Morgunblaðið - 17.07.1945, Side 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Þriö.judagur 17. júlí J945

15. dagur
Það var ekki alveg sannleik-
anum samkvæmt, þegar Cluny
sagði Belinski, að hún væri far
in að venjast vistinni að Friars
Carmel. Heimilisstörfin var hún
farin að vinna vjelrænt — án
þess að hugsa nokkuð um þau,
og voru þau tilefni til þess, að
margt skemmtilegt skeði. En
annars var lyfsalinn miðdepill
hugsaaa hennar. Hún hugsaði
meira um hann en t. d. Belinski,
vegna þess að hún átti ekki kost
á að sja hann — Belinski sá hún
aftur á móti daglega — tajó um
rúm hans, tók til í herbergi
hans og horfði á hann borða.
Titus Wilson var hrífandi og
eftirsoknarverður vegna þess,
að hann var svo langt í burtu,
að það var ekki hægt að ná til
hans — og Cluny til mikillar
sorgar, leit ekki út fyrir, að
hún myndi hitta hann fyrst um
sinn. iiann lokaði búð sinni á
fimmtudögum — en hún átti
frí á miðvikudögum, svo að eng
in von var, til þess, að þau gætu
hittst af tilviljun í skóginum.
En öilum er heimilt að heim-
sækja lyfjabúðir. Hún gæti far-
ið þangað, sem viðskiptavinur
— og fengið að sjá hann, án
þess að g-lata nokkru af virðu-
leik sinum. — Það gerði hún
næst þegar hún átti frí. — En
Roddy var með henni, og hund
um var ekki leyft að fara inn
í lyfjabúðína. Hún varð því að
binda hann fyrir utan, og hann
gelti svo hátt, að hún varð að
hraða sjer hið skjótasta út aft-
ur, án pess að geta lokið af er-
indi smu.
— En það var samt Roddy,
sem biargaði öllu við. Daginn
eftir -— sem var fimmtudagur
— kom hann hlaupandi heim á
hlað a Friars Carmel og inn í
eldhúsið, þar sem Hilda og
Cluny voru. Það var svo mikil
ferð á honum, að hann rakst á
Hildu. Hún hjelt á leirkrukku,
með niðursoðnum plómum. —
Krukkan fjell í gólfið og möl-
brotnaði. Stúlkurnar litu hvor
á aðra.
,,Nú færðu fyrir ferðina!“
hrópaði Hilda.
,,Hann verður að komast
heim aftur“, sagði Cluny í ör-
væntingu. „Annars fæ jeg
aldrei að fara út með hann. —
Roddy — farðu heim!“
Roddy veifaði skottinu og ætl
aði inn í búrið. Cluny náði með
naumindum taki á hálsbandi
hans.
,,Jeg verð að fara með hann“.
sagði hún. „Maily og Syrett
koma ekki niður fyrr en eftir
klukkustund. Jeg hleyp alla
leiðina".
„En hvað um plómurnar
handa matreiðslukonunni ? —
Maily hefir lykilinn að geymsl
unni“.
Cluny var fljót að hugsa.
„Það stendur leirkrukka í her-
bergi okkar. Þvoðu hana og
settu svo plómurnar í hana. —
Gólfið er alveg hreint“.
Hilda, full aðdáunar á snar-
ræði Cluny hljóp þegar upp á
loft eftir krukkunni. Cluny
þreif af sjer svuntuna og tók
í hálsband Roddy og síðan þutu
þau af stað. Hún hljóp alla leið
ina — þar til hún var komin
að byrginu, þar sem Roddy var
geymdur. Hún batt hann vand-
lega — faðmaði hann að sjer,
og hljóp síðan af stað aftur. —
Þegar hún var hálfnuð heim á
leið, var hún orðin sprengmóð,
og varð að tylla sjer andartak.
Ekki hafði hún lengi setið, er
hr. Wilson kom gangandi eftir
stígnum, í áttina til hennar.
„Góðan dag“, sagði Wilson
spyrjandi. Hann virtist vita, að
það var ekki frídagur hennar
í dag.
„Góðan daginn“, sagði Cluny
másandi og blásandi. „Jeg er í
sendiferð“. Henni fanst hún
verða að gefa einhverja skýr-
ingu á nærveru sinni þarna. —
„Jeg hljóp“, bætti hún við.
„Já — þjer eruð lafmóð“,
sagði hr. Wilson. Hann var nú
kominn alveg til hennar. Hann
var í regnkápu með flókahatt
á höfðinu — hvorttveggja af
bestu gerð, og á fótunum hafði
hann gljáandi svört stígvjel. —
Cluny fann það átakanlega, hve
hún var sjálf subbuleg.
