Morgunblaðið - 19.12.1945, Blaðsíða 14

14
MOKGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 19. des. 1945.
8 K U G G I l\l IM
Eftir Thelma Strabel
27. dagur
Georg tók á móti henni í
Middleburg-þorpinu, og virt-
ist glaður yfir að sjá hana. —
„Húsbóndinn sagðist ekki hafa
komið, af því atð hann þyldi
ekki fyrir nokkurn mun að sitja
í gamla skrjóðnum minum“,
sag'ði hann brosandi.
Hún var fegin því, að Alan
skyldi ekki hafa komið til þess
að taka á móti henni. Hún kveið
því að hitta hann, og mest af
öllu kveið hún því andartaki,
þegar hún þyrfti að kyssa
hann. En kvíði hennar var á-
stæðulaus. Alan beið hennar
við hliðið, og þegar hann hafði
hjálpað henni út úr bílnum,
kysti hann aðeins kæruleysis-
lega á kinn hennar. — Hann
var klæddur í spánný reið-
föt, myndarlegur og fallegur
eins og endranær.
,,Þú ert föl“, sagði hann, þeg
ar þau gengu heim að húsinu.
„En mjer ferst svo sem ekki að
tala. Jeg er dauðþreyttur sjálf-
ur, og lít sjálfsagt ekki sem
best út. Jeg held, að við þurf-
um bæði á því að halda að hvíla
okkur rækilega í sveitasæl-
unni“. Hve hann var spjátr-
ungslegur í þessum nýju, glæsi
legu reiðfötum sínum! „Viltu
ganga frá farangri þínum
strax, eða líta í kringum þig
fyrst?“
„Jeg held að það sje best, að
jeg fari inn og gangi frá far-
angri mínum riúna“.
En hún gerði það ekki. Þegar
hún vár orðin ein í svefnher-
berginu — en það var úr glugg
unum á því herbergi, seni hún
hafði sjeð skugga Mikaels á
grasinu — þá vissi hún, að hún
gat ekki dvalið þarna um nótt-
ina. Hún hafði orðið gagntek-
in niegnri óbeit af manni sínum,
þegar er hún sá hann. — Hún
gat ekki verið hjerna hjá hon-
um í nótt, hvernig svo sem
samræðum þeirra reiddi arf.
Hún hafði fataskifti og fór
síðan niður og út á veggsval-
irnar, þar sem Alan sat reykj-
andi.
„Gott veður“, sagði hann.
„Já — það er nú meiri bless-
uð blíðan“, svaraði hún.
„Tókst þjer að hafa upp á
nokkru húsi í San Francisco?“
„Nei, hepnin var ekki með
mjer“.
„Jeg er nú á því, að þú hafir
ekki reynt neitt til þess. En
mjer hefir skilist, að þú mun-
ir samt sem áður hafa verið
önnum kafin við að leita að
einhverju“.
Hún gat haldið sig við efn-
ið, engu síður en hann. Hún
krepti hnefana. — „Hringdi
Warmsley til þín?“
„Warmsley? Já, auðvitað“.
Hann staklr höndunum i buxna
vasana og reyndi að setja á sig
kæruleysissvip. „Af hverju
heimsóttir þú Dalton-hjónin?“
Hún hallaði sjer upp að dyra
stafnum. „Af því að John Ðal-
ton vann í verksmiðjunni, þeg-
ar þú og Mikael — þegar upp-
fyndingin-----. Alan, jeg . . .“.
„Það er eitthvað, sem þú
þarft að segja mjer“, sagði
hann stuttur í spuna. „Haltu á-
fram. Jeg hlusta“.
Hún greip utan um hurðar- 1
handfarigið og tók til máls. Hún i
sagði honum alt, skýrt og skil- j
merkilega, eins og hún væri að
gefa skýrslu. Hún sagði honum
frá spurningum sínum um vasa
ljósið, og hvers vegna hún hefði
spurt um það. Hún sagði hon-
um, hvað „fernsteuerung“
þýddi.
