Morgunblaðið - 13.10.1933, Blaðsíða 5

Föstudaginn 13. október 1933.
5
Veitið athygli.
Strausykur 25 aura Vá kg., —
Melsi 30 aura V2 ltg., Hveiii 20
aura V2 kg., Rúsínur 85 aura V2
kg., Sveskjur 75 aura V2 kg. -—
Óbrent kaffi 1.10.
lóhannes lóhannsson,
Grundarstíg 2. Sími 4131.
Hini nýi skilningur.
Eftír Pjetttr Magnússon frá Valíanesí.
NÝKOMIÐ:
Nærfataaðnr
fyrir karliti. og
unglinga.
Kvenbuxur,
Barnabuxur, þykkar.
Ullargarn,
Babygarn, mikið úrv.
VQruhúsið
Lifurog hjörtu,
altaf nýtt.
K IL E 1 N •
Baldur?götu 14. Sími 3073
Penineaskápur
notaður, óskast keyptur.
H f Hamar.
TalcIH effir!
Höfuin lengi selt kaffipakkann
á 1 krónu. Export ,Ludvig David1
á 65 aura. Melis á 30 aura V2 kg
Strausykur 25 aura ,y2 kg.
Uersl Eiírninn
Bergstaðastræti 35. Sími 4091

Til þess að
(a fljótt
fagran og
varanlegan
gljáa á alt
sem fægja þarf er
best að nota
Sjóndepra og sjónskekkja.
ókeypis rannsókn af okkar át
lærða „Refraktionist“. Viötals
tími: Kl. 10—12 og 8—7.
FA. Tbiele.
Austurstiæti 20.
NiðurL
Til }iess að atvinnufyrirtæki
geti þrifist til lengdar, verður það,
auk annars tilkostnaðai*, að geta
lagt fram af reksturshagnaði sín-
um fje til endurnýjunar þeim
fjármunum, sem fyrirtækið er
bundið við. Þetta er eitt af grund-
vallaratriðum efnahafsstarfsem-
innar. Og til þess að atvinnufyrir-
tæki geti staðið með blóma, verð-
ur fjármagn þess að vera svo
mikið, að það geti staðist tilkostn-
aðinn við þær endurbætur og
aukningu á starfstækjum sínum,
sem þróun þes,s atvinnuvegar og
aðrar aðstæður heimta.
Engin þjóð getur átt að fagna
góðri efnahagsafkomu, nema at-
vinnufyrirtæki hennar hafi nægi-
lc-gt fjárhagslegt bolmagn til að
fullnægja þessum skilyrðum- Þetta-
ú við, hvort sem það er ríkið eða
einstaklingar, sem reka atvinnu-
fyrirtækin.
I Fátt her löggjafanum eins að
varast sem það, að honum verði
það á í starfi sínu að grípa á
einn eða annan liátt fyrir kverk-
arnar á atvinnurekstri þjóðarinn-
ar. Hann verður altaf að hafa
betta hugfast, en ekki síst þiá er
hann starfar að skattalöggjöfinni.
Það er mjög áríðandi, að við af-
greiðslu þeirra mála ríki skiln-
ingur á því, að sjeu skattar á
atvinnurekstrinum hafðir svo há-
ir, að þeir dragi um of úr nauð-
synlegri fjármagnsaukningu hans,
þá hefir það í 'for með sjer kyr-
stöðu eða hnignun atvinnurekstr-
arins, sem aftur skapar alveg
óhjákvæmilega lækkun kaupgjalds
og atvinnuleysi-
Hjer á landi, þar sem skort-
urinn á frjómagni hefir löngum
verið aðal-örðugleiki atvinnuveg-
anna, ríður alveg sjerstaklega á,
að þessa atriðis sje vel gætt.
Með hliðsjón af því, sem hjer
hefir verið tekið fram, er nú rjett
að virða fyrir sjer, hvernig Ey-
steinn Jónsson ætlar sjer að draga
þjóðina upp úr fjárhags-dýinu. •—
IJm sparnaðarlfeiðma höfum við
þegar rætt. Hinar leiðimar voru
skattahækkun og svo að láta
ríkið njóta verslunarágóða af
fleiri vörum en það gerir nú- •—
, Framkvæmdir vilja menn sem
mestar og hagnýtastar“. •— Hjer
stendur svo sem ekki á steini.
