Morgunblaðið - 11.08.1929, Blaðsíða 8

Morgunblaðið - 11.08.1929, Blaðsíða 8
8 MORGUNBLAniÐ Rlfinnur álfakóngur. &&& PEfintýri með 120 mynöum eftir ö. TH. RQTÍTIRH. 65. Nú varð læknirinn loksins að viðurkenna, að þetta væri í raun og veru Trítill. „En ég skil alls ekki í þessu,“ sagði hann og hristi höfuðið. Hann náði nú í tvær krítarpípur, aðra handa sér, en hina handa Al- finni, og brátt voru þeir gömlu menn- irnir sokknir niður í samræður, sem Trítill skildi ekkert í. Loks sagði Al- finnur honum, að hann hefði náð í bátinn, og þá hefði rekið í land. 66. En meðan þeir voru að tala saman, hafði skeggið á lækninum leg- ið á gólfinu, því að hann hafði gleymt að vefja því um hálsinn á sér eins og hann var vanur. Allt í einu heyrðist snark, og reykur gaus upp. Neisti hafði fallið í skeggið og það var farið að loga. Læknirinn rauk upp og þaut út úr húsinu. Allir sem sáu hvað á seiði var hrópuðu og fuglarnir kvök- uðu: „Skegg læknisins er að brenna!“ 67. Aumingja læknirinn hljóp nú eins og fætur toguðu niður að ánni. Þar fleygði hann sér niður og lét skeggið ofan í vatnið. Eldurinn slokkn- aði, en nú var ekki míkið eftir af þessu langa skeggi, sem hann hafði áður verið svo hreykinn af. „Æ, æ,“ sagði hann með gráthljóð í kverkun- um. „Alla mína æfi hef ég verið að rækta þetta skegg, og svona fór það! Ég næ mér aldrei eftir þetta!“ 71. Viku síðar var mikið um að vera á enginu. Þar heyrðist vængja- tak og kliður, því að allar storkafjöl- skyldurnar í grendinni voru að leggja af stað til Afríku. Trítill og Alfinn- ur komu þangað á réttum tíma. Sval- an kom líka, til þess að kveðja þá. „Jæja, vinir mínir,“ sagði storkurinn um leið og hann tók þá upp með nef- inu og setti þá á bak sér. Skömmu síðar flugu allir storkarnir af stað. 68. Alfinnur reyndi að hugga lækninn. „Vinur minn! Þetta er ekki mikill skaði, því að þú hefir ekki misst læknisgáfuna, þótt þú hafir misst skeggið. Þú ert alveg jafngóð- ur, þótt þú sért skegglaus." En lækn- irinn svaraði: „Enginn trúir því leng- ur, að ég sé góður læknir, úr því að ég hefi ekki sítt skegg. Álfarnir geta alls ekki hugsað sér lærðan mam_ skegglausan." 72. En kalt var þarna uppi í loft- inu — miklu kaldara en níður við jörðina. „Þetta er skrítið,“ hugsaði Trítill, „því að við erum þó miklu nær sólinni.“ En hann spurði ekki um þetta og varð því einskis vísari um það. Útsýnið var fallegt. Þeir sáu fljót og firði, akra og engjar, hæðir og hóla. Þeir fóru yfir mörg Tönd, og storkurinn vissi deili á öllu, því hann hafði svo oft farið þarna um áður. 69. „Jæja,“ sagði svalan. „Ég er að fara af stað til frænku minnar; við erum að búa, okkur undir Afríku- ferðina.“ „Æ, góða, viltu ekki taka okkur með?“ sagði Trítill. „Það get ég ómögulega,“ sagði svaian, „því að til þess er ég of lítil, þið eruð svo þungir. Þið ^kuluð fara til storksins og biðja hann að flytja ykkur. Hann er miklu stærri og sterkari en ég, og þar að auki fer hann fyr^af stað.“ 70. Þeir feðgar fóru nú til storks- ins. Hann var úti á engi að tína froska, „Ég skal gjarnan flytja ykkur til Áfríku,“ svaraði hann. „Þar er ákaf- iega fallegt, og ég hefi oft óskað þess, uð ég hefði einhvern til að dást að því með mjer, enda er líka alltaf gaman að hafa einhverja til að tala við á leiðinni. Þið skuluð koma hingað eftir viku, og þá förum við á stað.“ Þessu samsinntu feðgarnir. Astin sigrar. gengið yður til handa, því að sá herramaðuy hefði þá ekki verið til í Devon, Somerset, Dorset, Hamp- shire, Wiltshire eða Oheshdre, er ekki hefði skundað til móts við yður. >v ffg — Þeir koma samt, endurtók herto'ginn eins og kona, sem ekki vill sleppa von, hversu ólíkleg sem hún er. , Dyrnar voru opnaðar og Cragg undirforingi kom dnn. — Yðar há- göfgi, hr. Battiseomb er nýkominn og óskar þess, að þjer takið á móti honmu í kvöld. — Battiseomb! Blessaðir verið þjer, vísið honum inn í snatri. — Guð gefi okkur góðar fregnir, sagði Ferguson hátíðlega. Monmouth sneri sjer að Wild- ing. — Þetta er umboðsmaður minn, er jeg sendi fyrir nokkrum vikum, til að tala við heldra fólk- ið hjer og í Mersey. — Jeg þekki hann, svaraði Wil- ding. Við töluðum saman fyrir nokkru. — Nú skuluð þjer sjá, hve ótti’ ykkar er ástæðulaus,. sagði her- toginn. Wilding vissi betur, en hann þagði. 