Morgunblaðið - 09.02.1944, Blaðsíða 8

8
MOKGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 9. febrúar 1944
Námur Salomons
Framhald af bls. 7
íjóst, að jeg hafði hjer lagt
i vonlausa en mjög ævin-
.týraríka leit. í þrjár aldir
höfðu menn leitað námu
þeirrar, sem sögð var hafa
verið svo ótrúlega auðug af
gulli á dögum Salómons, að
silfur var einskis virði við
hirð hans. **
Arabar, sem voru í þræla
leit, pynduðu fjölda inn-
fæddra manna í von um að
fá einhverjar upplýsingar
um námuna. Portúgalskir
ævintýramenn ferðuðust
hundruð mílna í árangurs-
lausum tilráhnum til að
finna námurnar. — Mestur
hluti hinna fyrstu auðleit-
armanna náði aldrei aftur
til siðmenningarinnar. •—
Arrnað hvort voru þeir
drepnir af frumbyggjunum,
eða sóttir urðu þeim að ald-
urtila.
Jég hafði ráðið það af
gömlum landabrjefum mín-
um og ótal frásögnum, er
jeg hafði safnað, að nám-
umar myndu vera einhvers
staðar í nágrenni Zambesi-
fljóts í Suður-Afríku. Hafði
leit mín meira að segja tak-
markað svæðið svo, að það
var ekki nema 250,000 fer-
mílur að flatarmáli. — En
það hafði kostað mig alla
æfina og stórfje að kanna
alt þetta svæði. Nokkrum
sinnum flaug jeg yfir svæð
ið, og tók myndir, en að
Llokum varð jeg að viður-
kenna, að alt starf mitt væri
árangurslaust.
Jeg hjelt nú í norðurátt.
Meðan jeg dvaldi í Uganda
barst mjer skeyti frá hin-
um fræga könnuði og forn-
leifafræðingi Byron greifa.
Hjelt hann því fram, að
hann hefði fundið hinar upp
runalegu námur Salómons
við Werka Warka í fjöllum
Vestur-Abyssiníu, er aldrei
höfðu verið könnuð. Werka
Warka þýðir „gulldalur-
inn“.
Reyndust miklir erfið-
leikar á því að fá leyfi keis
arans til þess að greifinn
mætti fara til Werka
Warka. En þótt leyfi keis-
arans væri fengið, varð
hann þó að ferðast að næt-
urlagi og eftir leynistígum
til þess að forðast hand-
töku. í nánd við ákvörðun-
arstaðinn kom hann að
hundruðum þræla, sem leit-
uðu eftir gulli. Rjett þar hjá
voru steinpyramidar, sem
sagðir voru vera grafir
þræla frá dögum egyptsku
konunganna. — Greifinn
kærði sig kollóttann um
það, þótt honum væri bann
að að fara inn í pyramid-
ana. Varð hann þar var við
einkennilegan ilm, einkenn
andi fyrir hina fornu lík-
smurningu, og sannfærði
þetta hann um það, að
þama hefði verið egyptsk
nýlenda á dögum Salómons
konungs.
Abyssiniukeisari er tregur
að veita námaleyfi.
Þegar jeg las skýrslu By
rons greifa, kom mjer í
hug atvik frá dvöl minni í
Abyssiníu áður en ítalir
lögðu landið undir sig og
hröktu keisaranna í útlegð.
Sat jeg þar á veitingahúsi
með hálfdrukknum gull-
nema frá Jóhannesarborg.
„Þar er gnægð gulls“,
hrópaði hann. „Líka em þar
hellar, þar sem demantar
liggja á víð og dreif. Þetta
eru hinar týndu námur Saló
mons konungs, og jeg hefi
fundið þær“.
Jeg spurði hann, hvar
námur þessar væru, og
kvað hann þær vera upp í
fjöllunum, en hann hefði
ekki getað fengið námaleyfi
hjá keisaranum. Vildi hann
fá mig í fjelag við sig, en
jeg ypti öxlum og ljet mjer
fátt um finnast.
Jeg rakst á marga gull-
nema í Addis Ababa, sem
þyrsti í að segja sögur af
takmarkalausum auðæfum.