Það er ekki hægt að segja að
það sjeu beinlínis samstæðar léið-
ir, sem E, J. ætlar að fara til við-
rjettingar fjái-hagnum o gatvinnu-
lífinu. Hækka skatta, en kippa
jafnframt fótunum undan nokk-
urum af skattstofnunum- Heinita
nieiri framkvæmdir, en leggja
jafnframt ný höft um fætur þeirra
sem fyrir framkvæmdunum
standa. — Það eru sannarlega eng-
fn undur, þótt atvinnurekendum í
landinu renni stundum kalt vatn
milli skinns og liörunds, þegar
þeir heyra slíkar bollaleggingar,
sem þessar, frá sjálfum trúnaðar-
mönnum þjóðarinnar,
Sá tónn, sem löngum hefir ríkt
í Tímanum, í garð þeirra einstak-
linga hjer á landi, sem liafa með
iiöndmn einhvern stpran atvinnu-
rekstur er næsta óviðurkvæmileg-
ur. Það verður að gerá þá lág-
markskröfu til þeirra, sem gefa
sig að stjórnmálum, að þeir beri
c itthvað ofurlítið skyn á, hvaða
þýðingu það hefir fyrir þjóðina
í heild, að atvinnufyrirtækin í
landinu fái staðið og starfað með
lívafti — hvort sem það er Pjetur
eða Páll, sem eiga þau, eða veita
þeim forstöðu. Þessir menn verða
að reyna að skilja, að það getur
ekki farið saman, að þykjast ætla
og berjast 1'\rrir aukinni atvinnu,
en vilja jafnframt skóinn niður
af þeim fyrirtækjum, sem atvinnu
veita.
Höfuð-atvinnnfyrirtækin í land-
inu standa um þessar mundir mjög
höllum fæti. Skortur þeirra á
nægu fjármagni, er að verða hverj
um hugsandi íslendingi rnikið á-
hyggjuefni. Eigendur togaraflot-
ans hafa ekki um tugi ára end-
urnýjað skip sín. Því veldur, að
tálsverðu leyti, óliæfileg skatta-
þyrði undanfarinna ára. Og líkt
stendur 4 um fjölda annara fyrir-
tækja. Pinst nú Eysteini Jóns-
■syni að skattabyrðin á þessum
fjuirtækjum s.je ekki þegar orðin
nægilega mikil? Gerir hann sjer
vonir um að hana megi enn auka,
án þess að af því leiði stöðvun
framkvæmda og þar af leiðandi
at.vinnuspjöll? — Eða er það ef til
vill meiningin að koma á knje
þessuin atvinnufyrirtækjum og
láta ríkið svo smám saman taka
jað sjer reksturinn? — Við skulum,
i Eysteinn Jónsson, koma til dyr-
! anna eins 0g við erum klæddir.
E. J. kemur nú væntanlega með
það, að liótt fje sje tekið frá
; einstaklingsframkvæmdum og var-
ið til opinberra framkvæmda, þá
verði útkoman aldrei verri en
,,status quo“ fyrir atvinnuþiggj-
lendur í landinu. En það er fjarri
því að svo þnrfi að vera- Hjá
fyrirtækjum, sein standa á annað
borð tæpt, liarf <Tft. ekki mikið
ti] að ríða baggamuninn. Pjár-
fúlga. sem í höndum þess opin-
bera kann að skapa tiltölulega
lítla atvinnu, getur hæglega vald-
ið stórkostlegu atvinnutapi, sje
hún’ tekin frá umfangsmiklu ein-
staldingsfyrirtæki, sem þarf að
halda á öllu sínu- Sú regla E. J.
að það sje almenningi í óhag að
útgjöld til opinberra framkvæmda
sjeu spöruð, stenst því ekki, þeg-
ar svo stendur á, að fjenu til
þeirra opinberu framkvæmda og
atvinnubóta verður ekki náð,
nema með því að valda margföld-
um atvinnuspjöllum annarsstaðar.
