Morgunblaðið - 26.11.1929, Blaðsíða 6

L«
MORGUNBLAÐIÐ
Skjatabinði
stór og smá, margar gerðir, við ýmsu verði, í
Bókaverslnn Sigfnsar Eymnndssonar.
Vald. Ponlsen
60 ára.
Hinn heimskunni danski upp-
finningamaður dr. Valdemar Poul-
sen verkfr. átti 60 ára afmæli s.l.
23. nóvember.
96 ára reynsla
hefir sýnt að. aflasælastir
eru jafnan
Mustads Ðnglar.
0. Johnson & Kaaber
aðalumboðsmemi.
ATHU6IB
Vald. Poulsens.
að með Schluker dieselvjelinni kostar olía fyrir hverja fram-
leidda kilóvattstund aðeins 7—8 aura.
H. F. RAFMAGN.
Hafnarstræti 18. Sími 1005.
Vátryggingarfjelagið NTE DANSKE
stofnað 1864, tekur að sjer allskonar LíFTRYGGINGAP og BRUNA-
TRYGGINGAR með be'stu vátryggingarkjörum.
Aðalumboðsmaður fyrir ísland er
SIGFÚS SIGHYATSSON.
Amtmannsstíg 2. Sími 171.

TimburirersSun
P■ Itfa JðiCflfeSSll & HÍHIIb
Stofnuð 1824
Sfmnefnii Granfuru — Carl-í. unuisgade, Köbenhavn C.
Selnr timbur í stærri og smærri sendingum frá Kaupm.höfn.
Zik til okipasmíBa. — Einnig heila skipsfanna frá Svíþjóð.
Hef verslað við ísland 80 áe*.
V. Poulsen fann upp áhaldið
,,telegrafón“ 1898. Gerir það mögu
legt að rita niður símtal á stál-
þráð, svo að hægt er að heyra sam-
talið síðar meir. Byggist þetta á
að rafmagnið í símalínunni er lát-
ið framkalla seglupóla í þræðinum
meðan hann rennur ^egnum segul-
sviðið. En síðar má láta þessa póla
verka á símaþráðinn þannig að
straumar myndast í honum sam-
svarandi þeim upprunalega og
heyrist þá símtalið í heyrnartólinu.
Aðferð þessa hefir verið reynt að
nota við talandi myndir og í
grammófóna— eii hefir aldrei náð
verulegri útbreiðslu.
Miklu markverðari er uppgötv-
un sú er V. P^gerði 1903 og sem
er aðferð til að mynda samhang-
andi raf-seglubylgju eða radio-
bylgjur. Yrði of langt mál að fara
inn á þá uppgötvun hjer', en hún
var geysistórt spor fram á við og
síðar undirstaða að margvíslegum
umbótiim innan víðvarpsins. Má
segja að uppgötvun Poulsens var
etigu síður markverð en Marconis,
þótt ekki sje hún eins þekt. Mun
þar mikið gera að Marconi hefir
haft meira peningavald að baki.
Við báðar þessar uppgötvanir
hefir V. Poulsen unnið með P. 0.
Pedersen forstjóra Polyteknisk
Saðunah.
inu. Augu hennar lýstu hinni
dýpstu móðurast. — Þegar jeg fer
hjeðan, vitið þjer þá, hverjar til-
fmningar mínar ern?
—• Jeg held að jeg geti getið
mjer þess til, svaraði May.
— Þj e'r ernð maður með skiln-
ingi. Jeg skal segja yður það, að
jeg fer frá þessum blómvöndum og
fagnaðarlátum áhorfendanna með
miklum hugarljetti. Jeg sný mjer
þá að öðru og hamingjusamara lífi
með dóttur minni, einhversstaðar
uppi í sveit. Skiljið þjer þetta?
— Jeg skil þetta mætavel, frú.
Jeg hefi oft fundið til hins sama,
aðeins með þeim mismun, að jeg á
enga ástvini. Þar er fyrst að finna
þann frið, sem sál þeirra þráir,
sem hafa unnið mikið og eru
þreyttir.
