Morgunblaðið - 19.11.1930, Qupperneq 6

MORGUNBLAÐIÐ
Böknnardropar Á. V. R.
Áfengisverslun ríkisins hefir samkvæmt lögum ein
heimild til að flytja inn og setja saman bök-
unardropa úr hinum venjulegum efnum.
/ANILJUBRQTVW
arENOisvtitauH bkisihs
Verslunum eru sendir droparnir gegn póstkröfu.
Fást í 10, 20 og 30 gr. glösum og eru 25 glös sjer-
pökkuð í pappastokk.
Húsmæður, biðjið kaupmann yðar eða kaupfjelag
ætíð um '«ii
Bökunardropa Á. V. R.
Þeir eru bestir! Þeir eru drýgstir!
„Góða frú ^Jigríður, hvernig ferð þú að búa til
svona góðar kökur?“
„Jeg skal kenna þjer galdurinn, Ólöf xnín. Notaðu
aðeins Lillu-gerið og Lillu-eggjaduftið og hina maka-
laust góðu bökunardropa, alt frá Efnagerð Reykjavíkur. En gœta
verður þú þess, að telpan Lilla sje á öllum umbúðum. Þessar ágætu
vörur fást hjá öllum helstu kaupmönnum og kaupfjelögum á land-
ii'U, en taktu það ákveðið fram, Ólöf mín, að þetta sje frá Efna-
gerð Reykjavíkur.“
„Þakka, góða frú Sigríður greiðann, þó galdur sje ei, gott er að
muna hana Lillu mey.“
jafnvel dæmi til að einstaklingar
hafi nú fengið þennan afsíátt. Ef
stofngjald væri reiknað frá þeim
g rundvelii, þá væri það að minsta
kosti kr. 137.50. Og jeg segi fyrir
mig að jeg hefði greitt það með
betra geði beint til útvarpsins en
til Einkasölunnar, því vafi getur
leikið á að upphæðin komist öll til
útvarpsins.
í minni sveit eru um 40 bæir, ef
þeir hefðu allir fengið sjer tæki,
þá hefði það orðið ærin blóðtaka
til Einkasölunnar. Nú er svo ástatt
hjer, að ekkert útlit ér fyrir að
menn fái sjer tæki bæði vegna
fjárvandræða og þess hve stofn-
kostnaður og árgjald er mikið.
Aftur á móti byggist jeg við, að
ef tæki fengjust með líkum kjör-
um og jeg hefi þegar bent á og
árgjald væri kr. 10 í stað 30, þá
myndi allir bæir í hreppnum fá
sjer tæki. Fengi þá útvarpið kr.
400.00 í tekjur af árgjaldinu úr
þessum eina lirepp (275 manns).
Með líkum lilutföllum ætti að fást
af öllu landinu ca. 170.000 kr.
Væri það dálaglegur skildingur.
— Ekki er nema sjálfsagt að rík-
issjóður styrki stöðina svo um
muni.
Þegar þess er gætt að tilkostn-
aður við stöðina, er jafnmikill
'Jivort sem margir eða fáir hlusta
og þetta mannvirki er reist af
þjóðarheildinni, þá er það siðferð-
isleg skylda framkvæmdar- og lög-
gjafar-valdsins að gera alt til, að
ÖJl heimili á landinu geti notið
útvarpsins, livort sem ríkir eða
fátækir eiga í hlut.
Alyktunarorð mín verða því út
frá þessum forsendum:
1. Burt með einkasölu útvarps-
tækja, nema því aðeins að for-
sætisráðherra geti efnt loforð
sitt að koma henni fyrir með
sama sniði og árangri fyrir
kaupendur og Áburðareinkasöl-
unni.
Þolum ekki að Einkasala út-
varpstækja geri oss þann skaða
og skömrn og gamla einkasal-
an á baðlyíjum, sem öllum
bændum er minnisstæð.
