Morgunblaðið - 19.06.1932, Blaðsíða 8

9
MORGUNBLAÐIÐ
nugl$slngadagbók
fþróttaskólinn á „Álafossi“. II.
námskeið, stúlkur, í júlí. Skráðir
nemendur í bænum gefi sig fram
a Afgr. „Á'lafoss", Laugaveg 44,
n k. þriðjúdag 21. júní kl. 2—4
síðd. Sigurjón Pjetursson.
Munið Fisksöluna á Nýlendugötu
14. Sími 1443. Kristinn Magnússon.
íbúð, 3 herbergi og eldhús, til
leigu nú þegar, eða síðar. Upp-
lýsingar hjá Jacobsen, Vesturgötu
22. —
Flóra, Vesturgötu 17, sími 2039.
Fyrirliggjandi: Úrval af potta-
blómum, rósum í mörgum litum,
kransar, afskorin blóm og græn-
meti.
Grjótheimur fæst keyptur. Tæki-
færiskaup. Greiðsluskilrnálar sjer-
lega góðir, ef samið er fyrir 1.
júlí. Húseigninni tilheyrir U/2 dag-
slátta, ræktuð lóð. Komið og sjáið
og semjið við mig. Jónas Jónsson,
Grjótheimi, Hólsveg (Laugará.s-
blettur 5).
Ýsa 0g þorskur fæst daglega í
síma 1127.
Nuddlækningar. Geng heim til
sjúklinga. Ingunn Thorstensen,
Baldursgötu 7 (Garðshorn). Sími
átómat 14.
Mótorhjól, nýtt, D. K. W„ 8
hesta, luxus 300, er til sölu. Þetta
jserki er heimsfrægt. Upplýsingar
í HJjóðfærasölunni á Laugaveg 19.
Mynda 0 g rammaverslunin,
Freyjugötu 11, Sig. Þorsteinsson,
sími 2105, hefir fjölbreytt úrval
af Veggmyndum, ísl. málverk bæði
í olíu og vatnslitum, sporöskju-
rammar af mörgum stærðum. Verð-
ið sanngjarnt.
Húsnæði
í Hafnarfirði.
Herbergi óska jeg að fá leigt í
Hafnarfirði.
Er til viðtals í síma 2297 í Reykja-
vík.
Gúðrnn Jónsdóttir
' i.jósmóðir.
Foringjar Hjálpræðishersins.
Hinir nýju deildarstjór-
ar Hjálpræðishersins
hjer á landi eru nú
komnir hingað til bæj-
arins, og verða sett í
embætti sitt, af ofursta
Holmes, undir ársþingi
Hersins, sem háð verður
hjer frá 20.—28. þ. m.
Um majór og, frú Beck-
ett skrifar adjutant Hol-
land í Herópiuu:
Þó að þau Major og
frú Beckett sjeu borin
og barnfædd á Englandi
eru þau alþjóðleg í anda
— Jeg hygg, að þau
heyri til þeim flokki
manna, sem segja: ,Pex*-
sónan gengur fyrir þjóð
erninu/‘
Majorinn hefir víða
farið og er margreyndur
orðinn og mun það eigi
stoða hann lítið í starfinu hjer á landi. Auk þess sem hann hefir
verið flokka- og deildarkanslari á Eng'landi og Skotlandi, þá hefir
hann verið í þjónustu Hjálpræðishersins í Kanada. Og einn var
hann af foringjum þeim, sem fyrstir hófu upp fána Hersins í
Kína árið 1916. Þegar hann ljet al' brautryðjanda starfinu í Upp-
Kína, þá varð hann ritstjóri kínverska „Herópsins“, en það leiddi
lil þess að lokum, að hann var s -ipaður í mikilvæga aðstoðarstöðu
við ritstjórn ..Tímarits Hjálpræðisforingjanna“ við alþjóðastöðina í
Lundúnum.
Majór og frú Beckett.
vantreysta nokkuð læknum eða
gera þeim órjett til.
