Morgunblaðið - 12.01.1944, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 12. jan. 1944.
MORGUNBLAÐIÐ
lt
íftífí
VÍCKI Mlffl
ur cent í buddunni. „Það er of
seint, þegar þeir eru lagðir af
stað“, sagði maðurinn. Lung
Yen virti aftur fyrir sjer hlaup-
arana. Það var erfitt að dæma
um hæfni þeirra úr þessari
fjarlægð.
,,Þann þriðja“, sagði hann.
- ,,Hve miklu viltu veðja?“
spurði maðurinn, og sjer til
mikillar undrunar heyrði Yen
sig segja:
„Tveim litlum silfurskilding-
um“.
Áhlaupið hófst.og Lung Yen
greip andann á lofti, þegar
hann sá að sá þriðji var í broddi
fylkingar. Hann hljóp í reglu-
bundnum ljettum skrefum og
virtist ekkert mæðast. Lung
Yen myndi hafa haft gaman af
að hugsa sjer þetta son sinn, en
hann var miklu eldri en Seile-
ong gat Verið. Lung Yen æstist
æ meir eftir því sem hlaupa-
brautin styttist. Hann hoppaði
upp, veifaði handleggjunum og
hrópaði hvatningarorð. Ef hann
tapaði tuttugu centunum
myndi hann ekki geta boðið
syni sínum andasteik og fisk í
súrsætri sósu; hann yrði þá að
fara með hann í útieldhús, þar
sem ekkert væri að hafa nema
hrísgrjón og flesk, en í ákafan-
um að veðja, hafði hann ekki
hugsað út í það. En heppnin
virtist vera með honum þennan
dag.
Þriðji drengurinn vann. Mað
urinn við hlið Yens möglaði, en
tók tuttugu cent úr buddu sinni
og' fjekk Yen.
„Þjer virðist vera allkunnug-
ur þessum málum“, sagði h&nn,
en það hljómaði ekki sem lof.
En Lung Yen var nú svo ákaf-
ur að fylgjast með hlaupunum
að hann hafði ekki tíma til að
svara honum. Drengirnir, sem
næstir áttu að hlaupa krupu í
röð og snertu jörðina lítillega
með fingurgómunum. Þeir voru
ungir, og Lung Yen var sann-
færður um að einn þeirra hlyti
að vera sonur sinn. Hann hjelt
niðri í sjer andanum meðan
hann virti fyrir sjer hvern
dreng fyrir sig í röðinni. Engin
innri rödd sagði honum og eng-
in ytri einkenni sýndu honum
hver þeirra væri sonur hans, og
fæddur til að halda við ætt
hans. Sá ysti þeirra var sterk-
legur og fagurskapaður, en
hann var brúnn á hörund eins
og lægri stjetta synir, sá fjórði
í röðinni var grannvaxnari og
fíngerðari og hörund hans var
á litinn eins og ferskja sem sól-
in skín á. Lung Yen andvarp-
aði djúpt, því hann vissi ekki
hvor þessara tveggja hann vildi
heldur að væri sonur sinn. Síð-
an var skotið af byssunni, og
drengirnir þutu af stað.
„Of hratt, of hratt“, hrópaði
Lung Yen áhyggj_ufullur og
handleggir hans fjellu mátt-
lausir niður með síðunum. Þar
sem hann var ætíð vanur að
hlaupa langar vegalengdir með
kerruna sína, datt honum ekki
í hug að ti,l væri neitt sem
nefndist spretthlaup. Hvorki sá
brúni nje sá ferskjulitaði sigr-
uðu, heldur var það sá smávaxn
asti þeirra allra, sem hnakka-
kertur geystist fram úr þeim.
Lung Yen óskaði undir eins að
þetta væri sonur sinn, en þegar
drengurinn komst að markir.u
fjell hann dauðuppgefinn nið-
ur; Lung Yen vonaði þá að
hann væri ekki sonur sinn, því
að hann fann til meðaumkun-
arblandinnar fyrirlitningar á
drengnum, sem lá þarna í sand-
inum yfirkominn af þreytu.
