Morgunblaðið - 18.10.1929, Side 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
FISKERBAADE
Tœnker De paa at bestille Baade
tdcrÍT da til undertegnede, som
bygger billige, stærke og södygt-
ige Baade'. Prospekt paa Por-
langende.
Áhus Bátvarv. Áhus. Sverige.
Ljósmyndastofa Vignis
viíS Lækjartorg, tekur að sjer alt
sem að ljósmyndagerð lýtur, öll
vinna fljótt og vel af hendi leyst.
Látið stækka eftir gömlum mynd-
um hjá Vigni.
Notið það alstaðar í húsum yðar, til
að hreinsa hvitmálaða veggi og
tinoleum-gólfdúka. Til að hreiusa og
fága málningu og glerung, til að gera
potta og pönnur, skálar og baðker
skinandi fögur.
Lever Brothers, Ltd.,
Port Sunlight, England.
Rúgmjöl
Haframjöl
Hveiti
Maismjöl
1/1 Mais og hafrar
Hænsnabygg
Hænsnafóður „Kraft“
1/1 baunir
með Iágu verði hjá
C. Behrens, sími21.
Sjúkrasamlag
Reykjavíkur
Mikil og góð viðbót má það kall-
ast, að á síðasta fundi, sem stjórn
Sjúkrasamlags Reylcjavíkur hjelt
nýlega, til að veita nýjum meðlim-
um viðtöku fyrir síðastl. mánuð,
og voru 111 nýir meðlimir sam-
þyktir til inntöku á þeim fundi;
þar af 66 kvenmenn og 45 karl-
meUn. Hefir aldrei fyrri, síðan
samlagið var stofnað, gengið jafn-
margir í það á einum fundi. Með-
al þeirra, er nú gengu inn, voru
rnilii 10 og 20 verkamenn frá
sænska frystihúsinu hjer, sem hef-
ir gert það að skilyrði fyrir at-
vinnu lxjá sjer, að þeir sem henn-
ar njóta og í samlagið geta gengið,
tryggi heilsu sína í því, enda he'fir
formaður eða stjórn frystihússins
ákveðið, að greiða y3 hluta iðgjald
anna fyrir þá, þar með talin trygg-
ing dagpeninga o. s. frv., sam-
kvæmt lögum samlagsins. Er þetta
víst í fyrsta skifti, sem iðnaðar-
fyrirtæki, hjer á landi, tryggir
verkafólk sitt í samlaginu og á
formaður frystihússins eða stjórn
þess, miklar þakkir skilið fyrir
slíka nauðsynjaráðstöfun, og má
nú vænta þess, að þeir, sem hafa
mörgu verkafólki yfir að ráða,
taki svo myndarlega ráðstöfun sjer
fil fyrirmyndar.
Að það eru útlehdingar, sem
hjer ríða á vaðið í þessu efni, er
að vísu ekki neitt undarlegt, því
hjá þeim og víða erleadis, er’ trygg
ingamálunum svo vel og viturlega
hagað, að það er ekki einungis tal-
ið sjálfsagt að tryggja alt sem
best og þá ekki síst heilsu manna
gegn veikindum og slysum, held-
ur er það talið lífsnauðsyn, sem
enginn getur nje má án vera, og
þar er það einmitt altítt, að vinnu-
veitendur styrki verkafólk sitt á
lílcan hátt og frystihússtjórnin
hjer hefir nú igert; þar er það tal-
ið Cngu minna vert fyrir húsbænd-
ur»a, að börn þeirra og hjú sjeu
í sjúkrasamlögum en fyrir börnin
eða hjúin, og tala þessara 66
stúlkna, sem nú hafa trygt sig í
samlaginu, bendir ótvíræðlega á,
Astin sigrar.
-— Það var einmitt það, sem jeg
var að segja, svaraði Wilding.
-— En ætláði hann ekki að fara
til Gloucester!
— Hann fer eftir krókaleiðum
til Sedgemoor, svaraði Wilding,
án þess að hugsa út í það, að hann
var þarna að koma upp um fyrir-
ætlanir hertoga, enda var hann
enn svo áliyggjufuilur um hag
Ruthar, að hann hugsaði ekki um
annað.
— Til Sedgemoor ? át Richard
eftir steinhissa.
— Já, hann ætlar að ráðast aft-
an að herbúðum Fevershams, með-
an her hans er í fasta svefni. Það
líður að því, að hann fari nú að
ráðast á. En hana nú! Reyndu nú
að komast áfram, ef við eigum að
ná í Sir Rowland.
Þeir þutu nú áfram með geisi-
hraða, og Iintu alls ekki á ferðinni
fyr en þeir komust í nánd við her-
búðir Pe'vershams. Utyörður einn
vildi varna þeim að halda áfram,
en Richard þekti orðtakið og
þusti fram hjá honum um leið og
hann hrópaðí „Albemarle”. Síðan
lintu þeir ekki, fyr en þeir vörp-
uðu sjer af baki fyrir utan húsið,
sem Feversham bjó í.