Það má þó altaf athuga í þessu
sambandi eitt atriði, og það er
kostnaðarhliðin. Hvaða læknir
stenst við það að bíða eftir fæð-
ingu klukkutímum eða jafnvel
dögum saman, fyrir svipaða borg-
un og Ijóðmæður fá? Jeg býst við,
að þeir læknar, sem ekki meta sinn
tíma meira en það, væru ekki svo
eftirsóknarverðir, að fólkið væri
miklu bættara með þá en sína
Ijósmóður, ef sæmileg væri; en þar
kem jeg að atriði, sem jeg vildi
um leið víkja að nokkurum orð-
um, að því að eins tel jeg þessum
málum vel borgið, að völ sje á
góðum og kunnandi ljósmæðrum,
og fyrir því hefir verið barist
eftir mætti, að íslenska ljósmæðra-
stjettin yrði fyllilega starfi sínxx
vaxin, en það tel jeg hana ekki,
cí hún er ekki fær um, upp á sitt
eindæmi, að aðstoða við eðlilega
fæðingu, og segja til í tíma ef
lækni þarf með til einhverrar meiri
háttar aðgerðar. Hitt fæ jeg ekki
skilið, hvernig háttv. landlæknir
eða aðrir, fá það xxt xxr fyrnefndri
grein minni, að jeg sje að vara
fólk við að sækja lækni þótt jeg
telji það ónauðsýnílegt við eðli-
legar fæðingar, þar sem jeg tek
einmitt skýrt fram, að það sje ein
af höfuðskyldum ljósmæðranna, að
sækja lækni,1 ef þess er nokkur
kostur, ef eitthvað ber út af. —
Hefir það og verið brýnt, fyrir
Ijósmæðranemunum í skólanum,
enda þó kensla þeirra, hafi farið
fram í þeim anda, að eyðileggja
ekki eðlilegan gang fæðingarinnár
með deyfandi lyfjum eða öðru.
Það sem jeg hefi haldið fram,
er það, að Ijósmæður beri meira
.skyn á en almenningur, hvenær
sje þörf á að sækja lækni, og sje
því óhætt að varpa þeirri áhyggju
á þær. Annað mál er það, að nú
færist mjög í vöxt, að deyfa konur
við fæðingu, 0g sje það eindregin
ósk konunnar, mun engin Ijósmóðir
setja sig upp á móti því, enda
þótt enn sjeu skiftar skoðanir um,
liversu gagnlegar slíkar deyfingar
sjeu, og jeg fyrir nxitt leyti hefi
altaf verið á móti þeim við eðli-
legar og ljettar fæðingar, og þyk-
ist hafa fullan rjett til þess ávítu-
og leiðbeiningarlaust.
Sje það aftur á móti álit
manna, að læknar skuli vera við
hverja fæðingu, þá fer að verða
æði óþarft að berjast við að
lengja námstíma ljósmæðra og
menta þær sem best, ef þær eiga
svo ekki að liafa vit á neinu, og
ekkert að geta, nema með sjer
betri manni.
Þá vildi jeg leyfa mjer að
víkja örfáum orðum að því, þar
sem segir í brjefi háttv. landlæknis
að suma gruni að grein mín sje
sprottin af óvild ti’l fæðingadeildar
Landspítalans. Enda þótt brjefið
sje alt kaldranalegt, og að mínu
áliti óverðskuldað, þá tekur þó
þessi málsgrein öllum hinum fram
að ósanngirni og illkvitni í minn
garð. Það ræðxxr auðvitað að lík-
um að jeg mxxn eiga ilt með að
sanna, það, að jeg hafi verið ve'l-
unnari fæðingadeildarinnar og vilj
að í öllu heill hennar, en hit-t veit
jeg, að enn þá örðugra muni háttv.
landlækni veitast að sanna, að
jeg hafi nokkuru sinni í orði eða
verki viljað spilla fyrir deildinni
; eða gera lítið úr henni, enda veita
, henni forstöðu einn af þeim lækn-
5 um, •sem jeg ber mest traust til,
sem fæðingalæknis, og ljósmóðir,
sem jeg hefi sjáilf mælt með.
