Morgunblaðið - 20.01.1934, Blaðsíða 8

MORGUNBLAÖIÐ
Krossinn fyrir frámán C.
Kosnin^askrifsfola
S)álls(æðliflokksm§
er í Uarðarhúsinu.
5ímar:
2339 - 2992 - 2993 - 2994 - 3244
C-listinn.
Grand-Hótel. 20.
búðunum; það kostar ekki meira en rakstur á degi
kverjum, og svo er það þrifalegra“.
„Satt er það. Það er rétt hjá þér“, sagði Preysing,
þakklátur. „Hvar eru krakkarnir? Eg verð að
heilsa upp á litlu greyin“.
Það korraði í símanum, en síðan kom mjó, björt
rödd: ,J)aginn, pabbi“.
„Daginn, Pepsin“, sagði Preysing, glaður, —
Vhvernig líður þér?“
„Ágætlega. Og þér?“
„Lika vel. Er Babe þarna líka?“
Já, Babe var þarna líka, og spurði einnig með
eytjánára-rödd sinni, hvernig liði, hvernig veðrið
v*w*x, og hvort pabbi kæmi með nokkuð fallegt heim
frá Berlín, að krókusarnir væri sprungnir út, að
lamma vildi ekki leyfa þeim að spila tennis, að
væri mjög heitt, og hvort Schmidt mætti ekki
i«ga tennisvöllinn, og síðan kallaði mamma eitt-
hvað og svo Pepsin eitthvað og loks hló síminn þrí-
raddað, þangað til símastúlkan kom inn í samtalið,
•-g Preysing lagði frá sér símatólið. Hann dokaði
öfurlítið við irini í símaskápnum, og án þess að
gata skýrt það, hafði hann á tilfinningunni, að hann
v»ri með fangið fullt af sól á heitri gluggakistunni
og með bláa krókusa.
Hann var í miklu léttara skapi, er hann fór út úr
Jíinaskápnum. Til vóru þeir menn, sem kölluðu
Preysing yfirforstjóra fjölskyldufífl, og það var
kflfein.dke nokkuð til í því. En meðan á stóð öðru sam-
ali — það var víð bankann, til að fá fjörutíu þús-
ulSdin, sem Rothenburger átti að kaupa fyrir, og
/ar háreyst samtal; meðan þessar óþægilegu tíu
únútur voru að líða, sem yfirforstjórinn var inni í
ímaskáp nr. 4, kom Kringelein niður stigann. Hann
■ ifði nautn af hverju fótspori, sem hann steig á
tndberjarauða gólfábreiðuna, hún var eitthvað
vo fín að ganga á, en loks staðnæmdist hann við
yravarðarborðið. Hann var enn með blómíhnappa-
>.tinu, sama blómið sem kvöldinu áður, því hann
vfði sett það í tannburstaglasið yfir nóttina, svo
að var enn furðu blómlegt. Þetta var hvít nellíka,
g Kringelein fannst kryddilmur hennar vera nauð-
.yniegur hluti af klæðnaði sínum.
„Herrann, sem þér spurðuð eftir í gærkvöldi, er
kominn“, sagði dyravörðurinn.
„Hvaða herra?“ spurði Kringelein með undrun.
Dyravörðurinn gluggaði í bókina sína.
„Preysing — Preysing yfirforstjóri frá Freders-
dorf“, sagði hann og leit rannsóknaraugum á bók-
haldarasmettið á Kringelein.
Kringelein dró andann svo djúpt, að það líktist
andvarpi.
„Það er gott, þakk’ yður fyrir. Og hvar . . . ?“
spurði hann, og varir hans hvítnuðu.
„Sennilega í borðsalnum".
Kringelein gekk burt, hnakkakertur. Hann fann
magann stíga upp í sér af eintómum spenningi. —
„Góðan daginn, hr. Preysing“, hugsaði hann. „Er
kaffið gott? Já. eg bý hér líka. já. Er yður það má-
ske á móti skapi? Það leyfist kannske ekki mínum
líkum? Ha, ha! Það geta fleiri lifað og látið eins
og þeir vilja, en . . . “ .— „Svei“, hugsaði hann
svo. „Hversvegna ætti eg að vera hræddur við
Preysing? Hann getur ekki gert mérneitttilmiska".
^35 Enn kom upp þessi hrekkjalóms- og frjálsræðistil-
v;r finning, sem hann varð fyrst var við í skóginum
: við Mickenau, forðum.
