Morgunblaðið - 23.02.1935, Page 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Lauffardginn 23. febr. 1935.
■■"''Jiiiiri —mmwmu
SSmá-auglúsingar
Stúlkan sem fann skítSiS, neðst
á Hverfisgötu í gærkvöldi er vin-
samlega beðin að skila því á
Brávallagötu 22, uppi, gegn fund-
arlaunum.
Postulíns kaffistell, matarstell
og bollapör meS heildsöluverði.
Laufásveg 44.
Kaupum gamlan kopar. Vald.
^oulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024 1||
Munið Fisksöluna á Nýlendu-
götu 14. Sími 4443.
Á dansleik: — Hvaða síma haf-
ið þjer, ungfrú?
— Það stendur í símaskránni.
— Hvað heitið þjer þá?
— Það
skránni.
stendur líka í síma- =
1456, 2098, 4402 hafa verið, eru
og verða, bestu fiskisímar bæjar-
ins. Hafliði Baldvinsson.
Nýir kaupendur að Morgunblað-
inu fá blaðið ókeypis til næst-
komandi mánaðamóta. — Hringið
í síma 1600 og pantið blaðið. —
Nýkomið:
ísl. smjör
og valdar danskar kartöflur
á kr. 9,75 pokinn.
Smjörlíki 0,65 og allar aðrar vörur
með tilsvarandi lágu verði
Jóhannes Jóhannsson,
Grundarstíg 2. Sími 4131.
Mo rgunstfínd
gefur gtdí í mtind
þeím,
sem auglýsa í
Morgunbíaðíntt.
iimM x Ol;

HAFRA
ÚRVALS TEGUND.
BESTA FÓÐRIÐ, SEM ÞJER GETIÐ
GEFIÐ HESTUM YÐAR.
Hangikj ötið
þjóðfræga af Hólsfjallasauðum
er nýkomið úr reykhúsinu.
Samband ísl. samvinnuffelaga.
Sími 1080.
Morgunblaðið með morgunkaffinu.
Símí: 1-2-3-4.
■
I
Smásöluvefð
á vindlingapappír má eigi vera hærra en hjer segir:
Riz La X
Do.
Archer
Zig Zag
Job
Do.
60 blaða pakki
120 — —
60 — —
60 — —
60 — —
120 — —
kr. 0.20'
— 0.35>
— 0.20
— 0.20
— 0.20
— 0.38'
Utan Reykjavíkur og Hafnarfjarðar má álagningin £
smásölu vera 3% hærri vegna flutningskostnaðar.
Reykjavík, 8- febrúar 1935.
Töbakseinkasala Ríkísins.
BABTION. 31.
gaf mestan gaum, var gólfið. Hann tók upp þykku
persnesku ábreiðuna og athugaði öll samskeyti,
en fann ekkert grunsamlegt. Síðan fór hann inn
í búningsherbergið og loks baðherbergið, sem
bæði voru áföst við aðalherbergði. En á hvorug-
um staðnum var hann heppnari en í aðalherberg-
inu. Loks kom hann að baðkerinu, sem var innan
í umgerð, með hurð til hliðar, en þarna virtist
enginn slíkur skápur vera. Hann barði á trjeð, en
heyrði ekkert „einkennilegt hljóð“ eins og stund-
um gefur til kynna leynihólf. Af rælni sneri hann
kaldvatnshananum við baðkerið, og vatnið
streymdi í kerið. Hann lokaði hananum og opnaði
tæmihanann, en þá vildi svo til, að hnje hans
snerti þilið nokkuð fast, og það ljet undan og hann
sá, að eitt borðið var laust, en á hjörum að utan-
verðu, og þar kom í ljós stórt rúm fyrir endanum
á baðkerinu. Racksole reyndi að endurtaka þetta
bragð við hanann, en það mistókst, svo hann gat
ekki sjeð, hvort nokkurt samband var milli hans
og iæsingarinnar á leynidyrunum. Hann gat ekki
sjeð inn í rúmið fyrir innan og rafmagnsljósið var
fast, svo ekki varð það notað. Hann þreifaði í
vasa sinn og fann til allrar hamingju eldspýtu-
stokk. Hann kveikti, en gat samt ekki sjeð neitt
verulega inn í hola rúmið, ekki nema svo sem
þrjú fet. Hann tróðst með nokkrum erfiðismunum
gegn um rifuna og sat á hækjum inn í myrkrinu,
en þá vildi honum það óhapp til, að þegar hann
ætlaði að kveikja aftur, kveikti hann í öllum
spýtunum, sem í stokknum voru og hálfkafnaði í
svælunni, sem af því varð. En ein spýta var þó
logandi eftir á gólfinu, og við bjarmann af henni
horfði Racksole niður í holu, sem gapti þarna við
fætur hans og virtist vera botnlaus, en hjer um
bil hálft annað fet á hvern veg. En það skrítnasta
var, að kaðalstigi lá niður 1 holuna. Þá brosti
Racksole ánægjulega.
Eldspýtan slokknaði.
‘Átti hann nú að gera langa ferð eftir eldspýt-
um eða átti hann að fara niður stigann án nokk-
urs undirbúnings? Hann ákvarðaði hið síðar-
nefnda og það því fremur sem hann þóttist sjá
ofurlítinn Ijósbjarma langt niðri.