— Hún rjdtti honum hönd sína
að skilnaði og það hlikuðu tár í
augum hennar. — Þjer heimsækið
mig í París, og þá skal jeg kymna
yður dóttur minni. Hún sneri sjer
að Laroche og gerði sjer upp al-
úð, því að henni var í raun og
veru ekkert um hann. — Þjer
herra Laroche, komið líka, eða er
e'kki svo? Þjer eruð ætíð velkom-
inn. Verið þið sælir! Við hittumst
öll í París.
Þegar þeir voru komnir út, vildi
Jaffray endilega draga þá til
klúbhsins, til að drekka og svalla,
en May þverneitaði að fara. Hann
vildi hrista fjelaga sína af sjer
og komast burtu til að hugsa um
og rifja upp endurminninguna um
hina guðdómlegu konu, sem hann
hafði kynst þá um kvöldið.
Hálftíma seinna hafði Sadunah
losað sig við alla mennina, sem
höfðu komið til þess að óska heúni
góðrar ferðar, og var hún nú á
hraðri ferð heim til sín í vagni.
Það var ein athöfn, sem hún
aldrei gleymdi, fremur en trúaður
maður helgisið. Það var að koma
inn í herbergi dóttur sinnar og
gæta að því, hvort hún væri
vakandi.
í þetta skifti var Editha eins og
milli svefns og vöku. — Ert þú
komin heim, mamma, spurði hún,
þegar Sadunah opnaði dyrnar að
hekbergi hennar. — Hvernig gekk
það í kvöld?
— Þakka þjer fyrir bamið
mitt, ágætlega. En hamingjusöm-
ust er jeg þó altaf, þegar jeg er
hjá þjer. Ertu ekki viss um það?
Editha opnaði syfjandalega aug-
un. Hún hafði verið að láta sig
dreyma um grannvaxna einkarit-
arann, Laroce. — Jú, mamma.
Jeg veit að þú elskar hana Ed-
ithu litlu meir e*n nokkum annan
í heiminum.
— Og elskar þú mig einnig
1 nerra en nokkurn annan? spurði
móðirin. Það var einhver hræðslu-
heimur í röddinni, því að Sad-
unah var enn hrædd nm, að Ed-
itha væri ástfangin af Laroche.
— Auð,vitað, elskan mín! Ed-
itha var orðin afar syfjuð.
— Þú elskar mig núna meir en
nokkra aðra manneskju. En einn
daginn hittir þ\í ungan mann, sem
Læreanstalt í Khöfn. V. P. hefir
hlotið gullmedalíu frá „Videnskap-
ernes Selskab“ 1907, varð heiðurs-
doktor við háskólann í Leipzig
1909 og meðlimur í „Videnskap-
ernes Se'lskab" 1914.
Stúdentaóeirðirnar í Vín.
Nýir ávext r
Perur.
Vínber. . « M ....
Appelsínur.
, Bananar.
Citrónur.
Stúdentaóeirðirnar í Vín urðu
svo alvarlegar að loka varð liáskól-
arium og he'fir honum þegar verið
lokað í viku, en búist er við að
hann verði opnaður eftir fáa daga.
5. nóvemher náðu óeirðirnar há-
marki sínu. Var þá ekki við ne'itt
ráðið. Urðn þær þá svæsnastar í
„antomiska institutinu“. Braust
þar flokkur þjóðernissinnaðra stúd
enta inn í kenslustofu hjá prófess-
or einum, sem er Gyðingur.
Sló þar í bartlaga. Stúdentar
brutu alt, sem fyrir varð, skóla og
borð til þe'ss að ná sjer í barefli.
Aðrir hrutu rúður úr gluggum og
stukku út. Særðust allmargir stúd-
entar áður en lögreglunni tókst að
skilja f!okkana að.
