Morgunblaðið - 03.02.1944, Blaðsíða 2

2
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudag’ur 3. febrúar 1944
Minning þeirrn, er fórust með Mnx Pemberton
iVlinningarguðsþjónusta í dag
í DAG kl. 1,30 fer fram minningarguðsþjónusta í Dóm-
kirkjunni um þá 29 sjómenn, sem fórust með botnvörp-
ungnum Max Pemberton. Síra Bjarni Jónsson vígslu-
biskup messar og verður athöfninni útvarpað.
Mjög mörg fyrirtæki bæjarins loka í dag eftir hádegi,
vegna minningarathafnarinnar og eru tilkynningar um
lokanir birtar annarsstaðar í blaðinu í dag.
KVEÐJUORÐ
S)jera Sri&ril SJaíícjrúnSSon:
* «
Sanníð með sorgmæddum
í DAG minnast Reykvíkingar látinna skipverja
af ,,Max Pemberton“ og ástvina þeirra með guðs-
þjónustu í Dómkirkjunni. En það eru ekki Reyk-
víkingar einír, sem minnast og sakna: Það eru ekki
þeir einir, sem finna til með þeim, sem eiga dýr-
mætustu ástvinunum á bak að sjá. Um land alt
hafa menn fundið til sársaukans og þess mikla sárs,
sem þjóðarlíkaminn var særður, er hann átti nærri
þrem tugum vaskra manna á bak að sjá. Víða um
land mun fólk í dag sitja við útvarpstæki sín og
taka þátt í þeim hugsunum og bænum, sem fram
eru bornar í Dómkirkjunni.
Mennirnir eru svo gjörðir, að þá langar til að
skilja örlög sín. Þeir eru altaf að reyna að gjöra
sjer grein fyrir orsökum þess, sem fyrir þá kemur.
Og sjerstaklega þegar eitthvað kemur sárt við þá,
vaknar þessi spurning hjá þeim: hvers vegna þurfti
þetta að koma fyrir mig?
En þeir fá sjaldnast það svar, sem þeim nægir.
Mótlætið verður okkur ráðgáta meðan.við lifum
hjer á jörðu. Það er eftirtektarvert, að Jesús
Kristur, sem sagði lærisveinum sínum svo margt
sem þeir þurftu að vita, sagði þeim aldrei hvernig
á því stæði, að fjöldi fólks þyrfti sárar sorgir og
langvinnar þrautir að þola. En hann sagði annað,
sem hefir veitt óteljandi hreldum mönnum þrek
og hugrekki til að þola sárustu sorgir án þess að
bugast. Hann sagði: „Komið til mín allir þjer, sem
erfiðið og þunga erúð hlaðnir, og jeg mun veita
yður hvíld“.
Hann býður þeim til samfjelags við sig, svo að
hann geti borið sorgirnar með þeim. Þau skilaboð
frá honum langar mig til að flytja þeim, sem eiga
rrú um svo sárt að binda og við höfum sjerstáklega
í huga í dag. Jeg get ekki beðið þeim neins betra en
þess, að hann, sem er miskunnsamastur og mátt-
ugastur allra, fái flutt þeim huggun sína. Því að
alt það í lífi okkar, sem við fáumst við í samfjelagi
við hann, hvort heldur er Ijúft starf eða sár sorg,
verður til þess að flytja okkur blessun. Við vöxum
fyrir það bæði að lífsreynslu og þroska.
Jeg hefi stundum vearið að hugsa um það, hve inni-
leg hlýtur að hafa verið samúð Jesú og hve sárt
hann hlýtur sjálfur að hafa fundið til, þegar þeir
urðu á \jggi hans, sem bágast áttu. Við þekkjum
það af rf:kur sjálfum, þegar við höfum liðið með
einhvlgýbm öðrum. En við vitum að samúð okkar
er óffillkomin í samanburði við samúð hans, sem
kærk&ksríkastur er allra og best skilur þjáningar
mannlegrar sálar. Frásögur guðspjallanna bera það
líka með sjer, hve gott mönnum varð af því, að
trúa honum fyrir vandkvæðum sínum og njóta
samúðar hans.
Hann er enn í dag hinn sajni. Og hann nær enn
í dag eins vel og fyrir 19 öldum til þeirra, sem til
hans vilja leita. Hann hugsar með innilegustu sam-
úð til okkar hryggu vina.
