Morgunblaðið - 13.08.1935, Qupperneq 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudaginn 13. ágúst 1935.
JiaufisáupM#
Reiðhestur til sölu, bleikur,
vel viljugur, töltari. Sími 9142.
Falleg afskorin garðblóm
eru daglega seld á Suðurgötu
12. (Baklóðin).
Ódýr húsgögn til sölu. Göm-
ul tekin í skiftum. — Hverfis-
götu 50. Húsgagnaviðgerðar-
stofan.
Mikið úrval af sniðum frá
„Hjemmet“. — Saumastofan
„Harpa“, Hafnarstræti 8.
Fallegar og ódýrar blússur,
leðurbelti, margar tegundir,
einnig slifsi. Saumastofan
„Harpa“, Hafnarstræti 8.

2—3ja herbergja íbúð óskast
1. október eða fyr. Þrent í heim-
ili. Fyrirframgréiðsla fyrir lengri
tíma, ef óskað er. Upplýsingar í
síma 4885.
Til iðnreksturs, er til leigu
stórt kjallarapláss, ódýrt. Mið-
stö0. rafljós. Símar: 4799 eða
3278,
Biðjið tim
$úí«ífoIa5i
Marmelade
* TO

Toppasykur
Púðursykur
fæst í
— Aldrei verð jeg jafn hrif-
inn af dásemdum náttúrunnar
og þegar jeg íhuga, að
hvert einasta blóm héfir sitt
latneska nafn.
SZ£Jtyf*njn€fav
Ef þjer viljið fá heimsendan
góðan miðdegisverð þá hringið
í síma 1289.
— Elsku góða, jeg fullvissa þig
um, að jeg kem svona seint vegna
þess, að jeg hefi verið að vinna í
skrifstofunni.
Hann: Koma gestir í dag?
Hún: Enginn hefir boðað komu
sína, engum hefi jeg boðið, þú
þarft að vinna heima, barnið er
lasið, stúllcan á frí, alt er í óreglu
Innritun nýrm fjelaga í Bókaver.lun Stórþvottur á morgun, SVO að
Snæbjarnar Jónssonar. Árgjald kr. 3.00. jeg er VÍSS um að það Verður
Æfitillag kr. 25.00. — Gerist fjelagar. gestagangUr í dag.
I i
Bálfarafjelag íslands.
COLMA
LINSTEMKJA
gerir
geiill
hálsiín sem
NYTT.
Til Akufeyrar.
Á tveimur dögum:
Alla þriðjudaga, fimtudaga og laugardagæ
Á einum degi:
Hraðferð um Borgarnes, alla þriðjudaga og'
föstudaga.
Frá Akureyri áframhaidandi ferðir:
Til Austf jarða.
Afgreiðsla í Reykjavík Bifreiðastöð íslands. —
Sími 1540.
Bifreiðasföð Akureyrar.^
Allir Reykvíkingar lesa auglysíngar Morgunblaðsins.
FANGINN FRA TOBOLSK. 14.
þeim búningi sem teknir voru upp eftir stjórnar-
byltinguna. En flestar voru í ljelegum stælingum
á Lundúna- eða Parísartískunni frá árinu áður og
þá ekki ætíð með frýnilegustu mönnunum. Hjer
og þar sáust konur í dýrindis klæðum, sem hefðu
sómt sjer á fínustu veitingastöðum Evrópu. Aug-
sýnilega drakk hver og einn eins og honum sýnd-
ist, þó vínin væri óheyrilega dýr. Músíkin var
ógurleg og þjónarnir hörmulegir. Simon og her-
toginn sátu þarna ekki lengi og þeir voru báðir
dauðfegnir þegar leið að leikhústíma. Hertoginn
hafði náð í eina af þeim fáu bifreiðum, sem voru
til Ieigu, og eftir að de Richleau hafði sagt bif-
reiðarstjóranum hvert hann ætti að fara, óku þeir
af stað eftir mannmörgum götunum.
Á hverju götuhorni voru hátalarar, sem öskruðu
sí og æ stuttar setningar í eyru fólksins með hásri
og óþægilegri rödd.
„Hvað segir þessi rödd?“, spurði Simon. „Það
lítur út fyrir að hátalararnir hjer þagni aldrei. 1
morgun tók jeg eftir þeim, og nú aftur — þetta
geta ekki verið frjettir alt saman?“
„Nei, vinur minn“, hertoginn ypti öxlum. „Það
er fimm ára áætlunin. Lýðurinn má með engu
móti gleyma henni. Og þessir hátalarar þylja sí
og æ, hve margar dráttarvjelar hafi verið búnar
til í Stalingrad, hvað margir kennarar við háskól-
ann í Kharkov hafi fengið heiðursverðlaun síðustu
viku, hve mörg tonn af málmi hafi verið unnin úr
hinni miklu námu við Kurznetsky, að hópur ungra
kommúnista í Nizhnij hafi tekið ákvörðun um að
hafna fimta dags fríinu í eitt ár, til þess að flýta
framgangi fimm ára áætlunarinnar o. s. frv. Og
við og við segir þulurinn: Þið, sem hlustið á þetta,
hvað gerið þið til þess að fimm ára áætlunin nái
fram að ganga á fjórum árum?“ Það fór hrollur
um hertogann. „Þetta er hræðilegt, sonur sæll.
