Morgunblaðið - 23.05.1940, Síða 8

8

Fimtudagur 23. maí 19401
FJÖLÆRAR PLÖNTUR
til sölu næstu daga. Sólvalla-
götu 14.
ÓFRÍÐA STÚLKAN 56
HARÐFISKSALAN
Þvergöta, selur góðar og ódýr-
ar kartöflur og saltfisk. Sími
3448.
DÖMUFRAKKAR
ávalt fyrirliggjandi. Guöm.
GuÖmundsson, klæðskeri. -
Kirkjuhvoli.
MEÐALAGLÖS OG FLÖSKUR
keypt daglega. Sparið millilið-
ina og komið til okkar,, þar sem
þjur fáið hæst verð. Hringið í
alma 1618. Við sækjum. Lauga-
yegs Apótek.
DÖMUKÁPUR
frakkar og swaggerar. Einnig
peysufatafrakkaefni. Verð við
alira hæfi. Kápubúðin.
KAUPUM FLÖSKUR
atórar og smáar, whiskypela,
glös og bóndósir. Flöskubúðin
3ergstaðastræti 10. Sími 5396
toekjum. Opið allan daginn.
KOPAR KEYPTUR
í Landssmiðjunni.
SPARTA-DRENGJAFÖT
iaugaveg 10 — við allra hæfi.
LEGUBEKKIR
JMikið og vandað úrval. Vatns-
fitíg 3. Húsgagnaverslun Reykja
víkur.
HREINGERNINGAR
Pantið í tíma. Guðni og Þrá-
Inn. Sími 6571.
TELPA
12—13 ára óskast til að gæta
iy2 árs drengs í 1—2 mánuði
TJppI. hjá L. Jörgensen, Mið-
stræti 5 uppi, eftir kl. 9 síðd.
STÚLKA ÓSKAST
í sælgætisbúð hálfan daginn.
Tilboð með launakröfu óskast
sent afgr. Morgunblaðsins
merkt: „1. júní“.
DRENGUR
frá góðu heimili, 12—13 ára,
Óskast á gott sveitaheimili í
sumar. Upplýsingar í síma 1029.
HALLO.REYKJAVÍK
1. fl. hreingerningar. Pantið
í tima — pantið í síma 1347.
ólafsson og Jensen.
Tek að mjer
HREINGERNfNGAR
Guðm. Hólm. Sími 6133.
SNlÐUM OG MÁTUM
allan kven og barnafatnað. —
Saumastofa Guðrúnar Amgríms-
dóttur, Bankastræti 11. Sími
2725.
SOKKAVIÐGERÐIN,
Hafnarstræti 19, sími 2799,
gerir við lykkjuföll í kvensokk-
um. Sækjum. Sendum.
HREINGERNING
í fuHum gangi. Fagmenn að
verki. Hinn eini rjetti Guðni G.
sigurdson, málari. Mánagötu
19. Sími 2729.
Thomas kom aleinn að borðinu.
Jeg sat alveg í hnipri og gat
ekki lengur rjett úr mjer. Ef að
jeg hefði nú ekki verið hjer, þá
hefði fyrsti elskhugi þessarar ungu
stúlku heitið Thomas ....
Jeg hugsaði setninguna til enda
og svo bað jeg umræddan Thomas
um leyfi til að fara að hátta.
„Jeg get ekki meira, nei, jeg
þoli þetta ekki lengur“, stundi jeg.
Mjer gekk sæmilega að komast út
úr dyrunum; í lyftunni gat jeg
ekki staðið upprjett og Thomas
varð næstum að bera mig eftir
ganginum inn í herbergið mitt.
Um fimm leytið hringdi jeg
neyðarhringingu, því jeg hjelt að
jeg væri að deyja. Fyrst kom
syfjulegur næturvörður til hjálp-
ar. Jeg lá í hnipri á litla legu-
bekknum og leit. skringilega út.
