Morgunblaðið - 05.11.1929, Blaðsíða 6

HO«GL KBLAÐIÐ
Æ
flesi kaup
_á Hýjniii.'iiiðnrsoðimm
og þnrknðnm ávöstnm þ
flersl. foss,
Laugaveg 12.
Sími 2031.
Hvensokkar
ob
Tricotine-
nærfatnaðnr.
Fjölbreytt nrval.
V/erstunin
Eeill lacohsen.
Haframjöl, rúgmjöl, hveiti,
hrísgrjón, kandís, mefis.
Alt verulega ódýrt.
Von.
Brjóliö ekhi heilann
um það hvaða sögu þjer eigið að
kaupa, en spyrjið þá sem eru á-
skrifendur að »LEYNDARDÓMAR
PARÍSARBORGAR« hvernig þe m
liki sagan.
— Hin eiginlega trú okkar, er
trúin á föðurlandið, segja Jap-
anar. Forfeðradýrkun þeirra er
einn liðurinn í þessu. Hverrar trú-
ar sem þeir eru, þá dýrka þeir
forfeður sína og landið.
Það stafar einkennilegum kulda
af föðurlandsást Japana. — Oli
ástæða er til að dást að kjark
þeirra og fórnfýsi, en það er eins
og allan eld vanti. Þeir ganga
öllum verkum sínum í þágu föður-
landsins með einhverjuin kulda o
rólyndi, sem virðist stinga í stúf
við áhuga þeirra og fórnfýsi.
Það se'm Japan virðist helst
vanta á vorum tímum, er íhugun
og kyrð. Því að þrátt fyrir allan
hávaðann um ágæti þjóðarinnar
og hitann í undirróðri kommún-
istanna, er þjóðin kærulaus fyrir
því, sem fyrir henni liggur. Þjóðin
er eins og sjúklingur, sem hefir
háan hita.
(Berl. Tidende.)
Frá Ellitteimilinn.
Það eru svo margir að spyrja
ujn hvernig gangi að „koma upp“
Elliheimilinu nýja og nokkrir
farnir að panta þar herbergi fyrir
háaldraða vandamenn sína, og því
ijettast að skýra ofurlítið frá
horfunum.
Húsið er komið upp og hækkar
ekki úr þessu nema ef til vill reyk-
háfurinn, og æðimargir eru önnum
hlaðnir við múrsljettun innan húss.
Hurðirnar eru á leiðinni frá Ame-.
ríku og eru úr einhverjum ágætis-
við, sem jeg man ekki nafn á. —
Trjesmiðir vinna að umgerðinni
urn glugga og hurðir og útlitið
gott að húsið geti hýst fjölmarga
gésti í vor, e f nægilegt fje Verður
til að greiða verkamönnunum í
vetur.
Það er búið að gieiða þó nokkuð
á þriðja hundrað þúsund krónur
fyrir efni og vinnu og „kassinn“
auðvitað hálftómur. En það er
allvæn auðsuppSpretta ótæmd, þar
sem eru skuldabrje'fin, sem EIli-
heimilið fjekk að gefa út með
ábyrgð bæjársjóðs Reýkjavíkur.
Þau eru alveg nýprentuð, eru 240
að tölu, hvert á 500 kr. og árs-
,ext.rnir 6y2%, en greiddir tvisv-
ai á ári. Útsöluverð þeirra verður
j6% af nafnverði, — og þau
verða innbyrt smám saman á 20
árum, svo að í raun rjettri ei
ujer ágætt tækifæri fyrir þá, s
eiga fje á vöxtum hvort sem er,
enda voru 7 brjef keypt sama dag-
mn og þau komu úr prentsmiðj-
unni, og von á meiru.
En ekki er þess að dyljast, að.