Af tvennu illu á að velja hið
minna. Ef það telst nauðsyn-
legt að hindra með lögum inn-
flutning ljelegra tækja, þá höll-
MORGENAIIISEN
BERGEN
■iiiuiuiuiuiiiiiiiuiiiiiaiiiiiuiiiiiiiiim
UIIIIIIIIIIIIUUIUUUIIIUIIUUIIIIIIIHIUI
•E et af Norges mest læste Blade og er serlig i
jBs|u og paa den norske Vestkyst ndbredt )
|U* HMnfniiiJ«lii>
MORGENAVISEN er derfor det bedste Annonceblad for alle aou
ðnsker Forbindelse med den norske Fiskeriba-
drifts Firmaer og det ðvrige norske Forretnings-
liv Munt med Norge overhovedet.
MORGENAVISEN bðr derfor læses af aile paa Island.
Annoncer til Morgenavisen modtages í Morgunbladid’s Expedition.
umst heldur að því, að leyfa
aðeins innflutning þeirra tækja
sem stjórnarráð íslands sam-
þykkir eftir tillögum sjerfræð-
inga sinna.
2. Lækkið stofngjaldið úr 30 kr.
í 10 kr.
3. Vekjum samtök um notkun
þessarar dýru stöðvar, þannig
að bæjarfjelög, sýslur og hrepp
ar beiti sjer fyrir því að mót-
tökutæki verði sett inn á helst
hvert heimili.
liitað 6. nóv. 1930.
Hafsteinn Pjetursson.
Mussolini og íslenska
stjórnin.
Það er líkt með Mussolini og
stjórninni hjer, að báðir fjand-
skapast við kauptún og borg-
ir, en þó eru aðfarir ítalska höfð-
ingjans ólíku myndarlegri. Hann
lætur smaia í Rómaborg öllum
sem atviunulausir eru eða skortir
fasta atvinnu, og sendir þá á ríkis-J
ins kostnað upp í sveit. tííðasta
áiið flutti hann þannig 300 fjöl-
skyldur „á sína sveit“ en veitti
þeim jafnframt nokkurn styrk til
þess að koma þar fótunuin undir
sig. lnnflutningur til Rómaborg-
ar hefir minkað stórum við þessar
ráðstafanir. Árið 1928 fluttu þang-
að 60 þúsund menn, en 1929 24
þúsund. í Tjekkoslovakíu er sami
siður tekinn upp og í Prag eru
atvinnuleysingjum gerðir tveir
kostir: Að fara upp í sveit hvar
sem vinna býðst eða — svelta.
,.íáá, sem ekki vill vinna, á ekki
heldur mat að fá“.
Væri það nú ekki annars rjett
Á avttldboiðið:
Spikfeitt, reykt auðakjöt, lúðu-
'riklingur, ýsa, íslensk egg, soðinn
og súr hvalur, nýtt skyr og alls-
konar ofanálag.
Vörur sendar heim.
Biörniuu,
Bergstaðastræti 35.
Sími 1091.
■ij
fyrir blessaða stjórnina, að slá
hjer á faseisma og vita hvort sútil-
breytni gæti ekki fleytt henni yfir
næstu kosningar. Ekki ílýtur hún
' á þessu gamia gutli og „verkun-
' um talandi1 ‘.
Menn eru hættir að trúa á gyll-
imríirnai' bflftr.
Besta
hangikjölið
í bænnm fáið þjer i
Hitamestu kolin.
Besl Soiith Yorkshire
Hard Steam — kolin
frægu, ávalt fyrir-
liggjandi.
Kolaverslun
ðlafs Úfafssouar.
Simi 596,
Hvennagullið.
— Herrar mínir, herrar mínir,
hrópaði liann í bænarrómi, athug-
ið livað þið eruð að gera. Barde-
]ys, þetta veðmál er hreinasta fá-
sinua, Chatellerault, auðvitað
hafiiið þjer því. Auðvitað--
— Þegiðu, hrópaði jeg, og var
ekkert sjerlega blíður á manninn.
Látum okkur hlusta á það, sem
Chateilerault liefir að segja.