Hlaupin hjeldu stöðugt áfram,
og Lung Yen var í einu svita-
baði þegar kallarinn tilkynti að
þeim væri lokið. Hann hafði
tekið of marga keppendanna
fyrir son sinn. Hann hafði tek-
ið óbeinan þátt í hlaupinu;
hann hafði fylgt hverjum
þeirra í anda, og með krepta
hnefa óskað, að þeir ynnu, og
að lokum var hann eins þreytt-
ur og hann hefði hlaupið hvert
einasta hlaup.
„Nú er því lokið“, sagði mað-
urinn við hliðina á honum og
stóð upp. Lung Yen teygði
styrða limi sína og hjelt af stað.
„Böggullinn yðar gamli herra“,
kallaði kona ein og rjetti fram
böggul hans. Han.i hafði verið
svo niðursokkinn í að entíur-
þekkja son sinn, að hann hafði
gleymt hinum dýrmæta og ó-
metanlega bíl í pappírsumbúð-
unum. Umbúðirnar voru nú
rifnaðar, og hvergi nærri eins
veglegar og í fyrstu, en það
fylti Lung Yen stolti og sæiu
að þrýsta hinum dýrmæta grip
að brjósti sjer, þrátt fyrir það.
Hann stóð hikandi innan um
fólksfjöldann um stund, síðan
lagði hann af stað, því að nú
var kominn Æmi til að leica að
syninum meðal hinna drengj*
anna. Fólkinu smáfækkaðis það
var tekið að rökkva, og luðra-
hljómur heyrðist úr mörgurn
áttum í einu. Lung Yen dró exm
einu sinni upp pappírsnúðann,
sem brjefaskrifarinn hafði skrií
að á númer og dvalarstað sonar
hans. Silkiklæðin gáfu honurn
hugrekki til að spyrja hennann
einn til Vegar. Hermaðurinn
var ekki ruddalegur, eins og
hermenn eru venjulega, hcld-
ur brosti hann vingjarnlega við
Lung Yen og fylgdi honum að
einum hinna mörgu smástiga,
sem láu frá íþróttaveliinum. —
Lung Yen þakkaði honum með
virðuleik samboðnum silkiklæð
unum og gekk áfram milli raða
hreinna hvítra húsa. — Hann
heyrði trumbuslátt í yjarska. og
hann heyrði einnig eigin hj.art-
slátt sinn.
Innan skamms gekk fram hjá
honum röð drengja, rykið þyrl-
að'sf upp undan fótum þí irra,
og þeir vom þreytulegir, en
þrátt fyrir bað glaðir að sjá.
Það sýndist að minsta áfosti
Lung Yen, sr hann svipaðist
um eftir andliti sonar síns í
fylkingunni, uns hann fór að
verða óþolinmóður, þá tók hann
til fótanna og hljóp, eins og
hann væri með kerruna sína.
Hann vildi komast sem fljót-
ast til staðarins, sem hinn vin-
gjarnlegi hermaður hafði vísað
honum á. Trumbuslátturinn
og lúðrablásturinn var langt að
baki hans; þegar hann tófc>upp
um sig síða k/rtilinn til að geta
hlaupið óhindrað. Hann þurfti
enn oftar að spyrja til vegar og
fá skýringu á leiðbeiningunum
á pappirsblaðinu. Eftir að hafa

vilst oftar en einu sinni kom
hann að skálanum sem sonur
líans hafðist við í. Það var ein-
liæða bygging úr trje, ekki eins
hvít og falleg og húsin, sem
hann var nýkominn fram hjá.