„Það er fallegt hjer“, sagði
hún órólega.
„Já — sveitin hjer er falleg.
Þjer hljótið að hafa mikla á-
nægju af, að ganga hjer um“.
„Já — jeg fer í gönguferð á
hverjum miðvikudegi”.
„Við lokum á fimmtudögum“
sagði ivfsalinn.’
„Jeg veit það“, ansaði Cluny.
„Annars hefðum við ef til vill
hittst og getað orðið samferða“.
Já — það er skemmtilegra að
hafa samfylgd“.
„Jeg er nú víst ekki skemti-
legur fjelagsskapur fyrir unga
og káca stúlku, eins og þjer er-
uð“, sagði hr. Wilson.
Cluny hikaði. Það ógjörning
ur að andmæla þessu — og það
var líka ógjörningur að skýra
fyrir honum, að hún væri ein-
mitt hrifinn af honum vegna
þess, iive hann væri alvörugef
inn og sorgmæddur — vegna
þess að hún vissi, hve hann
hefði orðið að reyna margt um
dagana. Hún sagði:' „Mjer er
meimila við fólk, sem er með
uppgerðarkæti".
„Já, jeg er sammála því. En
eðlileg glaðværð er mikið hnoss
hverjum manni“, sagði lyfsal-
inn.
„Það er ekki hægt að vera
glaður og kátur, ef maður hef-
ir ekkert til þess að gleðjast yf-
ir. Þegar maður hefir mist ást-
vin sinn, er t. d. ekki hægt að
vera glaður. Jeg á við“, hjelt
Cluny áfram, og bar ótt á, „þeg
ar Flors frænka mín dó, reyndi
Arn aidrei að gera sjer upp
kæti, og enginn hafði minna á-
lit á honum fyrir það“.
Hún hafði horft út í bláinn,
meöan hún talaði, en án þess að
-líta á hann, fann hún, hvernig
hann kippt.ist við. — Hann
þagði svo lengi, að hún óskaði
þess af öllu hjarta, að hún hefði
haft vit á, að halda sjer sam-
an.
„Þjer hafið heyrt talað um
mig í þorpinu?“ spurði hann
loks.
„Nei, nei — ekki í þorpinu11,
flýtti Cluny sjer að segja. „Frú
Maile sagði mjer það. Mjer þyk
ir það rnjög leitt — ef þjer kær-
ið yður ekki um, að talað sje
UM yðor“.
„Eirkamál manna eiga vitan
lega ekki að vera umræðuefni
fólksins“.
„Mjer þykir það leitt“, sagði
Clnny aftur, og var innilegur
iðrunarsvipur á andliti hennar.
Lyfsalinn leit á hana, og
sagði vingjarnlega: „Jeg veit,
að þjer höfðuð ekkert ilt í
hyggju“.
Henni Ijetti mjög við þessi
orð. Hún flýtti sjer að segja, áð-
ur en málið vrði tekið af dag-
skrá: „Þjer komið mjög drengi
lega frarn — að flytja hingað,
aðeins vegna þess, að móður yð
ar langaði til þess“.
„Mig gilti það einu, hvar jeg
bjó. Mjer var það aðeins gleði-
efni, að geta orðið við ósk
hennai “.
Cluny stalst til þess að líta á
hann. Hann hallaði sjer upp að
einu trjánna. Og að baki orða
hans greindi hún alt í einu óbil-
andi og óhagganlegt öryggi. Ef
maður afsalar sjer nógu miklu
verður það öruggt, sem eftir
verður.
„Þjer hafið náð yður núna —
er það ekki?“ spurði Cluny.
Hr. Wilson kinkaði kolli.
Svo þögðu þau bæði. Það
hlaut að vera a. m. k. hálf
klukkustund síðan Cluny fór að
heiman — en hún gat ekki slit
ið sig frá honum. Og þaðan af
síður gat hún komið orðum að
þeim cilfinningum, sem bærð-
ust í brjósti hennar.
„Sæll er sá“, sagði hr. Wilson
svo snögglega, að Cluny hrökk
við. Svo hjelt hann áfram, og
mælti fram lítið ljóð, með
djúpri, hátíðlegri röddu.
„En hvað þetta var fallegt!“
sagði Cluny, þegar hann þagn-
aði.
Wilson rjetti úr sjer og
brosti.
>;Já — það þarf dálítið til
þess að geta lært svona ljóð“,
sagði hann. Kvaddi og hjelt á-
fram göngu sinni niður stíg-
inn.
Málaflutnings-
skrifstofa
Einar B. Gnðnmndasoa.