Þeir jeta okkur upp með húð og hári áður en
lýkur“.
Vagninn skrölti nú gegnum bugðóttar götur í
úthverfum borgarinnar, og nam loks staðar fyrir
utan hús í einu af fátæklegustu hverfunum. Eina
lífsmarkið, sem var á því, voru daufar ljósrákir
bak við byrgða gluggana og ómurinn af lágum
hljóðfæraslætti.
Þeir stigu út úr vagningum og ökumaður þeirra
barði að dyrum. Snjónum kingdi niður og þá
stuttu stund, sem þeir biðu á þrepskildinum, urðu
þeir alþaktir snjó. Þeir báðu ökumanninn að vitja
sín eftir klukkustund og gengu síðan inn og fengu
sjer sæti rjett við hinn stóra, kínverska ofn.
Ræksnislegur kvenmaður rölti að borðinu til þeirra
og eftir stutt viðtal við hertogann færði hún þeim
tvö glös með einskonar rúsínubrennivíni.
Veitingastofan var mjög lág til lofts og um tutt-
ugu borð voru þar inni, af þeim voru um átta auð.
Þarna voru menn af öllum stjettum, fátæklegir
verkamenn í sínum venjulegu blússum, lægri em-
bættismenn og einstöku Evrópumenn mentaðir og
siðaðir að sjá, virtust hafa „snúist“. Eina konan
þarna inni var hörkuleg og óvingjarnleg á svip,
með ljósrauð Albino augu og hvítgult hár.
Lítið var sagt og aðeins fáir voru við hvert
borð. Flestir gestirnir á þessum grunsamlega veit-
ingastað virtust þreyttir og sinnulausir, gerðu sig
ánægða með að sitja aðgerðarlausir og hlusta á
tilbreytingarlausar endurtekningar hljómsveitar-
innar, sem var aðeins lítið brot úr gamalli Zigeuna-
hljómsveit.
Hertoginn og Simon sátu lengi og horfðu á
þetta fólk. Ekki af því að það væri skemtilegt,
heldur af því að þeir höfðu ásett sjer að láta ekki
eitt einasta tækifæri, til þess að komast í samband
við vanagesti þessa ömurlega veitingahúss, ganga
sjer úr greipum. En ekkert skeði. Og enginn yrti
á þá. En Simoni fanst það mikil huggun að finna
til byssunnar undir handleggnum, því að þó flest
andlitin væru sljó og þreytuleg voru mörg illileg
á svip, og hann fann glögt, að þeim var gefið auga
frá mörgum borðunum.
Við og við kom nýr gestur inn, er bar með sjer
ískaldan vindsúg og snjó, eða einhver gestanna
sveipaði sig sinni síðu og tötralegu kápu og hvarf
út í náttmyrkrið. Þjett tóbakssvæla fyltl stofuna
og hljómsveitin suðaði stöðugt jafn tilbreytingar-
laust.
Eftir nokkra stund komu þrír verkamenn inn.
Tveir þeirra voru sýnilega kendir og fóru þeir
þegar að kalla á „Jakko“. Simoni fanst hann kann-
ast við andlitið á þeim þriðja og hann tók eftir
því, að hann hafði gætur á borðinu, sem hann og
hertoginn sátu við. Auk þess tók hann eftir því
að maðurinn var með ör við annað augað og neri
ósjálfrátt saman höndum undir borðinu.
Menn fóru nú alment að kalla á Jakko, hljóm-
sveitin spilaði af meiru fjöri, og dansari birtist i
dyrunum innst inni í vertingastofunni.
Hann var í klæðnaði úr böndum og stráum, líkt
og Hawaii-búar. Pilsið hvirflaðist upp að eyrum,
þegar hann sneri sjer í hring. Hann var með stærð-
ar bumbu í hendinni, og á höfðinu hafði hann
kringlóttan stráhatt. Ferhyrnt rúm var rutt í miðj-
um salnum og þar fór hann nú að dansa Chardas
með miklum móð og hávaða, tilkvaddur af takt-
föstu og samtaka lófataki áhorfenda.
de Richleau leit sem snöggvast á hann, svo ypti
hann öxlum og sagði: „Þessi náungi getur haldið
'áfram um alla eilífð. Hann á að vera Shammon
frá Alti, einskonar töframaður frá óbygðum Rúss-
lands fyrir norðan Mongolíu, þar sem Tartara-
flokkar tilbiðja anda feðra sinna. — Við skulum
koma hjeðan. Hingað eigum við ekk,ert erindi“.
En Simon ansaði ekki. Hann starði á dansarann,
og gætti þess að líta ekki á hertogann, eða láta