Morgunblaðið - 18.09.1937, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 18. sept. 1937.
Jfaujis/zafiui'
Kaupi gamian kopar. Vald.
Poulsen, Klapparstíg 29.
Lítið timburhús til SÖlu. —
Sími 26S4.
Vjelareimar fást bestar hjá
- I
Smálúða, Rauðspetta, Ýsa,
f>yr8klingur, beinlaus or roö-
i*U3 fiskur. Daglega nýt.. Jf’iskj Poulsen, Klapparstíg 29.
Farsbúðin, sími 4781. j c- ,, 71 7
j Fjallagros voru aður fyr
mjög notuð í slátur. Nú fer
sláturtíðin í hönd. Fjallagrös
fást í næstu búð.
Kartöflur 0.30 pr. kg. Gul- j Rabarbarhnausar og plöntur,
rófur 0.25 pr. kg. Rúgmjöl, fæst á Suðurgötu 10. Sími 4881. j
danskt 0.40 pr. kg. Blóðmörs- Grasabrauð borðar fólk) þar j
garn og alt i slatrið odyrast i gem heiIsufarið er best j ]and.|
Þorsteinsbúð, sími 3242.
mu.
Hattar og fleira nýkomið
Karlmannahattabúðin. Hafnar-
stræti 18.
Isl. bögglasmjör 1.70 pr. 14
kg. Mysuostur. Reyktur rauð-
magi. Freðýsa. Riklingur. —
ódýrt i Þorsteinsbúð. Sími 3247
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór, Hafnarstræti 4.
Á Framnesveg 11 er til sölu:
upphlutur, barnavagga, karl-
mannsbuxur, lítið númer. Alt í
ágætu standi.
UHarklæðið er komið. Versl.
Dyngja.
Svart efni í pils, sjerstaklega
gott, tekið upp í dag. Versl.
Dyngja.
Falleg afskorin garðblóm
: fást á Suðurgötu 10. Sími 4881.
Hafnfirskar húsmæður. —
i Kaupið fisk og kjöt þar sem
það er altaf til. Það er í Kjöt &
j Fiskur. Sími 9125. Húsmæður,
! athugið að muna símanúmerið
9125!
Undirrituð tekur að sjer að
kenna Kontrakt-Bridge. Kristín
Norðmann, Mímisveg 2. Sími
4645.
Blúsu og kjólatau í fallegu
og góðu úrvali. Versl. Dyngja.
Leðurbelti á kápur og kjóla.
Hvergi meira úrval af dömu-
beltum. Versl. Dyngja.
Orval af tilbúnum kven-
blúsum, kjólum og pilsum. —
Saumastofan Uppsölum, Aðal-
stræti 18. Sími 2744.
Enska. Kenni byrjendum
nsku. Sími 2276 til kl. 6 síðd.
og eftir kl. 6, sími 4586.
Kaupi íslensk frímerki hæsta
verði og sel útlend. Gísli Sig-
urbjömsson, Lækjartorgi 1. —
Opið 1—4.
Vantar sólríka íbúð, sem
næst höfninni, á neðstu hæð.
Vís greiðsla. Tilboð merkt:
„Sól“, sendist Morgunblaðinu.
Stofa til leigu, fyrir tvo ef
vill. Uppl. Miðstræti 8 B.
Pað er kunnara en frá' þurfi
að segja, að Norðmenn hafa
löngum reynt að eigna sjer ís-
lensk mikilmenni eins og t. d.
Snorra Sturluson, Leif hepna Ei-
ríksson og fleiri. Stundum hefir
okkur Islendingum gramist þessi
frekja frændþjóðarinnar og stund
um látið hana sem vind um eyr-
un þjóta. Við vitum sem er að
sögulegar persónur verða ekki frá
okkur teknar og sjálfsagt hefir
margur hugsað sem svo, hví
skyldu Norðmenn ekki mega gera
sig hlægilega méð því að „stela“
íslendingum, sem löngu eru komn
ir undir græna, torfu.
*
Þessu er nú samt ekki þannig
varið. Lítil þjóð eins og íslend-
ingar verður að halda öllu á lofti,
sem vakið getur athygli umheims
ins á henni. Við megum ekki láta
neitt tækifæri ónotað til að láta
það koma skýrt fram, að það var
íslendingurinn Leifur Eiríksson,
sem fann Améríku árið 1000, og
að það var íslendingurinn Snorri
Sturluson, sem skrifaði Eddu og
Heimskringlu.
