri), til þess
að sækja vefnaðarnámsskeið Heim
ilisiðnaðarfjelagsins í Kvík í fyrra
Einnig sannaði sýningin það, að
gamall vefnaður hefir jafnan ver-
ið og er enn við lýði í hjeraðinu,
einkum í Rangárvallasýslu. Vefn-
aður frú Herdísar Jakobsdóttur
og nemenda hennar á Eyrarbakka,
frá s. 1. vetri, vakti mikla eftir-
tekt, einkum fyrir smekkvíslega
litablöndun og fögur munstur. Af
einstökum ofnum munum þótti
mest koma til blárrar einskeftu
frá Múlakoti í Fljótshlíð, bekk-
ábreiðu, með sauðarlitum, sjerlega
vel blönduðum, frá Torfastöðum
i sömu sveit, og flossessu frá Eyr-
arbakka.
1 prjónlesinu kendi margra
grasa, alt frá grófum vetrarpeys-
um upp í hárfín langsjöl og tog-
sjöl. Einna mest var tekið eftir
sokkum, sem Skúli læknir í Skál-
holti hafði prjónað, og þóttu best
lagaðir sokkar á sýningunni, og
sjerlega fallegum vetlingum eftir
Ólínu Andrjesdóttur skáldkonu.
pá varð og mörgum starsýnt á
togsokka frá Selfossi, næfurþunna
og gljáandi. Verður ekki betur
sjeð, en að þeir sjeu sjerlega vel
til fallnir að koma í stað aðfluttra
ísgarnssokka og silkisókka. Mikið
þótti og varið í prjónanærföt
frá bankastjórafrúnni á Selfossi.
Sýndu þau glögglega, að heima-
gerð nærföt úr íslenskri ull, geta
verið engu síður mjúk, þunn og
voðfeld, en aðkeypt ,normal‘ -föt.
1 útsaumnnum kom í ljós stór-
mikil listfengi, og var unun að
horfa á mörg sessuborðin, vegg-
tjöldin og veggmyndirnar. Lang-
mesta aðdáun vakti þó mynd af
Múlakoti, er ung stúlka þar, Ás-
gerður Guðmundsdóttir, hafði
saumað með íslensku bandi. Mikla
eftirtekt vakti einnig svart kirkju-
sjal með ísaumi eftir frú Guðrúnu
Bjarnadóttur í Laugardælum, og
veggtjald eftir Katrínu Jónsdótt-
ur á Stokkseyri.
Margt var á sýningunni prýði-
legt, fleira en það, sem ofið var,
prjónað og saumað. T. d. er vert
að geta þeirra undra, að besta
band, sem þar var, var eft-
ir kornunga kaupstaðarstúlku,
póruúni Gróu Ingvarsdóttur á
Eyrarbakka. Af öðrum sjerstak-
lega eftirtektarverðum munum vil
jeg aðeins nefna: Ríkisskjaldar-
merki Islands, skorið í trje, eftir
Gunnar Bjarnason, unglingspilt af
Eyrarbafcka; silfursm'íði eftir Odd
Oddsson á Eyrarbakka, og sýnis-
,horn af handavinnu stúlkna og
drengja úr Barnaskóla Eyrar-
bakka.
pess er áður getið, að U. M. F.
söfnuðu munum til sýningarinnar,
hvert á sínu fjelagssvæði. Vil jeg
til fróðleiks nefna 5 fjelög, sem
flesta muni sendu:
U. M. F. Eyrarbakka 130 muni.
U. M. F. Sandvíkurhrepps 50
muni.
U. M. F. Biskupstungna 49
muni.
U. M. F. Dagsbrún, Austur-
Landeyjum 44 muni.
U. M. F. Hvöt, Grímsnesi 29
muni.
Aðeins eitt fjelag sendi ekkert.
Húsrúm það, er sýningin hafði
til afnota, salurinn á pjótanda,
var altof lítið til þess að sýning-
armunirnir gætu notið sín sem
skyldi. Varð þar að þjappa öllu
saman. Var þó öllu prýðilega fyr-
ir komið, enda var sýningarnefnd-
in ágætlega valin og naut forstöðu
og leiðbeininga frú Herdísar Jak-
obsdóttur handavinnukennara.
í sambandi við sýninguna sýndu
þau Haraldur Árnason kaupmað-
ut' og frú Valgerður Gísladóttir
prjónavjel og sýnishorn af prýði-
legu vjelprjóni. Einnig sýndu
klæðaverksmiðjurnar „Álafoss“
og „Gefjun“ þar framleiðslu sína,
og fanst mönnum mikið til um,
KAFFI
frá
kaffibrenslu
0. idHosi 8 Kaaber.
er viðurkent fyrir
gæði af öllum þeim,
sem reynt hafa.
N ýtt:
Bollapör með áletrunum
Mjólkurkönnur
Kökudiskar
Barnadiskar
Barnaboltar
Kaffikönnur *
Súkkulaðikönnur
Toile(tt-sett
Barnaleikföng
o. fl., o. fl., o. fl.
K. Eina S Biðrnssi
Bankastræti 11.
Sími 915. Sími 915..
sem von er, hversu fögur og á-
gæt fataefni vinna má úr íslenskri
ull.