það er alveg undir sölu þessara
brjefa komið, hvort unt verður að
fullgera húsið fyrir vorið, og færi
svo ólíklega, að salan yrði treg, og
því ekki unt að ljúka við húsið,
þá missir Elliheimilið tugi þús-
unda, sem það annars á von á í
húsaleigu næsta sumar, — og al-
þingishátíðarnefndin verður í enn
meiri vandræðum með gistingu
hjer í bænum handa langferða-
mönnum vestan tir Bandaríkjum
og víðar. — Jeg veit ekki, hvað
öðrum kann að finnast, en mjer
fihst það afar óviðfeldið, fyrir bæ-
inn og landið alt, ef stórhýsi með
yfir hundrað herbeTgjum væri
mjög langt á veg komið um hátíð-
iha, en þó ekki svo langt, að unt
væri að hýsa þar gesti, og þeir svo
f vandræðum með gistingu hundr-
uðum saman.
Vjer skulum vona, að |ekki
komi til þess og margir kaupi
brjefin*.og það sem fyrst.
Þar sem enn er óráðstafað mik-
illi vetrarvinnu í Elliheimilinu fyr-
ii trjesmiði og málara, er rjett að
geta þess, að þeir verða látnir sitja
fyrir henni að öðru jöfnu, sem tek-
ið geta umrædd skuldabrjef upp í
vinnu sína að einhverju leyti.
Ekki má jeg enda svo þessa
grein, að jeg lýsi e’kki þakklæti
okkar í garð þeirra, sem mest og
best liafa hjálpað til að koma hús-
inu upp. Bæjarstjórn Reykjavíkur
og Landsbankinn hafa eiginlega
hjálpað um alt lánsfjeð hingað til.
Samt er það ein tekjulind, sem
ekki hefir enn orðið eins drjúg
og við var búist. Við bjuggumst
sém sje við því, að ýmsir mundu
fara að dæmi þeirra systkinanna
Helga Jónssonar trjesmiðs, Vest-
mannaeyjum, frú Margrjetar Jóns-
dóttur, Sveins Jónssonar kaupm.
og Guðmundar-i Jónssonar í Rvík.
Rvík.
Þau hafa helgað minningu for-
eldra sinna herbergi á Elliheim-
ílinu nýja með því að gefa nokkur
þúsund kfónur í byggingarsjóð
þess, og bæta árlega við á gift-
ingardegi foreldra sinna — nú síð-
ast 26. f. m. 200 kr. — jafnframt
því, sem þann dag er „veislu sieg-
ið upp“ fyrir heimilisfólk Eili-
heimilisins að fyrirmælum þeirra!
Við erum altaf að vona, að ein-
hverjir aðrir reisi sínum foreldr-
um svipaðan minnisvarða með
styrlc til byggingarinnar og glaðn-
ingar gamla fólkinu. Það sannast,
að einhverjir hugsa: „Þetta hefð-
um við átt e'innig að gera“, er þeir
síðar sjá 2 samliggjandi herbergi
ætluð elstu hjónum Elliheimilis-
ins, en helguð minningu þeirra
hjónanna Jóns Helgasonar og Guð-
rúnar Sveinsdóttur, er síðast
bjuggu á Leirum undir Eyjafjöll-
um. —
En það er raunar ekki of seint
enn, að minnast foreldra sinna á,
svipaðan hátt.
S. Á. Gíslason:
Tólf ára drengur drepur ljón
Enska blaðið „Morning Post“
birti nýlega grein um ungan dreng
sem drap ljónynju. Hann var að
gæta fjár nálægt Lorenzo Marques
í Suður-Afríku. Stökk þá ljónið
fram úr skógarþykni og rjeðist á
uxa:, Drengurinn varð ekki vitund
hræddur. Hann hafði boga með
örvum, og skaut hann einni örinni
á ljónið. Kom hún í kvið þe'ss, en
af umbrotum þess þrýstist hún
lengra inn. Drengurinn gekk síðan
nær því og skaut að ]iví annari ör.
