Morgunblaðið - 08.07.1928, Page 8

8
MOBGUNBLAÐIÐ
Flugferðin mikla.
Barnasaga meö 128 mynöum eftir Q. Th. Rotman.
17. tJti á bryggjuhausnum var
veitingaskáli og á borði fyrir utan
skálann st.óð listamaður nokkur, Ijek
á strengjahljóðfæri og söng. Það var
Þjóðverji, nýkominn frá Þýskalandi,
og nú söng hann um það, hvað sig
langaði heim aftur. Hann söng með
klökkri röddu:
„Heim jeg þrái, heim jeg þrái,
heim í ættja^ðarskaut!“
21. Svo sem miðja vega milli meg-
inlandsins og Englands drógu þeir
uppi póstflutningaskip, sem var á
sömu leið. Emmen kallaði eins hátt
og hann gat, til þess að vara. skipið
við: „Jeg ætla að fljúga beint yfir
ykkur!“ Og svo stýrði hann beint yf-
ir skipið, beint á reykinn, sem þyrl-
aðist kolsvartur eins og gosmökkur
upp úr reykháínum.
18. I sama bili slöngvaðist akk-
erið á Pegasus á hann og krækti öðr-
um arminum um hann miðjan, og
veslings skáldið með heimþrárhuginn
var hafið hátt á loft og borinn út
yfir hafið. Það má nærri geta, hvernig
honum hefir liðið, og verst af öllu
var þó, að Pegasus var ekki á leið
heim í hans „ættjarðarskaut“, held-
ur í þveröfuga átt.
22. Pegasus sveif Ijett og glæsi-
lega yfir skipið. Allir farþegarnir
stóðu á þiljum uppi, veifuðu höndum,
höttum og húfum og hrópuðu húrra.
En veslings þýski listamaðurinn, sem
var rennblautur úr sjónum, var dreg-
inn þvert í gegnum kolsvartan kola-
reykinn, þar sem hann var allra mest-
ur, rjett fyrir ofan reykháfinn. Og
úr reyknum kom hann kolsvartur
eins og negri.
19. En þessi þýski listamaður var
bæði hugrakkur maður og fjörlynd-
ur og ljet aldrei hugfallast, hve'rnig
sem á stóð. Hann kom sjer haglega
fyrir í akkerinu, þannig að hann
sat í bugðunni og hallaðist makinda-
lega upp að leggnum. Og svo sló hann
hörpu sína og söng, eins og ekkert
hefði í skorist, og það var leiðin-
legt, að þeir Emmen og drengirnir
skyldu ekki heyra til hans.
23. Rjett á eftir hylti Englands-
strönd í fjarska.
„Lítið á!“ hrópaði Emmen til
drengjanna. „Þarna sjáið þið kalk-
hæðirnar hjá Dover. Sjáið, hve fallegt
það er, þegar sólin glitrar á þeim!“
Það skifti nú ekki nema nokkrum
togum, að þeir voru komnir inn und-
ir land og stefndu inn yfir hæðirn-
ar og hólana á Englandsströnd.
ans, sem sje það, að hvað eftir ann-
að datt hann í sjóinn og fór í bóla-
kaf, þegar Pegasus tók dýfur. En ann-
ars leið honum vel og hann hafðL
ljómandi útsýni. Naut hann hins
hreina sjávarlofts með unaði og tók
smám saman kaffæringunum eins ogr
skemtilegri tilbreytingu á þessu æfin-
týralega ferðalagi.
24. Eftir svo sem tíu mínútur
komu þeir að dálitlu sveitarþorpi. —
Hjartað barðist ótt og títt og milli
vonar og ótta í brjósti þýska lista-
mannsins. Ætluðu þeir að staðnæm-
ast hjer? Á fyrsta húsið, sem þá bar-
að, sá hann letrað með stórum stöf-
um „INN“ og hann vissi að það þýddi
veitingahús. Hann var orðinn ákaflega.
þyrstur, bæði af sjóvolkinu og kola-
reyknum, er hafði farið ofan í hann.
H Mstiguni.
— Þú vilt nú máske vera svo
væn að segja mjer, hvers vegna
jeg ætti að gera það?
— Ó, pabbi! Bobrinsky prinsessa
er vinur minn, eini sanni vinur-
inn, sem jeg á í heiminum. Það
var illa gert að vekja hjá henni
falskar vonir um það að maður
hennar sje enn á lífi, maðurinn
sem hún unni heitt. En þetta hefir
þú ekki vitað, faðir. Þú hefir ekki
athugað, hve ógurleg vonbrigði
það verða fyrir hana, er hún fær
að vita, að fregnin um, að maður
sinn sje á lífi, er ósönn.
— Það er svo sem ekkert nýtt
fyrir hana að heyra það, mælti
Bill og hló. Hún hlýtur að vera
farin að venjast því að' heyra að
maður sinn sje dáinn.