Hughraustur sem hetja gekk hann inn í borð-
salinn, og nú kunni hann orðið að hreyfa sig í fín-
um sölum, án feimni — eða svo til. Hann leitaði að
Preysing. Hann vildi tala við Preysing, já svei því,
ef hann vildi það ekki. Hann átti ól að elta við
Preysing, og því var hann hingað kominn. „Góðan
daginn, hr. Preysing“, ætlaði hann að segja. . . .
En Preysing var ekki í borðsalnum. Kringelein
gekk um gangana, rak höfnðið inn í skrifherberg-
ið, rannsakaði lestrarherbergið og herti sig meira
að segja upp í það að spyrja vikadreng nr. 14 eftir
hr. Preysing. En allir hristu höfuðin og vissu ekki
neitt. Kringelein, sem var nú orðinn reiður, og auk
þess barmafullur af því, sem hann ætlaði að segja
og þurfti að losna við, var allt í einu kominn á
þröskuldinn að herbergi, sem hann þekkti ekki.
„Þekkið þér hr. Preysing frá Fredersdorf?“
spurði hann símamanninn.
Iíann kinkaði aðeins kolli, en svarað gat hann
ekki, því hann hafði munninn fullan af tölum.
Hann benti með þumalfingri yfir öxl sér. Kringe-
lein roðnaði og fölnaði í senn, því út úr símaskáp
nr. 4 sté Preysing sjálfur og var hugsi. Og nú skeðl
það, að Kringelein hjaðnaði niður, svo hálsliðirnir
rétt eins og lögðust saman, höfuðið seig, hryggurinn
varð máttlaus og tærnar snérust inn á við; frakka--
kraginn varð alltof hár, svo að hann 'skagaði upp
yfir hnakka hans; hann seig í hnjánum og buxurn-
ar gengu í hrukkum um mjóa fótleggina. Á einni
sekúndu ummyndaðist hinn fíni ríkisbubbi Kringe-
lein í lítinn, fátækan bókhaldara; sá, sem hér stóð,.
var undirtylla, sem virtist alveg hafa gleymt því,.
og fengju auk þess vel launaðar stöður; en eins og:
að hann átti ekki nema nokkrar vikur ólifaðar, em
að því leyti stóð hann þó ólíkt betur að vígi en hr.
Preysing, sem átti eftir að naga sig gegnum mót-
læti lífsins, árum saman. Litli bókhaldarinn Kringe-
lein veik til hliðar, flatti sig upp að hurðinni á skáp>
nr. 2, snéri sér snöggt og hvíslaði auðmjúklega, rétt
eins og heima í verksmiðjunni: „Góðan daginn, hr.
yfirforstjóri“. „Daginn“, sagði Preysing, og fór
fram hjá, án þess að sjá hinn. í heila mínútu stóð'
Kringelein flattur í köku upp við vegginn — og
renndi niður beizku munnvatninu og skammaðist
sín. Hann fékk líka verki — stingandi verki í ves-
lings veika magann, sem upp hafði verið skorinn.
En Preysing gekk áfram út í forsalinn, þar senr
hinn þekkti málfærslumaður Zinnowitz beið hans..
I fulla tvo klukkutíma höfðu dr. Zinnowitz og:
Preysing yfirforstjóri setið í keng yfir skjölum sín
um í rólegum afkima í vetrargai’ðinum, sem var til-
tölulega manntómur um þetta leyti dags. Skjala-
taska Preysings hafði verið gjörtæmd að innihaldi,.
öskubakki hans var fullur af vindlastubbum og
handabök hans í svitakófi, eins og endranær, er
hann átti í vandasömum samningum. Dr. Zinno-
witz var frekar roskinn maður, lítill vexti og andlit
hans var sem á kínverskum galdramanni.. Hann
ræskti sig, eins og hann ætlaði að fara að halda
varnarræðu, lagði hönd sína á skjölin, með kennara-
svip og sagði:
„Preysing minn góður, nú get eg tekið þetta sam-
an í sem stytztu máli: Við förum á ráðstefnuna á
morgun, býsna illa undirbúnir. Hlutir okkar standa
illa, bæði í óeiginlegri merkingu sagt og í raun og
veru. (Hið síðarnefnda átti við hlutabréfaverðlist-
ann í Berliner Zeitung, hádegisútgáfunni, þar sem