Látum okkar samúð verða að bæn til hans fyrir
þeim. Je^f trúi svo fastlega á mátt bænarinnar, að
jeg efast ekki um að þeim geti orðið lið að bænum
okkar, ef við hugsum til þeirra af einlægri samúð
og til hans í auðmjúkri trú á elsku hans og mátt.
„Guð huggi þá, sem hrygðin síær“.
„KOMUM A MORGUN“,
það var síðasta kveðja ykkar
til ástvinanna, ættingjanna og
útgerðar skipsins. Oll biðum
við í eftirvæntingu, milli von-
ar og ótta, „því margt skeður
á sæ“ og getur heilan hindrað.
En vonarneistinn dó. Við okk-
ur blasti hin ægilega stað-
reynd: Þið voruð horfnir í
hafsins djúp. Skeytið og kveðja
ykkar: „Komum á morgun"
hafði ræst í annarlegri merk-
ingu. Þið voruð þá komnir til
æðri heima.
Sumir ykkar höfðu verið
samstarfsmenn annars okkar
lengst af í 30 ár og margir
beggja okkar á annan tug ára.
Alla þektum við ykkur sem
dugmikla sjómenn, sem sönn
ánægja var að hafa saman við
að sælda.
í blíðu og stríðu, á friðar og
ófriðartímum, höfðuð þið siglt
„Max Pemberton“ og ávalt við
góðan orðstír. Þegar „ásýnd
allra landa er orðin sem vítis-
bál“ og við hættur hafsins
sjálfs bættust ógnir ófriðarins,
hjelduð þið ótrauðir áfram að:
„flytja þjóðinni auð,
sækja barninu brauð,
færa björgin í grunn
undir framtíðarhöll“.
Það voru sameiginlegar von
ir okkar, að við myndum allir
sjá þeim ragnarökum linna,
sem nú hafa dunið yfir heim-
inn, og að þá mætti takast að
fá.nýtt og stærra skip. Vegna
*
dulinna og ófyrirsjáanlegra
atvika lifðuð þið ekki að sjá
rofa til. En þið stóðuð til hinstu
stundar með heiðri á þeim vett
vangi, þar sem baráttan er
jafnan hörðust, en ,um leið
mikilvægust fyrir lífsafkomu
þjóðarinnar.
Astvinir, ættingjar, við út-
gerðarmenn skipsins og- öll ís-
lenska þjóðin höfum mist mik-
ils við fráfall ykkar. Söknuð-
urinn eftir ykkur er sár.
Hjartans þakkir fyrir sam-
starfið.
Guð blessi minningu ykkar
og veiti syrgjendum huggun.
Halldór Kr. Þorsteinsson.
Sveinn Benediktsson.
Nokkur kveðjuorð
til Maack-feðganna
EFTIR 28 ára sambýli verða
þeir feðgarnir Pjetur eldri og
Pjetur yngri Maack mjer ó-
gleymanlegir, svo miklir voru
mannkostir þeirra og svo
mikla gæfu tel jeg það
mjer og heimilisfólki mínu að
hafa verið samvistum við það
ágæta fólk. Þar var sannarlega
hið fegursta sambýli foreldra
og barna alt frá móður húsbónd
ans, frú Vigdísi Maack prests-
ekkju, sem nú er fyrir nokkru
látin, og að öllum mannkost-
um var frábær kona.
Jeg veit, að fjölskyldur feðg
anna hafa svo mikið mist, að
síst situr á mjer að rekja raun-
ir, en þegar þeir eru horfnir
okkur, hlýt jeg að minnast
þess, að á betri vini varð ekki
kosið. Manndómur þeirra var
mikill, trygð þeirra var óbil-
andi og eftir nærfelt þrjátíu
ára samvistir þykist jeg mega
fullyrða, að þeir hafi verið ó-
venjulegir mannkostamenn,
svo að endurminningin um þá
geymir enga skugga. Yfir dag-
fari þeirra öllu var sú heið-
ríkja, sem gerir minninguna
um þá bjarta. Það gerir raunar
söknuðinn sáran, en gefur líf-
inu jafnframt innihald, að
minnast svo dýrmætra vina.
í þakklátri endurminningu
um liðin ár bið jeg ástvinum
þeirra blessunar Guðs og sjáM-
um þeim brautargengis í nýja
heiminum. En þangað mun gott
að koma með hreinan skjöld
eftir dáðríkan ævidag.
Sigurður Gunnlaugsson.
