Morgunblaðið - 27.08.1938, Page 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 27. ágúst 1938.
Minning frú Guðrúnar Lúrnsdóttur
ar verði náð. Hitt er svo fullkom-
ið íhugunarefni, eigi aðeins Sjálf-
stæðisflokknum, heldur og öðrum
flokkum þingsins, að eigi ekki
hvarf frú Guðrúnar af Alþingi að
verða smælingjanuin óbætanlegt
tjón, verða hjer eftir ýmsir þeirra,
er til þessa hafa lítinn áhuga sýnt
mannúðarmálunum, að láta þau til
sín taka.
Það er auðsætt að Sjálfstæðis-
flokkurinn hefir heðið mikinn
hnekki við missi frú Guðrúnar.
En svo mikill sársauki er í kring-
um andlát hennar, að illa sæma
flokkslegar harmatölur. Skulu þær
óg eigi taldar.
Frú Guðrún var elskuð af þús-
undum manna og mest af þeim,
sem best þektu hana. Hennar verð-
ur meir og almennar saknað en
flestra annara, og þeir eru margir,
sem mikið vildu á sig leggja, ef
þeir á eiúhvern hátt gætu ljett
hina óvenju miklu og þungbæru
sorg eftirlifandi ástvina hennar.
Fráfall frú Guðrúnar er þjóðar-
skaði og hún er líka syrgð af þjóð
sinni.
élafur Thors.
Guðrún J. Briem:
Jeg ætla ekki að rekja æfisögu
frú Guðrúnar Lárusdóttur,
því hún mun flestum landsmönn-
um kunn, aðeins vildi jeg minn-
ast íhennar með fáum orðum, sem
verða ófullkomin, en því miður
þekti jeg hana ekki svo vel, að
jeg geti lýst þessari mikilhæfu
konu sem skyldi.
Við unnum nokkuð saman að
kvenfjelagSstarfsemi og vil jeg
taka það fram, að alt er hún lagði
til þeirra mála var gjörhugsað og
sett fram með þeim skýrleika og
stillingu, sem hinni óvenjulega vel
gefnu konu var svo eiginlég.
Það mátti heita dæmalaust hve
miklu frú Guðrún gat afkastað,
því auk þess, að hún bjó manni
sínum og börnum hið yndislegasta
heimili hafði hún, eins og kunnugt
er, mörgum störfum að gegna utan
heimilisins, sem alþingismaður, fá-
tækrafulltrúi, formaður í Kristi-
iegu fjelagi ungra kvenna, og
Kristniboðsfjelagi kvenna og vann
hún að öllu þessu með lífi og sál,
þar að auki hafði hún margháttuð
ritstörf með höndum.'
Við hlið manns síns stóð hún
traust og örugg í því hinu mikla
þrekvirki að byggja Elliheimilið
Grrund, er gefur svo mörgum
þreyttum hvíld, sem hvergi eiga
annarstaðar höfði sínu að að halla.
Þar á þeim stað átti frú Guðrún
marga ánægjustund með því að sjá
fagran árangur af hinu kærleiks-
ríka starfi þeirra hjóna, en hún
hefir þar einnig hlustað á marga
raunasöguna og huggað hina sorg-
mæddu.
• Mjer hefir ekki fallið úr minni
eitt atriði, sem var svo ljós vottur
um hjartagæsku þessarar elsku-
legu konu. Fyrir mörgum árum
vorum við að starfa saman að
dálitlu vandamáli og þurftum við
að ná fundi eins bæjarfulltrúans,
«g er við höfðum lokið erindi okk-
ar við hann, segir fulltrúinn við
frú Guðrúnu. Er nú fólkið, sem
flutti inn til yðar um daginn, búið
að fá húsnæði ? Sagði hún það
vera. Fór jeg að grensiast frekar
um þetta og lá þannig í því, að
eitt kvöld kom maður að Asi og
tjáði frú Guðrúnu þau vandræði
sín, að liann væri húsnæðislaus
með konu og 5 börn, og væri hann
búinn að bera alt sitt út á götuna.
Segir frúin þá manninum að koma
með konuna og börnin, hún skuli
rýma öllu út úr dagstofunni sinni
og þau geti verið þar þangað til
að greiðist úr þessu. Þetta hugsa
jeg að sje næstum eins dæmi, en
svona var frú Guðrún.