Jeg var í hlýjustu náttfötum mín-
um og þar utanyfir í smorgun-
slopp, en auk þess var jeg í rauð-
um skíðajakka og loks vetrar-
kápu yst.
Næturvörðurinn starði á mig.
„Jeg er svo hræðilega veik“,
sagði jeg.
Nú kom syfjuleg herbergja-
stúlka á sjónarsviðið og svo að
segja um leið kom forstöðumaður-
inn hlaupandi. Hann var alveg
utan við sig.
„Hefir nokkuð komið fyrir ? Það
var hringt neyðarhringingu!“
„Ungfrúin er veik“, sagði næt-
"urvörðurinn.
„Nú, en hvers vegna eruð þjer
ekki í rúminu yðar, frú f ‘ sagði
forstöðumaðurinn og hristi höfuð-
ið. —
Jeg reyndi að.afsaka mig: „Jeg
hjelt að stingurinn myndi líða frá,
ef jeg gengi um gólf. Mjer var
svo hræðilega kalt, jes: er með
sótthita. Svo gekk jeg um gólf
eins lengi og jeg gat. En mjer
leið stöðugt verr. Þjer verðið að
afsaka ónæðið — en jeg líð þær
ógurlegustu kvalir — mjer þykir
mjög fyrir því að hafa ónáðað
5 mfnútna
krossgáta
Eftir ÁMEMARIE SELINKO
yður um hánótt. Jeg hjelt — jeg
hjelt í alvöru að jeg væri að
deyja -----“
Svo fór jeg að hágráta.
Forstöðumaðurinn glápti á næt-
urvörðinn og næturvörðurinn ypti
öxlum og sneri sjer að herbergis-
stúlkunni. Hún ytpi einnig öxlum
og gaf forstöðumanninum bend-
ingu. Að lokum fór hann súr á
svip inn í baðherbergið. Nú fer
hann að sækja Thomas hugsaði
jeg með mjer.
Tveimur mínútum síðar kom
Thomas í röndóttum náttfötum.
Hár hans var í óreiðu; hann var
óttasleginn á svip og átti bágt með
að opna augun.
Þrátt fyrir kvalirnar gat jeg
ekki annað en brosað. „Tommy
— góði minn, nú er líka búið að
vekja þig“.
Thomas settist á bríkina hjá
mjer og jeg hallaði mjer að brjústi
hans.
Stofustúlkan hvarf á burt og
kom nokkru síðar með feitlaginn
eldri mann, sem var í dökkum
morgunslopp og rósóttum náttföt-
um. Jeg horfði óttaslegin á þetta
gluggatjaldamunstur og sagði:
„Tommy, hvað vill þessi feiti
maður ?“
„Uss, baby — þetta er gisti-
húslæknirinn. Ilann ætlar að
skoða þig og gefa þjer eitthvað
til að draga úr kvölunum.
Nú var jeg skilin ein eftir með
þessum ókunna feita manni. Lækn-
irinn klæddi mig úr og fór hönd-
um um mig. Jeg stundi. Svo kall-
aði hann á Thomas og þeir lögðu
mig báðir í rúmið. Jeg heyrði að
læknirinn gaf skipun um að
hringja strax til einhvers.
Jeg greip í hendi Thomasar og
slepti henni ekki aftur.
Eftir dálitla stund kom annar
karlmaður inn í herbergið. Hann
var yngri en gistihússlæknirinn
og loðkápa hans fent. Þegar hann
tók af sjer hattinn — hann var
með tyrólahatt með fjöður — sá
jeg, að hann var sólbrendur og
andlit hans var viðkunnanlegt.
„Það er best að ungi herrann
fari inn í herbergið sitt dálitla
stund“, sagði hann.
Jeg fjekk strax traust á þess-
um unga lækni og slepti hendi
Thomasar.
Hann fór höndum um mig og
sagði: „Hvar finnið þjer til?“
„Alst^ðar, herra læknir“, sagði
jeg.
