Morgunblaðið - 24.12.1933, Page 7

MORGUNBLAÐIÐ
7
Cj/et/t/ejra jó/a
ós&utn t>t</ ö/Zum
o££az möiju mé-
s/cifiamönnum /tœc/t
ti/’ /anc/s oj já&ar.
5 ^///eic/at^œtaveis/unin
T
eu$t z“.
B. Cofyen,
11 & 15 Trinity House Lane,
Hull,
England,
óskar öUum vinum sínum gleði-
legra jóla og góðs og farsœls
nýjárs og mun hafa mikla á-
nœgju af að sjá þá, hvenær
sem þeir koma til Hull.
GLEÐILEGRA JÓLA
/
óskar öllum viðskiftavinum sínum
Köl & Salt.
GLEÐILEGRA JÓLA
óska öllum viðskiftavinum sínum
Bræðumir Ormsson.
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Vísir.
Laugaveg 1. Útbú: Fjölnisveg 2.
Sigurður gekk út að kveldlagi,
þegar fjórar vikur voru liðnar af
vetri og var ferðinni heitið út að
flæðarmáli. Launhált var í spori,
snjóföl á götunni og svell undir
niðri. Leið hans lá fram hjá her-
búð Hjálpræðishersins — sem
svo er kölluð. I>egar hann kom
andspænis dyrum hússins, kom
hjólriddari á móti honum og fór
geyst. Sigurður ætlaði sjer að
víkja úr vegi fyrir þessum flas-
fengna manni, en tókst ófimlega,
rasaði og fell. Hann kendi til í
fæti ofan við ökla, fyrst þannig,
að honum virtist aflið draga úr
fætinum. En þegar hann bar fót-
inn fyrir sig, kendi hann sárinda.
í þessari andrá opnuðust dyr á
næsta húsi og brá konu fyrir á
tröppunum. Hún sá manninn,
sem lá þarna í valnum, gekk til
hans og ávarpaði hann.
„Þjer hafið víst meitt yður,
eða er ekki svo?“
Sigurður greip um mjóalegginn.
„Jú, jeg býst við því, að fótur-
inn sje bilaður; ekki get jeg borið
hann fyrir mig, hvað sem öðru
líður“.
Stúlkan mælti þá í viðfeldnum
rómi: :
„Það er best að, þjer komið inn
til okkar í bráðina, log kastið þar
mæðinni, meðan læknir er sóttur“.
Hann spurði hver hún væri.
„Jeg vil þó vita hverg gustukamað-
ur jeg verð“, sagði hann hálfvand-
ræðalegur.
Hún ljet ekki standa á svarinu:
„Jeg heiti Steingerður og er
ráðskonunefna hjer í Herbúðinni.
Jeg bregð mjer þá inn, eftir að-
stoð og hringi í lækni“.
Hún var fljót í snúningum og
Signrður var kominn inn í her-
bergi eftir stutta stund.
Læknirinn batt um fótinn. „Önn-
ur leggpípan er brotin“, sagði
hann, „en ekki illilega. Það batn-
ar fyrir jól, vona eg, eða um ára-
mót, ef varlega er farið“. Hann
leit á ráðskonuna. „Best væri, að
sjúklingnum væri hlíft við flutn-
ingi úr stað. Þjer sjáið um það,
fröken“. Svo kvaddi vafningamað-
urinn bandingjann og þau bæði
tvö og fór sína leið. —
Þarna var þá Sigurðúr barna-
kennari lentur — milli steins og
sleggj u. Ekki hafði hann órað fyr-
ir því, að verða herbergjaður í
Hjálpræðis-herbúð. Hann hafði
haft langvinnan ýmigust á Hem-
um. Þannig stóð á þeim stugg, að
Sigurður hafði lesið í gömlu blaði
háðskar ákúrur um Herinn,
þar sem honum var brugðið
um hávaða og sníkjufram-
ferði, trúhræsni og skrípalæti.
Þessi ádrepa var eftir eitt
höfuðskáld þjóðarinnar, sem
Ijek sjer að, þegar svo bay undir,
að gera úlfalda úr mýflugu. Þegar
það skáld talaði í gáska, hló öll
þjóðin á kostnað þess eða þeirra,
sem hafðir voru að skotspæni. Sig-
urður hafði lært þessa ritgerð svo
að segja utanbókar, á unga aldri
Og svo hafði nýlega komið á flot
skáldsaga eftir upprennandi ýkju-
skáld, sem málaði Herinn með
skuggalitum hálfgildings óskapn-
aðar. Sigurður hafði gleypt þessar
flugur og heitið því með sjálfum
sjer. að stíga aldrei fæti sínum inn
íhíbýli Hersins. Nú láhannþarna
og var boðsgestur, lá með brenn-
andi verk í fætinum, strandaglóp-
ur, flæðiskersmaður. — Hugsanir
voru á ringulreið . . . „Hver hrönn
sem dó varð magn í aðra nýja“.
Honum flaug í hug þessi ljóðlína.
