Morgunblaðið - 20.09.1935, Blaðsíða 8
2£iísru&ði
Smiðja, með nokkru af á-
höldum, leigist ódýrt. Sími
3646.
Háskölasiúdent óskar eftir
fæði gegn kenslu. A. S. f. vís-
ár á.
JftorgtmkítvHð
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til
næstkomandi mánaðamóta. j
Fæði og einstakar máltíðir í
Café Svanur við Barónsstíg.
Góður matur. Sanngjamt verð.
MQRGUNBLAÐIÐ
Föstudaginn 20. sept. 1935».
"WBBsaaa"* —
Nýr silungur næstu daga. —j Kennari; Hvaða rit eru eftir
Læg-st verð. Fiskbúðin, Frakka- Salómon'
stíg 13. Sími 2651.
Kaupi gamlan kopar. Vald.
Poulsen. Klapparstíg 29.
Veggmyndir og rammar í
fjölbreyttu úrvali á Freyju-
götu 11.
Rjúpur fást í ísbiminum.
Sími 3259.
I slátrið:
Rúgmjöl,
Bankabyggsmjöl,
Bankabygg,
fæst í
di&erpooé^
Nemandi: Sálmarnir.
Kennari: Og?
Nemandi: Salomons alfræðiorða-
bók!
Hann: Hálftíma áður en við
I fórum að heiman vorum við að
j atliuga kortið og þó ratar hvor-
ugt okkar — asna!
Nýir hattar og aðrar karl-
mannafatnaðarvörur. — Hafn-
arstræti 18, Karlmannahatta-
búðin. Handunnar hattavið-
gerðir, þær einustu bestu, sama
stað,
Jörð eða grasbýli, helst ekkí
langt frá Reykjavík, verður
keypt í skiftum fyrir hús á góð- Hafnarstræti 18. Sími 1575.
um stað í Reykjavík.
Súr hvalur
Nýreykt hangikjöt.
Nýr mör.
Nýtt dilkakjöt.
Kjðtbúðin Herðubreið.
Sokkabanda-belti, smá Og
stór númer, einnig barna-boli,
og smábarna vetlinga. Verslun
Lilju Hjalta,
Allftr muna
A. S. I.
| — Nei, herra minn, jeg get
*ekki sagt að neitt sjerstakt hafi
| komið fyrir mig á lífsleiðinni.
I Lífið hefir gengið sinn vana
■ jafna gang fyrir mjer.
K AIJPIÐ
Stærsta og íjölbreyttasta blað landsins.
Langbesta frjettablaðið
Nýir kaupendur fái blaðið
ókeypis til næstkom-
andi mánaðamófa. - - -
Hringið í síma 1600 «g’ gerist baupendur.
> Allir Reykvíkingar lesa auglýsingar Morgunblaðsins.
FAXGIM FRA XOBOLSK. 44.
ið væri víðast hvar dottið upp úr. de Richleau
lækkaði ljósið og lýsti meðfram eftir gólfinu. Alt
í einu kom hann auga á stærðar hermannastígvjel
í skímunni af vasaljósinu. Hann slökti óðar á því
og ýtti Símoni í áttina að glugganum. En það var
um seinan. Milli tíu og tuttugu vasaljósker Iýstu í
augu þeirra — þeir voru umkringdir.
Hópur manna stóð í kringum þá. Enginn mælti
orð, en allir miðuðu á þá skammbyssum.
„Gott kvöld, mr, Aron“, sagði róleg og hæðnis-
leg rödd. „Velkomnir til Romanovsk. Við höfum
beðið hjer í marga daga eftir yður og vini yðar“.
1 birtunni sem lagði af ljóskertunum sá Simon
stóran, rauðan hausinn á Leshkin fulltrúa, og fölt
og illmannlegt andlit hans.
SEXTÁNDI KAPÍTULI.
I myrkrahöllinni.
Leshkin hreytti út úr sjer skipun á rússnesku,
og síðan var þrifið í þá hertogann og Símon og
farið með þá þvert yfir salinn, gegnum dimm göng
inn í minna herbergi.
Þar var kveikt á ljóskerum, og þeir sáu að þar
var eitt trjeborð og nokkrir sápukassar. Leshkin
settist við annan borðendann og gaf aðra stutta
skipun. Nokkrir dátar leituðu þá á föngunum, en
fundu ekkert annað en hníf hertogans, sem hann
hafði stungið njósnarann með.
Síðan fóru þeir allir út, nema einn risavaxinn
Mongóli. Hann stóð á bak við fangana og hallaði
sjer upp að veggnum ófrýnilegur ásýndum. Hann
var illilegur og heimskulegur á svip, með skarð í
vörina, og skein í ógeðslega, gula tannbrodda.