*
Það sem jeg ætlaði annars að
segja frá var grein, sem jeg las í
norska blaðinu „Aftenposten“ um
þátttöku Norðmanna í heimssýn-
ingunni 1939. Fyrirsögn greinar-
innar er; „Frá Leifi Eiríkssyni til
Sonju“ (Henie). Síðan er í grein-
inni skýrt frá. að þáttaka Norð-
manna í heimssýningunni í New
York sje trygð og að Norðmenn
verði að reisa heiðurshöll fyrir öll
stórmeuni norsku þjóðai'innar frá
Leifi Eirkssyni til Sonju (Henie,
skautadrotningar).

Vjelritun tekin. A. V. á.
Tek að mjer eins og að und-
anförnu loftþvotta og glugga—
jU.,) hreinsun. Magnús Guðmunds-
son, Framnesveg 11. Sími 380^f
Otto B. Amar, löggiltur út-
varpsvirki, Hafnarstræti 19. —
Sími 2799. Uppsetning og vití-
gerðir á útvarpstæk j um o&
loftnetum.
Munið matinn í Stefáns-café,,
Laugaveg 44.
Tek nokkra menn í fæði.
Elísabet Guðmundsdóttir, Rán-
argötu 13.
Meulenberg heitir heims-
meistarinn í hjólreiðum. Þessi
mynd var tekin af honum ný-
lega, er hann hafði hlotið lár-
viðarsveig fyrir nýtt afrek í
hjólreiðakepni.
| Jeg liefi ekki heyrt einn ein-
i asta mann mótmæla því að við ís-
lendingar ættum að taka þátt í
sýningunni í New York 1939. Og
\ hafi einhver verið í vafa, getur
hann sannfærst um nauðsyninga,
' með því að lesa samtal við Garðar
Gíslason. stórkaupmanna, sem birt-
ist hjer í blaðinu í gær.
En sjeu enn til menn, sem ekki
vilja að Islendingar noti þetta
stórkostlega tækifæri, þá ætti fýr-
nefnd grein í norska blaðinn
„Aftenposten“ að sannfæra þá
um, að Islendingar verða að taka
. þátt í sýningunni.

Friggbónið fína, er bæj arin©
oesta bón.
>>Wichmann«
lálu, ocj iíftjyCiMolor
(frá, Z tii 300 JjejJaflco)
Öi^o\ 1A111 boijmctÍuT^
.cl l a d v :
n

S. 'jjorm a
~Ko r ij i/ rÍ O'.
Ef LOFTUR getur ba&
ekki — þá hver?
- I
Ný lifur - Svið - Vænf Dilkakjöf - SIRiFWWBí sínai 4911
NILS NILSSON;
FÖLKIÐ Á MYRI
— Nú byrjar rúguppskeran bráðum, sagði hún og
andvarpaði.
Ida kom inn með kaffið og þau drukku það þegj-
andi. Einkennilegt andrúmsloft var í stofunni. Það
var eins og ekkert þeirra hefði neitt vantalað við Fritz,
á.ður en hann færi. Svipurinn á Lenu hafði niðurdrep-
andi áhrif á þau öll. Loks rauf Ida þögnina. Hún tal-
aði um alt það nýja, sem Fritz myndi mæta á leið
sinni. Auðvitað var skemtilegt að sjá eitthvað nýtt, en
aldrei myndi hún leggja upp í svona langferð. Að eiga
að umagngast fólk, sem maður vissi engin deili á, —
neí, það vildi hún ekki.
Fritz hló. Ameríka var þó að minsta kosti siðað land.
Elín sagði, að hann gæti auðveldlega komið heim
aftur, ef honum fjelli ekki að vera þar. Og Anton
sagði, að í Ameríku gæti hann kynst mörgu gagnlegu
á sviði jarðræktar. Hjer, á þessum slóðum þekti fólk
alls ekki öll þau nýju tæki og vjelar, sem þar væru
notaðar. Jú, það yrði mjög skemtilegt, ef Fritz kæmi
aftur og kendi þeim, sem ekki hefðu tækifærí, til þess
að sjá sjálfir með eigin augum — nýja siði, nýjar
vinjniaðferðir o. s. frv.
Hugo, sem vildi ekki vera eftirbátur í lífsspeki,
hjelt langa tölu um það, hve heimskulegt það væri að
fara að heiman og yfirgefa ættjörð sína. Maðnr hafði
sínar skyldur við ættland sitt, fólkið sitt og jörðina.