Svo langt gengu æsingarnar að
kvenstúdentarnir sluppu ekki ó-
meiddir.
Austurríska lýðveldið var ellefu
ára 12. þ. m. Voru þá mikil há-
tíðahöld í Vín. Margir höfðu búnst
ist við að til hardaga mundi draga
milli Heimsvehr og Sósíalista, en
úr því varð ekki, svo að gera má
ráð fyrir að til hyltingar komi
ekki í bráð fyrst lýðveldisdagur-
inn fór friðsamle'ga fram.
Vín, 15. nóv. 1929.
S. G.
Flugmenn
sem taldir voru af, fundnir á lífi
norónr í íshafi.
Um mánaðamótm ágúst — sept-
ember lögðu sjö kanadiskir flug-
menn á stað í-tveimur flugvje'lum,
ti! þess að leita að námum í norð-
urhluta Kanada. for.'ngi fararinn-
ar var Mc. Alpins flugkapteinn.
Síðan spurðist eklu neitt til þeirra
; tvo mánuði o'g voru þeira taldir
af. En í byrjun nóvi'mbermánaðar
l;emur fregn fri Ottawa um það.
að þeir sjeu fundnir, allir á i:fi,
norður á Viktoríueýju í Norð-
uvíshafinu.
Versl. Foss
Laugaveg 12.
Hin stöðugt vaxandi salí
.Bermaline' brauða er bestoj
sönnunin fyrir gæðum þeirrí
— Ef þjer eruð ekki þegar
Bermaline-neytandiy þá byrj-
ið í dag.
S0ISS6
eru bestu egypsku Cigaretturaaft
20 st. pakki
á kr. 1.25.
Aðalumboðsmenn
Huannbergsbræður.
þú munt elska, e'ins og jeg hefi
elskað föður þinn. Þá mnntu líka
gleyira henni mömmu þinni.
— Hvaða vitleysa, mamma! —
Hversvegna segir þú svo hræði-
lega hluti? Þú verðnr altaf elskan
hún mamma mín, og jeg skal altaf
vera Iitla stúlkan þín.
5. kapítuli.
Ákvöióun.
Tveim mánuðum seinna kom
Mostyn May með einkaritara sín-
um til Parísar, og nú varð húsið
i Avenue' Bois de Boulogne mið-
stöð mikillar fjármálastarfsemi, og
mátti á öllum tímum dagsins sjá
merka bankamenn, og fjármála-
menn ganga þar inn og út. En
jafnvel þegar May var mest önn-
um kafinn við að græða fje, þá
gat, hann ekki að sjer gert, að
hugsa um hina undurfögru konu,
sem hann hafði kynst í London.
Laroche, sem hafði tekið eftir
því, að húsbóndi hans var ást-
fanginn af Sadunah, trúði honum
nú fyrir ástum þeirra Edithu, og
tók May það alls e'kki óstint upp.
Eyrir ári hefði þetta verið áliugs-
andi, en nú sagði hann ritara sín-
um frá áliti sínu á þann hátt sem
hann var vanur, með köldum og
skýrum orðum.
— Móðir hennar hefir sjálfsagt
grætt töluvert fje á sýningum sín,-
um, og þótt svo kunni að vera,
að hún sje ekki metorðagjöm
sjálf, þá hlýtur hún að vera það
fyrir hönd barns síns. Þjer hljótið
því að sjá það Laroche, að hún
lítur fyr tíl annarar hliðar en
til yðar, enda mun hún auðvitað
TÍIja tryggja framtíð dóttur sinn-
ar. Ef dóttir hennar elskar yður
aftur á móti mjög heitt, þá mun
hún heldur gefa ettir til að særa
ekki þarnið sitt.
Laroche gat ekkert við þessa
sagt, því að hann hafði margoft
sagt sjer hið sama. Hann gat held-
ur ekki huggað sig við þá sannfær-
ingu, að Editha elskaði hann sjer-
staklega he'itt. Hann var í raun og
veru afar-óviss um þetta.