14. kapítuli. Hertoginn heláur ráðstefnu. Christopher Battiseomb var mál- færslumaður að starfa eins og Wa- de, en hann var ekki eins lier- mannlegur o1" hann, miklu fremur var hann þýður í fasi og alúðleg- ur. Hann var rólegur og hæglátur og það sýndi best rósemi hans, nð hann hafði komið í vagni til Ly- me, í stað þess að fara ríðandi. Hann hneigði sig djúpt, er hann kom inn, og kysti á hönd hertog- ans. I sama bili tók að rigna yfir hann spurningum frá Fletcher, Grey og Ferguson. — Rólegir, herrar mínir! sagði hertoginn brosandi, en þeir þogn- uðu undir eins. — Það gleðúr mig að sjá yður, Battiscomb, sagði Monmouth, þeg- ar hinir voru þagnaðir. Jeg trejrsti því, að þjer færið góðar frjettir. Andlit lögmannsins var óvenju fölt. 'Nii var það að auki alvar- legt og bros hans var aðeins kurt- eisi, en lýsti hvorki gleði nje á- nægju. Hann ræskti sig og virtist órólegur. Hann svaraði ekki strax spurningu hertoga um það, hvern- jg frjettir það væru, sem hann kæmi með, heldur sagði hann fyr'st, að hann flýtt sjer til fundar við hertogann, er hann hefði heyrt um landtökuna. Hann kvaðst hissa á þessu, því að hann liefði fengið skipanir um að koma að loknu verki sínu til Hollands og skýra hertoganum frá árangrinum. ■ — En livað segið þjer í frjett- um. Battiscomb ? spurði hertoginn. — Já, í guðs nafni, látið okkur heyra 'þær. sagði Grey. — Aftur heyrðist órólegur hósti til Battiscomb. — Jeg hefi varla haft tíma til að vitja þeirra allra, er jeg vildi heimsækja. Þjer hafið komið okkur alveg á óvart, herra hertogi. .Teg var lxjá Sir Walter Young í Colyton, þegar fregnin barst um landtöku yðar, fyrir hokkrum stundum. Rödd hans virt- ist deyja út. — Nú? sagði hertoginn óþolin- móður. Hann vissi, að fregnirnar voru ekki góðar, annars myndi Battiscomb liika minna við að koma með þær. — Er þá Sir Walter með yður? — Mjer þykir leitt að segja, að hann er ekki með. — Ekki með, sagði Grey og hrökk blótsyrði af vörum. Hvers vegna ekki? — Hann kernur kannske á eft- ■ir, skaut Fletcher inn í. — Við verðum að vona það, lierrar mínir, svaraði Battiscomb. — Hann mun finna undirtektir al- mennings og læknast af hálfvelgju sinni. — Hálfv.elgju?, tók Monmouth upp og hnje niður í stól. — Er Sir Walter hálfvolgur? — Einmitt það, yðar liágöfgi, — því miður, og Battiscomb varp öndinni. — En hvað um Sir Francis Rol- ler?, spurði Grey. Battiseomb svaraði spurning- unni, en snjeri sjer að hertogan- ,um. — Því er nú miður Sir Francis myndi hafa verið tryggur yðar há- jgöfgi, en hann situr nú í fangelsi. Svipur Monmouths varð dimm- ari og hann barði fingrunum í borðið, hálf viðutan. Fletcher helti víni í glas, en andlitssvipur hans var óbreyttur. Grey spurði einu sinni enn, að því er virtist kæru- leysislega. — Hvað um Sid ney Clifford? — Hann hugsar sig um, svaraði Battiscomb. — Jeg átti að hitta liann aftur í lok mánaðarins, en þangað til ætlaði hann ekkert að. ákveða. — En Scoresby lávarður? spurði Grey. Battiscomb snjeri sjer hálft um hálft að honum, en snjeri sjer aft- ur að hertoganum og beindi svar- inu til hans eins og fyr. — Hr. Wilding mun geta frætt yður bet- ur um livað Scoresby lávarði líður. Allir litu á Wilding, sem hafði setið hljóður og hlustað á samtal- ið. Hann hristi liöfuðið hryggur í bragði. — Það er ekki hægt að treysta honum, svaraði hann. —• Hann var enn ekki sannfærður. Eji hefði jeg haft lengri tíma til umráða, þá hefði jeg unnið hann fyrir málefnið. — Guð hjálpi okkur kallaði her- toginn í örvæntingu. — Ætlar þá enginn að koma? Fergusson bandaði hendinni í átt ina til gluggans, þar sem enn mátti lieyra ópin á götunni. — Heyrið þjer ekki, hertogi? sagði hann, næstum í ávítunarróm, en enginn virtist taka eftir honum, því að nú spurði Grey, hvort hægt væri að treysta Strode. — Jeg býst við því, að hægt

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.