Alþýðublaðið - 07.06.1920, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Afgreiðsla
bíaðsins er í Aiþýðuhúsinu við
Ingólfsstræti og Hverfisgötu.
Sími 988.
Auglýsingum sé skilað þangað
eða í Gutenberg í síðasta lagi kl.
10, þaan dag, sem þær eiga að
koma í blaðið.
varð staðinn að landhelgisbroti og
var sá enskur.
Þegar vestar dróg sást til tog-
ara innan línunnar. Tók sá þegar
á rás til hafs, er hann varð varð-
skipsins var, og annar með hon-
um, er var utan línu, en hafði
víst ekki góða samvizku, hætti
sá brátt að eyða kolum, er auðséð
Var að hann var ekki eitur. Öðru
máli var að gegna með hinn fyr-
nefnda, hann kinti sem ákafast
9g huldist því nær í reýk.
Nú hófst æsandi eltingaleikur.
Varðskipið var ekki á því að gef-
ast upp að óreyndu og sendi
sökudólgnum kveðju með fallbyss-
unni, jafnframt því sem hraðinn
var aukinn sem mest mátti verða.
Dró nú smátt og smátt saman
með skipunum.
En ekki stanzaði togarinn fyr
en varðskipið var búið að sýna
honum að alvara var í skotunum,
með því að skjóta rétt við skipið
og gefa merki um að næsta skot
riði á það sjálft. Var þá búið að
eyða io til 20 skotum á söku-
dólginn, og eltingaleikurinn hafði
staðið í því nær I1/* klst. Þessi
togari var þýzkur.
Þriðji og fjórði togarinn, serrf
sannir urðu að sök, náðust svo
á leiðinni frá Ingólfshöfða til
Vestmannaeyja; voru þeir báðir
enskir.
AUs stöðvaði Beskytteren 7 eða
S togara, en slepti sumum aftur,
er ekkert reyadist við þá að at-
huga.
Til Vestmannaeyja kom svo
skipið með alla fjóra sökudólgana
á fimtudag. Var þýzki togarinn,
sem hvorki hafði skipsskjöl í lagi
né námer, sektaður um 1500 kr.
(um 21 þús. mörk) og afli og
veiðarfæri gerð upptæk.
Tveir af ensku togurunum voru
sektaðir um 1000 kr. og afli og
veiðarfæri gerð upptæk. Hafði
annar þeirra tvenn veiðarfæri og
hinn mikinn afla, sem hann vildi
fá keyptan, en fekk auðvitað ekki.
Þriðji enski togarinn var sekt-
aður um 1500 kr.
Skipstjórinn á Beskytteren heit-
ir de Bang, duglegur og einbeitt-
ur maður, sem sjá má af þessu.
/.
Kn attspy nnikappleikurmn
í gærkvöldi fór svo, að Fram
vann Víking með 3:1. Fyrsta
mark skoraði Eiríkur Jónsson
(Fram), er 10 mín voru liðnar af
fyrri hálfleik, vel gert. Annað
mark skoraði Gísli Pálsson (Fram),
er 10 mfn. voru liðnar af síðari
hálfleik. Þriðja markið skoraði
Helgi Eiríksson (Vfking) með
höfðinu úr hornsparki, er 30 mín.
voru af síðari hálfleik, og síðasta
markið skoraði Gísli Pálsson augna-
bhki síðar.' Fjöldi fólks horfði á
Ieikinn og var dágóð skemtun að
honum, þó röskari vöm hefði
mátt vera hjá Víking. Helzt til
kalt var fyrir áhorfendurna, og
ætti næst að hafa leikinn, þó eiÉki
væri nema einni stundu fyrri.
Pjóðhjálpin.
Svo heitir félagsskapur sá, sem
nýlega hefir verið stofnaður hér í
Kaupmannahöfn (á dönsku Sam-
fundshjælpen). Er tilgangur þess
að bjarga nauðsynlegustu vörum
á land og halda upþi flutningum,
ef þarf, þá er verkföll eru. Félags-
skapurinn er stofnaður nú eftir
allsherjarverkfallið. Formaður hans
og aðalhvatamaður heitir Fenger,
lögfræðingur hér í borginni, og
að öðru iftt kunnur.
Það leynir sér ekki, hvaðan
þessi félagsskapur er runninn, eða
hver tilgangur hans er. Það eru
stórgróðamennirnir og vörubrall-
ararnir, sem gangast fyrir honum,
og tilgangurinn er að setja hanm
til höfuðs verkamönnum, eða með
1 \
öðrum orðum ónýta aðalvopn
þeirra, og það bitrasta — verk-
föllin.
Verkfall hefir nú staðið meðal
kindara á skipum og hafnarverka-
manna frá þvf seint í aprílmán-
uði, og énn þá er ekki fyrirsjáan-
legt að saman gangi.
________________^j /
Þjóðbjálpin hefir nú (15. maí)
starfað við afferming skipa í rúma
viku, og hafa 8—10 þús. manns
unnið þar af frjálsum vilja, og
affermt meðal annars kolaskip.
Vinnan fer fræm undir vernd lög-
regluliðs. Halda lögregluþiónar
alstaðar vörð, þar sem unt er, til
þess að vera við hendina, ef verk-
fallsmean skyldu koma og geta
áhlaup. Ekki hefir enn komið til
neins verulegs handalögmáls, eða
annara óeirða, svo teljandi sé, og
fer vinnan því friðsamlega fnsm.
Það getur verið lærdómsrfkt, að
heyra hvers konar fólk það er,„
snm sýnir af sér þessa dásamlegu
umhyggju fyrir þjóðinni. Flestir
munu ekki vera svo vanir þeirri
vinnu, sem þeir Ieysa þarna af
hendi; það eru greifar og barón-
ar, skrifstofufólk, allskonar verzl-
unarmenn og „lafsar"; fólk, sem
annars er óvsat þvf, að drepa
hendi í kalt vatn. Það er lfka
auðséð, að þeir eru ekki vanir
við að rísa árla úr rekkju, nýju
„hafnsrverkamennirnir", því enn
þá hafa þeir ekki komið til vinnu
fyr en kl. 9 á morgnana. Þá maéta
þeir með „hvítt um hálsinn", é
gljáleðurskóm, í tízkuíötum, með
harðan hann á höfði og gullspöng
á nefi. Og þessir „herrar", semf
inna þessa nauðsynlegu þjóðfélags-
hjáip af hendi, þurfa ekki að fara
inn á misjafnlega hreinlega kjallara-
veitingastaði, til þéss að borða
málamat sinn; þeim eru færðar
aliskyns kræsingar á vinnustaðinn,
annaðhvort að heiman eða af beztu
veitingahúsum. Það eru líka engir
öreigar að vinna þarna. Enda
losnuðu sumir þeirra við að skipa.
upp kolum; það er að segja, það
hét svó, að til kolavinnnnar þyrfti;
„valdara lið“.
Sagt er, að sumir þessara háu
herra hafi borið þess merki, að
þeir væru ekki vanir að taka á
kössum og tunnum og annarí
þungavörú, og því síður að strita
í kolum. Það kvað ekki hafa verið
laust við blöðrur í lófum þeirra,
og verkjasamt hafði þeim orðið í
baki. En eitt ættu þeir að læra,
að verkamenn eru ekki ofsælir af
því kaupi, er þeir hafa fyrir vinnu
sína við höfnina og þann llfsháska,
sem vinnu þeirra er samfara.
Sá heiður hlotnaðist þessum-
hafnar-„verkamönnum“ í gær, að
innanrfkisráðherrann og dómsmála-