Morgunblaðið - 14.06.1945, Blaðsíða 10

/
V
MORGUNBLAÐIB
\ $\M\ SÓLARHRING
»
Eftir Louis Bromfield
67. dagur
Kæri Davíð!
Jeg vona að jeg megi leita
til þín sem vinar, þótt öllu
sje lokið okkar á milli.
Jeg skrifa þjer nú vegna
þess, að jeg er nauðbeygð til
þess. Þú veist, að það er
annað en gaman fyrir mig
að þurfa að skrifa þjer brjef,
og jeg myndi ekki gera það,
ef jeg ætti annars úrkosta. —
Hræðilegt atvik hefir komið
fyrir. Jeg get ekki ráðið fram
úr því sjálf. Jeg veit ekki,
hvað jeg á til bragðs að taka.
Jeg verð að tala við þig í dag.
Jeg verð að tala við þig, Davíð
— eins fljótt og hægt er, því
hver mínúta er dýrmæt. Það
kemur okkur tveim ekkert
við. Jeg sver, 'að jeg skal ekki
minnast einu orði á það.
Jeg sit heima og bíð eftir
því að þú hringir, og segir
mjer, hvenær þú getur komið,
eða hvar og hvenær jeg get
náð tali af þjer. Það er um líf
og dauða að tefla. — Ef þú
bregst, veit jeg ekki, hvað jeg
á að gera. Jeg verð þá að grípa
til einhvers örþrifaráðs.
Fanney.
Þegar hún las brjefið yfir,
fanst henni það alt í einu vera
grátbroslegt. En hún gat ekki
skrifað það öðruvísi. Fyrst varð
hún að sannfæra hann um, að
erindi það, sem hún ætti við
hann, kæmi þeim tveim ekkert
við — hún leitaði aðeins á náð
ir hans vegna þess að hún ætti
ekki annars úrkosta — svo varð
hún að hóta því, að grípa til ör-
þrifaráðs, ef hann ekki kæmi,
því að hún vissi, að hann myndi
heldur tala við hana, en eiga á
hættu, að hún bendlaði hann
við eitthvert hneyksli — því að
hann var undarlega hræddur
við, að vekja á sjer almenna at-
hygli.
Hún setti brjefið í umslag og
skrifaði utan á: Davíð Mel-
bourn, ,,áríðandi“. Þegar hún
horfði á utanáskriftina, blygð-
aðist hún sín á ný. Henni fanst
aftur, að þetta gæti ekki verið
satt. Þetta hlaut að vera and-
styggilegur draumur. — Það
gat ekki verið hún sjálf, sem
sendi þetta brjef af stað. Það
var einhver önnur kona — sem
var nógu skapstyrk til þess að
geta fórnað stærilæti sínu,
heiðri og sjálfsvirðingu til þess
að ná settu marki.
— Hún kallaði á brytann, og
bað hann fara sjálfan með brjef
ið á Ritz-veitingahúsið, og sjá
um, að það kæmist í hendur
Melbourn um leið og hann
kæmi þangað.
Þegar brytinn var farinn,
gekk hún að herbergisdyrum
Jim, opnaði þær í hálfa gátt, og
gægðist inn. Hún sá, að hann
steinsvaf enn, með sængina upp
fyrir höfuð. Hún gekk til hans,
og lagfærði sængina án þess að
vekja hann. Svo stóð hún lengi
og horfði á hann. Innilegur
blíðusvipur kom á andlit henn-
ar. Henni þótti svo vænt um
hann! Þau gætu farið til Inns-
bruck eða Partenkirchen og
dvalið þar á rólegu gistihúsi —
aðeins tvö'ein og börnin. — Og
nú var sú hugsun ekki lengur
óbærileg, að yfirgefa ys og þys
samkvæmislífsins í New York,
og það hvarflaði meira að segja
að henni, að það gæti verið nota
legt að fara að setjast í helgan
stein og íaka lífinu með ró. Það
mátti sannarlega teljast furðu-
legt, að það skyldu hafa verið
Melbourn og Rosa Dugan, sem
urðu til þess að opna augun
hennar — koma hjónabandi
þeirra í lag.
Þegar hún kom aftur inn í
herbergi sitt stóð þjónn þar,
með fullt fangið af blöðum.
„Hjerna eru nýjustu blöðin,
frú. BossQfn datt í hug, að þjer
mynduð ef til vill vilja líta í
þau“.
Hann lagði blöðin á skrifborð
ið, og hún sá að í blaðinu, sem
lá efst, var geysistór mynd af
konu, sem sat uppi á borði, með
krosslagða fætur. Yfir mynd-
inni var þessi fyrirsögn: „Söng-
kona í næturklúbb myrt á heim
ili sínu á Murry-hæðinni“. —
Hún þreif blaðið, settist niður,
og íók að lesa það, sem í því
stóð. -— Meðan hún las var hún
gripin ægilegri hugaræsing, því
að nú virtist þetta alt vera raun
verulegt — í fyrsta sinn. Það
kom í öllum blöðum, á
fremstu síðu, eins og hvert ann
að venjulegt morð.