Hann sat og starði á rauðu
vínblettina á dúknum, er hann
liafði lieit þar niður, er minst var á
r.afn Itoxalönnu de Lavédan í
fyrsta sinn. Hann hafði setið álút-
ur, svo að. hárið íjell fram á enni
hans og huldi að mestu andlit
hans fyrir okkur, þegar jeg beindi
til hans spurningunni, rjetti hann
'skyudilega úr sjer og um varir
lians ljek dauft bros, en andlitið
var afmyndað og bleikt eftir
ákafann rjett áður.
—• Hr .markgreifi, sagði hann
um leið og hann stóð á fætur, jeg
geng að veðmáli yðar, og jeg
veðja eignum mínum í Norð-
mandíu á móti höll yðar Bardelys
og eigum yðar í Picardie. Fari
svo að þjer tapið, verðið þjer
ekki nefndur „hinn veglyndi“
lengur, tapi jeg hinsvegar — nú,
þá verður Chatellerault aumasti
betlari.% Veðmál þetta er alvöru-
þrungið, Bardelys. Annan hvorn
o ikar gerir það eignalausan.
— Fásinna! hrópaði Mironsae.
Skarra er það nú! æpti Cazalet,
en La Fosse, sem komið hafði mál-
inu af stað, rak upp fábjánalegan
hrossahlátur.
— Hve langan frest fæ jeg til
þess að gera út um málið, spurði
jeg eins rólega og jeg frekast gat.
— Hve langan frest þurfið þjer?
— Jeg vil heldur, að þjer á-
kveðið liann.
Han sat augnablik og var hugsi.
— Munu þrír mánuðir nægja?
spurði Iiann síðan.
— Innan þriggja mánaða skal
Koxalanna de Lavédan verða kon-
an mín, eða að öðrum kosti hefi
jeg tapað, svaraði jeg. Síðan stóð
(Jiateilerault á fætur og bað gest-
ina að fylía glös sín og mælti
á þessa leið:
— Herrar nxínir, við skulum
dreklta full markgreifans af Barde-
lys og árna honum allra heilla á
för lians til Languedoc og biðja
þess, að erindi lians megi ganga
honum að óskum.
Sem svar við þessu ráku gestir
mínir upp ógurlegt öskur. Sumir
siukku upp á borð og stóla og
liófu íaguandi glösin á móti mjer
og Ijetu eins og jeg væri hetjau
í einliverju geysimiklu afreki, en
ekki aðal-maðurinn í mjög tvísýnu
veðmáli.
— Bardelys! hljómaði hástöfum
uin alt húsið, Bardelys! Bardelys!
Hinn veglyndi. Lifj. Bardelys!
2. kapítuli.
Vilji konungsins.
Það var farið að birta, er síð-
ustu gestirnir fóru. Nokkrir höfðu
orðið cftir og skemtu sjer við spil
og brátt var veðmál ínitt gleymt
og hugsanir þeirra snerust allar
um spilið og um hepni þeirra og
n :Nhepni.
Jeg sjnlaði ekki og þóttist hafa
uin nóg annað að húgsa. Allir
h' niínir snerus^t um veðmálið
og livernig því myndi reiða af.
Jeg stóð úti á svölunum er dag-
ur ljómaði á austurliimninum. Jeg
var í djúpum þönkum og virti
fyrir mjer Luxembourghöllina, er
gnæfði við bjartan himininn. Vissi
jcg ekki fyr en Mironnac stóð við
hiiðina á mjer og var farinn að
taia við mig. Mironsac var hæglát-
ur og viðmótsþýður í framkomu
og var líkastur konu í tilburðum.
Hanu var tæplega tvítugur og bar
mikla virðingu fyrir mjer.
— Hr. inarkgreifi, sagði hann
hæversklega, mig telcur það sárt,
að menn skuli hafa neytt yður til
að ganga að þessu veðmáli.
— Neytt mig? át jeg eftir. Nei,
nei, enginn hefir neytt mig. Og
þó, — og þó má víst kalla það svo,
hjelt jeg áfram og dró andann
djúpt.
— Jeg liofi Jútið mjer detta í
liug, að liægt væri að bæta úr
þíissu ineð því að segja konung-
inum frá því.
Hifið ðier lesið Sadunah?