Finst mjer þessi aðdróttun land-
læknis honum til lítils frarna, enda
. hefir lxún enga stoð í margumtal-
aðri grein minni.
| Til þess að hrekja hana enn
þá betur ,enda þó hxin sje þess
| varla verð, frekar en önnur til-
bæfulaus illmælgi, þá rnxxn jeg
j geta fengið marga, og þar á
meðal nokkura merkustu lækna
þessa bæjar,.sem best hafa fylgst
jmeð starfi mínu hjer, til þess að
j bera það, að jeg hafi aJltaf haft þá
j skoðun, sem birtist í greininni
j og unnið samkvæmt henni alla
j tíð, löngu áður en farið var að
tala unx stofnun fæðingadeildar-
innar. Hefði jeg því eins vel getað
skrifað þessi grein eins og hún er,
■ áður en deildin tók til starfa, og
hefði þá landlæknir — eða þessir
„sumir“ sem hann talar um -
sloppið við að gera mjer getsakir
er lykillinn að prýði heim-
iiisins. Hann er í meira enn
sextíu dásamlega fallegum
litum. — Hall’s Distemper
gerir heimili yðar hrein,
björt og heilnæm. Hann er
þektur xxm víða veröld og
alls staðar álitinn vera
I
xxndrafarfi. — Það er bæði
ódýrt, og fljótlegt að nota
hann.
Stðrfeid
verðlækkun á reiðhjólmn.
Verð frá kr. 100—200.
Allir varahlutir seldir mjðg
ódýrt; ásettir ókeypis.
Sigurþðr Jðnsssu.
Austurstr. 3.
Kðrfnstólar.
fíæginda stólar, fallegir og ódýrixv
Húsgagnaversl. Reykjavíkur,
Vatnsstíg 3. Sími 1940.
um það. að grein mín sje sprottin
aí samkeppnisóvild við fæðinga-
deildina.
Ætla jeg svo ekki að orðlengja
um þetta að sinni en mun eftir-
leiðis eins og hingað til hafa,
mínar skoðanir bæði á fæðinga-
hjálp og öðru og láta þær í ljós
opinberlega, ef mjer finst ástæða
til. Þuríður Bárðardóttir.
Rfintýra prinsinn.
sái mína alla meðan jeg lifi og
merkii þitt ber jeg á brjósti meðan
hjartað bærist. Ekki síður en túlí-
panana í skjaldarmerki mínu, sem
jeg ljet setja þar þjer til heið-
tirs og minningar um okkar fyrstu
fundi í garðinum hjá hxisi föður
þíns. Þú tíndir túlipana í sól-
skininu, þegar jeg kom út og
bauð þjer góðan dag.
Hann hrökk við, hann fann tár
falla á höndina á sjer. Hann kysti
tárið. Hún svaraði hljóðlega:
— Því lofa jeg, þú munt ávalt
vera í hug mínum. Jeg mun kosta
kapps um að breyta eins og þú
mundir óska eftir að jeg gerði.
Kvölds og morgna mun jeg biðja
fyrir þjer; það er al.t sem jee' get,
látið þjer í tje, Antonius.
Hann stökk upp í sömu svipan
og stóð við hlið hennar.
— Jeg er ánægður, jeg óska
einskis frekara, þú ert og verður
fyrirmynd elskulegrar konu. Má
jeg kyssa þið, Jóhanna.
— Danvelt mun eiga varirnar,
er ekki svo?
Antonius varð niðurlútxxr, hon-
um var samt orðið rórra innan-
brjósts. Þau gengu þögixi upp að
höllinni.
13. kapítuli.
