Morgunblaðið - 20.12.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
|smá-auglúsmgar|
MMHHi iaHaHHBh.
„Hjálmar og' Hnlda“ fæst í
bókaverslunum.
Þeir, sem atla að kaupa mat.
hjá ckkur á aðfangadagskvöld og
jóladagana eru vmsamlegast beðn
•r að gera aðvart fj ir fram. Café
•ivanur, við Barónsstíg.
Postulíns kaffistell, Matarstell
og hollapör nýkomin á Laufás-
veg 44.
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til næstu
áramóta.
Kaupum gamlan kopar. Yald.
Poulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024
Því er slegíð föstu
að
stoersta
og
fjölbreyttasta
blað landsíns
er
Gefið íslenska leirmuni í jóla-1
gj°f-____________________________
Glit og flos er falleg Jólagjöf,
fæst í Hannyrðaverslumim.
Hringið í sima 1600
og gertst katipendar.
Nýir kaupendur fá blaðið
____ TT 777 ókeypis til næstkomandi
Tuhpanar, Hyasmtur, bloma- ----------------------------------
körfur. Gróðrarstöðinni. Sími 3072 j áramóta.
Kjötfars og fiskfars, heimatilbú-
Sð, fæst daglega á Príkirkjuvegi
3 Sími 3227. Sent heim.
Ný matreiðslubók, ,,Lærið að
ma.tbúa“, eftir Helgu Sigurðar-
dííttur.
er merki hinna
vandlálu.
Allir biðja um
Síríus súkkulaði.
Góður
Spegill
er góð
jólagíöí.
Ludrig Storr.
Laugaveg 15.
Spil,
margar tegundir og ódýrar.
Halldór Elrlksson,
Hafnarstræti 22. Sími 3175.
Þektast og mest notað
hjer á landi er
LILLU-GERDUFTIÐ.
lanapaskermar
Standlampar — Borðlampar —
Vegglampar úr trje, járni,
bronce, leir. — Nýjasta tíska.
5kermabúðin.
Laugaveg 15.
Fimtudaginn^ZO^eSjJL^SL
5 flelou tilelni
þykir rjett að vekja athygli kaupmanna bæjarins á því,.
að í samþykt um lokunartíma sölubúða og takmörkun á
vinnutíma sendisveina í Reykjavík, staðfestri af atvinnu-
málaráðuneytinu 27. nóv. s. 1., er svo ákveðið, að vinnutími
sendisveina skuli eigi vera lengri á degi hverjum en 9*/%
klukkustund, fyrir sendisveina 14 ára og eldri, en 8
klukkustundir fyrir sendisveina á aldrinum 12—14 ára.
Ennfremur er svo um mælt, að útsendingu er sendisvein-
ar starfa að, skuli lokið eigi síðar en einni klukkustund
eftir lokunartíma, eða tveim stundum eftir lokunartíma*
daginn fyrir almenna frídaga.
Brot gegn ákvæðum þessum varða sektuin 20—500
krónum.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 20. desember 1934.
Oúsfav A. Jónasson.
settur.
SYSTURMR. 66.
stúlkum, öðrum. En ekki handa Lottu, það var
mjer kunnugt um.
Annars vantaði það ekki, að hún skrifaði á
riægjulega og glaðleg brjef. En hvaða gagn var í
yfirborðskætinni, sem Lotta átti svo hægt með að
sýna? Við heyrðum oft af henni hjá öðrum. Hún
hafði sjest á blaðamannadansleik með K. for-
stjóra við sykurgerðina, eða á veitingahúsi með
unga skáldinu S.
— Það er auðvitað einhver kærastinn, sagði
vesalings Alexander.
— Já, svo er sagt, sagði sögumaðurinn, dálítið
hissa. — Leikkona getur nú ekki lifað eins og
nunna.
Rjett undir lok fyrstu veru sinnar í Berlín ljek
Lotta Wendlu í „Frúhlingserwachen" og beið
Óisigur. Að vísu stóðu ýms hrósyrði um hana í
bíððunum, en við höfðum vanið okkur á að lesa
leikdóma með vakandi skilningarvitum og vissum,
alt þetta „annars vegar og hins vegar“ var ráð,
aem velviljaðir leikdómarar notuðu þegar þeir
rfldu ekki beint skamma fólk, sem þeim var mein-
lacust til.
Svo var það fám dögum síðar, að við höfðum
ujm morguninn farið út á Felixhof. Alexander ætl-
aði að koma í bílnum um kvöldið. Þá sáum við í
táaði, að ungfrú Kleh hefði fengið eitthvert tauga-
^ftll og yrði að hætta starfi sínu við leikhúsið í
nolckra mánuði.