Síðan fjekk jeg að vita að þetta
var skurðlæknir, se.m, rak smá-
sjúkrahús í Kitzbúhel.
„Alstaðar? Það hlýtur að vera
hræðilegt", sagði hann og hló, og
jeg gat heldur ekki stilt mig og
hló með.
„Finnið þjer mikið til hjer?“
„Nei, ekki sjerstaklega".
„En hjer ?“
Jeg æpti upp; liann hafði stutt
á þann stað, þar sem var eins og
rekið hníf í gegnum mig. Mjer
fanst eins' og verið væri að rífa
úr mjer innýflin.
„Það er ekki nokkur vafi á
hvað þetta er“. Hann sneri sjer
að gamla lækninum og sagði eitt-
hvað við hanná latínu. Yið mig
sagði hann; „Botnlangabólga, ung-
frú“.
„Það er ekki mjög hættulegt, er
það ? Það eru margir sem, fá botn
langaköst, sem líða frá eftir lít-
inn tíma ....“ sagði jeg.
„Það er til margskonar botn-
langabólga, ungfrú“, svaraði lækn-
irinn. „Mjer dettur nokkuð í hug,
ungfrú. Svona botnlangabólga er
andst.yggileg og við kærum okkur
ekkert um að fá hana aftur. Það
er best að aka yfir á sjúkrahúsið
og taka þenna fjárans botnlanga
burt. Finst yður það ekki?“
Jeg horfði á hann óttaslegin.
„Uppskurður? Er það nauðsyn-
legt, herra læknir?“
Hann varð alvarlegur á svipínn.
„Já, það er alveg nauðsynlegt“,
og svo bæt.ti hann við glaðlega
á týrólamállýsku: „Þú ert hug-
hraust stúlka og engin bleyða“.
Nei, jeg vil ekki vera bleyða.
„Jæja, nú látum við litlu stúlk-
una fá sprautu og þá hverfa verk-
irnir undireins“, sagði hann hug-
hreystandi, og rótaði til í stórri
leðurtösku, sem hann hafði með-
ferðis og dró þaðan upp stóra
sprautu.
„Jeg hefi aldrei verið sprautuð,
er það sárt?“ spurði jeg. Nál-
stunga er ekki sár.
Jeg heyrði að báðir læknarnir
fóru inn til Thomasar. Nú segir
Thomas náttúrlega að við sjeunt
systkinabörn, dat.t fiíjer í hugN-
Jeg lagði við hlustirnar og heyrði
Thomas segja:
„Er ekki betra að fara með’
hana á spítala í Innsbruck?“.
Læknirinn svaraði einhverjur
sem jeg heyrði ekki nema orðinr
„engan tíma missa“.
Nú fjell jeg í mók. Jeg fann að
kvalirnar voru ennþá, en mjer
fanst eins og þær vera langt í
burtu. Mjer faijstí jeg vera örlítil
og jeg svo innilega þreytt., að
mjer leið næstum því vel. Jeg:-
reyndi til að draga teppið upp
yfir axlir, en var alt of þreytt
til að geta það. — Þegar jeg
vaknaði fanst mjer jeg hafa sof-
ið í marga klukkutíma.. En Thom-
as, sem stóð hjá rúmi mínu full-
klæddur, sagði mjer að ekki væri.
liðinn nema tæpur klukkutími síð-
an jeg sofnaði. Það var Ijós á
náttlampanum en úti var tekið að
lýsa af degi.
„Hvar er handtaskan þín. Það
er best að jeg láti ofan í hana
ýmislegt smávegis, sem þú þarft
að hafa með þjer?“ spurðí hann.
Æ, já, jeg át.ti að fara á sjúkra-
hús. Það átti að skera upp á mjer
magann og það mátti engan tuna;
missa.
Thomas gekk um gólf og hafðii
mikið að gera.
