Morgunblaðið - 28.07.1943, Síða 11

Mið'vikudagur 28. júlí 1943.
MORGUNBLAÐIÐ
11
Skipið, sem sigldi á landi
og skrítnu karlarnir sex
Ilann fór í einu búðina, seni
þar var til, þar fjekst alt
milli himins og jarðar. Hann
spurði hvort þar fengjust eld
spýtur af sömu gerð og
Dóra hafði notað um kvöldið.
—• Guð hjálpi þjer, Jim
li.tli, sagði konan, seni átti
búöina. -— Svoleiðis eldspýt-
ur höfurn við ekki átt í
niörg herrans ár.
Iíann tók hjólið sitt á nýj-
an leik og fór heim. Hann
fann Dóru liggjandi uppi í
rúmi. Ilún var að lesa skáld-
sögu.
■ — Sæll, hvaðan kemurðu?
sagði hún kuldalega.
— Að heiman. Því komstu
ekki þangað í dag?
— Jeg hjelt, að þau kærðu
sig ekkert um mig.
— Það verður samt að þvo
börnunum og gefa þeim að
borða.
Dóra ypti öxlum.
— Jeg var reið út af því,
sem mamma þín sagðí við
þig. Það var ónærgætið.
■ — Ilvaða vitleySa.
— Jeg hefi ekki til að
bera hæfileika þinn til þess
að bjóða hina kinnina.
.— Roger er kominn.
— Mamma þín verður því
víst feginn. Hún hefir altaf
haldið mest upp á hann af
sonum sínum.
— Nokkrir menn fórust í
árásinni í gær, en skemdir
urðu ekki miklar á flugvell-
inunr.
'— Jæja.
■— Ertu ekki fegin því?
sagði hann og gaf henni nán-
ar gætur.
—- Að mennirnir væru
drepnir?
— Nei, að flugvöllurinn
skyldi ekki skemmast mikið.
Hún ypti öxlum, en sagði
ekki neitt. Hún stóð upp og
kyeikti sjer í sígarettu.
— Dóra, lögreglan hefir
verið á sveimi um öskuna af
stabbanum.
— Jæja.
— Þeir hafa fundið leifar
af víreldspýtum, Hann gaut
til hennar augunum augna-
blik,' rannsakandi, til þess að
s.já hvaða -áhrif þessi frjett
hefði á hana. Það varð ekki
sjeð, að hún hefði nein áhrif
á. hana. — Þú kveiktir í
stabbanum, Dóra.
Hún kipptist við, en að
eins eitt augnablik. Hún setti
hnykk á höfuðið.
— Láttu ekki eins og asni,
Jim.
— Hvaða skýringu geturðu
gefið á þessum leyfum af vír
eldspýtum?
— Þú varst nægilega lengi
að heiman til að hjóla niður
að stabbanum og kveik.ja í
honum.
— Þáð er lýgi".
— Jeg get ekkþsannað það
en jeg veit að það er svo.
— Jæ.ja, hafðu það eins
og þú vilt. Láttu mig bara í
íriði.
— Dóra, herstjórnin er ekki
í neintun vafa tun að íkveikj-
an í stabbanum hafi verið
vísbending til þýskra flug-
vjela. Það verður hafin rann-
sókn á málinu. Ileldur þú að
hún muni gera sig ánægða
með svörin sem þú hefir gef
ið mjer?“
■— Hvaða ástæðu hafa þeir
til að spyrja mig nokkurs?
Eina sem þeir hafa út á mig
að setja er, að jeg er út-
lendingur. Annars dytti eng-
um í hug að gruna mig.
„Jeg tel það skyldu mína
að seg.ja þjer að þeir fundu
leyfar af^ vírspýtum í ösk-
unni. Þeir fundu líka leyfar
af blaðtætlu úr New States-
man.
Hún hrökk í kút, og hann
sá nú fyrst bregða fyrir ótta
í augum hennar.
„Það var aðeins lítil tætla
og lögreglan hjer um slóðir
veit ekki gerla hvernig hún
á að skilja það. En herstjórn
in í London verður ekki í
ijeinum vafa um það. Er jeg
ekki líka eini maðurinn hjer
um slóðir sem er fastur kaup-
andi að New Statesman?
Þau störðu hvort á annað
um stund.
— Hver sem er getur kom-
ist inn í kofann okkar að degi
til, sagði Dóra. Hver sem er
getur náð í blað sem búið er
að henda í sorptunnuna.
Hann svaraði þessu engu,
heldur hjelt áfram að einblína
á hana.
— Ilvað ætlar þú að gera?
spurði hún loks.
— Jeg fæ ekki af rnjer að
selja þig í hendur lögreglunni
Hann hikaði lítið eitt.