— Jeg fer til hennar, sagði Irena, — jeg fer nú
s^jrax, áður en Alexander kemur. Nú læt jeg ekki
hálda í mig.
Við sátum við teborðið. Felix leit á Irenu með
-dimmu og kvíðafullu augnaráði.
— Hvert ætlarðu að fara, mamma? spurði
hann, — og hvað verðurðu lengi burtu?
Hún klappaði á kollinn á honum. — Jeg veit
ekki. Meðan Lotta frænka er veik, verð jeg hjá
henni.
— Jeg verð að fá hana til að leggjast á heilsu-
hæli, sagði hún við mig, — eða heldurðu, að það
sje betra, að við förum eitthvert þangað sem eng-
inn þekkir hana — upp í fjöll eða í eitthvert fiski-
þorp við Eystrasalt?
Felix var eins og hann ætlaði að fara að gráta.
Þá baulaði bíll fyrir utan húsið. — Pabbi! æpti
hann og hljóp út.
— Klukkan er ekki nema fimm, sagði Irena,
— og hann ætlaði ekki að koma fyr en um átta-
leytið. En það er nú sama. Ekki einu sinni Alex-
ander getur hindrað mig........
Tíu mínútur liðu. — Hvað eru þeir feðgarnir nú
að bralla? spurði jeg og opnaði gluggann.
Á regnblautum veginum fyrir utan lá kona á
hnjánum. Hún hallaði höfðinu á öxl Felixar og
grjet. Þó hún væri í stórri, gulri ullarkápu og sneri
andlitinu undan, þekti jeg hana samstundis.
— Þú þarft ekki að fara neitt, Irena, sagði jeg.
— Lotta er komin.
Við fórum til hennar. Irena fór með hana inn í
stofu, en jeg fór með Felix dauðhræddan út í eld«-
hús. — Hver var þessi ókunnuga kbna? spurði
drengurinn. — Því kysti hún mig svona og af
hverju var hún að gráta?
Þegar jeg kom inn í stofuna aftur, hafði Irena
fært Lottu úr kápunni og var að taka af henni
skóna. Hún hafði líka náð í hlýja inniskó handa
henni. Jeg skildi ekki vel, hversvegna hún væri
að taka skóna af Lottu, sem hafði komið í bíl, en
henni hlýtur að hafa fundist Lottta vera að koma,
dauðþreytt heim eftir langa göngu ferð.
— Hvar er Felix? spurði Lotta. — Hefirðu fal-
ið hann fyrir mjer? Andlit hennar var enn tárvott.
— Jeg ljet hann fara fram til eldastúlkunnar..
Þú verður að vera dálítið rólegri, annars verður
drengurinn hræddur.
— Já, en jeg er alveg róleg. Láttu skóna vera
kyrra, Irena, — jeg er alls ekki vot í fæturna.
Fáðu mjer heldur töskuna mína, svo jeg geti lag-
að mig í framan. Það skal ekki verða langt þang-
að til jeg lít út eins og manneskja aftur. Og þá
geturðu sótt drenginn.
Aldrei hafði jeg sjeð Lottu svona útlítandi fyr.
Hún reyndi að vísu eins og hún gat að stilla sig,
en gat þó ekki leynt því, hve erfitt það var henni.
Með skjálfandi höndum rótaði hún í handtösk-
unni — og gat næstum ekki haldið á speglinum
meðan hún fór yfir andlit sitt, fyrst með vasa-
klútnum og síðan með duftinu. Jeg- þóttist næstum
heyra hjarta hennar slá með þungum slögum.
— Drektu bara svolítið te með okkur fyrst og
borðaðu dálítið ....
Irenu tókst að setja systur sína niður á stól og~
ýtti til hennar bolla og kökudiski. — Það var
hepni, að þú komst ekki klukkutíma seinna..
Spurðu Eulu, þá skaltu heyra söguna .... jeg ætl-
aði hvorki meira nje minna en að fara af stað
til þín.
Virkiiega? Það var innilega fallega gert af
þjer, Irena. En þetta var nú ekki eins hættulegt
og þú hefir haldið. Jeg gat bara ekki leikið meira;
líklega hefi jeg verið orðin yfir mig þreytt. í
næstum þrjú ár hefi jeg leikið, hjer um bil hvíld-
arlaust, og alt í einu gat jeg ekki meira .... Þifr
haldið kannske, að það hafi verið af því að jeg