— Hann var meðal horfinna
manna og hún vissi aldrei, hvað
um hann hafði orðið. En nú hefir
þessi von gerbreytt henni. Hún
mundi ekki hika við að gera neitt,
sem í hennar valdi stendur, til
þess að bjarga honum og hún
liygst munu geta það með gim-
steinunum.
— Já, honum verður nú ekki
bjargað, en hún á að sýna okkur,
hjvar hún hefir gimsteinana
geymda. Þeir eru 200 þús. ster-
lingspunda virði. Og úr því að hún
er vinkona þín, skal jeg sjá um,
að hún fái eitthvað af þeim og
komist óhult til Englands aftur.
Og svo leit hann til fjelaga
sína.
— Nei, þetta dugir ekki, pabbi,
mælti Litta.
— Hvað segirðu? Dugir ekki?
— Þú verður að hætta við þess-
ar fyrirætlanir, og ef þú gerir það
ekki, þá segi jeg prinsessunni upp
alla sögu.
Rússinn hló, en Bill ypti öxlum.
— Og hvað ætlarðu svo að segja
henni? Að maður hennar sje dauð-
ur ? Þú getur aldrei talið' henni trú
um það. Eða ætlarðu að segja
henni að við ætlum að láta hana
vísa okkuí á gimsteinana, en hún
fái ekkert af þeim sjálf? Þvx trúir
hún heldur ekki.
— Jeg ætla að segja henni, að
hixn hafi lent í klónum á þjófa-
fjelagi, mælti Litta og brýndi
raustina.
Gamli maðurinn hló aftur.
— Það væri til mikils! mælti
hann. Réyndu bara að telja henni
trú um að Páll, fyrverandi þjónn
þeirra og vinur hennar, maðurinn
sem færði henni brjefið frá prins-
inum, sje ]xjófur og ekkert annað!
Reyndu það! Hún mun bara hlæja
að' þjer.
— Jeg skal fá hana til að trúa
mjer, mælti Litta einbeitt. Mjer
dettur ekki í liug að láta hana
lenda í klónum á ykkur! Nei, það
skal aldrei verða!
Bill ypti öxium.
— Reyndu það, telpa mín,
reyndu það bara! endurtók hann.
Hún trúir þjer ekki. Hún er sann-
færð um að maður sinn sje á lífi.
Jeg fullvissa þig um að hún mun
ekki trúa þjer!
— Jú, hún skal trúa mjer, mælti
Litta, þegar jeg segi henni frá
því, að------
— Segir henni frá hverju? greip
gamli maðurinn fram í og var nú
ekki blíður lengur, heldur líkastur
grimmum hundi, sem vaknar með
andfælum .Hvað ætlarðu að segja
lienni ? Að þetta sje alt saman fals
og lýgi og þú vitir það' vel vegna
þess að aðal maðurinn sje hann
faðir þinn? Ætlarðu að reyna að
sannfæra hana með því?
Litta rjetti úr sjer og horfði
óekelfd í augu hans.
— Já, jeg vil heldur vinna það
til að segja henni frá því, mælti
lmn, heldur en láta hana ganga
í gildru ykkar!
Þau hvestu augun hvort á annað
um stund, eins og einvígismenn,
sem reyna að gera sjer grein fyrir
styrkleika hvor annars, áður en
viðureignin byrjar.
En Rúsinn, hinn undirföruli og
samviskulausi Rússi, stóð álengdar
og horfði á þau og strauk hökuna.
Svo fór Bill ofan í vasa sinn og
tók upp litla skammbyssu.
— Sjerðu þennan grip, telpa
mín? spurði hann. Og nú slral jeg
segja þjer eitt. Yið fjelagar erum
orðnir fjelausir. Við liöfum ekki
gert eitt einasta gróðabragð í tvö
ár og varla grætt neitt síðan þú
hljópst að heiman fyrir fimrn ár-
um. Við erum alveg komin á kúp-
una. Alt hið litla sem við áttum
eftir, höfum við lagt í þetta gróða-
bragð. Jeg er ekki einn um þetta,.
eins og þú veitst. Væri jeg einn.
um það, þá mundi mjer vera svo>
sem sama þótt jeg hætti við það..
En við látum eitt ganga yfir alla,
og ef þetta mistekst, þá er það
að'eins þessi hjerna — hann bentl
á marghleypuna — sem getur
bjargað. Skilur þú mig nú?
Litta starði á morðvopnið og
kinkaði ósjálfrátt kolli.
— Þú þekkir mig, mælti faðir
liennar enn. Hvenær hefi jeg ekki
staðið við orð mín? Hvenær?
Litta hristi höfuðið.
Fyrir stuttu síðan, þá er hún
uppgötvaði það, að faðir hennar
var með í þessum svívirðilegu svik