Nú fyrst fór Richard að gera
sjer það ljóst, livert hættuspil þeir
liöfðu með höndum. Hann hafði í
upphafi gert sje'r vonir um, að
þeir mundu ná í Blake og að Wild-
ing mundi með sverði sínu hafa
getað neytt hann til að láta Ruth
af hendi við þá. En það fanst
honum núna nokkuð djarflegt að
ganga á fund Fevershams í fylgd
annars eins uppreisnarseggs og
Wildings. Hefði níi Wilding ekki
verið jafn rólegur og hanu jafnau
var í stórræðum, þá mundi Richard
sannarlega hafa snúið við og far-
ið heim að hátta. En Wilding, setn
hafði orðið fyrri til að stökkva af
baki, stóð nú og beið eftir því að
liann færi af baki. Wilding sá nú,
er liann heyrði rödd Sir Rowlands,
að Riehard hafði farið með hann
rjetta leið, og um leið og ungi
maðurinn stje af baki, tók hann í
handlegg hans og teymdi hann
með sjer inn í húsið, fram hjá
tveim hermönnum, sem stóðu á
verði og voru of hissa til að hafast
nokkuð að.
að húsfreyjur þessa bæjarfjelags
sjeu að komast á sömu skoðun.
Hingað til hafa ungir menn hjer
í bænum sint þessu máli miður en
skyldi; en að nú skuli 45 menn
(flestir ungir menn) tryggja sig í
S. R., e’r gleðilegur vottur þess,
að nú ætli þeir einnig að láta málið
til sín taka og tryggja heilsu sína
almennara en verið hefir og ef-
laust má vænta þess úr þessu, að
hin mörgu fjelög, sem starfa hjer í
bænum, ekki síst ?þróttafjelögin,
hvetji meðlimi sína til að ganga í
samlagið.
Stjórn samlagsins hefir beðið
Morgunbl. að flytja bæjarbúum
bestu þakkir sínar fyrir góðan
stuðning og starfsemi við hluta-
veltu þá, er það hjelt nýlega; var
sú hjálpsemi enn nýr vottur vax-
andi vinfengis, sem samlagið hefir
notið og nýtur ávalt meðal allra
góðra manna í bænum. J.
Burknar.
Kvæði eftir Pjetur Pálsson,
Reykjavík 1929.
Þetta er stærðarbók, 12 arkir
og sparsamlega með rúmið farið
og á ólíkan hátt því, sem venja
er nú orðin, að gefa út pappír að
meira »ða minna leyti, — og vil
jeg þó eligan veginn lasta það. —
Að ytra frágangi eru Burknar
rnjög snoturlegir, pappírinn góður,
— guði sje lof, að skáld vor virð-
ast nú alveg horfin frá því að
bjóða lesöndum sirnim óhæfan
pappír, — en því miður er tals-
vert af prentvillum og eru þær
flestar leiðrjettar aftan við bók-
ina. Kvæðunum fylgir tvöfalt reg-
istur, eftir fyrirsögnum og upp-
höfum og mynd höfundar prýðir
bókina.
Allt snertir þetta umbúðirnar,
hið ytra. En hverfum þá að kjarn-
anum, innihaldinu sjálfu. Engin
bók ve’rður til lengdar kjörgripur
fyrir það eitt, að hún er snoturleg
að ytra svip og áliti, og er það þó
nokkurs virði út af fyrir sig. En
langlífi hennar og vinsældir fara
eftir því, hvað hún hefir að flytja,
hvert lífsgildi það hefir og hvern-
ig það er fram sett. Nú vil jeg
ekki láta það í veðri vaka, að jeg
sje spámaður, með því að fara að
spá Burknum langri æfi eða
skammri. Hitt vil jeg segja, að
menn munu yfirleitt fullsæmdir af
lestri bókarinnar, hún hefir margt
gott að flytja, margt vel sagt og
athugað og allmikla fjölbreytni til
að bera. Lífsskoðanir höfundar eru
heilbrigðar, samúð hans með oln-
bogabörnunum rík, hvort sem
menn eða skepnur eiga í hlut. 011
hræsni er honum viðbjóður. — í
kvæðinu Þögnin þunga, segir hann
Hið innra er kjarni, hið ytra hjóm,
það allir skilið geta,
og kalda siði og klukknahljóm
jeg kann svo illa að meta.
Hann yrkið lofkvæði um Dion-
ýsos og segir m. a. um bannið:
Þeir, sem frónsku frelsi unna,
flónsku bannsins illa kunna.