Frjettir bárust sunnan að um
undirbúning Lúðvíks konxxngs til
nýrra árása. Hertoginn hraðaði
för sinni suður á bóginn með öfl-
ugan her. Hann komst óhindraður
ti’ Somme og settist að í Péronne,
þar gat hann best setið um frænda
sinn, óvininn frá Frakklandi. —
Borgirnar í Somme voru einmitt
þrætueplín.
Þegar Lúðvík konungur frjetti
að Karl frændi hans hafði orðið á
niidan honum yfir landamærin með
svo öflugan her, fjell honum allur
ketiM í eld.
Honum var ljóst að nú dugði
ekki annað en neyta bragða. —
Meðan á ófriðarundirbúningi stóð
hafði hann alt af haft brjefavið-
skifti við sinn „elskulega frænda“
hertogann af Bui'gund t.il þess að
slá ryki upp í augun á lionum.
Hann vildi telja hertoganum trú
um að hann væri sem óðast að vig-
búa sig gegn Ijensríkjxmxim Nor-
mandi dg Bretagne, höfðu þau ríki
sýnt honxxm mótþróa og hann hugs-
aði að fara á fund þeirra áður
langt liði. Karl hertogi þóttist trúa
öllu, en lxann þóttist vita hvar
fiskur lá undir steini, hann vígbjó
sig einnig í því skyni að liann
sagði að vera viðbúinn að gera
skyldu sína gagnvart, bandamönn-
um sínum.
Lúðvík konung grunaði ekkert
og 9. október reið hann inn í borg-
ina Péronne með að eins fáa menn
sjer tll fylgdar: Biskxxpinn frá
Arranche, hertogann frá Barbon,
erkibiskupinn frá Lyon, de Bean-
jen og fimm til sex aðra aðals-
menn, auk þess 80 bogmenn úr líf-
varðarsveit sinni.
Spölkorn fyx*ir utan borgina
mætti Karl hertogi honum með
fylktu liði til nð bjóða konunginn
velkominn. Hálfri stundu eftir að
konungur var kominn til Péronne
varð hann þess var að ekki muncli
e.lt vera honum í vil þar í borginni.
Hann frjetti þá að marskálkurinn
frá Burgund, Thibault de Neuf-
chatel væri kominn með öflugt lið.
Fór marskálkurinn þegar á fund
konungs ásamt nokkrum aðals-
mönnum, voru þeir allir franskir
])egnar en höfðu flúið undan of-
ríki konungs, en notuðu nú tæki-
færið og buðu Karli liðveislu sína
til að svala sjer á Lúðvík kon-
ungi. Meðal þessara manna var
Ántoine de Lau, hafði konungur
látið varpa honum í fangelsi og
kvalið hann á alla lund, samt
tókst honum að komast xxndan og
flýja. á náðir Karls bertoga: Annar
var þar Poncet tle la Riviere, var
hann gerður útlægur úr Frakk-
landi og hugðist að fara pílagríms-
ferð til landsins helga. Hann var
nú kominn aftur og gekk í liS
nieð þertoganum. Mest óttaðist.
lxann þó Philippe de Bresse, er
hann hafði tekið saldausan og
varpað í fangelsi. Philippe de
Bresse vissi margt, um konung sem
konxxngur hræddist að kæmist upp,
sá hann ekki annað ráð en taka
hann til fanga og var hans gætt
stranglega. Á endanum tókst hon-
um þó að losna. Fleiri voru í hópn-
unx, sem konungur vissi að voru
persónulegir óvinir hans.
Milrill kjarkmaður hafði Lúðvík:
konungxxr aldrei verið. Hann ^kalf
líka á beinunum er hann sá þessa
menn koma. Hann iðraðist þess
sáran að hafa farið svo liðfár til
Péronne, en nxx varð að taka því
sem fram átti að koma.
Aldrei hafði hann óttast um líf
sitt, fyr, hann vissi að Philip de
Bresse mundi einskis svífast. —
Konungur kallaði fyrir sig
skriftaföður sinn og Beaujen og
ræddi xdð þá. Að því loknu baÖ
hann Karl hertoga um leyfi til