Vildi jeg í því sambandi tilfæra
orð skáldsins:
„Guðs náð skein
yfir góðu sprundi
elska í augum
aðall af brám,
mannúð mild
af mærum vauga,
en líknstafir
ljeku um varir.
Frú Guðrún var 10 barna móðir
og komust 7 af þeim til fullorð-
insára. Má geta nærri að oft hefir
hún haft áhyggustundir og vöku-
nætur við uppeldi svo margra
barna. Mjer hefir verið sagt, að
öll börn þeirra Áshjóna sjeu ágæt-
um gáfum gædd, og dæturnar
sýndust mjög líklegar til að feta í
fótspor móður sinnar.
Hið ásÞuþa samlíf þeirra hjóna
var til fyrirmyndar og hinn mik-
ilhæfi og góði eiginmaður frú Guð-
rúnar ljet hana einráða í öllu því
er hún hafði áhuga fyrir.
Þá er nú komið að burtför þess-
ara elskulegu mæðgna. Guð gefi
þeim góða heimför, og öllum
þeirra ástvinum blessun og hug-
svölun, og að þeir geti sagt:
„Dreifi döpru húmi
Drottins sólarljómi“.
Guðrún J. Briem.
Slysið við Tungufljót.
Sólin skein þennan sumardag
og sungu fuglar í viði.
Börnin undu við ber í mó
og blærinn andaði friði.
En fljótið við bakkann fjell svo
strangt
með fárlega þungum niði.
Þau óku svo ró hinn vissa veg
og vonirnar hlógu í barmi,
faðir og móðir sæl á svip,
á systrunum æskubjarmi.
Þá fjellu þau öll í fljótið strangt
og fljótið kvað við af harmi.
Faðirinn einn komst lífs í land,
hann leit niðr’í fljótið stríða.
Þar voru þær þrjár, þá voðastund
guð veit hvað hann mátti líða.
En þær höfðu náð á lífsins land,
þar lausn er á-sorg og kvíða.
Fólkið varð hljótt í firði og dal,
er fjell þessi harmaskriða.
Er hrynur skógarins hæsta eik,
þá hljóta allar að riða.
En loksins grær jafnvel grjótið
upp,
þá gleðinnar straumar niða.
Vjer þjótum öll þessa lífsins leið,
sem liggur í opinn dauðann.
En sælt er að koma í sumarlönd
með sandinn að baki auðan.
Guð leggur aftur hönd í hönd
og huggar svo gleðisnauðan.
Gunnar Ámason
frá Skútustöðum.
Guðmundur Ásbjörnsson:
egar hið sviplega andlát frú
Guðrúnar Lárusdóttur og
tveggja dætra hennar barst hing-
að til bæjarins, síðastliðinn laug-
ardag, fór mjer sem mörgum öðr-
um, að mig setti hljóðan. Það varð
dapurt yfir mörgum þennan dag.
Mikill harmur var kveðinn að oss
Reykvíkingum — að allri íslensku
þjóðinni.
Með frú Guðrúnu Lárusdóttur
er sú kona í val fallin, sem; að
mínu viti hefir skarað mest fram
úr, að andlegu atgerfi, meðal sam-
tíðar sinnar hjer á landi. Kona,
sem hefir haft fleiri kosti og meiri
hæfileika til brunns að bera en
flestar aðrar.
Jeg þekti frú Guðránu í 33 ár
og hafði ótal tækifæri til að kynn-
ast hæfileikum hennar og mann-
kostum. Hún var fyri|rmyndar
húsmóðir, ágæt eiginkona og móð-
ir. Vakti starfsþrek hennar og
viljafesta oft undrun mína. f
fjölda ára gekk hún að öllum heim
ilisverkum á hinu stóra heimili
og var það augljóst, að henni stóð
i á sama að hverju hún gekk. Veitti
jeg því oft eftirtekt, er jeg var
staddur þar á heimilinu, að nokkr
um mínútum eftir að jeg hafði
sjeð hana við heimilisstörfin, var
hún komin prúðbúin að skrifborði
sínu og farin að semja skáldsög-
ur, ritgerðir eða annað því um
líkt. Þannig notaði hún hverja
stund, sem til fjell milli húsverk-
anna, til ritstarfa.