— En ef jeg verð spurður
mun jeg neyðast til að segja
sannleikann.
•— Þú segist elska mig.
Hann roðnaði.
— Það veit trúa mín, að
.jeg elska þig. Jeg elskaði þig.
En þú elskar mig ekki, eða,
hvað? Þú giftist mjer til að
verða breskur þegn.
Idún horfði hvasst á hann.
Hann sá það á henni að hún
var þungt hugsandi.
— Og hvað um það, ef jeg
gerði það? Það er enginn glæp
ur. Það er ekki meira en
fjöldi annarra flóttakvenna
hefir gert. Þú hlýtur þó að
viðurkenna að jeg taldi þjer
aldrei trú. um að jeg elskaði
i o\
Þegar á allt er litið, þá.
giftist May Roger aðeins
vegna þess að hann var gott
mannsefni. Jeg hefi reynst
þ.jer betri eiginkona en hún
honum. Jeg hefi að vísu neit-
að að eignast barn, en jeg
hefi sagt þjer hvers vegna:
Þetta eru . engir tímar til að
fæða börn í heiminn. Þjer
getur ekki verið alvara þegar
þú segir að jeg hafi kveikt
í stabbanum. Hvaða ástæðu
ætti jeg að hafa til þess, þú
veist fult eins vel og jeg að
jeg kem til með að þ.jást
mikið ef Þjóðverjar hertaka
England.
— R.jett áður en jeg kom
heini núna, mætti jeg Roger,
og hann sagði mjer að það
hefði verið hin þýska móðir
þín sem sveik föður þinn í
hendur Þjóðverja og átti því
sök á því að hann dó í þýsku
fangelsi.
— Það er ekki satt. Þetta
er ein af þessum ensku lyg-
um.
— Ensku lygum? Það er
undarlegt að þú skulir geta
sagt þetta.
Ilann tók eftir því að hún
tók andköf. Hún varð á svip-j
inn eins og maður sem skyndi:
lega uppgötvar að hann hefirj
talað af s.jer. IMn roðnaði og,
augnaráð hennar var myrktj
og ólundarlegt. Hún virti
hann hugsandi fyrir sjer um.
leið og hún kveikti sjer í
öðrum vindling.
— Trúirðu því statt og
stöðugt að jeg hafi kveikt í
stabbanum ?
— Jeg er viss um það.
Ilún saug reyknum áfergju
lega að s.jer og bljes honum
aftur út um nasirnar.
— Og ef jeg gerði það,
hvað kemur það þá þjer við?
Þetta stríð snertir þig
ekkert. Þú ert friðarsinni.
—• Heldurðu að mjer þyki
ekki vænt um fósturjörð
mína?
Hún svaraði honum með
lágri og rólegri röddu.
— Jeg efast ekki um það.
Því meiri ástæða er til þess
fyrir þig að skilja hvað henni
er fyrir bestu. England er
sigrað. Það átti sannarlega
fyrir því. Ekkert er eilíft í
þessum heimi, og vald Eng-
lendinga hefjr varað nógu,
lengi. Nú er röðin komin að
okkur. Þú álítur þó varla
að Þjóðver.jar sjeu þær sví-
virðilegu skepnur sem stríðs-
áróður ykkar segir þá vera?
Æfintýri eftir Chr. Asbjörnsen.
hefði um þann, sem átti að sækja vatnið.
Hinn hlustað og hlustaði og sagði svo: „Hann er
sofnaður við brunninn á heimsenda, jeg heyri hann
hrjóta, og tröllin eru að raula við hann“. Þá hrópaði
Ásbjörn á þann, sem gat skotið alt á heimsenda, og
bað hann að skjóta tröllið. Jú, það gerði hann, skaut
það beint í augað, svo það rak upp ógurlegt öskur, og
við það vaknaði náunginn, sem átti að sækja vatnið, og
þegar hann kom með það var enn ein mínúta éftir af
hinum tíu.
Ásbjörn hljóp nú inn til kóngsins og sagði, að hjer
væfi vatnið komið, og nú þyrfti hann ekki að bíða með
að fá dóttur hans lengur, hann vildi giftast henni strax.
En kónginum fanst Ásbjörn ekkert hafa fríkkað, og
langaði ekki til þess að fá hann fyrir tengdason. Svo
sagði kóngur, að hann ætfci 300 faðma af viði, sem hann
ætlaði að þurka korn við, ,,og ef þú getur brent upp
öllum þessum viði, þá skaltu fá dóttur mína, og þá
deilum við ekki meira um það“, sagði hann. — „Jeg
verð víst að reyna“, sagði Ásbjörn „en má jeg hafa
einn fjelaga minn með mjer?“ „Já, það máttu, og þó
þú vildir hafa þá alla sex“, sagði kóngur.
