Morgunblaðið - 16.03.1937, Page 8

8
MuHÖUNÖLAtíll'
Þriðjudagur 16. mars 1937,
Auglýsingasíml Morgunblaðsins er 1600.

mtm
mmmmam v. ■; '.íösjbk
Galv. girði til sölu. Egill
Arnason, sími 4310.
Höfum fengið allar stærðir
af hnappamótum. Vonarstræti
12.
Fermingarkjóiaefni (hvít Og
mislit), hvít undirföt og sokk-
ar. Versl. Hólmfr. Kristjáns-
dóttur, Bankastræti 4.

Herbergi með húsgögnum
óskast nú þegar fyrir Englend-
ing. Tilboð sendist Fiskimála-
nefnd.
Ibúðarhús við tjörn eða mið-
bæ, óskast keypt í vor eða
baust. Tilboð: Tjörn—Miðbær,
móttekur Morgunblað.
Ðagbókarblöð Reykvíkings
Til leigu herbergi, uppi á
lofti, Ingólfsstræti 9. Sími 2442.
Gluggatjaldaefni, Georgette
(margir litir). Versl. Hólmfr.
Kristjánsdóttur, Bankastr. 4.
Lítið, vandað hljóðfæri —
Harmóníum — óskast. Sími
2442
•________________________ Ljettur handvagn óskast til
Nokkur pör af skinnhönskum leií=u eöa kaups strax. Baka-
seljast með miklum afslætti. — ríið, Bergstaðastræti 29. Sími
Hanskagerðin, Tjarnargötu 10. 3961.
Húsmæður. Hvað er pönnu-
fiskur? Kostar aðeins 50 aura.
Bæjarins besta fiskfars 50
aura. Fiskpylsu- ogMatargerð-
in, Laugaveg 58, sími 3827.
Hraðfrystur fiskur, beinlaus
og roðlaus, 50 aura kg. Pönt-
unarfjelag Verkamanna.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
jX&áffnninýa®
Friggbónið fína, er bæjarins
besta bón.
Kaupi gamlan kopar.
Poulsen, Klapparstíg 29.
_____ Piissering, húllsaumur og yf-
Vald. irdektir hnappar í Vonarstræti
12.
Kaupi íslensk frímerki hæsta
verði og sel útlend. Gísli Sig-
urbjörnsson, Lækjartorgi 1. —
Opið 1—4.
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór úrsmiður, Hafn-,
^rstræti 4.
Otto B. Arnar, löggiltur út-
varpsvirki, Hafnarstræti 19. —
Sími 2799. Uppsetning og við-
gerðir á útvarpstækjum og loft-
netum.
Fótsnyrting. Unnur
dóttir, Nesi. Sími 4528.
óla-
Af inflúensu hafa veikst á síð-
ustu öld meira en 2.000.000.-
000 manns, og af öllum þessum
fjöldá dóu 50 miljónir. Og þó er
sagt, að hægt sje að koma í veg
fyrir inflúensu, ef inaður vill gera
eitthvað til þess sjálfur.
*
Efnarannsóknasjerfræðingur
og læknir hafa gefið vit bók í Eng
landi ekki alls fyrir löngu og heit
ir hún: „Hvernig á maður að var
ast inflúensu og kvef“.
#
Þeir vara fólk við því að ganga
of mikið klætt. Ráðleggja að
borða mikið af hráum ávöxtum
kvölds og morgna, og loks að
anda að sjer iðulega einhverju
sótthreinsandi lyfi.
í *
Hinn helgi hirðir, „Sankte“
Pjetur Lupu, sem um
þessar mundir hef st við í Rúmeníu
og gerir kraftaverk, hefir fært
Carol konungi geit og þrjár gróf-
gerðar náttskyrtur að gjöf.
Mörg hundruð manns hafði safn
ist saman fyrir utan konungshöll
ina, til þess að sjá, er fundum
hirðisins, sem er síðskeggjaður
gamall maður, og lífvarðar kon-
ungs bæri saman.
Hirðirinn teymdi geitina á eft-
ir sjer óg hjelt á skyrtunum und
ir handleggnum. Hann krafðist
þess að fá að afhenda sjálfum
konunginum gjafirnar.
Hann var leiddur inn í hallar-
garðinn, og þar beið hann, með-
an hans hátign lconunginum var
tilkynt þetta.