Hann greip aldrei fram í fyr-
ir henni, til þess að spyrja hana
nje mótmæla því, sem hún
sagði. Hann sat grafkyrr, þar
til hún hafði lokið frásögn
sinni.
Þá sagði hann hægt: „Það er
einkennilegt — en jeg hafði alt
af grun um, að hugmynd Mika-
els væri ekki alveg heiðarlega
fengin. Jeg þekti hann, pilt-
inn“.
Hún sagði ekkert. Hún hríð-
skalf þarna í sólskininu.
Alt í einu stökk hann á fæt-
ur og sneri sjer eldsnögt að
henni.
„Þú trúir því bara ekki, að
það hafi verið Mikael. Er það
ekki rjetf?“
„Jeg hefi ekki — jeg--------“.
Hún bar höndina ósjálfrátt upp
að hálsinum og þrýsti sjer upp
að dyrunum. Hún horfði á eld-
rautt andlit hans og gneistandi
augun. Og nú vissi hún það.
Hún heyrði hund gelta ein-
hvers staðar í fjarska. Ef til
vill var það Bate. Svo varð alt
hljótt á ný. /
„Er það ekki rjett?“
Alt í einu heyrðist í bifreið,
og gamli skrjóðurinn hans Ge-
orgs kom skröltandi fyrir horn
ið á húsinu. Pálu ljetti svo, að
hún ætlaði að hníga niður. Ge-
org stakk höfðinu út um glugg-
ann og kallaði: „Var það nokk-
uð fleira en vindlingarnir, sem
jeg átti að kaupa fyrir húsbónd
ann?“
„Er það ekkert, sem þig van-
hagar um?“ spurði Alan Pálu.
„Nei — það held jeg ekki“.
„Nei, það var ekkert fleira,
Georg“, kallaði Alan.
Bíllinn skrönglaðist aftur af
stað. Bate var í aftursætinu og
rak hausinn út unj hálfopinn
gluggann. Pálu datt alt í einu
i hug, að Mikael myndi hafa
komið Bate fyrir hjá Georg,
þegar hann fór í heririn, svo að
Georg myndi sennilega vita,
hvar Mikael væri. >
„Hver er þetta, sem kemur
þarna?“ spurði Alan og horfði
'niður á veginn. „Svei mjer, ef
þetta er ekki kerlingaruglan,
hún frú Foster!“
'k
Litföróttur hestur fór út af
veginum, meðan bifreiðin ók
framhjá, og hjelt síðan áfram
upp að húsinu. Á baki hans sat
frú Foster, klædd í reiðföt, með
barðastóran hatt. Pála og Alan
gengu niður að hliðinu, til þess
að taka á móti henni. Ókunn-
ugur hefði ekki sjeð annað, en
þetta væru ung og hamingju-
söm hjón, sem fögnuðu brosandi
nágranna, er kom í heimsókn.
Frú. Foster fór af baki og
heilsaði þeim með handabandi.
„Jeg' frjetti, að þið væruð kom-
in hingað“, sagði hún. „Þið er-
uð ennþá gift, sje jeg. En slíkt
er ekki gott að reikna út nú á
dögum. Það er naumast! Út-
sprungnar rósir! Það er ekkert
af mínum sprungið út“.
„Já — finst yður þær ekki
indælar?“ sagði Pála. „Það var
gaman að sjá yður aftur. Vilj-
ið þjer ekki koma inn fyrir?“
„Nei — þökk fyrir. Jeg kom
aðeins til þess að sjá, hvernig
þið lituð út“.
„Þegar þú hefir lokið því að
virða okkur fyrir þjer, mætti
líklega ekki bjóða þjer glas af
sherry?“ sagði Alan glaðlega.
„Sherry á þessum tíma dags!
Jeg held þú sjert ekki með öllu
viti, drengur! — Hvað hafið þið
frjett af Mikael?“
„Það er fremur lítið. Hann
er enn einhvers staðar á Kyrra-
hafsvígstöðvunum“.