Eyrnar stóðu opnar, og Lu.ng
Yen gekk inn, eftir að hfaa
ræskt sig kurteislega ívrir ut-
■n 1kkrjjm s‘n: i ■ "> En það
v:.r mginn inni í því svo að
hann kom út aftur, ráðaleysis
legur og skömmustulegur yfir
fljótfærninni Nu heyrði hann
lúðraþytinn og trumbusláttinn
a ný, rjksk: sás’. neðst á veg-
ii.um og gegnurn rykið sá hann
drengjafylkingu' a. Þeir þustu
ir.-n í núsið mcð glaðværð og
lilátrasköllum Yc.n brosti.fram
ai.i í rvern þaim dreng, sem
hann sá greini’ega framan í, en
enginn þeirra staðnæmdist nje
sagði „Pabbi'. Honuin fanst
e.ms og fætuv hans væiu úr
t-ot.num viði Hanv'. tók rauða
umslagið upp ur vasa sínum og
hjelt því á lofti, síðan herti
hann upp nugann og ákvað að
kalla upp nafn sonar síns. —
„Lung Seileong frá Pukang“,
hrópaði hann eða fanst honum
hann hrópa. 1 rauninni heyrð-
ist aðeins lágt hvísl, sem drukn
aði í hlátrasköilvmum og eng-
inn dreng;anna nam staðar.
„Lung Seileongi Lung Seile-
ong!“ hrópaði hann hvað eftir
annað. Grannur drengur með
greindarlegt andlit en því mið-
ur dálítið rangeygður spurði:
,,Er það Lung Seue.mg frá Fu-
kang, sem þjev eruð að leita
að?“
„Jú, það er nafn sonar míns“.
1 „Jeg skal kalla á hann‘!, sagði
drengurinn og hljóp inn í hús-
ið. Lung Yen ljetti stórlega,
því enda þótt drengur þessi
.væri kurteis og greindur vildi
Sagan af töfrabandinu btáa
Æfintýi’ eftir P. Chr. Aasbjörnsen.
2.
ari heiði, og gætu engir menn búið þar sem ljósi§ var, og
yfirleitt hvergi þar um slóðir, fyrr en færi að halla norð-
uraf.
Þegar þau höfðu gengið nokkra stund, komu þau að
stórum rauðmáluðum bæ.
„Hjer þorum við ekki inn, hjer búa bergþursar“, sagði
kerling.
„Jú, inn förum við, þar sem er ljós, þar er líka fólk“,
sagði drengurinn. Hann gekk inn og kehlingin á eftir, en
það leið yfir hana um leið og dyrnar opnuðust, því þá sá
hún risavaxinn mann sitja þar inni.
„Sæll vert þú, frændi“, sagði drengurinn.
„Hjer hefi jeg nú setið í þrjú hundruð ár, og aldrei
hefir neinn sagt frændi við mig“, sagði maðurinn, sem
inni sat.
Drengur settist nú við hliðina á manninum og tók að
spjalla við hann, eins og þeir væru gamlir kunningjar.
„En hvernig fór með hana fóstru þína?“ sagði mað-
urinn, þegar þeir höfðu ræðst við góða stund. „Mjer
sýndist líða yfir hana. Ætli það sje ekki best, að þú líbr
til hennar?“
Piltur fór út, tók kerlinguna og dró hana inn eftir
gólfinu. Við það rankaði hún við sjer og skreyddist inn
í eldiviðarhornið og þar sat hún og þorði næstum því ekki
að gægjast fram.
Þegar dálítil stund var liðin, spurði drengurinn um það,
hvort þau gætu fengið húsaskjól um nóttina. Jú, það gátu
þau fengið, sagði maðurinn.
Svo ræddust þeir við um stund, en alf í einu fór dreng-
urinn að verða svangur og spurði, hvort þau gætu ekki
fengið kvöldmat líka. Jú, maðurinn hjelt, að einhver ráð
yrðu nú með það.
Þegar þeir höfðu setið nokkra stund, stóð maðurinn
á fætur. Hann tók sex sátur af birkihríslum og setti á
eldinn. Þá varð kerlingin enn hræddari. „Nú ætlar hann
að brenna .okkur lifandi“, sagði hún, þar sem hún sat í
eldiviðarkróknum. Þegar birkið var brunnið niður í glóð,
stóð maðurinn upp og gekk út.