Að vörmu spori var hann leidd
ur inn í móttökusal konungs, og
þar tók konungur allra mildileg-
ast við gjöfunum.
Geitinni var komið fyrir í fjár-
húsum konungs með hátíðlegri við
höfn, en engar sögur fara af því,
hvað konungur ætlar að gera við
náttskyrturnar þrjár.
*
Krýningarskrúði Englands-
drotningar er nú full teikn
aður, og hafa teikningarnar verið
lagðar fyrir drotninguna og ver-
ið samþyktar af henni.
*
Kjóllinn verður úr hvítu „crepe
satin“, saumaður gulli, og slóð-
inn, sesn á að vera 8 metrar á
lengd, verður úr purpuraflaueli,
bryddur hermelin og ísaumaður
gulli. Á miðjann slóðann verður
veldissproti konungs saumaður og
skjaldarmerki hinna ýmsu ríkja
Bretaveldis.
Konungshjónin eru bæði mjög
dugleg að sauma út, og eru þau
að sauma sessur, sem nota á við
lcrýningarhátíðina.
Sænskur ferðalangur, sem ferð
ast hefir um allan heim, hef
ir látið búa til jarðlíkan, til minn
ingar um ferð sína. Kom hann
heim með efni í þenna hnött,
sem búinn er til úr mold, steinum
og vatni víða að úr heiminum.
Höfin og stórfljótin eru máluð
með litum, sem blandaðir eru með
vatni úr hinum ýmsu höfum ogr
ám, Atlantshafið með sjó úr því„.
Ganges með vatni úr Ganges-
fljóti o. s. frv. Á hnettinum er
upphleypt mynd af Himalaja-
fjöllum úr steinum úr hinum-.
mikla fjallgarði í Asíu, og Saha—
ra er stráð sandi úr hinni iniklv
eyðimörk.
Margir fornmenjafræðingaí
hafa þegar fengið augastað á þess
um inerkilega hnetti,. með hinumi
einkennilegu upphleyptu lands->
lagsmyndum. En liann er ekki tit
sölu.
Etnkennileg ástarsaga á sjer~
stað hjá refabúi eínu í af-
skektu fjallahjaraði í Noregi, eft
ir því sem refaræktarmennirnir
segja frá.
Þeir hafa hvað eftir annað orð..
ið varir við það, á morgmt >a, þeg
ar þeir koma út að búinu, að vilt-
ur refur stendur fýrir utan netið
og gerir sjer dælt við einn kven-
refina.
Refirnir virðast báðir mjög
hrifnir hvor af öðrum og fara eins
nærri grindunum og þeir komast.
Kvenrefurinn tekur þessa ó-
happasælu ást sína svo nærri sjer,
að hún vill ekki líta við karlref-
unum í búinu.
Eigendur refabúsins hafa gerfe
ítrekaðar tilraunir til þess að n£
í refinn, en árangurslaust. En
þeir geta ekki fengið af sjer a£
skjóta hann.
I
Sjerstaklega gúOar kartöflur f sekkjum og lausri vigt
IBINÐI Simi 2393 - 49li
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
60.
„Nei, jeg hitti hana ekki. Enda vissi jeg, áður en
jeg fór að heiman, að hún var nýlega farin til Afríku“.
„Einmitt það“. Georg brann í skinninu eftir að vita,
til hvaða fólks hún hefði þá farið, en honum skildist
að Ameríkuför hennar ætti að vera eins og lokuð bók
fyrir honum. Þegar þau gengu upp stigþrepin sem
lágu frá ströndinni upp að brekku í garðinum, sá
Elísabet nokkrar gular primúlur inn á milli runna,
sem voru í brekkunni. Hún laut niður og tíndi lítinn
vönd og færði hann upp að vörum sí»um, um leið og
hún sagði, með angurblíðu brosi:
„Því hefði jeg ekki trúað, að jeg ætti eftir að
ganga hjer og tína fyrstu yndislegu prímúlur vorsins.
Má jeg ekki gefa þjer blóm í hnappagatið, eins og í
gamla daga, Georg?“
„Þakka þjer fyrir“, sagSi hann og nam staðar. Hann
stóð sem töfraður á meðan hún festi blómin í hnappa-
gat hans og þorði varla að draga andann.