Fulltrúinn kom rjett strax aftur og lagði skamm-
byssu sína á borðið fyrir framan sig. Hann kipr-
aði augun vonskulega saman og horfði á þá til
skiftis. Loks sneri hann sjer að Simoni.
„Við höfum hist áður í London — síðan í
Moskva — og nú í Romanovsk — er ekki svo, mr.
Aron?“
Simon kinkaði kolli.
„Það gleður mig, að hitta yður hjer í Roman-
ovsk, mr. Aron, — nú fæ jeg tækifæri til þess að
skemta yður á mína vísu, og sú hefir lengi verið
ósk mín“. Ilskan urraði í rödd Leshkins.
„Jeg þakka hugulsemina“, mælti Simon kurteis-
lega.
„Ekkert að þakka“, sagði fulltrúinn fólskulega.
„Jeg skulda yður heilmikið fyrir alla hugulsem-
ina við Valeria Petrovna. En jeg skal borga það
— með ósvikinni kænsku á Rússa vísu“.
„Jeg hjelt að Rússar borguðu ekkert eftir bylt-
inguna“, tautaði Simon.
„Hægan, hægan“, hvæsti fulltrúinn æstur. „Þjer
kallið yður Richwater“, sagði hann og sneri sjer
að hertoganum.
„Ó-já“; svaraði de Ricleau, „það getið þjer
sjeð á vegabrjefi mínu“.
„Vegabrjefið er rangt. Þjer eruð þektur í Lond-
on — í Curzonstreet, og í Mansoleum-blúbbnum,
er það ekki rjett?“
Hertoginn brosti. „Þjer eruð svei mjer fróður
um mína hagi. Jeg óska ekki ávalt að nota titil
minn, og það er líklega einkamál, þó jeg þýði
nafn mitt stundum á ensku. En jeg geri ráð fyrir
að þjer vitið, að jeg er Richleau hertogi".
„Borgari“, urraði í Leshkin.
de Richleau lyfti brúnum og brosti. „Þjer eruð
vissulega dásamlegur, herra fulltrúi. Margt hefi
jeg verið kallaður af vinum og óvinum. En þjer
eruð sá fyrsti, sem kallið mig borgara!“
„Þjer eruð fæddur óvinur verkamannanna —
það nægir“. v
Leshkin hallaði sjer aftur á bak í sætinu, kveikti
sjer í vindling og glápti á þá. Alt í einu sagði
hann: „Hvað hafið þið gert af vini ykkar, Ame-
ríkumanninum “
Hertoginn og Simon urðu báðir hissa á svip.
„Verið þið ekki með nein látalæti, eins og þið
vitið ekki við hvað jeg á“. Rússinn var kaldrana-
legur og rólegur. „Þið voruð að leita upplýsingar
um manninn í Moskva. Jeg gaf ykkur sjálfur í
skyn, að hann væri í fangelsinu í Tobolsk, gegnum
Valeria Petrovna. Hann flýði úr fangelsinu í gær,
og þið fóruð allir þrír saman á burt í sleða. Hvar
er hann?“
„Sjáið þjer til“, sagði Simon, sem sá, að það
þýddi ekkert að afneita Rex, þar eð Leshkin vissi
svo vel til ferða þeirra. „van Ryn vildi fara með
lestinni, en við vildum fara norðurleiðina, og því
skildum við“.
„Snemma í morgun — þegar við -— vorum búnir
að missa sleðann okkar“.
„Missa sleðann? Það var ágætt. En þið teljið ■
mjer ekki trú um að Ameríkaninn hafi hlaupið á
brott, þegar hann átti eftir aðeins átján kílómetra
að takmarkinu — Romanovsk“.
„Annars væri hann líklega með okkur“.
„Á jeg þá að skilja það svo, að hann hafi trúað
ykkur fyrir leyndarmálinu?“
„Hvaða Ieyndarmáli?“ spurði Simon hikandi.
„Þjer komið mjer til að hlæja mr. Aron“. Lesh-
kin hló hrottalega. „Haldið þjer að jeg sje fíf 1 ?“
„Nei, það er fjarri mjer“, sagði Simon grafal-
varlegur.
„Hefi aldrei á æfi minni verið eins hissa“.
Leshkin kinkaði kolli. „Jeg hefi fylgst með yður
af miklum áhuga, síðan þjer fóruð frá Moskva,
mr. Aron. Jeg vissi að van Ryn strauk og jeg
vissi líka, þegar þið stáluð sleðanum. Það var
því ekki ósennilegt að rekast á ykkur hjer. Jeg
flaug frá Moskva til þess að hitta ykkur. Það er
alt og sumt. Við skulum ekki vera með óþarfa
hjal. Þið þekkið leyndarmálið, það er best, að þið
segið mjer það sem fyrst“.
Simon hristi höfuðið. „Jeg hefi ekki hugmynd'
um, hvað þjer eruð að tala um“.