Ásbjörn tók nú með sjer þann, sem hafði fimtán vetur
og sjö sumur í maganum og fóru þeir í eldhúsið um
kvöldið. Út gátu þeir ekki komist aftur, því þeir voru
ekki fyrr komnir inn, en kóngur setti slagbrand fyrir
hurðina. Eldurinn logaði í trjáviðnum, svo þeir ætluðu
alveg að stikna. „Þú verður að hleypa út einum sex —•
sjö vetrum“, sagði Ásbjörn, svo hjer verði mátulega
heitt“. Hinn gerði það, og þá var rjett svo að þeir þyldu
við, en þegar fór að líða á nóttina, tók þeim heldur að
kólna. Þá sagði Ásbjörn, að nú veitti þeim ekki af tveim-
ur sumrum eða svo, og eftir það sváfu þeir langt fram
á dag. En þegar þeir heyrðu kónginn vera farinn að
eiga við hurðina og losa slagbrandinn, sagði Ásbjörn:
„Nú skalt þú sleppa út nokkrum vetrum í viðbót, en
hagaðu því svoleiðis, að" sá síðasti fari beint framan í
kónginn“. Jú, þetta var gert og um leið og kóngur opn-
aði hurðina, og hjelt að þeir myndu liggja þar brunnir
ffHpi nrnohjqumJka.líi
jsnuL
— Mig langar til þess. að
vita, hvort jeg get skilið við
manninn minn? spurði ung
stúlka lögfræðing, sem hún
leitaði til.
— Ilvað hefir maðurinn
yðar gert af sjer? spurði lög-
fræðingurinn.
— Er nauðsynlegt að jeg
segi það?
— Auðvitað verðum við að
geta ákært hann fyrir eitt-
hvað, eitthvað brot á hjú-
skaparlögunum.
— Jæja, svaraði stúlkan,
— en í raun og veru, hefir
hann ekki gert neitt af sjer.
Jeg er ekki einu sinni gift,
en jeg er trúlofuð og ætlaði
aðeins að vita, hve auðveld-
lega jeg gæti losnað við mann
inn minn, ef jeg þyrfti á þ"ví
að halda.
★
„Tómas, hvers vegna. er
litli bróðir þinn að skæla?“
spurði mamma þeirra.
„Hann er að skæla“, svar-
aði Tórnas, „af því að jeg er
að borða kökuna mína og
vil ekki gefa honum neitt af
henni“.
,,En hans kaka, er hún bú-
in?“ spurði þá móðirin.
„Já, og hann orgaði líka
á meðan jeg var að borða
hana‘ ‘.
★
Læknirinn átti tvær litlar
stúlkur, sem Voru álitnar fall
egustu börn þorpsins.
Eitt sinn er litlu stúlkurn-
ar tvær voru að ganga úti
sjer til skemtunar, gengu þær
fram hjá tveimur litlum
drengjum. Annar þeirra átti
heima í þorpinu, en hinn var
gestur þar.
„Ilvaða litlu stúlkur eru
þetta V ‘ spurði aðkomudreng-
urinn.
„Það eru dætur læknisins",
svaraði drengurinn úr þorp-
inu. „Hann tekur allí það
fallegasta og besta sjálfur“.
★
„Hvar er litli bróðir þinn,
Jonni ?“
„TTann liggur í rúminu.
Hann meiddi sig“.
„En hvað það er leiðinlegt.
Ilvernig fór hann að því?“
„Yið vorum að reyna, hver
okkar gæti hallað sjer meira
út um gluggann og hann
vann‘ ‘.
★
„Mamma“, kallaði lítil sex
ára dóttir hennar, „viltu gera
svo vel að klæða mig“.
„Nei, þú verður að gera
það s.jálf, ástin mín“, svar-
aði móðirin. „Mamma er of
upptekin1 ‘.
,,Ó“, stundi litla stúlkan.
„Jeg veit ekki hvernig jeg
færi að lifa án mín“.
★
Dóra litla, fjögra ára, átti
að fara að hátta. En alt í
einu snýr hún sjer við og
hleypur til mömmu sinnar.
„Mamma“, kallaði hún,
flytjum við hjbðan á morg-
un ?‘ ‘
„Já, ástin mín, þú sefur
hjer í síðasta skifti í nótt“.
„Jæja“, sagði Dóra litla,
og kraup við hliðina á rúminu
sínu, „ætla að sje þá ekki
best, að jeg kveðji guð, frvst
við erum að flvtja til Reykja-
víkur á morgun“.
★
— Hvernig heldurðu,, að
tengdamóður þinni líki veran
hjerna upp í fjöllunum?“
— Ekki sem hest — það eru
þó nokkur fjöll, sem him
kemst ekki upp á.