Ef Fritz hefði verið að fara í stríð, til þess að berjast
fyrir ættjörðina, þá befði verið nokkuð öðru máli að
gegna. Eu að fara út í heim eingöngu af æfintýra-
löngun, og lenda kannske á þjóðveginum, eins og hver
annar umrenningur, það gerðu aðeins menn, sem enga
ábyrgðartilfinningu hefðn. Augu hans tindruðu af
áhuga, og hann leit með fyrirlitningu á Fritz.
— Þú ert vitur, Hugo. Það er undarlegt, að þjer
skuli ekki hafa orðið meira ágengt með alla þessa
visku, sagði Ida háðslega.
— Vonandi getur Svante lokað á þjer munninum,
þegar þið eruð gift, sagði Hugo fokvondur.
— Sko hermanninn, sagði Ida hlæjandi.
— Við skulum lialda frið í kvöld, skaut Fritz inn í
og brosti til Ilugo.
Lena sat stöðugt þegjandi og braut heilann um það,
hvernig hún gæti fengið Fritz, til þess að liætta við að
fara. Henni hafði dottið nýtt ráð í hug. Ef hún neitaði
honum nú um ferðapeninga, þá gat hann ekki farið.
Hún titraði við tilhugsunina. Hún sá, að með því móti
myndi hún ganga á bak orða sinna. En hvað um það
— hún gat ekki látið hann fara. Hún gat ekki afborið
söknuðinn. Ilann varð að vera kyr lieima. Hvernig átti
liún að geta mist hann alla leið til Ameríku? Hún stóð
skyndilega á fætur og fór inn í herbergið, þar sem
Knútur hafði dáið. Þar sat hún um stund í þungum
hugsunum. Nei, hún gat ekki sjeð af Fritz. Hún fól and
litið í höndum sjer og tautaði fyrir munni sjer.
Systkinin sátu í baðstofunni og töluðu rólega saman.
Þau voru að rif ja upp liðna tíma, þegar þau voru börn
og gengu í skóla og voru til spurninga hjá prestinum.
Þau gleymdu áhyggjum sínum og áhugamálum yfir
endurminningunum um þær mörg ánægjustundir, sem
þau höfðu átt saman.
Tíminn leið. Fritz var ánægður yfir þessari friðsælu
kvöldstund — síðustu endurminningunni, sem hann
liafði af systkinum sínum að heiman. En hann saknaði
móður sinnar, sem Ijet ekki sjá sig, og hlu.staði á-
byggjufnlliii' á fótatak hennar, er hún gekk fram og
aftur um gólf inni hjá sjer. Hann vissi, að hiin var
hrygg yfir því að hann fór. En hann varð að fara.
Utþrá hans var miklu sterkari en kærleikuriun tií
móður hans, systkina og heimilisins. Og þannig hafði
það verið, frá því að hann var lítill drengur.
— Hvers vegna kemur mamma ekki ? sagði Ida alt*
í einu gremjulega. Hún var ekki búinn að fyrirgefa.
móður sinni, að hún hafði látið hana verða fyrir von-
brigðum.
— Mömmn leiðist, aÖ Fritz er að fara, svaraði Hugo.
— Það er algengt, að hörn fari að heiman frá for-
eldrum sínum, sagði Elín hæglátlega.
Varla hafði hún slept síðasta orðinu, er Lena kom í
dyragættina. Hún gekk hægt að borðinu og settist:
þunglamalega. I rökkrinu, sem var í stofunni, sýndist
hún mjög þreytuleg. Systkinin horfðu hálf óttaslegin
á hana. Hið rólega samtal þeirra á milli fell niður
þegar í stað.
— Mamma ætti að fara að hátta. Fritz kveður elcki
fyr en á morgun, sagði Ida og geispaði.
— Viltu ekki vera heima, þangað til uppskerunni;
er lokið, Fritz, ef jég bið þig nú um það, sagði Lena
í bænarrómi.
— Jeg get það ekki, mamma, þú mátt ekki leggja*
svona hart að mjer, sagði Fritz óþreygjufullnr.
Það mátti glögglega sjá á svipbrigðum Lenu, að
hún varð fyrir miklum vonbrigðum. Alt í einu hróp-
aði hún; — Jæja! Ekki það! Og jeg get sagt þjer það,
að þú getur ekki fengið þessar fjögur hundruð krón-
ur. Jeg get ekki látið þig fara. Jeg get ekki afborið
það! Að svo mæltu fell hún saman í örvæntingu.
— En — en mamma, þú varst búin að lofa mjer
peningunum, stamaði Fritz.
Systkinin voru öll hissa á því að heyra til móður-