Með óendanlegri aðgætni þrengdi hann sjer
niður í holuna, sem var eins og brunnur, og gekk
niður stigann. Hann sá nú, að bjarminn kom gegn
um lítið gat á þilinu. Hann lagði augað að þilinu
og sá, að þama var besta útsýni yfir viðhafnar-
baðherbergið og gegn um dyrnar á því inn í
svefnherbergið. Við stóra þvottaborðið með marm-
araplötunni í svefnherberginu stóð maður, sem
laut yfir eitthvað, sem lá á borðinu.
Maðurinn var Rocco.
XIII. KAPÍTULI.
Vitanlega lá það í augum uppi, að þessi leyni-
gangur hafði verið útbúinn af einhverjum, einum
eða fleirum, sem þurftu að hafa auga á íbúum
viðhafnarherbergjanna, í glæpsamlegum tilgangi.
Þessi leynigangur .var hvort tveggja í senn snið-
uglega útbúinn og einfaldur. Sennilega hafði verið
notaður gangurinn, sem vatnsleiðslunum hafði
verið ætlaður, en þær færðar inn í veginn, sem
var þykkur og gaf þeim því nægilegt rúm. Gatið,
sem hann nú horfði gegn um, var mjög lítið og
sennilega ósýnilegt úr herberginu. Einu tók hann
eftir í sambandi við þetta gat, sem sje því, að
var ætlað manni, sem var hærri vexti en hann var
sjálfur, því hann varð að tylla sjer á tá til þess
að hafa gagn af því. Hann mundi það, að bæði
Jules og Rocco voru yfir meðalhæð og báðir grann-
vaxnir og gátu tiltölulega auðveldlega komist nið-
ur leyniganginn. Sjálfum veitti honum það erfið-
ara, því þó hann væri ekki feitur, var hann þrek-
vaxnari en þeir.
Alt þetta þaut gegn um heila hans, meðan hann
horfði eins og þrumu lostinn á hreyfingar Roccos.
Dyrnar milli herbergjanna voru svo vel opnar, að
hann sá yfir mikinn hluta af herberginu, þar á
*tneðal hið skrautlega rúm, sem þar var, en hins
vegar ekki nema nokkuð af þvottaborðinu. Fyrst
gat Racksole ekki almennilega sjeð hvað það var,
sem á því lá, en eftir því sem augu hans vöndust
birtunni, fann það út.
Það var mannslík. Eða öllu heldur, Racksole
gat sjeð mannsfætur á þessum helming borðsinss,
sem sýnilegur var. Hann hrylti ósjálfráð við þessu,,
og fjekk það hugboð, að Rocco væri þarna með-
einhverja mannveru á valdi sínu, sem lægi mátt-
laus á marmaraborðinu. Fæturnir hreyfðust aldrei,.
svo annað hvort hlaut maðurinn að vera undir-
áhrifum svefnmeðals eða þá — dauður.
Racksole langaði mest til að æpa upp yfir sig:
og stöðva þannig þessa miðnæturvinnu Roccos,,
sem fór fram svona fyrir augum hans, en til allr-
ar hepni stilti hann sig um það.
Á þvottaborðinu gat hann sjeð einkennileg verk-
færi, sem Rocco notaði öðru hvoru. Verkið virtist.
taka eilífðar tíma, en loks -var því þó lokið og
Rocco rjetti úr sjer með ánægjusvip og blístraði
nokkra takta úr Cavalleria Rusticana og gekk
síðan inn í baðherbergði þar sem hann fór rólega
úr treyjunni og þvoði sjer um hendurnar. Meðan
hann stóð letilega og þurkaði löngu, grönnu fing-
urna, var hann ekki meira en fjögur fet frá Rack-
sole, og hann skalf af tilhugsuninni, að ef til vill
sæist hann, og hjelt niðri í sjer andanum. En það
varð ekki, og Rocco sneri aftur inn í svefnher-
bergið án þess að gruna neitt. Racksole sá hann
breiða einhverskonar flúnelsábreiðu yfir líkið og
lyfta því síðan yfir í rúmið, og þar lá það------
hræðilega hreyfingarlaust. Því nú var hann orð-
inn viss um, að þetta væri lík, sem Rocco var að
fást við, en af hverjum var það og hvað var hann
að gera við það?
Var þetta raunverulega gistihús í West End í
London, þeirri borg í heiminum, sem hefir besta
lögreglu? Það var ótrúlegt og ómögulegt, en samt
satt. Enn einu sinni mintist hann þess, sem Felix
Babylon hafði sagt við hann, og sá enn, að það
var satt. Eigandi svona völundarhúss getur aldrei
fengið fengið að vita tíunda hluta af því, sem ger-
ist rjett við nefið á honum, því sjálft andrúms-
loftið á slíkum stað hlýtur altaf að vera þrungið
leyndardómum og viðburðum, sem í fljótu bragði
er ekki hægt að skýra. Samt sem áður fanst nú
Racksole að forsjónin gengi nokkuð langt, þegar
yfirmatsveinninn var farinn að eyða löngum
urstundum yfir mannslíki í viðhafnar-svefnher-