XX. Kapítuli.
1.
Stjórnarfundurinn í St. Ann-
es-sjúkrahúsinu var hundleiðin
legur og þreytandi að venju —
og konurnar, sem hann sátu,
komust ekki að neinni niður-
stöðu, frekar en venjulega. —
Þær Ijetu móðan mása, allar í
einu, þar til Savina tók loks af
skarið, heimtaði að nefnd yrði
kosin í málinu, og arkaði síðan
burt í fússi.
Þegar hún kom heim, var
henni sagt, að lafði Elmore hefði
hringt, beðið að heilsa og þakk
að fyrir boðið. Alida sagði, að
Filip Dantry hefði og hringt og
spurt, hvort hann mætti líta inn
til þeirra um íimm-leytið, til
þess að færa þeim óvænt gleði-
tíðindi.
Þegar Savina heyrði það,
sa.gði hún: „Jeg veit ekki, hvort
það er heppilegt að hann komi
þá“.
„Hversvegna ekki?“ spurði
Alida.
„Nancy verður hjer einmitt
um sama leyti“.
„Þau hljóta hvort sem er að
hittast fyrr eða síðar“.
„Já, vitanlega — en jeg efast
um, að þau kæri sig um að hitt
ast í fyrsta sinn, í margra
manna viðurvist“.
„Það hlýtur að vera betra fyr
ir þau að hittast alein. Nancy
hefir auk þess yndi af því, að
vera í margmenni“.
Þær settust nú að snæðingi,
g Savina sagði: „Hvaða óvæntu
frjettir skyldu það vera, sem
Filip hefir að færa?“
„Ætli hann sje ekki trúlofað-
ur, drengurinn, eða eitthvað því
um líkt“.
Svo mundi Savina alt í einu
eftir því, að hún hafði ætlað að
tala við MaClellan lækni. Hún
kallaði á Henry, og bað hann
hringja til hans og spyrja, hve-
nær hún mætti koma. Henry
átti að segja, að það væri áríð-
andi, og hún þyrfti ekki að tala
við hann nema fimmtán mínút
ur eða svo. (Hann getur ekki
rekið mig á dyr, þótt samtalið
kunni að verða lengra, hugsaði
hún með sjer).
Henry kom að vörmu spori
aftur og sagði, að læknirinn
gæti veitt henni áheyrn klukk-
an þrjú. Eftir þann tíma myndi
hann ekki verða viðlátinn á
lækningastofu sinni.
„Segðu honum, að jeg komi
þegar í stað“.
Hún sá, að Alida leit forvitn-
islega á hana, og flýtti sjer að
segja: „Það er ekkert að mjer.
Það var dálítið annað, sem mig
langaði til þess að ræða við
hann“. .
Það brá fyrir tortryggnis-
glampa í augum Alidu, og Sa-
vina hugsaði með sjer: „Hvað
á jeg að segja henni? Jeg get
ekki sagt henni, að jeg ætli að
spyrja hann um Hektor, því að
þá er hún vís til þess að fara
eitthvað að yppa sig“. En svo
sá hún, að það var bjánalegt að
halda, að Alida væri ennþá af-
brýðissöm í garð Hektors, og
sagði stuttaralega: „Jeg ætla að
spyrja hann um Hektor. Mig
langar til þess að komast að
því, hvort hann er í raun
rjettri veikur“.
- „Hversvegna spyrðu hann
ekki sjálfan?“
„Vegna þess að það er ekki
hægt að spyrja Hektor um það,
sem hann vill ekki tala um“.
Alida fnæsti: „Já, það er ein
mitt það, sem að honum er. —
Menn hafa altaf komið fram við
hann, eins og hann væri pela-
barn — hlíft honum við öllu.
Hann hefir aldrei þurft að reyna
neitt á sig í lífinu, og þessvegna
er hann nú eins og hann er,
karltetrið“.
Savina ansaði ekki. — Hún
leit á klukkuna og sá, að hún
var að verða þrjú. Hún sendi
Henry þegar eftir leigubifreið,
Um leið og hún reis á fætur,
kom þjónustustúlkan inn með
blaðabunka, og lagði á borðið
við hliðina á Alidu. Og Savina
kenndi alt í einu viðbjóðar, þeg
ar hún sá, að Alida rjeðist á
blöðin með sömu áfergju og
hungraður hundur á kjötbein.
2.
Klukkan var fimm mínútur
yfir þrjú, þegar hún kom á á-
fangastaðinn. Hjúkrunarkona, í
hvítum einkennisbúningi, bað
hana bíða dálitla stund. — Hún
fjekk sjer sleti, og tók að líta
á blöðin, sem lágu á borðinu í
biðstofunni. Flest voru það eld
gömul blöð, eins og venjulega
er að finna í biðstofum. Alt í
einu rak hún augun í mynd af
Elísabetu Towner, í einu blað-
anna. Elísabet var á hestbaki,
og var alveg eins og faðir henn-
ar hafði verið á hennar aldri, að
því er Savinu gömlu fanst.
imim!i!iimi!ii!!iii!!mi]!iimii!ccamnimiii!i![!iiiw
| Alm. Fasteignasalan |
i er miðstöð fasteignakaupa. §
= Bankastræti 7. Sími 5743. i
Uiiiiuuuiiiiiiuihiiiiiiiiiuiiuiiiutiiiuuiuimiiuiniiii
Fimtudagub 14. júní 1945.