Gömlu mennirnir höfðu lokið við skák sína og voru
að bíða eftir þeim til þess að drekka te með
jieim, þegar þau komu. Þeir höfðú verið að tala um
hinar fyrri ráðagerðir og Sir David hafði sagt í ang-
urværum róm:
„Þó að svo fari, eins og við báðir höfum óskað okk-
ur, og óskum enn, þá er ekki víst að jeg fái að sjá
það. Jeg hefi stundum á tilfinningunni, að dauðinn
liggi í leyni fyrir mjer. En nú veit jeg að minsta
kosti, að þjer viljið og getið, vinur minn, liðsint Elísa-
betu. Og Miss Tylor á hún líka að. En látið hana aldrei
fara eina síns liðs í ferðalag. Jeg hefði gaman af að
segja yður frá öllu því, hræðilega, sem fyrir hana
hefir komið þann tíma, sem hún hefir verið í burtu.
En guði fyrir þakkandi slapp hún heil á húfi frá öllu
saman“.
Sir James var augsýnilega mjög forvitinn.
„Góði, segið þjer mjer frá því“, sagði hann. Hann
var líka hissa á því að Elísabet ljet sem hún væri
ógift og ætlaði ekki aftur til Ameríku. Og hann furð-
aði sig ennþá meira á því, að Sir David hafði talað
um það, að ekkert væri því til fyrirstöðu, að Elísa-
bet og Georg gætu orðið hjón, eins og þeir höfðu talað
um áður.
Nú heyrðist til þeirra frammi í ganginum og litlu
síðar komu þau inn.
„Það var yndislegt niður við ströndina", sagði Elísa-
bet. „Við fáum áreiðanlega gott ferðaveður á morgun,
pabbi, veðrið er dásamlega vorlegt og milt‘ ‘.
„Kannske, annars er aprílmánuður dutlungafullur
eins og kona“, sagði Sir David glaðlega og leit horn-
auga til Georgs og hennar, og reyndi að lesa úr svip
þeirra, hvað þau hefðu verið að tala um.
„Ó, ætli konurnar sjeu eins dutlungafullar að eðlis-
fari og þið karlmennirnir viíjið vera láta“, sagði Elísa-
bet og helti tei í bolla þeirra með þeim yndisþokka,
sem hún hafði tamið sjer hjá Madame d’Espagone í
Sviss.
Eftir þessa athugasemd Elísabetar varð þvinguð
þögn. Ef til vill datt þeim öllum í hug, að hún gæti
síst af öllu leyft sjer að neita dutlungum kvenfólks-
ins. Sjálf skildi hún, að hún hefði átt að láta þetta
ósagt, en jafnframt sárnaði henni að þeir skyldu
misskilja hana þannig, og hún hjelt áfram með á—
kafa:
„Konur eru ekki eins frjálsar og karlmenn,og stuná
um er það ef til vill aðeins tillitssemi, sem virðist vera
kviklyndi — eða þvinguð sjálfsvild“, bætti hún vi®
beiskjulega. En svo mundi hún eftir því, að faðir
hennar var veikur og þoldi ekki geðshræringu og
flýtti sjer að bæta við um leið og hún strauk blíðlega
hönd hans: „En það er ástríða hjá ykkur karlmönn-
unum, að segja spakyrði um okkur kvenfólkið, og það
væri synd að ræna ykkur trúnni á yfirburði ykkar“.
Georg hafði tekið eftir því, að skugga brá fyrir á-.
andliti Elísabetar, þegar hún nefndi þvingaða sjálfs-
vild. Hann fór aftur að velta því fyrir sjer, hvernig
á því gæti staðið, að Elísaþet hefði verið neydd til
þess að trúlofast Walther. Margar nætur hafði hann
legið svefnlaus og brotið heilann um þetta.
Næsta morgun fóru Elísabet og Sir David til Lon-
don, en þar átti að gera á honum hættulegan upp--
skurð.
8. KAPÍTULI.
Miss Tylor var að koma úr heimsókn frá fátækri
daglaunakonu, sem hafði dottið og fótbrotnað,
þegar hún mætti sendisveini frá símanum í trjágöng-
unum.
„Voruð þjer að koma með símskeyti?“, spurði liún
og var órótt innan brjósts. Nú höfðu þau feðginin
verið í London í sex daga. Uppskurðurinn hafði hepn-
ast vel og hún hafði fengið brjef frá Elísabetu ui*
morguninn, þar sem hún skýrði frá líðan föður síns,.
sem var í alla staði góð.