Gnðlangnr Þorlákssoa.
Austurstræti 7.
Símar 3202, 2002.
Skrifstofutími
kl. 10—12 og 1—5.
Viðlegan á Felli
„Ef hann ber nú á 10 eða 11, þá er stund verið að
heyja upp á þá“.
„Hann er þá ver sprottinn en vant er, dalurinn, ef lengi
er verið að slá upp á 11 bikkjur. En það er seinlegt að
raka og vont verk að binda á svo blautu engi. En örð-
ugast er að koma því heim“.
„Það er nú ekki alveg búið, þó að heyið sje komið heim.
Þá er eftir að þurka það, margbreiða, margtaka upp og
loks að hirða“, sagði Gunna.
„Jú, það er margur snúningurinn við það, en svo má
nota liðljettinga heima á túninu“.
Það leið á kveldið. Fjeð sást ekki koma. Egill litli var
heima. Hann var lcngu farinn að vonast eftir pabba sín-
um. .
„Fjeð er að koma ofan skriðurnar, og það bólar á
heylestinni frammi á Sandhrygg“, kallaði Egill hástöf-
um í göngunum.
„Hlauptu nú niður á eyrar og segðu stúlkunum að koma
heim, Bjarni ræður, hvort hann kemur eða ekki, til þess
að taka á móti lestinni.
Egill hljóp eins og fætur toguðu niður á eyrar.
„Lestin er nærri komin og fjeð líka“, kallaði Egill, þeg-
ar hann kom niður eftir.
„Áttirðu að sækja okkur?“ spurði Bjarni.
„Jeg átti að sækja stúlkurnar“, sagði Egill, „en mamma
sagði, að þú rjeðir, hvort þú kæmir“.
„Við skulum fara Öll, við hjálpumst að því að hleypa,
svo fari þið að mjólka“.
Þegar Bjarni og stúlkurnar komu heim, var lestin
Gamall læknir segir frá því
að hann hafi eitt sitt sinn
tekið sjer ferð á hendur til
Jþess að skoða geðveikrahæli,.
sem nýbúið var að reisa. Við
hliðið mætti hann viðkunnan-
legum manni, sem hann gaf sig
á tal við.
■— Við fórum að tala saman
segir læknirinn, og það leið
löng stund þar til mjer varð
Ijóst að maðurinn var sjúkl-
ingur, en eftir því tók jeg þó.
Við settumst á bekk og rædd-
um um stjórnmál, listir og
vísindi. Mjer fannst hann skýr
og skemtilegur náungi, og við
vorum sammála í öllum aðal-
atriðum. Er við höfðum rabb-
að þannig saman góða stund,
benti kunningi mjer á mann,
sem kom í áttia til okkar og
var heldur bjánalegur í fram-
komu.
-— Sjáðu þennan þarna, sagði
þann. Ilann er ekki alveg í
lagi á hanabjálkaloftinu. Hann
befir þá einkennilegu hug-
mynd, að hann sje Píus páfi,
ha, ha, ha. — En það er jeg,
sem er Píus páfi, bætti hann
við með meðaumkvunarbrosi.
★
— Heyrir þú nokkuð í út-
varpinu? kallaði strákur á eft-
ir sendisveini, sem var með
lambhúshettu niður fyrir eyru.
— Já, svaraði sendisveinn-
inn, þar er einmitt verið að
segja frá því að þú hafir
strokið frá Kleppi.
— Ilvort finnst yður hyggi-
legra fyrir mig að láta dótt-
ur mína læra að spila á píanó
eða að syngja?
— Láta hana læra að spila
á píanó.
— Nú, hafið þjer heyrt hana
spjla á píanó?
Nei, en jeg hefi heyrt hana
syngja.
★
— Þú getur ekki sagt, að;
jeg hafi verið hávaðasamur,
þegar jeg kom heim í nótt.
— Nei, en tveir kunningjar
þínir, sem báru þig, veltu um.
skápum og borðum í aliri í-
búðinni.
★
1 stóru verslunarfyri rtæk i'
var bankað á hurðina hjá
forstjóranum. — Ungtir maður
kom inn og sagði: -
Afsakið, en jeg er nýbyr.j-
aður að vinna hjer. Getið
þjer ekki gert svo vel og sagt
mjer, hvert maður á að snúa
sjer til þess að biðja um kaup-
hækkun?
★
—; Jeg neyðist til þess að
fara út í kvöld. Jeg var bú-
inn að lofa að manni að hitta
hann......
— Ilver er það?
-— Klæðskerinn minn. Hanr.
kemur hingað með reikning
kl. 8.