Með því að ganga of nærri fjár-
magni einstaklingsfyrirtækjanna,
getur löggjafinn, auk þess tjóns,
sem nú hefir verið bent á, vald-
ið því, að þeir menn, sem einhver
t'járráð hafa, þori ekki að hætta
fje sínu í sjálfstæðan atvinnu-
rekstur- Getur slík hefting á fram
taki einstaklingsins sett stíflur í
atvinnulífið sem geta orðið mjög
hættulegar, einkum þó á atvinnu-
leysistímum.
— Sannleikurinn er sá, að starf
löggjafans í atvinnumálum er ekki
svo vandalítið og einfalt sem E.
J. virðist álíta. Að liækka skatta,
auka opinberar framkvæmdir og
Hofum lyrirliggjandi:
Kartöflur,
Holl. í 50 kg. pokum. Þessar kartöflur eru tvímælalaust
þær bestu sem hingað flytjast.
Sími: einn — tveir — þrír — fjórir.
Eftir beiðni tollstjórans í Reykjavík og að undan-
gengnum úrskurði, verða lögtök látin fram fara fyrir ó-
giæiddum tekju- og eignarskatti, fasteignaskatti, lesta-
gjaldi, hundaskatti og ellistyrktarsjóðsgjöldum, söm fjellu
í gjalddaga á manntalsþingi 1933. Tekju- og'eiknaskatts-
auka, sem fjell í gjalddaga 1. okt. 1933. Kirkju-, sóknar- og
kirkjugarðsgjöldum, sem fjellu í gjalddaga 31. des. 1932. Og
vitagjöldum og iðntryggingargjöldum fyrir árið 1933.
Lögtökin verða framkvæmd á kostnað gjaldenda að 8
dögum liðnum frá birtingu þessarar auglýsingar.
Lögmaðurinn í Reykjavík, 12. okt. 1933.
Bfirn Þúrfiarson.

Vi har prima Norske spisepoteter og grönsaker i partier og
anbefaler oss til solide forretninger.
Játnn FæUessaln
Stavanger, Norge.
S. A. E. 7988.
Fyrirligg'laiitli:
Epli í kössum 2 teg.
Appelsínur 176, 200 og 216.
Laukur. Kartöflur.
Eggert Kristjánsson & Co.
Sími 1400.
láta ríkið njóta aukins verslunar-
| próða er auðvitað mjög auðvelt
| á pappírnum.; En það er ekki þar
jmeð sagt, að það gangi jafn greitt
!og gæfulega í framkvæmdinni-
Við verðum að hafa það hugfast
að það atvinnuskipulag, sem við
| búum við hvílir á einstaklings-
■ framtakinu. Það eru takmörk
j í'yrir því. hve mikið af grundvall-
'arreglum þess er óhætt áð brjóta,
[án þess að það stevti algerlega
| á grunni. Að ætlast til þess, eins
j og margir gera, að alt gangi eins
og í sögu, þótt lögmál þess sjeu
; virt að vettugi og hverju, sem
1 gott þykir hagað eftir grundvall-
arreglum gerólíks skipulags, er
bæði ósanngjarnt og ógáfulegt. —
Eins ógáfulegt og að ætlast til,
að prjónav.jel skili góðu prjóni,
eins fyrir því, þótt, nokkuð af /
nálunum snúi öfugt eða sje úr
einhverri alt-aunarskonar vjel.
Af þessu, sem jeg hefi sagt
hjer að framan, ber nú ekki að
draga þá ályktun að jeg sje, eins
og nú er komið málum, mótfallinn
allri skattahækkun. Jeg vil, þvert
á móti, að lögð s.je stórum meiri
áhersla, -en gert liefir verið, á að
skattleggja ýmiskonar óþarfa-
eýðslu og sömuleiðis hé-laun. —
Mig hefir oft furðað á því, liversu
sjaldan hefir komið fram hjá þeim
sem um þessi mál hafa ritað, skiln
ingur á því, hversu uauðsynlegti