Hin mikla fórn
Hversu sár er harmafregnin þunga,
hvergi lýst fær nokkur mannleg tunga,
gjörvöll þjóðin látna sjómenn syrgir,
sem að aldan hafs í djúpi byrgir.
Hafið einatt hárra fórna krefur,
hrausta marga drengi í örmum vefur.
Ennþá hefir þjóðin þurft að gjalda
þunga fórn í ægisdjúpið kalda.
Horfinn burt er hópur góðra manna,
heim, sem koma ei meir til ástvinanna,
í þeirra brjósti er dýrsta vonin dáin,
döprum augum hvarfla út á sjáinn.
Þarna hvíla tugir tveir og níu,
sem tengdir voru ást og vina hlýju,
sofa vært und’ sævarbáru kliðum,
saman allir út á fiskimiðum.
Horfnu vinir hafið ævarandi
hjartans þökk fyrir alt, á sjó og landi.
Önnur fegri strönd var fyrir stafni
og stýrðuð þangað heim í drottins nafni.
Himna guð, sem heimi öllum ræður,
liönd þín styrki ekkjur, börn og mæður
og aðra þá sem bera hrygð í huga,
harma og sorg þeir megi yfirbuga.
Ágúst Jónsson,
Myndarlegl blað,
sem fer inn á
nýjar brautir
Janúarhefti blaðsins „Akra-
nes“ er nýútkomið. Með því
hefst 3. árg. blaðsins og stækk-
ar um helming, með því að það
verður hjer eftir 12 síður
hverju sinni í stað 8 áður. — í
þessu blaði hefst ævisaga Geirs
Zoea, rituð af Gils Guðmunds-
syni kennara. Er þar rakin
ætt og uppruni Zoégaættarinn-
ar.
Hjer er um merkilega ný-
ung að ræða, þar sem blaðið
ætlar að láta semja ævisögur
„íslenskra athafnamanna", á-
framhaldandi, eftir því sem við
verður komið, og birta kafla
úr þeim í blaðinu. Ætlunin er
að gefa -þær út í bókarformi,
eftir að hafa birt þessa kafla
í blaðinu. Verður ævisaga G.
Zoéga þannig fyrsta bindi
þessa samstæða verks, og mun
það koma út á þessu ári.
í þeim tveim árgöngum, sem
þegar eru komnir, er margan
og mikinn gamlan fróðleik að
finna, sem hvergi er annars-
staðar að fá, auk margra
greina um hin margvíslegustu
efni. Blaðið er vandað að öll-
um frágangi og prentað á góð-
an pappír. I þessu* umrædda
hefti er m. a. þessa efni: láf-
um ekki upp það ljótasta í
sögunni. Löng grein um As-
mund heit. Þórðarson á Há-
teig, sem nýlega er látinn 93
ára að aldri. Um upphaf versl-
unar- á Akranesi o. fl. o. fl.
Blaðið „Akranes“ er á góð-
um vegi með að afla sjer mik-
illa vinsælda, og mun fljótt
eignast traustan lesendahóp út
um alt land, svo mörg sem hugð
arefni þess eru, og þeim gerð
góð skil. Ræð jeg öllu hugs-
andi fólki til að kaupa blaðið,
lesa það og halda því saman.
Það er laust við pólitík en
tekur fast og einarðlega á
hverju því efni sem tekið er til
meðferðar ag áhuga, einlægnil
og skilningi.
S. M.
Jóhann Jósefsson
endurskosinn í stjórn
Síldarúfvegsnefndar
JÓHANN Þ. Jósefsson alþm.
hefir »erið endurkjörinn 3
stjórn Síldarútvegsnefndar afi
hálfu útgerðarmanna.
Lögin mæla svo fyrir, að
einn af stjórnendum Sjldarút-
vegsnefndar skuli kjörinn af
útvegsmönnum. Kosningarrjetti
hafa á hverjum tíma þeir út-
vegsmenn sem veiða síld ti|
söltunar sumarið áður en kosn!
ing fer fram, og öfluðu meirai
en 100 tn. síldar. I
Atkvæði fjellu þannig að
þessu sinni, að Jóhann Þ. Jós-
efsson var kjörinn með 43'
atkv. Óskar Halldórsson hlauti
34 atkv. og var hann næsturi
Jóhanni að atkvæðatölu. Vara-
maður Jóhanns var kjörinrí
Ólafur Jónsson, útgerðarmaður]
í Sandgerði, með 36 atkv.