Viðlegan á Felli
Karl var lítið eitt hikandi að byrja á eftir, svo að
nokkur þögn varð, en svo herti hann upp hugann og náði
óðara laginu.
Þegar söngnum var lokið, bændu sig allir, nema kaupa-
fólkið. Karl litli bændi sig, honn hagaði sjer eftir hús-
bændunum.
Helga og Egill horfðu gegnum greipar sjer, sitt á hvern.
Þau voru sex sinnum búin að lesa Faðir vor, þegar pabbi
þeirra loksins sagði: Guð gefi oss öllum góðar stundir.
„Þakka þjer fyrir lesturinn“, sagði fólkið, og heima-
menn allir stóðu upp og tóku í hönd bónda; kaupafólkið
kállaði „takk”.
IV.
Sunnudagsannir.
„Jeg ætla að biðja ykkur að hjálpa mjer til að taka
ýmislegt saman, piltar mínir“, sagði Jósef við karlmenn-
ina, þegar búið var að drekka hádegiskaffið.
„Jeg held það sje nú ekki margt ótiltekið“, sag’ði Björn
gamli og tók húfuna sína upp úr rúmshorninu.
Jósef fór út og vinnumenn hans á eftir. Þeir gengu út
í skemmuna.
„Jeg ætla að rjetta ykkur reiðingana“, mælti Jósef við
piltana, „þið bunkið þá við kofavegginn“.
Jósef handljek hverja reiðingstorfu, hvert álag og hvert
framanundirlag. Hann tók hvern klyfbera út af fyrir sig
og treysti móttök og gagntök og leit á hagldir og gjarðir.
Hann reyndi á hvern klakk og rjetti svo klyfberana út.
Klyfberagjarðirnar voru brugðnar, þær voru flestar unn-
ar úr togi, en nokkrar úr hrosshári.
„Ljetu þið reiðingana í rjetta röð, Bjarni?“ spurði Jósef,
þegar hann var búinn að rjetta þá alla út.
„Já, þeir eru í rjettri röð, og klyfberunum er hlaðið í
sömu röð hjá; beislin hanga á hæli í veggnum.
„Veistu ekki af segldúknum, sem hafður var yfir þeim
í fyrra?“ spurði Bjarni.
„Jú, jeg er nú að skoða hann, það eru komin á hann
smágöt, en jeg held hann dugi í sumar“.
„Taldirðu reiðingana?“
„Já, þeir voru tólf“.
„Jæja, það stendur heima“, "Sagði Jósef.
Gömul kona gaf betlara tí-
eyring og spurði um leið: —
Hvernig stóð á því, maður minn
að þú lagðir út á þessa braut.
Betlarinn: — Það er af því,
að einu sinni var jeg eins og þú
og var altaf að gefa fátækling-
um stórar fjánjpphæðir.
★
Hann var langleitur maður,
já, í raun og veru náði andlitið
á honum alla leið yfir höfuðið
og niður að aftaníhnappnum
hans.
★
— Jeg sje í þessari grein, að
karlmenn verði sköllóttir af því
að þeir reyni svo mikið á heil-
ann, sagði hún.
— Já, og jeg hefi heyrt, að
kvenfólki vaxi ekki skegg,
af því að það reyni svo mikið
á kjálkana, svaraði hann.
★
— Hvað pr þetta, maður, því
hlærðu svona eins og bjáni, eru
svona góðar skrítlur í blaðinu
í dag eða hvað?
— Nei, en það er hjerna ein,
sem hefir ekki komið áður.
Ferðalangurinn: — Afsakið,
herra minn, er þetta vegurinn
til Blönduóss?
Bóndinn: — Já, þetta er veg
urinn, en ef þú skyldir ætla
þangað, þá er þjer betra að aka
í hina áttina.
★
Gyðingur og íri voru keppi-
nautar á verslunarsviðinu. Gyð
ingnum var heldur lítið gefið
um þennan keppinaut og hjelt
því fram, að hann hefði gert
sjer margan ógreiða. Eina nótt <
dreymdi Gyðinginn að engill
kæmi til hans og segði honum,
að hann mætti óska sjer als, sem
hann vildi, hann mundi fá það,
aðeins mundi írski keppinautur
inn fá helmingi meira af hinu
sama. — Og þá þótti mjer —
sagði Gyðingurinn — sem jeg
svaraði englinum og segði. —
Jeg vildi vera blindur á öðru
auga.
ÞÓRÐUR EINARSSON
Öldugötu 34.
löggiltur skjalþýðari og dóm-
túlkur í ensku.