Sýningin var opin dagana 3.,.
4. og 5. júlí. Sóttu hana um sex
hundruð gestir. Er það von.
margra, að hún veki nýja og
sterka áhugaöldu 5 iðnaðarmálumt
„austan fjalls.“ Væri þá vel.
A. S.
SPÆ JARAGILDRAN
— Jeg fjekk í morgun brjef frá mjög háttsett-
um manni hjer á landi, manni, sem jeg stend í mik-
illi þakkarskuld við. Hann krefst þess, að jeg hætti
við alla frekari rannsókn í þessu máli og veiti eng-
um hjálp til þess að rannsaka það. Jeg fullvissa þig
um, að jeg varð máttlaus af undrun. En þetta er
enginn draumur. Jeg hefi brjefið hjer í vasanum.
— Eru ensku systkinin nefnd með nafni?
— pað stendur þannig í brjefinu: „Viðvíkjandi
unga Englendingnum, Guy Poynton og hvarfi hans
og systur hans“. — þetta hlýtur að vera nægilegt
til að sanna þjer, að þú þarft ekki að vænta neinnar
áðstoðar af lögreglunni, því sá, sem brjefið skrifar,
hefir vald til að krefjast fullkominnar hlýðni af
henni.
Duneombe varð blóðrauður í andliti. Hann var
Breti í berg og bein, og þrákelkni hans óx eftir því
sem örðugleikarnir sýndust verða meiri.
— Pví meiri ástæða er til, eftir því, sem jeg
get sjeð, að jeg haldi áfram leitinni á eigin ábyrgð
og með þeirri hjálp, sem jeg get aflað mjer, sagði
hann rólega. pessi systkini eru landar mínir, og jeg
ætla mjer ekki, ef jeg get við ráðið, að láta þau
ienda í klónum á frönskum þorparalýð, þó þau hafi
verið svo óheppin að verða á vegi hans. Jeg hætti
«kki leitinni, Spencer.
Spencer ypti öxlum.
— Jeg hefi, svo sem géfur að skilja, fulla sam-
úð með þjer, Duncombe, en jeg verð þó að ráð-
Ieggja þjer að nota skynsemi þína. pú þekkir París
nógu vel til þess að vita, að þú hefir ékki einn af
þúsund möguleikum til þess að komast fyrir þetta
leyndarmál. Annars eru Frakkar enginn þorpara-
lýður, og hafi vinur þinn lent á einhverjum refil-
stigum, þá er það sennilega honum að kenna.
,•— En systirin? Finst þjer, að jeg eigi að láta
einhvern tartaralýð hjer í borginni fara með hana
eins og honum líkar ?
— pú þarft ekki að vera svona stórorður, sagði
Spencer. Jeg skal játa, að hún stendur ver að vígi
en bróðir hennar. En sá maður, sem jeg kalla besta
vin minn, og skrifaði mjer brjefið, sem við lásum
áðan, er ekki vanur að halda verndarhendi sinni
yfir tartaralýð. Athugaðu nú málið með skynsemi,
Duneombe. petta unga enska fólk er þó ekki þjer
skylt ?
— Nei, ekki er það.
t— Eða gamlir vinir? Hvað þekkirðu ungu stúlk-
una t. d. mikið?
Duncombe leit upp,
— Þessi unga stúlka-er, ef guð vill, tilvonandi
kona mín.
Spencer tók kipp í stólnum.
— Fyrirgefðu mjer, Duncombe! — en jeg hafði
engan grun um þetta, þó mjer hefði átt að detta
þetta í hug.
peir borðuðu um stund án þess að mæla orð frá
vörum. En þegar þjónninn var kominn með kaffið,
og þeir höfðu kveikt í vindlingunum, hallaði Spen-
cer sjer yfir borðið til vinar síns og sagði:
— Segðu mjer hvað þú ætlar að gera, Dun-
combe.
,— Jeg ætla að fara í Montmartre-kaffihúsið í
kvöld. Á slíkum stað hljóta að vera sníkjúdýr, sem
vita um það, sem fram fer á hverjum tíma. Jeg ætla
að reyna að ná tökum á þeim. Jeg er nógu ríkur
til þess að borga hærra en þeir, sem hafa keypt þá
til að þegja.
— pá verðirðu að vera nógu ríkur til að kaupa
líf þeirra, sagði Spencer alvarlega. pví lánist þjer
að rjúfa þagmælskueið þeirra um leyndardóm þessá
merkilega kaffihúss, þá munu þeir, áður en liðinn
er hálfur mánuður, verða meðal hinna dauðu í La,
Morgue.
— pað verða þeir að bera ábyrgð á sjálfir, sagði
Duncombe kuldalega. Jeg fylli vasa mína í kvöld af
peningum, og jeg býð hátt í hvern þann, sem eitt-
hvað getur sagt mjer með sanni um landa mína.
Jeg læt vita um það á gistihúsinu, hvert jeg fer.
Og fcomi eitthvað alvarlegt fyrir mig — ja, þá get
jeg ekki skilið, að Montmartre-kaffihúsið verði sjer-
lega vel liðið framvegis. , ,