— Böðulsliönd ei bætir stríðið.—
Bölvun eykur þras og níð
þrjóskulög, af þverúð sprottin,
þess hafa borið Ijósast vottinn,
að þroskun skorti landsins lýð.
Menn, sein hugsa og yrkja svona
um þe'tta mál, eiga lof skilið, —
fyrir það að láta til sín heyra.
Slíkar raddir þyrftu að verða
fleiri og ákveðnari, en hingað til,
uns þjóðin hrindir af sjer hneis-
unni.
Mörg tækifæriskvæði eru í bók-
inni og eru sum þeirra með því
besta, sem í henni er, en allmjög
eru þau misjöfn, svo sem við e'r að
búast.
Höfundur þessara kvæða er
hniginn á efra aldur, orðinn rúm-
lega fimtugur. Alment talað hefir
hann þégar náð fullum þroska sem
skáld og þó má vel vera, að hann
eigi enn eftir að yrlcja sín bestu
kvæði. Jeg held, að það sje' ekki
fjarri rjettu lagi að einkenna
kvæðin með þessum línum úr
kvæði hans Skjaldburknar:
Þeir vaxa í fylgsnum, þeir
hreykjast ei hátt,
en fela í sjer frumgróðurs
fegurð og mátt.
G. J.
Aðalumboðsmenn
Hvannbergsbræður.
Dilkahjöt
ðdýrt i dag.
Versl. Fíllinn.
Laugaveg 79. — Sími 1551.
Hdsmóðiriu sem ávalt i
er besti dómariun hvað •
verð og vörngæði snert- ;
ir Kanpir Piramid •
1 Borðsalt | |
Heiidsölubirgðir hjá
Hagnits IIS. iilii h.(. I
•.
Koma þeirra inn í herbe'rgið, þar
sem Feversham var að yfirheyra
þau Ruth og Sir Rowland, varð
með hinum einkennilegasta hætti.
Wilding kom aftan að Blake, greip
í hálsmál hans og þeytti honum
með afli miklu út í horn. Þar lá
manngreyið um stund alveg sinnu-
laus af hinu mikla falli.
Langt borð var í miðju herberg-
inu, og virtist það skifta því í tvo
hluti. Hinu megin við borðið stóð
Feve'rsham, en fyrir framan hann
stóðu nú herforingi einn, Ruth,
Wilding og Richard, en Blake lá
úti í horni.
Það heyrðist eins og lágur kurr
í herberginu, ýmist reiðiblandinn
eða undrandi. Herforinginn stökk
fram og vildi taka Wilding fastan,
en hann var nú orðinn svo róleg
ur á svip, að foringinn hikaði, en
Wilding sagði þeim, að hann hefði
ekki í hyggju að geka frekari ó-
skunda.
Hann gekk nú til Ruthar, lagði
liönd sína á handlegg liennar, og
virtist henni þegar vaxa kjarkur
við snertinguna eina. Hún fann, að
húu var ekki lengur ein. Hún hafði
hafði kent henni að bera traust til.
Louis Duras, Marquis de Blan-
quefort og jarl af Feversham
brosti góðlátlega og ræskti sig
kurteislega. Hann var laglegur
maður með langt nef, slapandi
augnalok og veikgerðan munn. —
Það var auðsjeð á andliti hans, að
hann var veikgeðja og nautnasjúk-
ur maður, en hægur og góðlátleg-
ur hversdagslega. Hann var klædd
ur í slopp úr dýru silki og var
með skufsu á höfðinu fir mislitum
klútum, því að koma Blake hafði
borið upp á þann tíma, að hann
var að enda við að hátta sig-
Við. hlið hans stóð foringinn og
beið eftir skipun, en jiorði elcki að
hafast að neitt upp á eigin spýtur.
— Jeg c'r liræddur um að þjer
hafið meitt Sir Rowland, sagði
Feversham eins vel og hann gat,
því að hann talaði ekki góða ensku,
enda var hann að mestu alinn upp
í Frakklandi. — Hver eruð þjer,
herra minn? ,
— Jeg er maður þessarar konu,
svaraði Wilding rólega. Feversham
starði á hann stéinhissa, en auð-
sjeð var, að honum var skemt að
við hlið sjer mann, sem reynslan j þessu
Rit Jónasar Hallgrímssonar fást
hjá bóksölum.
— Nú, já, einmitt það, sagði
hann í þeim tón, að gefa átti til
kynna, að hann hefði nú skilið alt.
— Þetta breytir sögunni nokkuð,
Sir Rowland. Síðan bætti hann við
og brosti í kampinn: Oh, l’amour,
þessi ást!
Blake hafði nú náð sjer dálíli v
eftir byltuua. Hann staulaðist nú á
feetur og byrjaði að malda í rnó-
imi í ósvífnum tón, sem snertr
Feversham ákaflega illa.