Gull hefir fundist í árfar-
vegum í Abyssiníu, og jarð-
fræðingar eru þeirrar skoð-
unar, að gullæðar hljóti að
vera einhversstaðar í fjöll-
unum en ennþá hafa þær
ekki fundist.
Leit minni er nú lokið, og
jeg er sannfærður um það,
að námur Salómons eru enn
ekki fundnar, en fullkomin
ástæða er til þess, að leit-
inni að þeim sje haldið á-
fram.
Minningarorð um
Jens Konráðsson, stýrimann
„Nú reikar harmur í húsum
og hrygð á þjóðbrautum“. —
Enn einu sinni hefir íslenska
þjóðin orðið að reyna það, eins
og svo oft áður, að hafið krefst
mikilla og dýrra fórna fyrir það
gull, sem sótt er í greipar þess.
— En hættur hafsins og ógnir
storma og steypibylja hafa
aldrei orðið til þess að draga
kjarkinn úr íslenskum sjómönn
um. Þeir vita fullvel, að það er
margt, sem ,,býr sjómönnum
grand“, -— en samt eru jafnan
vöskustu synir þjóðarinnar
reiðubúmr til að leggja á djúp-
ið, •— í hinn ójafna leik. Þeir
skeyta hvorki um bylji nje
brotsjóa. —
Nú er „Max Pemberton" far-
inn. Tuttugu og níu ungum og
ötulum mönnum hafa óðar
hrannir úthafsins í einni svip-
an búið vota gröf. —
Einn þessara manna var vin-
ur minn og æskufjelagi, Jens
Konráðsson. Hann var á ’oesta
skeiði lífsins, er ,,dauðinn
slökkti á arni h'fsins", fæddur
þ 29. september 1917. — Jens
var næst elsti sonur hjónanna
Þorbjargar Sveinsdóttur og
Konráðs Jenssonar, veitinga-
manns á ísafirði.
Þegar í barnæsku ákvað Jens
að verða sjómaður, — ekkert
annað en sjómaður. — Hugur
hans hneigðist allur til sjávar-
ins, enda á hann til sægarpa
að telja í báðar ættir. Innan \ið
fermingaraldur fór Jens fyrst
til sjós, undir handleiðslu iöð-
ur síns, er þá var dugandi sjú-
maður og vildi að strákurinn
fengi sem fyrst að kynnast því
starfi, er hugur hans kaus, og
reyna sig í baráttunni við hinn
grálynda sjó. Og það leyndi sjer
ekki þá, að Jens var efni í þrótt
mikinn sjómann, — og hafði til
að bera kjark og þrek til þess
að leggja á sig erfið og kulda-
leg störf, þótt ungur væri og
lítt harðnaður. — Jens Konráðs
son var því ekki gamall, tæp-
lega kominn af barnsaldri, er
hann var orðinn töluvert reynd
ur og mjög dugandi sjómaður.
— Hann var háseti á stærri og
smærri bátum við ýmiskonar
veiðar, í nokkur ár, •— undi
sjer hvergi betur en úti á hafs-
auga, og skipaði ávalt rúm sitt
með sæmd.
Fórst með b.v. Max Pemberton.
En hugur hans stefndi hærra.
Hann gerði sig ekki ánægðan
með að vera altaf undir aðra
gefinn. Hann ákvað að læra og
verða skipstjóri. Fluttist hann
frá ísafirði til Reykjavíkur og
tók að stunda sjómensku á tog
urum. Árið 1941 innritaðist
hann í Stýrimannaskólann og
tókst honum með dugnaði og
elju að afla sjer þess lærdóms,
er með þurfti. Útskrifaðist hann
úr skólanum vorið 1943 með
góðum vitnisburði og rjeðst þá
á b. v. „Max Pemberton". Var
hann þar háseti á fiskveiðun-
run, en stýrimaður í Englands-
siglingunum. Draumar hins
unga manns voru að rætast á
glæsilegan hátt. —
Jens kom sjer hvarvetna vel,
þar sem hann vann, enda var
hann laginn verkamaður, þaul-
vanur öllum þeim störfum, er
vinna þarf um borð í skipi, dug
legur með afbrigðum, ósjerhlíf-
inn og áræðinn. — Hann var
þrekmaður mikill og kunni
aldrei að kvarta. Vissi jeg til
þess að hann fór fárveikur, með
háan hita og auk þess ígerð í
báðum höndum, um borð í skip
sitt, er það lagði út til veiða.