„Gleymdu ekki fallega bláa
náttkjólnum mínum“, kallaðí jeg..
„Mamma lætur okkur altaf farat
í fallegustu náttkjólana okkar-
þegar við erum veikar“.
„Þakka þjer fyrir Thonias, þú
ert svo góður við inig“, hvíslaði
jeg.
„Það er ekki nema skylda mín*
barnið mitt“, svaraði hanrr.
Aðeins skylda hans. Það vair
elrki auðvelt að svara því neinu.
Hann kom að rúmi mínu og
hnyklaði brúnirnar. Þegar Thomas,
vill vera alvarlegur hnyklar hanu:
altaf brúnirnar. Jeg er vön- að
kalla það „seriösa andlitið hans“L
„Baby, er ekki best, að við lát-
um fólkið þit.t vita um uppskurð-
inn?“
Framh.
Lárjett.
1. Víðáttumikið. 6. flát. 8. For-
setning. 10. Á skipi. 11. Þjóð-
flokkur. 12. Kínverskt nafn. 13.
Skammst. 14. Djásn. 16. Orka.
Lóðrjett.
2. Líkamshluti. 3. Óverðug. 4.
Goð. 5. Drykkur. 7. Þjóðflokkur.
9. Titill. 10. Hrakti. 14. Dýramál.
15. Ókunn.
SiClíifnitbnxjiw
FÍLADELFÍA
Hverfisgötu 44. Samkoma í
kvöld kl. 8Y2. Allir velkomnir!
Það skeði í stríðinu í Kína,
segir Aarhus Stiftstidende, að ann-
ar ófriðaraðilinn hafði tekið hers-
höfð’ingja óvinanna höndum og nú
hófust samningar um skifti á
föngum.
. — Þjer skuluð fá fjóra óbersta
fyrir hershöfðingjann, sagði samn-
ingamaðurinn.
Tilboðinu var hafnað.
— Jæja, þá átta majóra.
— Nei.
— Hvers krefjist þjer þá.
— Það alminsta sem til mála
getur komið fyrir hershöfðingj-
ann eru 25 dósir af niðursoðinni
mjólk!
★
Franski stjörnufræðingurinn
Theodore Mareaux liefir spáð því,
að ófriðnum verði lokið á yfir-
standandi ári.
Spádóm sinn byggir stjörnu-
fræðingurinn aðallega á sólblett-
um, sem komu fram nákvæmlega
eins 1918.
★
— Halló, þjóun! Það hlýtur að
vera hjartagóður maður, sem
slátraði þessari hænu, sem jeg er
að borða!
— Nú, af hverju haldið þjer
það, herra minn?
— Vegna þess að hann hefir
hugsað sig um í að minsta kosti
20 ár áður en hann ljet verða af
því að drepa hænuna.
★
— Ilvenær hafið þjer hugsað yð-
ur að greiða ryksuguna, sem þjer
keyptuð ?
— Þjer fullyrtuð við mig að
hún myndi margborga sig sjálf!
★
Stundvísi og heiðarleiki er mitt
fyrsta boðorð .... geti jeg ekki
greitt skuld mína á gjalddaga,
borga jeg liana alls ekki.
★
— Jæja, Jónsi, hvað getur þú
sagt mjer um Columbus?
— Það var einskonar fugl.
— Hvernig getur þjer dottið í
hug að segja svona bull!!! ???
— Nú, það er þó altaf rætt svo
mikið um Columbusareggið!
★
Nýlega fór fram hjónavígsla í
London, sem sýnir, að fátt er svo
með öllu ilt, að ekki boði nokkuð
gott.
Brúðurin, Miss Laura Morton,
og brúðguminn, auðugur kaup-
sýslumaður í London, Mr. Sidney
Preece, kyntust í köldum bylgjum
Norðursjávarins. Þau voru bæði
farþegar á hollenska skipinu
„Simon Bolivar“, sem sökk, eftir
að hafa rekist á tundurdufl.