Sú ör kom í augað, og varð hún
ljóninu að bana.
Kennarar barnaskólans. Fastir
kennarar við skólann hafa nýléga
verið skipaðir EHas Eyjólfsson,
Hafliði Sæmundsson og Margrjet
Jcnsdóttir, en settir kennarar Níel-
sína Ásbjarnardóttir og Sigríður
Hjartardóttir. ,
Astin sigrar.
sinni röð, að vafasamt er, hvort
nokkuð slíkt he'fir fyr eða síðar
átt sjer stað.
Engin tiltök eTu hjer að lýsa öll-
um þeim hörmungum, sem dundu
yfir hertogasinna. Vegirnir nálægt
Sedgemoor voru girtir gálgum, og
á hverjum gálga liengu lík. Öll
þau ósköp, sem þá dundu yfir,
gerðu sitt til að lirella allan lands-
lýð, þó ekki hefði verið meira en
að þeir hefðu se'tið hlutlausir lijá.
Það var enginn vafi á því !eng-
ur, að Sir Rowland var þorpari.
Það er að vísu ekki víst, nema
hann hefði getað orðið betri mað-
ur, ef aðstæður hefði verið aðrar,
en af því að hann var veikur fyrir,
ög reýhslán ér sú. að óþokkaverk
cTu venjulega hægari en dreng-
skaparverk, lá það mjog nærri að
hann veldi hin fyrri að æfistarfi.
Það var heldur ekki, þegar hjer
var komið sögunni, annars úrkosta
fyrir hann. Hann var eins og veiði-
dýr. Skuldheimtumenn voru á
hælum hans eins og hundar. Hann
mátti ekki vera í London, því að
þar var hann al]iektur að fjár-
hættuspili. Það var því ekki að
furða, að hann hafði valið að
vera þama uppi í sveit, einkum
þar sem hann gat átt von á auð-
æfum Ruthar.
Það kann að virðast furðulégt,
að þau systkin skyldu geta ljeð
afsökunum hans eyra, en hann
notaði til þess afareinfalda aðferð.
Þegar hann kom fyrst til heimilis
þeirra eftir þennan atburð, sagði
Jasper honum, að þan „vildu ekki
taka á móti honum.
— Segið húsbónda yðar, svarið
hann brosandi, — að það sje ekki
óskvnsamlegt af honum að tala
við mig. Þetta sama skuluð ]>jér
segja frú Wilding. Jasper gamli
fór með þessi skilaboð, og hann
sagði þeim systkinUm frá giottinu,
sem hefði verið á andliti þorpar-
ans, þegar hann hefði sagt þetta.
Nú var Richard að mörgu leyti
orðinn afar bieyttur, síðan nóttina
sælu. Hann hafði tekið þeirri
makalausu breytingu, að hann var
orðinn stiltur og guðhræddur mað-
nr, og þessi breyting stafaði frá
því, að hann hafði te'kið í hönd
Wildings, þegar Wilding gekk út
í dauðann. Hann var hættur að
drekka, og hann iðraði nú sáran
hinnar fyrri framkomu sinnar. —
Anthony Wilding mágur hans var
nú orðin fyrirmynd hans, og á
milli þess sem hann þuldi bænir og
barði sjer á brjóst, sat hann og
útmálaði fyrir sjer, hver dreng-
,skaparmaður mágur hans hefði
verið, og hve sælt- væri að vera
jafn mikill maður.
Hann eyddi mörgum tímum á
dag í það að lesa Ritninguna, og
á milii þess sem hann las, barði
hann sjer á brjóst og ákallaði guð.
Til grundvallar fyrir þessari miklu
breytingu lá auðvitað veikleiki
iians, sem gerði þessi snöggu um-
skifti möguleg.
Þegar liann heyrði skiiaboð
Rowlands, varð hann hræddur, því
að harin vissi, að Rowiand gat enn
með tungu sinni spilt fyrir fólki,
enda þótt gengi hans hjá konungs-
mönnum hefði rýrnað all-mildð
nóttina sælu, þegar hann misti
alla mennina fyrir Feversham.