Þá var hann 18 eða 19 ára, —
og átti í vændum vökur og
erfiði togarahásetans, á hafi úti
í hörkum vetrarins. — En Jens
hló að þeirri fjarstæðu að verða
eftir í landi. Hann hafði vanist
því að þurfa oft að taka ó-
mjúkum höndum á sjálfum
sjer, — og kipti sjer hvergi upp
við það. —
Jens Konráásson var vel gef-
inn. Hann átti sjerstaklega auð
velt með að nema stærðfræði,
og hafði yndi af að spreyta sig
á þungum reikningsdæmum.
Hann las og mikið af góðum
bókmentum í frístundum sín-
um og menntaði sig vel af eig-
in rammleik, þótt ekki sæti
hann lengi á skólabekk. — Þeg
ar jeg kom seinast heim til
Jens, fyrir skömmu síðan, sýndi
hann mjer margar góðar bæk-
ur, sem hann hafði safnað sjer,
og sagði mjer frá bókum, sem
hann hafði ákveðið að eignast
og lesa, — og prýða heirnili sitt
með. — Hann hafði mikið yndi
af Ijóðum og kunni kynstrin öll
af kvæðum og vísum. —
Jens var kvæntur frænku
sinni, Þórunni Benjamínsdótt-
ur. Hjónaband þeirra var hið
farsælasta og voru þau hjónin
samhent um að gera heimilið
sitt hið vistlegasta. — Jeg
kom þangað nokkrum sinnum,
— og sannfærðist æ betur og
þetur um það, að Jens Konráðs-
son var fyrirmyndar heimilis-
faðir, — og að húsmóðirin
sinti sínu hlutverki á heimilinu
eins og góðri eíginkonu sæmir.
— Þar var altaf gott og gamari
að koma. —
Víst er það, að við fráfall
Jens Konráðssonar ýfist hafm-
ur í hugum allra, sem þektu
hann. — Hann var góður dreng
ur, sem gott var að eiga fyrir
vin. — En þyngst hefir nú harrn
urinn lostið foreldra hans og
hina ungu eiginkonu. Margar
glæstar vonir hafa nú að engu
orðið, og jeg veit að sorgin er
þung og sár. En það er harma-
bót og hugarljettir öllum þeim,
sem vænt þótti um Jens Kon-
ráðsson, að vita með vissu, að
hann gat sjer þann orðstýr, á
meðan hann lifði, sem aldrei
deyr. —
Jeg samhryggist innilega Öll-
um ástvinum hins látna vinar
míns. \
F. Th. Jónsson.
Bridgekeppni
meðal stúdenta
UNDANFARNAE vikur hef-
ir farið fram bridgekeppni
meðal stúdenta þeirra, er búa
á Nýja Stúdentagarðinum. —
Keppni þessari lauk síðastlið-
inn sunnudag.
Úrslit urðu þau, að hlut-
skörpust varð sveit Ásgeirs
Magnússonar, hlaut hún 385
stig. Önnur var sveit Helga J.
Halldórssonar, hlaut 374 stig
og þriðja sveit Jóns Hj. Gunn-
laugssonar, hlaut 363 stig. —
Alls tóku 8 sveitir þátt í keppn
inni.
í sveit Ásgeirs Magnússonar
voru auk hans, Hans Svane,
Sigurbjörn Bjarnason og Vil-
hjálmur Jónsson.
/OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOðOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOoOOOOOOO)
X - 9 + + + Eftir Robert Storm
JdOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
Evadíms capture bv x-g, alek,
TbiE GREAT, FALLC. DOWN A FREI&HT
ELEVATOR SHAFT..
ooooooooooooooooooooooooooo)
Alexander er að reyna að komast undan X—9 tekst að grípa í lyftustrenginn. Hanri skerst á inn væri jeg nú dauður. Það er heppilegt að jeg
og hefir fallið aftur á bak í vörulyftuop. Alexander höndum, en tekst að halda sjer. . skuli vera fimleikamáður. hú er að koma sjer út
{ *•> -••>-• r.- - • Alexaflder frugsar: Ef jeg hefði ekki náð í streng- og það í lýti.
1 í r í