Frú Foster tók af sjer hatt-
inn og þurkaði svitann af enni
sínu með jakkaerminni. „Jeg
var að hugsa um það, þegar jeg
kom hjerna inn um hliðið, hve
það virtist stutt síðan að þið
strákarnir komuð hlaupandi
niður á veginn, þeggr þið heyrð
uð í hesti. Mikael var altaf van
ur að gæta þess, að þú færir
þjer ekki að voða“.
„Eldri bræður eru vanir að
hegða sjer þannig“, sagði Alan.
„Þið voruð mestu myndar-
drengir og móðir ykkar var líka
mjög hreykin af ykkur. Það er
sorglegt, að hún skyldi ekki
lifa það að sjá, hve vel þjer
hefir gengið — að því er virð-
ist“, bætti hún við, snögg upp
á lagið, eins og hennar var vani.
Pála sá, að reiðiglampa brá
fyrir í augum Alans, en hann
sagði rólega: „Jeg geri ráð fyr-
ir, að hún hafi oft átt fult í
fangi með að ráða við okkur.
Við vorum miklir fyrir okkur,
ef jeg man rjett“.
„Hún var góð móðir“. Frú
Foster horfði hugsandi fram
fyrir sig. „Jeg man, að hún
hafði miklar áhyggjur af því,
hve þú varst bjánalega afbrýð-
issamur í Mikaels garð, vegna
þess, að hann var betri í íþrótt-
um en þú. Hún reyndi altaf að
koma því svo fyrir, að ekki bæri
of mikið á því, hvað hann var
þjer miklu fremri. En nú lítur
ekki út fyrir annað, en þjer
hafi tekist að fara rækilega
fram úr honum“.
„Jeg hefi sjálfsagt verið hepp
inn“, svaraði Alan stuttaralega.
„Vitleysa! Jeg er viss um, að
þú ert mjög duglegur“, sagði
frúin, um leið og hún steig aft-
ur á bak. — Hún sagði, að
þau yrðu að heimsækja sig, og
þau þökkuðu kurteislega fyrir
boðið. Síðan reið hún á brott.
★
Alan snerist á hæl og gekk
upp a veggsvalirnar. Pála fór
á eftir honum. Hún virti hann
vandlega fyrir sjer — þennan
fallega, ókunna mann, sem hún,
Pála Hamilton, hafði búið með
sem eiginkona undanfarið.
„En hvað þú hlýtur að hata
hann!“ sagði hún.
„Mikael?“
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefa-
viðskiftanna. Sími 1710.
Ef Loftur getur það ekld
— þá bver?
Stríðsherrann á Mars
2)
renq}asaq
a
Eftir Edgar Rice Burroughs.
94.
fcygð úr, og þá gat ekkert vald hindrað slík endalok skip-
anna, sem þau, er við höfðum verið að horfa á.
Jeg fjekk síðar að vita, að turninn stendur nákvæm-
lega á segulskauti Mars, en hvort það eykur nokkuð hið
geysilega aðdráttarafl hans, veit jeg ekki. Jeg er hermað-
ur, ekki vísindamaður.
Hjer var nú loks fengin skýringin á hinni löngu fjar-
veru Tardos Mors og Mors Kajak. Þessir hraustu her-
menn höfðu boðið hættum hins ókunna norðurs byrgin,
til þess að leita að Charthoris, er móðir hans, Dejah Thor-
is hafði verið orðin beygð af sorg vegna fjarveru hans.
Um leið og síðasta smáskipið seig niður á ruslahauginn,
þustu gulu hermennirnir upp á hann og fóru að taka
íanga þá, sem voru ómeiddir, og drápu suma, sem meiddir
voru.