Frú Guðrúnu voru, sem vænta
mátti, falin mörg trúnaðarstörf.
Hún átti sæti á Alþingi, var fram-
færslufulltrúi í Reykjavík og
hafði átt sæti í bæjarstjórn um
6 ára skeið. Voru henni einnig
falin mörg önnur trúnaðarstörf
bæði í fjelagsstjórnum og ann-
arsstaðar, því hún var ein þeirra,
sem virðast hafa tíma til alls. Öll
störf, sem henni voru falin leysti
hún af hendi með mestu samvisku
semi og trúmensku, enda óx virð
ing hennar með ári hverju.
Mannúð og kærleikur einkendu
alt líf hennai*. Hún liafði innilega
samúð með öllum, sem bágt áttu,
hvort heldur var í andlegum eða
; tímanlegum efnum, og vildi gera
alt, sem í hennar valdi stóð, til
að bæta úr böli manna. Mjer er
kunnugt, hve sárt það tók hana
að geta ekki leyst vandræði allra
þeirra, sem til hennar leituðu.
Ræddi hún oft um þessi mál við
mig, svo jeg veit, hvernig hugur
hennar stóð til þessara mála. Jeg
þ°ri að fullyrða, að við andlát
hennar hafa olnbogabörn og smæl-
ingjar mist ötulan og ótrauðan
talsmann.
Frú Guðrún Lárusdóttir var
einlæg trúkona. Hún trúði á Jesú
Krist sem frelsara sinn og var
einbeitt og örugg í boðun fagn-
aðarerindis Hans. Er jeg fullviss
þess, að þangað sótti hún hinn
mikla starfskraft og þrótt, sem
henni var gefinn umfram flesta
aðra. Starfskraft, sem gerði henni
fært að inna svo mörg og mikil-
væg störf af hendi, bæði á heim-
ili sínu og utan þess, að undrum
sætir. Hún tók alla æfi sína virk-
FRAMH. Á SJÖTTU SÍÐU.
Við tiarmafregnina irð Tungufjóti
MJER hljómar í eyrum helfregn sár,
hjarta mitt stynur og grætur.
Getur það verið þær gisti þrjár,
Guðrún í Ási og dætur,
í djúpinu kalda með daprar brár
og dauðann um hjartarætur?
Klukkurnar helgu hvísla hljótt,
komin er hinsta stundin.
Dimm þó að sýnist dauðans nótt,
drottinn er bak við sundin.
Alfaðir dyrnar opnar skjótt,
eilífðin bjarta er fundin.
En hægt skyldi fara hönd um þá,
sem harmana þyngstu bera,
síst er því hægt að segja frá,
hvar sárustu meinin skera,
en þögnin fer best með alt, sem á
um eilífð í helgi að vera.
Til er í heiminum heilög sorg
og hjörtu, sem lífið skilja,
og ganga ei með hrygð um götu og torg,
en grát sinn reyna að dylja.
Þau, líta örugg á lífsins borg
og lúta alföðurs vilja.
Landið í sárum, þrýtur þrótt,
þegnarnir höfuð beygja.
Guðrún í Ási, „góða nótt“,
grátandi margir segja.
Eilífðin ríkir, alt er hljótt,
ómarnir fjærstu deyja.
Hinsla kveðja
HLJÓÐ er sorg í huga mínum
hinstu kveðju þjer að færa,
svona fljótt án fyrirvara
fórstu hjeðan vinan kæra.
Örlaganna óravegir
eru löngum miður greiðir,
hver má sína götu ganga,
gjarna skilja vinaleiðir.
Þig jeg hitti oft á árum
ástúðlega hlýja’ og góða,
og altaf fann jeg að þú hafðir
öðrum konum meira að bjóða.
Mikið á jeg þjer að þakka,
þín var kynning ljúf og fögur.
Um hana legg jeg mjúkum mundum
minninganna geislakögur.
♦
Störfin þín í þágu manna
á þjóðfjelagsins Miklagarði
verða til um aldir alda
eins og fagur minnisvarði.
Altaf stóðstu eins og hetja
undir merki hreinskilninnar,
en allra fegurst kæra kona
í kærleiksanda trúarinnar.
I dýrðina til drottins hæða
úr duftinu er sálin hafin,
þar í ljóma þinnar trúar
þú ert náðar-örmum vafin.
Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.