„Mikill voðalegur glanni geturðu verið“, sagði kerling-
in við strákinn. „Sjerðu ekki að við erum hjá trölli?“
„O, svei“, sagði strákur. „Hann er ekkert hættulegur“.
Eftir stutta stund kom maðurinn inn aftur með stóran
rftlílji2r mcAqjj/nJea. Ijli/nu. -
Hjer er smásaga eftir Isadora
Duncan:
„Þegar D’Annurzio bjó á
Hótel Trianon, átti hann gull-
fisk, sem hann hafði mikio dá-
læti á. Hann hafði hann í dá-
samlegri kristalskál og gaf hon
um altaf sjálfur að borða og
talaði við hann. GulUiskurinn
var vanur að hreyfa uggana og
opna og loka munninum eins
og hann vildi svara husbónda
sínum.
Dag nokkurn er jeg dvaldi á
Hótel Trianon, spurði jeg gest-
gjafann:
„Hvar er gullfiskurinn hans
044010^1^10?“
„O, frú, það er sorgarsaga.
D’ Annunzio fór til Italiu og
bað okkur að ala önn fvrir hon-
um. „Þessi gullfiskur", sagði
hann, „er mjer svo hjartakær,
hann er tákn hamingju mínn-
ar“. Eftir að D’Annunzio var
farinn kom símskeyti frá hon-
um á hverjum degi: „Hvernig
hefir minn elskandi Adoip'nus
það?“ Dag nokkurn tók jeg
eftir því, að gullfiskurinn var
farinn að ^synda hægara, og
hai|n horfði á mig og opnaði og
lokaði munninum eins og hann
væri að spyrja um D’Ann-
unzio. Síðan hætti hann alveg
að synda svo jeg kastaði hon-
um út um gluggann. En þá kom
skeyti frá D’Annunzio. Það
hljóðaði þannig: „Adolphus lið-
ur ekki vel núna“. Jeg símaði
honum aftur: „Adolphus er
dauður. Dó síðastl. nótt“. D’An-
nunzio svaraði: „Grafið hann í
garðinum. Setjið minnisvatða á
gröf hans“. Þá setti jeg hann í
sardínudós, vafði hana inn í
silfurpappír, og geroi honum
gröf í garðinum og set'i á hana
kross með áletruninni: „Hjer
hvílir Adolphus“. D’Annunzio
kom heim eftir nokkra daga:
„Hvar er gröf Adolphus?“
Jeg sýndi honum gröfina í
garðinum. Hann setti a hana
fjölda blóma, stóð þar langan
tíma. Það mátti greinilega sjá
tár streyma niður kinnar
hans“.
★
Dr. Johnson sagði eitt sinn,
ef hann var að tala um leiðin-
legan og þreytandi mann:
„Þessi maður virðist aðeins
hafa eina hugmynd og hún er
röng“.
★
Clarence Darrow var mjög
iðinn og duglegur maður, vann
nótt og dag. Hann var oft æði
subbulegur til fara. Eitt sinn
hópuðust í kringum hann fjöldi
forvitinna manna — þar á
meðal eitthvað af blaðamönn-
um — og fóru að ræða um
þetta við hann. En hann losaði
sig fljótt við þá.
' „Jeg fer til betri klæðskera
en nokkur ykkar“, sagði hann,
„og borga meira fyrir föt mín.
Eini mismunurinn á okkur er,
að þið sofið sennilega ekki x
ykkar fötum“.
★
Jóseph Addison, sem var
mjög hæverskur, var eitt sinn
ásakaður fyrir það af ungri
stúlku, að hann væri leiðinleg-
ur og þreytandi í samræðum.
„Ungfrú“, svaraði 'hann,
mjög virðulega, „jeg hefi að-
eins níu pence í vasanurrf, en
get teiknað fyrir þúsund pund“.
★
Tom, þjónn Walter Scott’s
sagði eitt sinn við hann:
„Þær eru góðar bækurnar yð
ar, þær eru mjer ómissandi.
Þegar jeg er háttaður, tek jeg
einhverja þeirra og byrja að
lesa og jeg er sofnaður á augna
blikinu“.