Fáeinir af hinum rauðu mönnum vörðust vasklega, en
yfirleitt virtust þeir vera yfirkomnir af skelfingu yfir
þessum endalokum loftskips síns, og ljetu fjötra sig með
gullhlekkjum, án þess að sýna mikið viðnám
Þegar allir höfðu verið fjötraðir, hjelt fylkingin aftur
til borgarinnar, og við hliðið mætti hún heilum hóp af
stórum öptum, og leiddu tveir hermenn hvert dýr. Þau
voru með gullhlekk um hálsinn og voru teymd í gull-
testum.
Rjett fyrir utan hliðið, sleptu gæslumennirnir þessum
ægilega flokk og hann tók á rás út að turninum. Jeg þurfti
ekki að spyrja um erindi þessara óargadýra þangað. Og
ef ekki hefðu verið menn innan borgarmúranna, sem
þurftu miklu frekar á aðstoð að halda en hinir vesælu
menn, sem lágu dauðir og deyjandi úti á rústahaugun-
um, þá hefði jeg ekki getað ráðið við mig að fara þangað
og berjast við hin hryllilegu óargadýr, sem send höfðu
verið til þess að jeta þá.
En eins og ástandið var, gat jeg aðeins fylgt gulu mönn-
unum eftir með beygðu höfði og þakkað fyrir það tæki-
færi, sem hafði boðist mjer og Thuvan Dihn til þess að’
0 ** 0% I
4u/rut£ifú/n>. f
Þegar frú Maule rakst á aug
lýsingu í dagblaSi nokkru, þar
sem boðinn var til sölu lög-
regluhundur fyrir aðeins fjóra
dollara, ókvað hún strax að
kaupa hann. Hun sendi pening-
ana til auglýsanda og bað hann,
að koma hundinum til sín. Reiði
hennar verður ekki með orðum
lýst, er hún þrem dögum seinna
móttók ljótan og væskilslegan
hund, sem varla var dollars
virði. Hún þreif símann, hringdi
mann þann upp, sem auglýst
hafði, og sagði: „Hvað meinið
þjer með því að kalla þenna
skratta lögregluhund?“
„Uss, uss, frú mín góð“, var
svarið. „Verið þjer nú róleg-
ar. Þetta er lögregluhundur í
húð og hár — hann er í leyni-
þjónustunni“.
★
Lögreglumaðurinn stöðvaði
bifreið sína við gangstjettina Qg
gekk eldrauður af reiði að bíln
um, sem harin hafði stoppað.
„Jeg ætla að kæra þig fyrir fjög
ur brot á bifreiðalöggjöfinni",
hvæsti hann framan í bifreið-
arstjórann, sem horfði hrædd-
ur og auðmjúkur á hann. „I
fyrsta lagi stoppaðirðu ekki við
stöðvunarmerki. I öðru lagi
ókstu röngu megin og í öfuga
átt á einstefnubraut. í þriðja
lagi ókstu með 75 kílómetra
hraða. Og í fjórða lagi ertu ljós
laus um hánótt“.
Eiginkona bifreiðarstjórans
hallaði sjer út að glugganum og
brosti blíðlega til lögreglu-
þjónsins. „Þjer megið ekki taka
hart á honum“, maldaði hún í
móinn. „Hann er dauðadrukk-
inn“.
★
Betlari stóð á götuhorni með
spjald, sem á var ritað: „Hjálp
ið hinum blindu“. Kona nokk-
ur aumkvaðist yfir hann og af-
henti honum tveggjadollara-
seðil.
„Mjer þykir það leitt, frú“,
sagði betlarinn, „en jeg get
ekki þegið þetta. Tveggjadoll-
araseðlum fylgir óhamingja“.
„Ef þú ert blindur, hvernig
gastu vitað hvað seðillinn var
hár?“
„Jeg er ekki blindur, frú. —
Það er starfsbróðir minn, sem
er blindur. Hann fór í bíó og
jeg vinn fyrir hann á meðan.
Sjálfur er jeg mállaus“.
\
★
Færeysk gáta: Hvað er það,
sem er minna en mús og stærra
en lús, og dýrara en alt kóngs-
ins hús?
Svar: Tveir augasteinar,
gamli.