Honum vár því hieypt inn, og
hann var hvorki verri nje' betri en
við liöfum þegar kynst honum. —
Hann gekk til Ruthar, sem sat þar
í stofunni á drifhvítum kjól. Hún
var ákaflega alvarleg. Dökkir
baugar voru í kring um augu
hennar, og það var auðsjeð, að
hún hafði grátið mann sinn.
— Jeg er kominn, sagði hann
niðurlútur, — til að gera meir en
að tala um sorg mína og iðrun.
Jeg er kominn til að bjóða ykkur
greiða.
—' Við óskum einskis greiða af
yður, herra minn, svaraði Ruth og
málrómur hetinar var ískaldur og
harður.
Hann varpaði öndinni og sneri
sjer að Riehard. — Mig tekur
þetta sart sagði hann við þennan
fyrverandi vin sinn. — En hætt-
urnar tiíða yklcar alls staðar, og
jeg hefi enn þá áhrif hjá konungs-
,mönnum.......
Það þarf ekki að lýsa því hvern-
ig han hjelt áfram. Allir, sem lesið
hafa þessar línur, vita að 'hann
hikaði ekki við hverskonar dóna—
skap til að koma ár sinni fyrir
borð.
------- ---- ■" , L.'-l
Eftir
veikiBdt
er
Idozan
besta styrkin armeðalið.
Fæst í iyfjabúðum.
Neftfibok
það besta i borglnnl
fæst t
Havana.
Anstiirstræti 4. Stmi 1964
Vefiskri:
Skaf'tpottar emaill. 0,65
Dörslög frá 0,75
Pönnur frá 0,85
■■ jtr- i i n im n ■ihiiiiii.i . OMMI
Kökuform frá 1,00
Flautukatlar aluminium 3,75
Flautukatlar blikk 0,75
Sykursett postulín L§ö
Mjólkurkönnur frá 0,71
Fiskspaðar aluminium _ 0,50
Áusur aluminium 0>75
iwottabretti 2,65
Ávalt ódýrast hjá
I Mm gifflssDH,
Bankastræti 11.
Vicioiía ptinsessa gjatdlirota.
Victoria prinsessa, systir Vil-
hjálms Þýskalandskeisara, sera
g'iftist Rússanum Subkof, er nú,
oi'ðin. gjaidþrota. Á hún það ekkí
síst hjónabandi sínu og afleiðing-
um þ'ess að þakka. Þann 15. f. m.
var 'vmldið nauðungarupþboð á
eignum hetmar í Bonn.
Þégar uppboðið byrjaði, vora
um 4—500 manna mættir. Vora
það mest útlendingar, Ameríku-
menn, Holleridingar, Englendingttr
og Erakkar. Einnig voru fáeinir
fulltrúar þýskra blaða og erlendra
frjettastofnana.
Merkilegt þótti, að hvorki enaka
hirðin, nje keisarahirðin í Doorn
sendu neina fulltrúa til að kaupa
þá liluti, scm sjerstakai- minjar
voru bundnar við.
Uppboðið gekk fremur fljótt.
Lágt verð fjekst fyrir hlutina,
jafnvel þá dýrustu og merkileg-
ustu. Það voru helst. amerískir
auðmenn, sem keyptu og lista-
verkasalar úr Evrópu. Ekkert fjör
var í boðunum. Þau komu dræmt,
og í einn af merkilegustu hlut-
unum fjekst ekkert boð. Það var
silfurlíkneski af Friðriki milda,
1750 grömm að þyngd.
Elcki vita menn, hve mikið
fjekst fyrir hlutina, en svo mikið
er víst, að það kemst ekki nálægt
því, sem skuldir hennar nema.—•
Hún skuldar alls % miljón.