Jú, bylgja, sem brotnar eftir þá,
sem kemur á hæla henni. En —
mundi áfall styrkja mann, sem
fyrir því verður, þegar frá líður?
Hann vissi um sjálfan sig, að
verið hafði reikull í ráði, var mað-
ur, sem fitjaði upp á mörgu, sitt á
hvað, en undi engu til lengdar, var
í rauninni f jölhæfur en kastaði frá
sjer hverri fjöl hálf-heflaðri. —
Konum haf ði hann kynst mörgum,
en enga getað elskað svo, að úr
sliti. Og sífelt var hann þó á hnot-
skógi, á morgnana, þegar sólin
kom upp og einkum þó, þegar hún
gekk-til viðar . ..
„Jæja“, mælti hann. „Jeg bæti
við mig lífsreynslu smátt og smátt
og verð af henni loðinn um lófana.
í kvöld get jeg í hvorugan fótinn
stigið. Á morgun verð jeg haltur,
hinn daginn bægifótur 1 borginni“.
Þjónustustúlka í Hernum sá um
sjúklinginn að sumu leyti, en Stein
gerður leit þó til hans. Honum
þótti gott að sjá hana. Framkoma
hennar, þegar hann lá á götunni
snerti viðkvæma strengi í brjósti
hans. — Ekki var Steingerður
fríð í framan, en hún var falleg
á fæti og látlaus í limaburði. —
Hann horfði á eftir henni, þegar
hún gekk úr herberginu, þangað til
hurðin skildi milli þeirra. Þegar
hún kom inn, sá hann sig ekki úr
færi um að horfa í augu hennar.
Þau voru þannig, að í þeim voru
kembdir saman ýmsir góðir litir
og því líkt sem draumkynjuð blæja
lægi yfir augunum.
Hún var fullorðin og vel það.
— Steingerður yrti ekki á Sigurð
fram yfir það, sem nauðsyn krafði
Hann fann, að hún var handmjúk,
þegar hún hagræddi honum. En
hann langaði til að hún væri að
sama skapi tungumjúk. — Hann
hafði vanið sig á að hjala við kven-
fólk, þegar hann var laus við
kenslu, í ljósaskiftunum. Og hann
sat sig ekki úr færi um að tala við
einfaldar konur, heldur en engar
konur. Þau samtöl voru þó skemti-
legri en spjallið við krakkana,
reyndar góð umskifti. Nú leidd-
ist honum legan, og tímalengd
hennar var eins og endalaus, grá-
bröndóttur fjarski. Og svo var
þessi kona eins og hálfgildings
ráðgáta, sem hann langaði til að
fást við.
Eitt sinn þegar Steingerður
kom inn til hans, var hann að lesa
i dagblaði, frásögn um, að ungar
stúlkur, ein og ein, væru að stangl-
ast í kaþólska söfnuðinn í höfuð-
staðnum, og svo gerðust þær
nunnur.
Sigurður greip nú tækifærið og
mælti: „Altaf finst mjer það
skrýtið, blátt áfram undarlegt, að
ungar, blóðheitar stúlkur skuli
loka sig inni í klaustrum, eða á
annan hátt bæla eðli sitt undir
loku og lás. Lífið er þó til þess að
njóta. Eða hvað finst ykkur kon
unum?“
„Jeg kem nú hjerna með kaffi“
mælti Steingerður. „En viðvíkj-
andi hinu er það að segja, að jeg
get hugsað mjer, að sumar stúlk-
ur taki sjer þetta fyrir hendur,
að hjálpa öðrum, og hlynna að
þeim, sem verða afskiptir, þær
stúlkur, sem missa af hamingj
unni, eða því, sem þær hjeldu
að væri gæfa. Æfinlega er þó

•s
1 GLEÐILEG JÓL!
Hafliði Baldvinsson.
GLEÐILEGJÓL!
Verslunin Fáltánn.
\mmmmmmmm
GLEÐILEG JÓL!
Tóbakshúsið.
OOÖOOOOÖOÖÖOOOOOOOOOOOOÍ
i^niiiiiiiiiiiiiiiiiiiimitiMiiiniittiuiifmiiiiiiitiiiimiiiiiiiiHiim
|GLEÐILEG JÓL!|
Nordalsishús.
iTfiiiiiiiiiiiiiiinmiiniiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiP

I >00000000000000009
GLEÐILEGJÓL!
Húsgagnav ershm
Kristjáns Siggeirsonar.
®XXX>OOOOOOOOOOOOC9
Óska öllum mínum
viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA
Kolaverslun
Olgeirs Friðgeirssonar.
iiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiilliliiiiiilliiiiiliiiilllllilllilillillllililliililiiiir
GLEÐILEGJÓL!
Versl. Foss.
. i
•iiiiiHiiiiiiiiiiiiiiniiiiNiHiiiiittiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiii